♪ Fine Line – Harry Styles ♪

     Wanneer ik de volgende ochtend wakker word van mijn wekker, hoop ik dat alles maar een stomme droom was, maar de pijn over heel mijn lichaam en Mirre naast me zijn genoeg bewijs dat het geen nachtmerrie was.

     Met moeite draai ik me naar haar om en druk een kusje op haar wang zodra ook zij wakker wordt van de wekker. Eerst glimlacht ze lief, maar dan wordt haar blik bezorgd.
     'Hoe gaat het?' vraagt ze. Stroef haal ik mijn schouders op.
     'Kan beter', fluister ik. Kort blijft het stil onder ons.

     'Het spijt me van Sandra', zeg ik uiteindelijk. Hoe naar moet Mirre zich gevoeld hebben toen ze me met haar zag zoenen? Ik moet haar wel ontzettend teleurgesteld hebben.
     'Nee, het is niet jouw schuld. Ik zou het ook gedaan hebben als ik dacht dat ze me daarna zouden laten gaan. Het was voor je eigen bestwil', zegt ze en ik knik. 'Blijf je thuis vandaag?' Ik schud mijn hoofd.

     'Ik mag niet aan Marc toegeven', zeg ik en voel tranen branden in mijn ogen. Mirres blik vult zich met zorgen en medelijden.
     'Levi, je bent bont en blauw. Je mag best thuis blijven', zegt ze. Kreunend duw ik mezelf omhoog.
     'Nee. Felix zou alleen zijn. Marc heeft hem gisteren meerdere keren genoemd. Ik kan hem echt niet ̶ '

     'Er zijn anderen die voor Felix kunnen zorgen', klinkt Mirre bot en verbaasd kijk ik haar aan.
     'Mirre, Felix heeft me gisteren met alles ̶ '
     'Omdat Felix je gisteren geholpen heeft, betekent het niet dat jij hem je aanwezigheid verschuldigd bent. Wat hij heeft gedaan is onvoorwaardelijk, en dat weet je zelf ook', zegt ze. Verbijsterd kijk ik haar aan.

     'Laat me mijn eigen keuzes maken. Ik wil naar school', zeg ik. Mirre trekt haar wenkbrauwen op.
     'Dat wil je niet', zegt ze, maar ik verplaats mezelf uit bed zonder nog verder weerwoord te geven. 'Je bent een idioot.' Ik pak mijn telefoon op, kijk beduusd naar mijn gebroken scherm en open dan de chat met Mirre, Bente en Felix.

Ik: Ik kom naar school vandaag
Ik: Dus wacht maar op de kruising ;)

     Ik scan mijn stapel berichten en gemiste oproepen van gisteren, allemaal om te checken hoe het met me gaat, maar ik reageer op geen een. Wanneer ik omkijk naar Mirre, heeft ze haar telefoon in haar handen. Geïrriteerd kijkt ze naar me op. Strak kijk ik haar aan en sta traag op.

     'Dwing me om thuis te blijven en we hebben ruzie', zeg ik. Geërgerd zucht Mirre.
     'Je bent Felix niets verschuldigd', zegt ze en komt ook uit bed. Ik voel me pissig. Ze moest eens weten hoeveel zijn komst gisteren voor me betekende; hoeveel zijn hulp mijn stemming heeft verbeterd gisteren. Hoe hij me niet langer radeloos en eenzaam heeft laten voelen zodra hij voor de deur verscheen.

     'Je hebt godverdomme die video gezien gisteren. Hoe kan je hem alleen op school rond laten lopen? Had je stront in je oren elke keer dat Marc zijn naam zei? Hij is letterlijk van plan hetzelfde te doen bij hem', zeg ik boos.
     'Levi, je bent bont en blauw! Denk je nou echt dat Felix iets aan je heeft als er iets gebeurt?! Laat het over aan de rest!' roept Mirre kwaad en woest zucht ik.

     'Je kan dit niet op Daniël en Simon afschuiven! Hoe egoïstisch zou het zijn als ik dat doe?' zeg ik.
     'Wees dan maar egoïstisch. Felix verlangt echt niet van je dat je komt voor hem. Hij weet zichzelf er wel uit te redden. Hij begrijpt het echt wel als je niet komt', zegt ze, maar ik reageer niet meer. Niemand weet zichzelf eruit te redden als het op Marc aankomt.

     'Laat het hem zelf oplossen, Levi. Het is zijn eigen schuld. Hij heeft zelf op mijn deal ingestemd toen. Hij zal wel geweten hebben wat hij hiermee op zich af zou krijgen toen hij akkoord ging. Laat het hem zelf maar afhandelen. Dat hij hier gisteren voor jou was, betekent niet dat jij er vandaag voor hem moet zijn.'
     'Houd. Je. Bek', snauw ik en kijk Mirre furieus aan. Overdonderd kijkt ze me terug aan. 'Wil je een spelletje "wie is de schuldige" spelen? Wie riep me naar de bank om flesje draaien te spelen? Wie bleef aandringen dat we moesten zoenen? Wie heeft de deal verzonnen? Waarom los jij het niet op voor ons?'

     Gefrustreerd buk ik kreunend en haal de verpletterde chocoladereep uit mijn rugzak, gooi hem naar Mirre, wie hem overdonderd vangt.
     'Zo? Kan je nu wel je mond houden?' snauw ik. Verward schudt Mirre haar hoofd.
     'Hoe kom je hieraan?'
     'Ik heb mee opgeruimd met meneer van Nooijen gisteren', zeg ik pissig. Ik weet niet eens of ze de chocoladereep nog wel verdient na haar achterlijke kreten van net.
     Mirre beseft dat er daardoor nog minder mensen om me heen waren die me konden helpen tijdens Marcs aanval. En daarmee blijft het stil.

     Ik ga bezig met me omkleden, maar het gaat niet gemakkelijk. Wanneer ik mijn onderbroek verwissel, kan ik alleen maar aan Felix denken, zijn handen delicaat op mijn heupen om de vieze onderbroek uit te trekken. Mijn hart raast door mijn borst.

     Vlug ga ik door met me omkleden terwijl Mirre mijn kamer verlaat. Zacht zucht ik wanneer ik de voordeur dicht hoor slaan en Mirre dus het huis heeft verlaten.
     Het volgende moment dat ik opkijk, staan mam en Collin in de deuropening. Bezorgd kijken ze me aan.

     'Hoe gaat het?' vraagt mam zacht en ik zucht voor een zoveelste keer deze ochtend. Op het moment voel ik me vervelender door mijn ruzie met Mirre over Felix dan door de situatie van gisteren.
     'Het gaat', stamel ik en ze knikt.

     'Ik heb ontbijt voor je gemaakt', zegt Collin en ik glimlach. 'Wil je het hier opeten?'
     'Nee, ik kom naar beneden. Bedankt, Coltrui', zeg ik. Het laat me iets beter voelen.
     Aangekleed volg ik mijn familieleden de trap af en schuif aan bij ze, begin voorzichtig aan mijn ontbijt. En toch beginnen de zenuwen voor school op te spelen. Wat zal me vandaag te wachten staan? Wat zal Felix op zijn bord krijgen?

     Na anderhalve boterham schuif ik bezwaard mijn bord weg. Mam en Collin kijken naar me op.
     'Sorry, ik heb niet echt trek meer', stamel ik en ze knikken.
     'Geen probleem. Zal ik je lunchbox klaarmaken?' vraagt mam. Ik knik.
     'Graag, dan kan ik even mijn verband vervangen', zeg ik.
     'Moet ik helpen?' vraagt Collin. Ik schud mijn hoofd.
     'Nee, ga maar lekker door met ontbijten', zeg ik en sta op. Snel ga ik naar boven en ga de badkamer in. Voorzichtig haal ik het verband van mijn hoofd af en kijk verbitterd naar de wond. Een rilling trekt over mijn rug wanneer ik aan het moment terugdenk.

     Vlug ontsmet ik de wond en kam mijn haren, breng daarna nieuw verband aan om mijn hoofd. Ik poets mijn tanden en het moment dat ik deodorant opdoe, klinkt de deurbel. Iemand opent de voordeur en aan de stemmen kan ik horen dat Collin en Mirre in de gang staan. Ik hoor ze roddelen over dat ik per se naar school wil, maar ik probeer er niet naar te luisteren.

     In mijn slaapkamer hurk ik gepijnigd en pak mijn rugzak in voor de schooldag. Voorzichtig til ik hem op mijn rug, maar slaak een kreet uit van pijn zodra de zware tas op mijn schouders hangt. Benauwd schud ik hem van mijn schouders af en draag de tas aan een hengsel de trap af. In de gang kijkt Mirre me oordelend aan, maar ik verbreek mijn blik met haar om bedankend naar mam te glimlachen, wie me mijn broodtrommel geeft.

     Verbaasd kijk ik op van mijn lunch in mijn tas stoppen wanneer de deurbel een tweede keer gaat deze ochtend. Ook Mirre kijkt verward om en opent de deur; Felix en Bente komen tevoorschijn. Mijn hart slaat een slag over.
     'We dachten dat het misschien fijn zou zijn als je heel de fietsrit met ons mee kon', zegt Felix en mijn hart weet niet meer of het moet stoppen met kloppen of vliegensvlug moet kloppen.
     'Ja, super bedankt', stamel ik opgelucht en loop met Mirre het huis uit. Ze trekken me in een groepsknuffel en ik moet moeite doen om mijn tranen in mijn ogen te houden en de brok in mijn keel weg te slikken.

     Iedereen breekt van me weg, maar Felix blijft een beetje aan mijn zijde hangen. Mijn hart zakt in mijn borst wanneer ik zie dat zijn onderlip en kin dik en blauw zijn en ook zijn jukbeen blauw uitgeslagen is.
     'Wat heb je gedaan?' vraag ik ademloos. Nonchalant haalt Felix zijn schouders op.
     'Telefoon op mijn gezicht laten vallen', antwoordt hij met een scheve grijns en verslagen verlaat een trillende zucht mijn keel.

     Marc heeft hem al opgezocht.

     'Kom hier met je rugzak', verbreekt Felix echter het moment en laat me er zo niet langer bij stilstaan. Overdonderd kijk ik toe hoe hij mijn rugzak op zijn buik hangt, zijn eigen rugzak al op zijn rug.
     'Dat hoeft nie ̶ '
     'Kom, anders zijn we later op school en wordt Bente chagrijnig', laat hij me niet uitpraten en stapt op zijn fiets.

     Zuchtend haal ik mijn fiets uit de heg en stap kreunend op. Samen fietsen we weg. De fietsrit begint ongemakkelijk en stil, niemand in de stemming om een gesprek te beginnen. Bezorgd kijk ik naar Felix naast me, wie me een zelfde blik geeft.

     'Wiens idee was dit?' fluister ik naar hem zodra we bij de kruising komen waar we normaal afspreken. Beschaamd gaan zijn ogen over me heen.
     Mijn handen worden klam wanneer ik een scooter aan hoor komen. Benauwd knijp ik mijn ogen dicht wanneer de scooter langs ons rijdt, voel Felix dichter op me komen fietsen. Trillend haal ik adem en open beschaamd mijn ogen. Twijfelend kijk ik naar Felix. Zijn blik is gebroken.

     'Wiens idee?' herhaal ik mezelf hees, probeer zo de aandacht van het moment te halen. We zijn er ons beide echter maar al te bewust van.
     'Wat denk je zelf? Bente is geen fan van veranderingen', grapt Felix voorzichtig en knipoogt. 'Ik was bang dat je Marc misschien ergens onderweg tegen zou komen en weer zijn slachtoffer zou worden. Mirre zou niets kunnen doen', antwoordt hij en ik knik. Het is iets waar ik zelf nog niet eens stil bij had gestaan. Breed glimlach ik naar hem. Felix' ogen vallen op mijn lippen, mijn tanden, waardoor hij verafschuwd wegkijkt. Beduusd stop ik met glimlachen.

     Met tranen bijtend in mijn ogen houd ik mijn blik gefixeerd op Felix' blauwe wang. Het is mijn schuld. Had ik hem gisteren maar niet naar huis laten gaan. Hij heeft dit plan waarschijnlijk bedacht omdat hij zelf Marc tegen het lijf is gelopen op zijn weg naar huis gisteren. Was hij maar gebleven.

     De rest van de fietsrit is doodstil, maar niemand kan een luchtig onderwerp opbrengen. Waarschijnlijk zijn we allemaal te druk bezig met wat ons te wachten staat op school.

     Op de grond van de school aangekomen, voel ik meteen alle ogen als een magneet naar me gaan en opeens heb ik spijt dat ik gekomen ben. Ik had kunnen weten dat iedereen me na zou staren. Om mijn gedachten er een beetje vanaf te houden, kijk ik toe hoe Felix mijn rugzak van zijn buik haalt en vervolgens zijn rugzak en mijn rugzak elk op een andere schouder hangt.

     Met Felix naast me loop ik het schoolgebouw in en ik wil verdwijnen. Een schaduw van geroddel en gefluister volgt me, samen met verafschuwde blikken.
     'Moet je zien', klinkt een jongen leunend tegen de kluisjes net iets te hard. Woest draait Felix zich naar hem om en stapt op hem af. Overdonderd kijk ik toe hoe hij zijn shirt vastgrijpt.

     'Heb je nog nooit iemand gezien die in elkaar is geslagen?!' zegt hij boos en verbluft kijkt de jongen hem aan.
     'Felix', stamel ik en reik naar hem uit.
     'Stop met staren en roddelen of ik zorg ervoor dat je de komende drie weken elke ochtend een bont en blauw gezicht kan zien in de spiegel', sist hij en duwt de jongen tegen de kluisjes. Pissig laat hij zijn shirt los en volgt me naar mijn kluisje. Overdonderd kijk ik naar hem.

     'Felix', zeg ik opnieuw.
     'Iemand moet nog maar één ding bij je proberen, Levi, en ik draai door', zegt hij. Zwijgend knik ik en open mijn kluisje.

     Mijn hartslag schiet omhoog wanneer ik Marc achter Felix zie verschijnen. Zijn verschijning verwart me; twee blauwe ogen en een blauwe kaak, een smalle snijwond op zijn wang. Felix draait zich om wanneer hij merkt dat mijn aandacht ergens anders op gericht is. Kort zie ik zijn schouders terugzakken, maar snel recht hij ze weer.

     'Ach, de homo's konden elkaar niet met rust laten ondanks de slachtpartij', zegt Marc en ik moet moeite doen om tranen weg te vechten.
     'Heb je nou serieus waar nog niet genoeg gehad? Was mijn waarschuwing gisteren niet duidelijk genoeg voor je?' spuugt Felix kwaad uit. De snijwond op Marcs wang matcht perfect met de ring om Felix' middelvinger en het maakt me misselijk.

     'Denk je dat ik me de les laat lezen door zo'n gore homo zoals jij?' zegt hij en kijkt hem vuil aan. Mijn hoofd tolt.
     'Je hebt wel grote ballen voor iemand met een kleine pik', sist Felix.
     'Hij is het tegenovergestelde van klein, hoor. Wil je hem zien, ho ̶ '
     'Als ie zo groot was geweest, had Levi wel in je pik kunnen bijten gisteren. Denk maar niet dat hij het niet geprobeerd heeft', zegt Felix en het verbluft me. Blijkbaar kent hij me beter dan verwacht. 'Volgens mij heb je maar een micropenis, Micro Marc', spuugt Felix uit en een verblufte lach verlaat mijn keel.

     'Als je erin stikt wanneer je hem achter in je strot hebt, is het niet mijn schuld', zegt Marc triomfantelijk.
     'Nou, kom maar op. Trek je broek maar uit. Je wil het toch zo graag, homo?' zegt Felix en duwt hem tegen zijn schouders. 'Geef maar eerlijk toe dat je ervan droomt om me voor je op mijn knieën te hebben. Geef maar eerlijk toe dat je pik hard wordt van het idee dat een jongen eraan zuigt', zegt hij en verbluft pak ik de onderkant van zijn shirt vast, probeer hem zo in te tomen. Marc duwt hem terug.

     'Was mijn bezoek van gisteren nog niet genoeg? Ga. Godverdomme. Weg', sist Felix en ik duizel. Zegt hij wat ik denk dat hij zegt?
     'Je bent nog niet van me af, homo', zegt Marc met een grijns.
     'Jij ook niet van mij, Micro Marc', kaatst Felix terug en daarmee verdwijnt Marc tussen de mensen. Geschrokken draai ik Felix naar me toe.

     'Je bent naar hem toe gegaan?' vraag ik en betrapt kijkt Felix me aan. Hij haalt zijn schouders op.
     'Petra gaf me zijn adres', zegt hij.
     'Waarom heb je dat nou gedaan, Felix? Dat was echt zo ontzettend dom van je!' zeg ik boos. Verontwaardigd kijkt hij me aan.
     'Het was mijn schuld dat hij je in elkaar heeft geslagen, Levi. Ik kon hem niet weg laten komen hiermee, oké? Kijk nou wat hij je heeft aangedaan! Hij had je met geen één vinger aan mogen raken en dat moest ik hem duidelijk maken', antwoordt hij, duidelijk beledigd dat ik boos ben.

     'Dan is het nog super dom! Wat nou als hij je verlinkt? Dat gaat sowieso gebeuren. Denk je echt dat hij je gaat sparen?' Ik lijk woest, maar diep van binnen weet ik dat eigenlijk bezorgdheid de aanrichter is van mijn uitbarsting.
     'Boeien, Levi! Ik wilde gewoon niet dat Marc zonder problemen door zou gaan met zijn leven. Ik wilde hem op zijn plek zetten en waarschuwen dat hem nog heel wat te wachten staat als hij het nog een keer doet', zegt hij en ik rol mijn ogen.

     'Je bent een idioot, Felix', zeg ik en pissig kijkt Felix me aan.
     'Hou op, Levi. Ik kreeg gisteren al een hele shitshow van mijn moeder vanwege mijn verschijning, daar hoef ik niet nog eentje van jou bij', kat hij me af. Boos schud ik mijn hoofd.

     'Wat heb je tegen haar gezegd?'
     'Dat we gingen kickboksen bij de gym en dat het uit de hand is gelopen', zegt hij en mijn hoofd duizelt om de leugen. Hoe weet hij alles zo goed aan elkaar te liegen?
     'Je bent echt een malloot, Felix. Wat dacht je in godsnaam toen je zijn adres vroeg en er ook werkelijk heen ging?' Ik negeer zijn leugen, te bezorgd over de gevolgen van zijn acties.

     'Zal ik het nog erger maken voor je, Levi? Ik ben gisteren ook naar Sandra gegaan.'
     'Felix!' roep ik kwaad.
     'Maar ze was niet thuis en is dus ongeschonden gebleven', zegt hij en het lucht me op. Bij Felix is het echter duidelijk dat hij er teleurgesteld door is.

     'Wat nou als jij geschorst wordt? Je had dit echt niet moeten doen', zeg ik.
     'Liever dat dan Marc hier zonder schrammen vanaf te laten komen', zegt hij kortaf. 'Je snapt toch wel dat ik het voor jou heb gedaan?' Zacht bijt ik op mijn nagel, maar het voelt raar met mijn half missende voortand.
     'Betekent nog niet dat het echt tering dom is', zeg ik, maar Felix vertrekt al naar de aula. Warrig volg ik hem.

     Alle ogen volgen me en ik haat het. Felix cirkelt als een soort havik om me heen en kaatst iedereen af die staart en roddelt, maar het laat me niet beter voelen. Ook al zijn de gesprekken niet meer te horen, ze worden nog wel gehouden.

     Beschaamd schuif ik aan bij de klas. De tafel valt stil zodra ik plaatsneem, maar ook Felix' verschijning levert deze reactie op. Wat naïef van hem dat hij Marc op is gaan zoeken.
     'Gaat het een beetje?' vraagt Simon als eerst.
     'Ja hoor. Ik wil het er niet over hebben', stamel ik en pak snel mijn telefoon erbij. En ondanks dat ik zei dat ik het er niet over wil hebben, blijft de klas over het hele gebeuren doorgaan. Ik probeer me ervan af te zonderen.

     'Hebben jullie Sandra's verhaal gezien?' klinkt iemand en verbaasd kijk ik op door de verwisseling van het onderwerp. Snel klik ik het zelf open op mijn telefoon, Felix die over mijn schouder meekijkt.

     "My baby got hurt :("

     Het staat groot op een foto van Marc, met zijn verwondingen die hij door Felix heeft verkregen. Pissig kijk ik naar hem om, maar hij kijkt betrapt naar zijn nagels.
      En opnieuw is een vlaag van stil geroddel door de aula te horen, waardoor ik omkijk: Marc is de aula binnengestapt en kijkt arrogant rond. Zijn verwondingen zien er in het echt erger uit dan op de foto.

     'Wie heeft dat dan gedaan?' vraagt Hilde en pissig kijk ik naar Felix om, maar hij houdt zijn aandacht gericht op het intact houden van de kleine beetjes oranje nagellak op zijn nagels. De meeste leerlingen uit de klas kijken Marc na terwijl hij zich door de aula verplaatst, maar Simons en Daniëls blik blijven samen met die van mij op Felix gefixeerd.

     Het duurt niet lang voordat de directeur en mevrouw Friekman door de aula benen en Marc aan zijn kraag achter zich aan slepen, samen met een deel van zijn vrienden.
     'Die kleine verwondingen zijn nog niet genoeg voor wat hij Levi heeft aangedaan', zegt Hilde en veel instemmende stemmen klinken.

     Ik schrik op wanneer de stem van Friekman achter me klinkt.
     'Heeft iemand toevallig Sandra gezien?' vraagt ze. Niemand kan haar vertellen waar Sandra is. Voorzichtig plaatst ze haar hand op mijn schouder.
     'Het komt goed, jongen', zegt ze en verlaat met een vlugge pas de aula.

     Gelukkig duurt het niet lang voordat de bel gaat en kan ik me eindelijk in een kleinere ruimte bevinden, waar ik niet aangestaard word door iedereen. Mirre komt naast me lopen, maar ook Felix wijkt niet van mijn zijde. Als een jachtluipaard cirkelt hij om me heen en snauwt naar alle mensen die naar me staren. Mirre wil hem stoppen, maar ik houd haar tegen.

     Bij het lokaal van Friekman aangekomen verlaat Mirre mijn zijde en gaat naar haar eigen plek. Friekman strijkt nog licht mijn bovenarm en met een gepijnigde glimlach kijk ik haar aan.
     Op mijn plek aangekomen ga ik stijfjes zitten, nog niet bekend welke beweging zeer doet en welke niet – ook al zijn er vrij weinig bewegingen die geen zeer doen.

     Felix gaat naast me zitten en plaatst mijn rugzak onder mijn tafel. Hij haalt mijn spullen voor biologie eruit en legt ze op mijn tafel. Bijtend op mijn nagel kijk ik toe hoe hij alles voor me doet en vervolgens zijn eigen spullen pakt.
     Diep kijkt hij me aan en mijn hart slaat een slag over. Nog fanatieker begin ik op mijn nagel te bijten. Het paarse van zijn beurse jukbeen laat het groene in zijn ogen nog beter uitspringen. Felix' ogen vallen verslagen neer op mijn tanden. Bezwaard kijkt hij weg wanneer hij opnieuw geconfronteerd wordt met de afgebroken tand.

     Iedereen kijkt om wanneer Sandra het lokaal instapt, maar Friekman houdt haar tegen door stevig haar arm vast te grijpen. Beledigd kijkt ze naar haar om.
     'Jij komt met mij mee', zegt ze. Sandra kijkt vuil naar ons om en ik voel mijn hart in mijn borst zakken. 'Leerlingen, begin met het lezen van de volgende paragraaf. Ik moet even iets gaan afhandelen. Ik vertrouw erop dat jullie rustig blijven.'

     En daarmee verlaat Friekman het lokaal, Sandra voor haar uit geduwd. De bom ontploft in het lokaal. Iedereen begint te praten over Sandra en alle andere leerlingen van gisteren en beginnen allerlei straffen voor ze te bedenken. Er is niets van te verstaan, zo luid praat iedereen door elkaar.

     'Jongens, ze zei dat we rustig moesten blijven! Snapt niemand dat dan?' roept Felix kwaad en heel de klas verstomt. Verbaasd kijk ik hem aan. Zijn blik is gepanikeerd en ik weet meteen waarom: mogelijk zit er een straf tussen voor hem. De klas gaat door in zacht geroddel en Felix begint beschaamd aan zijn opdrachten te werken.

     'Je bent echt een fucking idioot', zeg ik en beledigd kijkt Felix naar me om. Ons oogcontact wordt echter verbroken wanneer de lokaaldeur opent en de klas doodstil wordt. Friekman is terug en kijkt onze kant op.

     'Felix, kan je even meekomen?' vraagt ze.
     'Sukkel', sis ik en pissig kijk ik naar hem, maar hij ontwijkt mijn blik en loopt naar de uitgang van het lokaal. Friekman houdt hem tegen in de deuropening en komt mijn kant op. Ze hurkt neer naast me en legt behoed haar hand op mijn onderarm.

     'Ik snap het als je het liever niet over gisteren hebt, maar het zal denk ik veel helpen als we jouw kant van het verhaal ook horen', zegt ze. Ik knik. 'Dan zie ik je vanmiddag.'
     Ze staat op en loopt naar Felix, wie me verloren aankijkt. Ze plaatst haar hand tussen zijn schouderbladen en begeleidt hem het lokaal uit. Wanhopig kijkt hij me na.

     Dit is niet goed.

     Mijn schooldag werd opgebroken door mijn bezoek aan de tandarts, waar tot mijn geluk mijn tand hersteld kon worden en ik zo mijn oude glimlach weer terug heb gekregen. Ik weet echter niet of ik hem ooit nog zo authentiek kan laten zien als voor de slachtpartij.

     Na een lastig gesprek met de directeur kan ik eindelijk het schoolgebouw verlaten. Felix, Mirre, Bente, Daniël en Simon staan bij de uitgang op me te wachten, niemand nog in staat me alleen naar huis te laten gaan na gisteren.
     Ik loop naar mijn vriendengroep toe en sluit ongemakkelijk aan. Felix stapt iets dichter naar me toe en pakt licht mijn kin vast. Zijn ogen haken zich vast aan mijn lippen. Mijn wangen kleuren in één klap spontaan rood.

'Glimlach eens', fluistert hij zacht. Overdonderd glimlach ik, begin ondertussen aan een van mijn korte nagels te voelen. Felix' blik lijkt opgelucht maar op een of andere manier nog steeds vertroebeld zodra hij mijn tanden ziet.
'Ik kon ze helaas niet laten bleken', grap ik beduusd, waardoor de rest lacht. Ik merk echter dat Felix' lach geforceerd is.

'Veel beter', slaat zijn stem zacht over. 'Nu mag je weer naar me glimlachen', stamelt hij en laat overdonderd mijn kin los, neemt een grote stap afstand en begint met de koordjes van zijn armbandje te spelen.

'Hoe was het bij de directeur?' vraagt Mirre en haakt haar arm door de mijne. Ik haal mijn schouders op.
'Ze hebben mijn verhaal gehoord en mijn berichten gelezen. Hij wordt geschorst, maar ze weten niet hoeveel meer ze nog kunnen doen. Er staat een aanklacht', leg ik uit. Ze knikken. Bente stoot Felix aan.

'Hoe was het bij jou?' vraagt ze. Felix heeft de rest van de dag gezwegen, enkel zijn mond geopend om vervelende leerlingen af te snauwen. Niemand heeft hem erover mogen vragen tot ik mijn zegje had gedaan.
'Ik moet volgende week nakomen', zegt hij en haalt zijn schouders op.
'Felix, sukkel', zeg ik bot en gepijnigd kijkt hij me aan. 'Eerlijk waar. Wat denk je dat er gaat gebeuren als er een rechtszaak komt?' Opnieuw haalt hij zijn schouders op.

'Laat het gaan, Levi. Het is niet jouw probleem', zegt hij zacht. Geïrriteerd en beledigd loopt hij weg. We kijken hem met z'n vijven na.
'Ik denk wel dat het zo eerlijk is als we Felix steunen door samen met hem na te komen', zegt Simon en verbaasd kijk ik hem aan. 'Hij wordt alleen maar gestraft omdat hij het op wilde nemen voor Levi. Het is niet eerlijk.'
'Mee eens', zegt Daniël. Klein slik ik.
'Is goed', stem ik in, ook al is het zijn eigen schuld.

Ook al ben ik het niet eens met wat hij heeft gedaan, verdient hij wel steun volgende week. Hij heeft genoeg voor mij gedaan, dus kan ik deze kleine moeite wel terug doen.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!