♪ Trouble – Coldplay ♪
♪ Look What You Made Me Do – Taylor Swift ♪

Met Levi steunend op mijn schouder loop ik het ziekenhuis uit. Ik voel me afwezig. Ik wist dat Marc verschrikkelijk was, maar ik had hem onderschat. Ik had niet verwacht dat hij hiertoe in staat zou zijn.

Ik wist dat het nog niet over zou zijn toen ik vanochtend een berichtje van een van zijn vrienden ontving in de toiletten, maar ik heb de signalen de hele dag genegeerd door mijn telefoon op stil te zetten. Misschien had ik het kunnen voorkomen als ik wel naar mijn berichtjes had gekeken.

Als ik mijn telefoon er niet bij had gepakt bij mijn eten, was ik er waarschijnlijk pas later achtergekomen wat Levi aangedaan werd. Blijkbaar volg ik een van Marcs vrienden en zodra ik op zijn Instagram Live zag wat zich plaatsvond op de grond van school, zakte mijn hart in mijn borst.

Een van Marcs andere vrienden stuurde me een foto van Levi, zijn gezicht in Marcs kruis gedrukt, met de vraag of ik jaloers was en het bijhorende dreigement dat ik ook mijn beurt zou krijgen. Ik wist niet hoe snel ik mijn bord avondeten achter moest laten en ik me naar school moest bewegen.

Bij het sportgebouw aangekomen raakte ik in paniek, Levi en de jongens nergens meer te bekennen. Wat als ze hem ergens mee naartoe hadden genomen om hem daar verder te molesteren?

Ik checkte zijn locatie op "zoek mijn vrienden" en begon richting zijn huis te crossen zodra ik zag welke kant hij zich op bevond, doodsbang dat hij gevolgd zou worden door de jongens. Tot mijn geluk was het niet zo toen ik bij hem thuis aankwam, maar dat maakte zijn toestand er niet minder schokkend op. Ondertussen was hij ook drijfnat en ik wilde niet weten wat zich had afgespeeld in de tijd dat ik naar school en zijn huis was gefietst.

Maar ik wilde Levi volledig kunnen begrijpen en beschermen en helpen, dus was ik zo naïef om de volledige video terug te kijken in de wachtkamer van het ziekenhuis. De beelden lieten me misselijk achter.

We nemen weer plaats op de achterbank en opnieuw help ik Levi met het omdoen van zijn gordel. Verbitterd kijkt hij ondertussen uit het raam.
Zachtjes bijt ik op mijn lip. Ik zal me nooit kunnen voorstellen wat voor pijn Levi heeft moeten doorstaan. En niet alleen dat; ze hebben hem zo ontzettend vernederd en geschonden, dat zijn ego verpulverd zal zijn. Er zal geen schrijntje veiligheidsgevoel, zelfverzekerdheid of moed meer in Levi zitten. Marc en zijn vrienden hebben het allemaal van hem ontnomen.

En het is mijn schuld. Ik heb het flesje laten draaien en heb daarmee alles laten beginnen. Ik heb niet op hem gewacht en heb hem zo alleen zijn lot laten ondergaan.

Hadden we ons vanochtend maar ziek gemeld. Waren we maar naar huis gegaan.

Ik plaats voorzichtig mijn hand op zijn bovenbeen en wrijf er licht over met mijn duim. Afwezig kijk ik naar mijn versleten, oranje nagellak. Het had rood moeten zijn, maar onbewust pakte ik de verkeerde kleur. Deze kleur voelt nep, is waarschijnlijk ook nep, maar ik durf hem er niet af te halen. Het voelt als het enige beetje dat nog vasthoudt aan Bente, als het enige beetje dat voorkomt dat ik op de bodem van de afgrond klap.

Als antwoord op mijn hand legt Levi zijn hoofd op mijn schouder. Ik sluit mijn ogen en leun met mijn hoofd tegen dat van Levi. Ik kan haast zijn last voelen.

Ik voel me zo schuldig voor hem. Ik heb het gevoel dat ik hem kon beschermen. Ergens had ik kunnen verwachten dat Marc hem te grazen zou nemen, dus ik had bij hem moeten blijven. Ik had hem niet alleen weg mogen laten gaan.

De hele rit terug naar Levi's huis gaat als een waas voorbij, zowel Levi's moeder als ik als Levi zelf alle drie in te veel rouw om het moment bewust mee te maken.

Behoed breng ik Levi's arm om mijn nek en begeleid hem de auto uit. Levi's moeder opent de voordeur en zorgt ervoor dat we makkelijk naar binnen kunnen.
Ik help Levi met pijn en moeite de trap op en breng hem zijn kamer in, waar hij uitgeput neerploft op zijn bed. Met tranen bijtend in mijn ogen kijk ik hem aan. Hij trapt zijn schoenen uit en doet een poging zijn doordrenkte broek uit te trekken, maar hij komt niet ver. Hij is duidelijk in te veel pijn om verder te komen.

Ik hurk voor hem en pak de rand van zijn broek vast. Verbijsterd kijkt hij me aan. Smal glimlach ik naar hem en begin zijn broek voor hem uit te trekken.
'De volgende keer dat ik je broek uittrek, zal ik ervoor zorgen dat het romantischer is', grap ik, maar ik weet niet of het wel zo gepast is om nu grapjes te maken. Levi lacht echter zacht en ik kan horen dat het een oprecht geluid is.
'Eerlijk, romantischer dan dit kan niet', zegt hij en blozend kijk ik naar hem op. Ik wil mezelf omhoog duwen en mijn lippen op de zijne drukken, maar dat is de reden waarom hij hier nu zo zit, dus houd ik me in. Het mag sowieso niet meer, ongeacht Marc.

Ik sta op en gooi Levi's smerige broek in de wasmand. In zijn klerenkast pak ik een schone onderbroek, een comfortabele joggingsbroek en een shirt bij elkaar, samen met een schoon paar sokken. Ik loop weer naar hem toe en leg de spullen op zijn bed.

'Sta eens op', zeg ik zacht. Fronsend kijkt Levi me aan. 'Ik ga je niet in een vieze onderbroek een schone broek aan laten trekken', leg ik uit en zuchtend en kreunend staat Levi op. Smal glimlacht hij, en hoe fijn ik het ook vind dat hij nog kan glimlachen op dit moment, heb ik liever dat hij zijn lippen weer op elkaar houdt. Zijn afgebroken tand in zijn glimlach zien kan me alleen maar schuldig laten voelen.

Overdonderd kijk ik naar beneden. Ik pak de rand van zijn boxer vast, maar geschrokken grijpt Levi mijn polsen vast. Verward kijk ik naar hem op.
'Felix', stoot hij overdonderd uit.
'Levi, ik zie je minstens drie keer per week naakt. Denk je nou echt dat deze ene keer extra uitmaakt?' vraag ik, maar trek behoed mijn vingers onder het elastiek uit. 'Laat me alsjeblieft helpen.' Twijfelend laat hij zijn handen zakken.

'Sorry dat je dit moet doen', stamelt hij en ik schud mijn hoofd.
'Nee, ik ben het je verschuldigd.'
'Je bent ̶ '
'Houd je vast aan mijn schouders', instrueer ik hem en breng mijn handen weer onder de rand van zijn onderbroek. Ongelofelijk dat ik dit wellicht afgelopen weekend ook had gedaan als Levi mijn huis niet uit was gevlucht.

Levi doet wat ik zeg en voorzichtig breng ik de klevende onderbroek van zijn heupen. Mijn wangen kleuren felrood wanneer ik naar onder buk om de onderbroek naar zijn enkels te brengen en zo met mijn gezicht zijn kruis nader, maar ik probeer het te onderdrukken. Nu is niet het moment om op hol te slaan door zijn lichaam.

Tranen bijten in mijn ogen bij elke blauwe plek die ik op zijn benen zie. Bij de grond aangekomen tilt Levi zijn voeten op om de onderbroek werkelijk van zijn lichaam te krijgen. Zonder omhoog te komen pak ik de schone onderbroek van zijn bed en help hem met het in de pijpjes stappen.
Traag kom ik omhoog, begeleid hem de onderbroek in en kijk verlegen naar hem op. Licht rusten mijn handen op zijn heupen. Ook al is zijn gezicht zo toegetakeld, toch ziet hij er nog beeldschoon uit. Opnieuw wil ik hem kussen, maar in plaats daarvan trek ik zijn shirt uit. Hij steekt zijn armen gepijnigd omhoog en helpt me zo. Ook het vieze shirt eindigt in de wasmand.

Verwonderd kijkt Levi me aan, zijn handen opnieuw twijfelend op mijn schouders. Ik wil huilen. Mijn verlangen om hem te zoenen is de reden dat hij er zo bij moet lopen, dat hij dit heeft moeten doorstaan.

'Wacht', fluister ik en laat hem alleen in zijn kamer door de badkamer in te lopen. Daar pak ik een handdoek en loop weer zijn kamer in. Ik gooi hem richting Levi en houd mezelf op een kleine afstand.
'Hier, dan kan je de kou even van je afdrogen', zeg ik. Hij dept de handdoek over zijn lichaam en verlegen kijk ik toe. Hij is zo gespierd. In de auto zag ik hoeveel eelt hij op zijn handen had door de sportschool en ook de aders op zijn armen zijn steeds prominenter aanwezig. Hoe heeft hij Marc niet kunnen stoppen?

'Verder nog iets nodig?' vraag ik wanneer Levi op het bed gaat zitten en onder de dekens kruipt.
'Jou', zegt hij en overrompelt me zo compleet met zijn antwoord. Verrast kijk ik hem aan. 'Alsjeblieft, Felix, blijf even. Ik wil nu echt niet alleen zijn.'
Klein glimlach ik en voel mijn hart door mijn borst razen.
'Tuurlijk', zeg ik en schop mijn schoenen uit, loop naar het bed. Levi zucht zacht wanneer ik naast hem zit.

'Ik stink', moppert hij. Ik lach zacht.
'Je mag toch echt de komende 24 uur niet douchen', zeg ik. 'En daarbij hebben ze in het ziekenhuis je haren gewassen. Je stinkt echt niet.'
'Ik stink', houdt hij stug vol en verslagen kijk ik hem aan.
'Wacht even', zeg ik kalm en vertrek weer naar de badkamer. Ik draai de warme kraan aan en maak twee washandjes nat, pak een fles douchegel uit de douche en ga met de spullen terug zijn slaapkamer in.

Op één van de washandjes doe ik flink wat van de gele douchegel, het andere laat ik schoon. Ik geef Levi het washandje met zeep.
'Hier, eerst met die, dan daarna met deze', zeg ik en gebaar naar het washandje in mijn hand. Hij knikt en begint zijn borstkas te wassen. Verwonderd volgen mijn ogen de actie, nemen op hoe de gele zeep zijn gespierde lichaam laat glinsteren.

Wanneer hij door wil gaan naar zijn rug, lukt het hem niet meer. Beschaamd kijkt hij naar me op.
'Laat me je helpen', zeg ik en neem het washandje uit zijn handen. Verlegen neemt hij die van mij over en begint zijn buik af te doen terwijl ik achter hem op het bed kruip.

Voorzichtig ga ik met het washandje over zijn huid, niet wetende wat zeer doet en wat niet. Levi droogt ondertussen zijn buik af met de handdoek van net. Ik neem het schone washandje uit zijn schoot en doe zijn rug af. Levi verstijft en ik ben bang dat ik hem zeer heb gedaan, maar hij laat verder niets meer blijken. Ik neem de handdoek uit zijn handen en droog zijn rug af.

Onhandig kruip ik achter hem langs van het bed af en scan zijn gezicht. Klein knik ik naar zijn benen.
'Wil je je benen ook?' vraag ik en zie Levi er bedenkelijk naar knikken.
'Het liefst wel', fluistert hij. Ik ga recht tegenover hem op mijn knieën op het bed zitten en begin zijn onderbenen te wassen.
'Dat kan jij maar beter niet doen met je beurse ribben', zeg ik en blozend kijkt Levi van me weg, begint verlegen op zijn nagel te bijten.

Zorgvuldig ga ik zijn lange benen af met het washandje. Ze zitten helemaal onder de blauwe plekken, en hoewel de helft misschien van de training is, zijn het er alsnog te veel. Het was absoluut onterecht.
Als het iemand geweest had moeten zijn die daar stond, was ik het. Ik ben de reden geweest dat dit alles überhaupt begonnen is. Marc en zijn vrienden hadden absoluut geen recht om Levi zo te mishandelen.

Ik ga door met het wassen van zijn linkerbovenbeen en ga daarna door naar zijn rechterbovenbeen. Levi gooit beschaamd een kussen op zijn kruis wanneer ik de bobbel in zijn onderbroek opmerk en kijkt met een rood hoofd van me weg. Ik moet een gniffel onderdrukken en ga door met zijn linkeronderbeen. Nerveus bijt Levi op zijn nagels.

Ik pak het schone washandje en begin mijn cirkel opnieuw en ook ik kan niet stoppen met blozen wanneer ik opnieuw bij zijn bedekte kruis aankom. Levi blijft maar bijten en bijten op zijn nagel en is niet in staat om het kussen bij zijn kruis weg te halen.

Ik doe mijn laatste rondje met de handdoek en ik wil hem zoenen de derde keer dat ik bij het kussen aankom, maar ik dwing mezelf het niet te doen. Het mag niet. Ik mag die klif niet dieper in vallen.

Wanneer ik er zeker van ben dat ik alles goed heb afgedroogd, ga ik zijn slaapkamer uit om de gebruikte spullen op te ruimen. Tegen de tijd dat ik terugkom in Levi's kamer, heeft hij de schone kleren aan weten te trekken ondanks zijn pijn en is onder de dekens gaan liggen.

Ik ga weer naast hem op het bed zitten en kijk bezorgd naar zijn neus. Hij ziet er zo afschuwelijk toegetakeld uit dat ik hem niet helemaal goed aan durf te kijken, maar ook het zicht van zijn gezwollen neus laat me niet beter voelen. Het is een tweede keer mijn schuld geweest dat zijn neus zo toegetakeld is.

'Moet ik nog iets anders doen? Paracetamol pakken? Mirre bellen? Iets te eten...'
'Nee, het is goed zo', onderbreekt hij me. 'Het enige wat ik wil is dat je bij me blijft', zegt hij zacht en hees, tranen glinsterend in zijn ogen.
'Tuurlijk', zeg ik en strijk voorzichtig met de buitenkant van mijn vingers langs zijn wang.

Levi's moeder komt de trap op en vervolgens de kamer in. Betrapt trek ik mijn hand weg en kijk haar angstig aan, maar ze heeft enkel oog voor Levi.
'Mijn kleine baby', fluistert ze en drukt een kus op zijn wang. 'Gaat het een beetje?' Tranen vallen als grote druppels uit haar ogen.
'Ja, Felix heeft goed geholpen', zegt hij en ik bloos. Ze kijkt kort naar me op, maar wendt zich weer tot Levi.

'Nog iets nodig? Paracetamol? Dekens?'
'Nee, mam. Felix heeft het allemaal al gevraagd. Het is goed zo', antwoordt hij. Opeens staat Collin in de deuropening en kijkt verward naar de situatie in Levi's slaapkamer. Hij doet een stapje opzij en kijkt naar Levi in het bed. Bleek en geschrokken stapt hij de kamer in.
'Wow, wat is er gebeurd?' vraagt hij en kijkt Levi bezorgd en bang aan. Levi kijkt naar het plafond.

'Marc en zijn vrienden hebben me opgezocht na de gym', antwoordt hij en ik duizel. Ik had het kunnen voorkomen. Als ik niet zo snel naar huis was gegaan, was hij op z'n minst niet alleen geweest.
'Ik was dezelfde tijd uit. Ik had met je mee kunnen fietsen. Maar ik moest zo nodig met Sven afspreken. Sorry, Levi, ik had er voor je moeten zijn', zegt hij en Levi zucht.
'Nee, Collin, niet jij ook al. Felix bleef in de auto ook maar zeggen dat hij had moeten wachten', zegt hij en het verbaast me dat ik dit blijkbaar gezegd heb net, de hele autorit een vage herinnering tussen de kraakheldere beelden van verwonde Levi en de online beelden. 'Jullie konden er niets aan doen, oké?' zegt hij en kijkt ons één voor één diep aan.

Maar ik kan het schuldgevoel niet van me afschudden. Als ik nou gewoon gewacht had, was het waarschijnlijk niet zo erg uit de hand gelopen. Ik weet dat Marc de afgelopen dagen niet rustiger is geweest en ik had aan Levi's lichaamstaal op moeten pikken dat er iets aan de hand was. Nee, ik dacht juist dat het een slim plan was om hem te zoenen in een volle aula, met Marc nog geen twintig meter van ons verwijderd.

Geschrokken kijkt Levi weer naar me om en fronsend kijk ik hem aan.
'Hoor jij niet op je werk te zijn? Wat doe je hier? Dadelijk word je ontslagen!' stoot hij uit en ik kijk hem met een kleine glimlach aan.
'Maak je daar maar geen zorgen om. Ze weten waar ik uithang', zeg ik. Levi's blik verzacht. Collin verlaat overstuur de kamer en sluit zichzelf op in zijn eigen kamer. Levi's moeder haalt haar hand door Levi's rode krullen.

'Echt niets nodig, schat?' vraagt ze en opnieuw schudt Levi zijn hoofd. 'Dan ga ik beneden eten koken. Wil jij ook wat?'
'Nee, ik heb geen honger', zegt hij hees en ze knikt.
'Felix?' vraagt ze. Ik schud mijn hoofd.
'Nee, ik heb al gegeten voordat ik hierheen kwam', lieg ik. Veel van mijn eten is nog ongeschonden gebleven door de onverwachtse verstoring van Marc. Levi's moeder staat op van het bed en verlaat zijn kamer, laat Levi en mij zo weer alleen.

Gefrustreerd ga ik naast hem liggen en kijk naar het plafond. Ik had er voor hem moeten zijn. Ik had niet zo snel mogen gaan. Natuurlijk had ik kunnen weten dat Marc iets van plan was; hij heeft mij ook niet met rust gelaten de afgelopen dagen. Het was super dom en egoïstisch van me om niet samen met Levi te vertrekken. Die paar minuten hadden niet uitgemaakt; ik was toch nog wel op tijd op werk geweest. Ik ben zo'n fucking egoïst. Het is mijn fout.

Levi pakt zijn mobiel van zijn nachtkastje en bekijkt het gebroken scherm. Ik slik. Ze zijn zo hard tekeer gegaan dat zelfs heel zijn telefoon er beschadigd door is geraakt. Het is een wonder dat het scherm nog aangaat.

Levi ontgrendelt zijn telefoon en gaat naar Instagram. Hij vindt de beelden van net, omdat hij blijkbaar ook de jongen volgt. Beduusd speelt hij ze af. Met tranen in mijn ogen kijk ik mee, me er maar al te bewust van hoe erg ze tekeer zijn gegaan nu ik Levi verwond naast me heb liggen.

Mijn naam wordt meerdere keren genoemd en ik wil huilen. Mij staat hetzelfde te wachten. Ook al hebben ze me niet fysiek aangedaan hiermee, toch ben ook ik zo belachelijk gemaakt. Er staat me nog wat te wachten. Langzaam wordt mijn zicht steeds waziger door de opstapelende tranen.

Het moment dat Levi de sloot in wordt geduwd komt in beeld en hard bijt ik op de binnenkant van mijn wang. Hij blijft zo lang onder water dat ik me afvraag of hij het expres deed. Paniek klinkt onder de vrienden, die zich afvragen of Levi dood is, maar de paniek is niet om hem maar om henzelf; wat ze op hen af zullen krijgen als hij wel dood is.

'Ik wist niet dat ik zo lang onder was', stamelt hij. Zwijgend kijk ik naar zijn beschadigde gezicht terwijl Levi door zijn gezwollen ogen naar het scherm blijft staren. Ik wil huilen.
'Waarom hebben ze dit gefilmd?' vraagt hij en kijkt verward naar zijn scherm. Ik haal mijn schouders op.
'Omdat het sukkels zijn', zeg ik. Wezenloos kijkt Levi naar zijn scherm, maakt zo een tweede keer mee wat hij net in levende lijven heeft moeten doorstaan.

Voorzichtig pak ik zijn mobiel uit zijn handen en ga naar zijn WhatsApp. Daar zie ik een stapel onbekende nummers zijn andere berichten verdringen, allemaal soortgelijke teksten aan die ik ontvangen heb. Ik klik zijn gesprek met Marc aan en scrol er doorheen.

+31 6 4765 0000: Ben je al klaar voor je payback flikker?

Ik: Waag het niet aan Felix te komen dan heb je problemen

+31 6 4765 0000: Ahw neem je het nou op voor je vriendje?

Ik: Vriend

+31 6 4765 0000: Geloof je het zelf tering homo
+31 6 4765 0000: Gaylix vindt het maar al te fijn als je hem in zijn kont neukt

Ik: Raak hem gewoon niet aan

+31 6 4765 0000: Hahahaha mietje

Het is het eerste gesprek met hem, op mijn verjaardag. Verward kijk ik ernaar. Daarom deed Levi zo schichtig de afgelopen dagen. Marc had hem allang gewaarschuwd. Waarom heeft hij het me niet verteld? Fronsend bijt ik op mijn lip om mijn tranen weg te vechten. Hij heeft het gedaan om mij te beschermen.

'Waarom heb je me dit niet verteld?' vraag ik en kijk Levi aan. Zijn blauwe ogen staan moeilijk en ik wil huilen.
'Ik wilde niet dat je je zorgen zou maken', zegt hij en zacht zucht ik.
'Levi, zoiets moet je niet voor jezelf houden', stamel ik en een traan rolt uit mijn oog. Ik had het werkelijk kunnen voorkomen als hij me dit verteld had.
'Heb jij ook berichtjes gehad?' vraagt hij hees en ik wil hem gerust stellen dat hij niet de enige is, maar ik wil hem ook weer niet bezorgd maken, dus schud ik mijn hoofd.

'Ging je daarom zo snel weg dinsdag?' fluister ik en voel nog een traan mijn ogen verlaten. Hij knikt. Verslagen zucht ik.
Ik voel me zo verdomd schuldig. Ik had aan Levi's seintjes op moeten pikken dat er elk moment iets kon gebeuren. Nu ik er zo aan terugdenk, is het zo ontzettend duidelijk geweest.

En wat doe ik? Nee, ik dacht dat het slim was om hem twee keer te kussen in een overvolle aula waar Marc nog geen vier tafels bij ons vandaan zat.

Ik had het aan Levi's lichaamstaal moeten zien en op hem moeten wachten. Dan had ik maar niets gegeten voordat ik thuis wegging. Ik had met hem mee kunnen gaan en mijn maaltijd voor werk over kunnen slaan. Het is toch niet alsof ik van plan was zoveel te eten.

Ik had Levi heel wat kunnen besparen, maar ik moest zo achterlijk zijn om me vliegensvlug om te kleden en te vertrekken. Het was zo duidelijk aan Levi te zien dat hij op zijn hoede was voor iets en ik heb het genegeerd.

Ik had er voor hem moeten zijn.

Zacht begin ik te huilen en ga op mijn zij liggen. Voorzichtig pak ik Levi's hoofd met beide handen vast en druk een kusje op zijn verbonden voorhoofd, waar ik vanochtend waarschijnlijk alles extra mee opgestookt heb. Ik ben zo'n egoïst. Trillend druk ik er nog een kusje op en trek dan voorzichtig zijn hoofd tegen mijn borstkas en strijk door zijn haren.
'Het spijt me zo, Levi', snotter ik in een poging het overslaan van mijn stem tegen te gaan en ook Levi begint te huilen. Mijn stem trilt en mijn ademhaling is schokkerig. Mijn tranen stromen uit mijn brandende ogen.

Ik had er voor Levi moeten zijn. Ik had hem echt niet mogen laten gaan. Het was zo stom, dom en naïef van me. Ik ben een idioot.

'Ik had je niet alleen mogen laten', stamel ik hees en Levi zucht zacht.
'Felix, het is niet jouw schuld', snottert hij. Wild schud ik mijn hoofd.
'Jawel, dat is het wel, ja? Ik had beter op je moeten letten door de week heen en aan je moeten zien dat er iets aan de hand was. Ik had je niet alleen mogen laten gaan, dat was zo fucking dom. Het spijt me, Levi. Het is mijn fout. Ik ben verdomme degene geweest die het flesje heeft laten draaien en zo voor een reden heeft gezorgd om Marc op je af te krijgen', snik ik.
'Het is oké, Felix', klinkt gedempt tegen mijn borstkas, maar het voelt niet oké. Het is mijn fout.

Ik moet Levi kosten wat het kost beschermen. Niemand zal Levi nog maar met één vinger verkeerd aanraken. Ik sluit mijn ogen en leg mijn kin voorzichtig op Levi's kruin.

Ik zal er voor je zijn, Levi. Ik zal je niet meer laten gaan.

Plotseling klinken er voetstappen op de trap, maar Levi en ik blijven huilend in elkaars armen liggen. Ik wil hier de hele dag zo blijven liggen. Levi heeft iemand nodig en ik wil graag diegene zijn.
Wanneer ik echter merk dat de voetstappen stoppen in de deuropening van Levi's slaapkamer en een zachte hap naar adem hoor, kom ik toch een beetje overeind en kijk wie er naar boven is gekomen: Mirre staat in de deuropening.

'Oh God, wat vreselijk', zegt ze huilend en rent naar het bed toe. Levi kijkt verward en slaperig naar haar om. Ik schuifel van hem weg.
Mirre laat bezorgd haar ogen over hem heen gaan en drukt een kus op zijn lippen. Er steekt een mes in mijn hart.

Zo hoort het te zijn, Felix. Blijf jezelf. Levi doet het ook.

Ik klauter omhoog en kruip beduusd van het bed af, waardoor Mirre meteen mijn plek inneemt. Mijn hart zweert.
'Ik ga. Mirre weet wel wat ze moet doen. Zij is degene die daar zo met je moet liggen', zeg ik hees en loop naar de deur.
'Felix', klinkt Levi nog en ik stop abrupt met lopen. Voorzichtig draai ik me naar hem om, zie hem een beetje overeind komen in zijn bed. Met een kleine, gepijnigde glimlach kijkt hij me aan.

'Bedankt voor alles', zegt hij hees en tranen prikken in mijn ogen. Het zijn niet de woorden die ik van hem wilde horen. Had hij maar gevraagd of ik wilde blijven; had hij maar gezegd dat hij me nodig heeft naast hem.

'Het is het minste wat ik kon doen', stamel ik en verlaat de kamer. Terwijl ik de trap afloop, veeg ik mijn tranen weg. Mirre hoort daar met Levi te liggen, niet ik. Levi hoort bij Mirre, niet bij mij. Hij zei de woorden niet omdat hij zich er niet zo over voelt.

Blijf jezelf.

Het enige wat ik moet doen is die verdomde Marc vinden. Nogmaals veeg ik mijn tranen weg en haal mijn telefoon uit mijn kontzak. Wanneer ik het huis verlaat, begin ik te typen.

Ik: He Petra
Ik: Wat is Marcs adres??

Petra: Waar heb je dat in Godsnaam voor nodig?

Ik: Niets bijzonders
Ik: Ik kreeg een booty call van hem
Ik: Ik wilde weten of hij serieus was

Petra: Ik ga stuk om jou

Met een grijns kijk ik naar mijn scherm terwijl zijn adres verschijnt. Het is niet eens zo heel ver weg. Ik spring op mijn fiets en cross weg. Het is mijn schuld dat Levi er zo aan toe is, dus het minste wat ik kan doen is Marc op zijn plaats zetten. Hij wilde me zo graag hebben, dus kan hij me krijgen ook.

Wanneer ik na een aantal minuten fietsen bij het huis aankom, stap ik twijfelend af. Het lucht me op dat er slechts één scooter voor de deur staat, dus hopelijk is Marc ook daadwerkelijk alleen. Ruw trap ik mijn standaard uit en loop naar de voordeur, bel lang en agressief aan.

Mijn hart slaat een slag over wanneer daadwerkelijk Marc de deur opent en zweet springt spontaan op mijn rug. Maar ik mag niet meer terugkrabbelen. Hij verdient te lijden voor wat hij Levi heeft aangedaan.
Verbluft kijkt Marc me aan, maar draagt dan dezelfde grijns die ik hem zo vaak heb zien dragen; in de gangen, op de foto die naar me gestuurd werd, in de video die online is gekomen. Mijn handen worden klam, maar ik grijns terug.

'Ik hoorde dat je naar me op zoek was', zeg ik en kijk hem  triomfantelijk aan.
'Kijk, de tweede homo komt voor zijn dosis. Wil je binnenkomen om het uit te vechten?' zegt hij en mijn bloed kookt. Hoe heeft hij Levi dit aan kunnen doen?
'Durf nog één keer Levi aan te raken', roep ik woest en heb met volle vaart mijn rechtervuist op zijn oog geplant voordat ik er nog een keer goed over na kon denken. Verbijsterd deinst hij achteruit, maar ik gun hem geen kans om te ontsnappen. Met mijn andere hand geef ik hem een stomp op zijn kaak en vervolgens in zijn maag.

'What the fuck, tering faggot', sist hij en duwt me tegen mijn schouders, maar al mijn remmen zijn los. Ik stomp hem tegen zijn zij en hak in op zijn enkel met mijn voet. Ik geef hem nog een klap op zijn oog en ik voel euforie door mijn aders spetteren wanneer ik zijn oog dik zie worden en zie dat mijn ring zijn wang open heeft doen splijten in een smalle snee.

Wanneer ik echter een klap terug tegen mijn slaap krijg, duizel ik en wordt mijn zicht kort zwart en ik weet dat het komt omdat ik vandaag te weinig gegeten heb. Het is de eerste keer dat ik mijn avondeten heb laten staan.

Marc maakt gebruik van de situatie door mijn kaak te treffen en ik struikel achteruit en beland met een harde klap op mijn kont. Verbijsterd kijk ik Marc aan vanaf zijn oprit en zie hem op me af stormen, maar hij wordt in zijn passen gestopt door de stem van een vrouw.
'Wat is hier aan de hand?!' klinkt ze geschrokken en verbluft kijkt Marc om naar de gang, waar het erop lijkt dat zijn moeder is komen kijken.
'Je hebt echt een kutkind op de wereld gezet', spuug ik verafschuwd uit, klauter omhoog en wankel naar mijn fiets. Mijn hoofd voelt licht, maar ik ben nog niet klaar voor vandaag.

Sandra.

Duizelend fiets ik naarhaar huis. Zij is degene geweest die onze nummers aan Marc heeft gegeven. Zij is degene geweest die hem verteld heeft dat we op woensdagen altijd apart vertrekken. Het is haar schuld dat Marc precies wist wanneer hij toe moest happen. Mijn energiepeil is niet heel hoog meer, maar haar moet ik wel aankunnen.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!