♪ Undercover Martyn – Two Door Cinema Club ♪

     Wanneer ik mijn ogen de volgende ochtend open, durf ik niet echt goed mijn telefoon te checken. Toch pak ik hem op van mijn nachtkastje en scan mijn meldingen. Tot mijn opluchting is er geen berichtje van Marc meer.

     Mirre heeft me een paar minuten geleden gestuurd dat ze naar school komt en dus mee zal fietsen. Mijn ogen blijven kort hangen op een melding van Felix van gisteravond.

Obelix: Jammer dat je niet nog wat langer bleef om wat biertjes te drinken </3
Obelix: Vrijdag geen excuusjes ;)
Obelix: Daar houd ik je aan

     Hoofdschuddend gooi ik mijn telefoon aan de kant en begin me aan te kleden. Hij had gisteren duidelijk iets te veel op. Laat het achter je, Levi.

     In de keuken smeer ik mijn brood voor mijn ontbijt en lunch, maar het is niet veel. Veel trek heb ik de laatste tijd niet echt meer, nog minder dan toen ik net een relatie met Mirre had. En ergens diep van binnen weet ik dat het door Felix komt, maar zo duidelijk aan het oppervlak wil ik het niet toegeven. Ik vind het verschrikkelijk dat het niet meer Mirre is die ervoor zorgt dat mijn lichaam zich zo gedraagt. Hoe kan ik dit herstellen voordat ik haar teleur moet gaan stellen?

     Na me boven klaargemaakt te hebben in de badkamer stap ik beneden de voordeur uit en wacht op mijn fiets op Mirre. Eigenlijk zou ik liever thuis blijven vandaag. Ik vrees voor wat me te wachten staat op school na mijn uitspraak tegen Marc gisteren.

     Daarnaast heb ik geen zin om met het groepje naar school te fietsen. Niets persoonlijks tegenover hen, maar toch. Ik durf Mirre niet aan te kijken vanwege mijn gevoelens, net zo min als Felix voor dezelfde – maar toch op een of andere manier de compleet tegenovergestelde – reden.

     Het liefst zou ik van mijn fiets stappen, hem terug in de heg gooien en weer in mijn bed kruipen, om er niet meer uit te komen tot ik me mezelf weer voel, tot mijn verwarrende gevoelens voor Felix weg zullen zijn.

     Hoeveel ik ook van Mirre houd, ook Felix begint nu een aanwezige rol te spelen in het liefdestoneelstuk in mijn hart. Hij begint haast de rol van Mirre over te nemen, haar steeds meer uit de schijnwerpers te duwen, alsof iemand abrupt besloten had het script te veranderen en een ander hoofdpersoon te kiezen – een nieuwe tegenspeler voor me, waar ik totaal niet klaar voor was en die ik totaal niet aan zag komen.

     De vlam van onze eerste zoen was zo fel dat hij me verblind heeft; ik kan niet meer zien wat het juiste is om te doen. Het heeft littekens achtergelaten, die ik niet kan ontkennen.

     'Goedemorgen, Levi', klinkt er opeens en Mirre knipt in haar vingers recht voor mijn gezicht. Ik schrik op uit mijn dagdroom en kijk haar betrapt aan.
     'Oh, goedemorgen', zeg ik en druk een kusje op haar lippen. Fronsend maar grijnzend kijkt ze me aan.
     'Lukt het?' lacht ze en kust me terug.
     'Ja, sorry. Was een beetje aan het dagdromen. Hoe voel je je vandaag?' vraag ik snel en probeer zo de aandacht bij me weg te halen.

     'Ja, een stuk beter dan gisteren, dus ik hoop dat het zo blijft. Hoe was het gisteren nog bij Felix?'
     'Prima', zeg ik bijtend op mijn nagel. Mijn hart begint weer te bonzen als ik aan ons momentje in de gang denk en voel mezelf opwarmen. Mijn bloed wordt echter ijskoud wanneer ik bedenk waarom ik me zo spontaan in de gang bevond. 'Vrijdag gaat leuker worden.'
     'Duh, tuurlijk! Dan ben ik er ook!' zegt Mirre en ik lach.

     Zodra we richting de kruising fietsen, probeer ik mijn mooiste glimlach op te zetten en te verbergen dat ik de nieuwe tekst van het veranderde script nog niet ken. Want dat is hoe ik me voel: iemand die op het podium is gegooid, heel zijn rol uit zijn kop heeft gestampt en dan opeens een heel ander toneelstuk moet gaan spelen. Alsof ik een ander stuk speel dan mijn tegenspelers, met een andere tekst, andere personages en een ander scenario. Alsof zij nog niet doorhebben dat er een ander script gespeeld gaat worden en we hierdoor in de knoei gaan komen. Want dat gaat gegarandeerd gebeuren als we zo door blijven gaan. We gaan dik in de knoei komen.

     Mirre hangt een heel verhaal op, maar ik kan niet naar haar monoloog luisteren, zelf te druk bezig met bedenken wat mijn tekst zou moeten zijn.

     We komen aan bij de kruising en meteen ligt al mijn logica over de hele straat wanneer ik Felix zie. Ik weet even niet meer hoe ik normaal moet trappen en gaap hem dom aan. Ik voel de spanning van gisteravond tussen hem en mij in de gang weer opspelen in mijn onderbuik.

     Ik kijk hoe zijn turquoise ogen zelfverzekerd stralen en zijn typische grijnsje laat zien dat hij klaar is voor deze dag, dat hij er zin in heeft. En dat komt waarschijnlijk omdat hij zijn tekst al wel weet, hij er al een beetje mee om weet te gaan dat hij steeds meer bij mij in de schijnwerpers komt te staan. Hij lijkt ermee te spelen alsof hij al jaren op een podium staat, alsof hij al decennia geoefend is in improviseren.

     'Goedemorgen', groet ik het koppeltje om te verbergen dat ik zo naar Felix aan het staren was. Ik vraag me af of hij zich het moment in de gang nog kan herinneren of niet.
     'Hadden jullie het gisteren nog laat gemaakt?' vraagt Mirre, wie naast Bente is gaan fietsen en zo Felix mijn kant op duwt.
     'Nee hoor. Simniël was op een gegeven moment weg en de familie ging niet veel later', antwoordt Felix. Hij kijkt me aan met zijn felblauwe, groene, hoofdrol-spelende ogen en ik voel dat mijn wangen beginnen te branden, hoe hard ik het ook tegen zou willen houden. Felix speelt niet alleen met zijn lijnen, maar ook met mijn gevoelens.

     'Heb wel een beetje last van een lichte kater', zegt hij en fronsend kijk ik hem aan; Mirre lacht honend om de opmerking.
     'Oh wauw, heb je gedronken dan?' vraagt ze.
     'Ja, maar niet heel veel. Ik ben ook gestopt met drinken toen Levi naar huis was gegaan', zegt hij en ik schud lachend mijn hoofd.
     'Maar goed dat ik wat eerder gegaan ben dan', zeg ik en Felix haalt grijnzend zijn schouders op.

     'Het helpt ook niet mee dat ik vanochtend om vijf uur in de sportschool stond.'
     'Hoezo dat nou weer?' lacht Mirre en Bente kijkt Felix enthousiast aan. Een derde keer haalt hij zijn schouders op.
     'Kon niet meer slapen.'

     De andere drie beginnen enthousiast te praten en te lachen, maar ik kan mezelf niet echt mengen in de act, te druk bezig met mijn gedachten op een rijtje te krijgen.
     Al snel komen we op school. Ik heb heel de fietsrit mijn mond gehouden, had last van plankenkoorts.

     Met Felix naast me lopen we naar mijn kluisje. 'Wat heb je eigenlijk nog van Bente gehad?' vraag ik en kijk naar Felix. Hij haalt nonchalant zijn schouders op.
     'Datgene waar ze het beste mee aan kan geven hoeveel ze van me houdt', antwoordt hij en kijkt verlegen naar de grond.

     'En dat is?' vraag ik en open mijn kluisje. 'Hallo', groet ik Daniël en Simon ondertussen, wie samen bij Daniëls kluisje staan.
    'Hai', groeten de jongens terug en ook Felix begroet hen. Ik kijk weer naar hem om. Opnieuw haalt Felix zijn schouders op en ik zie hem zijn mondhoeken puzzelend omhoog werken.
     'Seks', zegt hij zacht en ik voel mijn hart in mijn borst zakken. Zijn ogen dwalen over de jongens achter ons. 'Maar ik ga naar mijn kluisje. Daniël en Simon vangen je op als Marc er is.'

     En met die woorden verdwijnt hij. Zwijgend kijk ik hem na. Waarom werd hij er zo ongemakkelijk van?

     Ik schud het van me af en wend me tot het koppeltje in mijn kluisjesrij.
     'Zijn jullie nog lang gebleven gisteren?' vraag ik. Simon schudt zijn hoofd en Daniël kijkt me lastig aan.
     'Nee, we zijn niet veel later dan jij gegaan', antwoordt Simon. Ik knik.
     'Moe?' vraag ik. Hij schudt lastig zijn hoofd. Mijn wenkbrauwen schieten omhoog.

     'Quinten werd een beetje vervelend', legt Daniël uit, Simon niet in staat om de woorden over zijn lippen te verkrijgen.
     'Oh? Wat deed hij dan?'
     'Toen Felix terugkwam uit de gang na jou gedag gezegd te hebben, vroeg hij of hij je een afscheidskusje had gegeven. Of hij je een blowjob had gegeven, omdat het zo lang duurde', zegt Simon nu. Fronsend kijk ik hem aan.

     'Hoezo is dat vervelend? Felix heeft letterlijk dezelfde humor', vraag ik verward. De jongens schudden hun hoofd.
     'Dit was anders', zegt Daniël. Ik schud mijn hoofd en haal mijn schouders op.
     'Ik weet zeker dat Felix het niet erg vindt. Quinten zal ook wel iets te veel gedronken hebben. Felix wordt ook altijd irritant en luid als hij gedronken heeft', zeg ik. Zwijgend kijken de jongens me aan.

     'Ik ga even mijn dingen printen in de mediatheek', zegt Daniël uiteindelijk tegen Simon, drukt een vluchtig kusje op zijn haren en verlaat dan de rij.
     Ik schuif nog wat boeken in mijn kluisje en zie Simon in mijn ooghoeken op zijn telefoon bezig gaan.

     Daniël en hij hebben waarschijnlijk hetzelfde meegemaakt als ik nu. Zij wisten vast ook niet wat hen overkwam zodra ze doorhadden dat ze gevoelens hadden gekregen voor de ander. Het moet een enorme klap geweest zijn voor hen toen het bij hen doordrong, al sinds de crèche met elkaar bevriend. Misschien kan ik het er met een van hen over hebben; ze zullen me vast begrijpen en me er niet voor veroordelen.

     'Siemplantje', stoot ik impulsief uit en verrast kijkt hij naar me op. Zijn bruine ogen kijken vriendelijk en toelatend in de mijne.
     'Ja?'
     'Kan je vanmiddag afspreken?' vraag ik voorzichtig. Hij glimlacht klein, haast wetend.
     'Tuurlijk', antwoordt hij en ik knik.
     'Cool', probeer ik kalm te reageren en sla mijn kluisje dicht. Mijn hoofd duizelt echter nu al.

♪ Chamber Of Reflection – Mac DeMarco ♪

     Na school fiets ik met Simon mee naar zijn huis. Dit zal een scène zijn die later uit het toneelstuk geschrapt zal worden, maar toch wil ik hem graag een keer repeteren.
     Simon vertelt over Draak, de nieuwe puppy van zijn tante. Ik hum en knik een paar keer dromerig, maar kan me niet helemaal op zijn verhaal focussen. Ik kan alleen maar aan Felix met Brutus en Idefix denken.

     Wanneer we wat gedronken hebben in Simons keuken, gaan we naar boven om te gamen. Bedenkelijk staar ik naar zijn dekbed en strijk de kleine kreukels recht. Mijn ogen gaan naar het plantje op zijn nachtkastje, volop in bloei. Peinzend kijk ik naar hem op.

     'Hebben Daniël en jij nog steeds geen seks gehad?' vraag ik en sla snel mijn hand voor mijn mond. De vraag heeft mijn keel verlaten voordat ik er erg in had. Simon lacht ongemakkelijk maar gemeend.
     'Nee, nog niet', antwoordt hij en geeft me een controller aan. Ik leg hem naast me op het bed.

     'Waarom niet?' vraag ik nieuwsgierig. Wat is er mis met me dat ik zo brutaal ben om dit te vragen? 'Sorry', verontschuldig ik mezelf snel, waardoor Simon lacht en zijn hoofd schudt.
     'Het is oké', zegt hij en strijkt ook over het dekbed. 'Ik heb in het begin gezegd dat ik voorzichtig wil zijn en er nog niet klaar voor was. Ik denk dat Daniël me geen pijn wil doen. We weten beide wie welke plek in zou nemen, en ik denk dat hij bang is dat hij me zou bezeren tijdens het hele gebeuren', legt hij uit. Klein knik ik.

     'Sta je er wel voor open?' vraag ik en ik wil mezelf slaan. Houd jezelf eens in bedwang, Levi. Ik voel me net Felix met deze vragen.
     'Ja, natuurlijk', zegt Simon zacht.
     'Misschien moet je dat tegen hem zeggen. Als hij het niet weet, zal hij er misschien zelf nooit naar durven vragen. We weten allemaal hoe erg Daniël gericht is op toestemming, dus zal hij niet zomaar aan je vragen om met hem naar bed te gaan, omdat hij bang is dat hij je dan zal pushen of zo', zeg ik. Simon knikt.
     'Je hebt gelijk', zegt hij zacht. Het valt weer stil onder ons.

     Zwijgend kijk ik zijn kamer rond, probeer moed bij elkaar te rapen om het gesprek te beginnen waarvoor ik eigenlijk met hem heb afgesproken. Mijn ademhaling gaat sneller, mijn hartslag stijgt, mijn handen beginnen licht te trillen en het zweet loopt over mijn rug naar beneden.
     'Zeg, Simon', zeg ik na een keer traag in- en uitgeademd te hebben, maar de rest van mijn zin blijft in mijn keel steken, alsof ik mijn tekst vergeten ben.

     'Ja?' klinkt zijn zachte stem terug. Nog een keer haal ik diep adem.
     'Hoe wist je eigenlijk zeker dat je Daniël leuk vindt?' gooi ik over mijn lippen. Voorzichtig kijk ik naar hem om.
     'Dat is hetzelfde gegaan als bij jou en Mirre', zegt hij en ik frons licht. 'Omdat Daniël toevallig een jongen is en ik ook, maakt het niet anders.'

    Ik knik. Simon heeft gelijk. En stiekem beangstigt het me, omdat het mijn vermoedens bevestigt.

    'Hoezo vraag je dat?' vraagt hij en ik kan aan zijn toon horen dat hij probeert niet brutaal over te komen. Geschrokken kijk ik hem aan en slik.
     'Gewoon, ik vroeg het me af', stamel ik bijtend op mijn nagel. Simon knikt.

     Weer valt het stil tussen ons. Zwijgend kijk ik naar de grond, verder bijtend op mijn nagel. Ik zoek opnieuw naar woorden, omdat Simon niet begint te praten.

     'Uh, ik, uh...' begin ik. Rustig blijven ademen, Levi. Het is Simon. Hij zal wel de laatste zijn om je te oordelen. 'Ik denk dat ik iemand anders dan Mirre leuk vind', zeg ik en kijk hem wanhopig aan. Zijn wenkbrauwen schieten omhoog. Opnieuw zegt hij niets.
     'En het is geen meisje...' Ik krijg de woorden met moeite over mijn lippen. Mijn stem trilt bij het uitspreken van de woorden. Zwijgend bijt ik nerveus op mijn duimnagel terwijl ik Simon aankijk in zijn bruine ogen.

     'Oh', is zijn eerste reactie. Tranen wellen op in mijn ogen. 'Weet Mirre het al?' Ik knijp mijn ogen stevig dicht en schud mijn hoofd.
     'Ik heb het nog niemand verteld, want ik durf niet te voelen wat ik nu voel', antwoord ik terwijl een warme traan over mijn wang naar beneden rolt.

     Ik voel het matras naast me wat inzakken en licht legt Simon zijn arm om mijn schouder. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en laat mezelf huilen.
     'Laat het maar even eruit komen, Levi', zegt hij en ik huil wat harder. Ondertussen wrijft Simon geruststellend over mijn rug en ik had mezelf niet dankbaarder kunnen zijn om naar hem toe te gaan hiervoor.

     'Ik weet heel goed hoe ontzettend beangstigend het is om zoiets van jezelf te ontdekken', klinkt hij en ik knik.
     'Ook omdat het je beste vriend is', zeg ik en hij knikt, gaat een keer door de haren op mijn achterhoofd heen.
     'Dat maakt het het tegenovergestelde van makkelijk', zegt hij terwijl hij met zijn ketting speelt en ik knik.

     'Hoe moet ik het Felix vertellen? Het gaat echt onze vriendschap vernielen', snotter ik. Simon hapert in zijn bewegingen.
     'Felix?' klinkt hij enigszins verrast. Ik kom omhoog van zijn schouder en kijk hem vragend aan.
     'Wie dacht jij dan?' vraag ik. Simon lacht klein en schudt zijn hoofd.

     'Geen idee... Ja, nee... Niemand anders. Ik... Ik dacht meteen aan hem toen je zei dat je iemand anders leuk vindt', stottert hij en ik lach een betraande lach. Ik voel me ingesloten en beangstigd. Ik heb zojuist aan iemand toegegeven dat ik gevoelens heb voor mijn beste vriend; nu kan ik nooit meer gaan ontkennen dat dit zo was.

     'Weet hij dat je je zo voelt?' vraagt hij voorzichtig. 'Sorry, domme vraag. Je hebt net gezegd dat je niet weet hoe je het hem moet vertellen.'
     'Ik ben bang, Simon. Bang voor mezelf en bang dat als ik het hem vertel, hij mijn vriend niet meer wil zijn', stotter ik en veeg met de rug van mijn hand mijn tranen weg. Simon biedt me een tissue aan uit de tissuebox op zijn nachtkastje. Ik gebruik hem om mijn wangen droog te deppen.

     'Ik snap het. Het was bij Daniël en mij precies hetzelfde. En we konden er beide niet aan ontkomen, omdat we in het experiment zaten', zegt hij en ik knik. Opeens kan ik me heel goed voorstellen hoe lastig het voor hen geweest moet zijn.

     Huilend val ik in zijn armen. Overdonderd slaat hij zijn armen troostend om me heen.
     'Hé, het komt wel goed. Het is echt niet het einde van de wereld. Ik weet zeker dat Felix je niet af zal kappen hiervoor. Iedereen kan gevoelens voor een ander krijgen, het is echt niet jouw schuld of fout en dat weet Felix ook', sust hij me en wrijft geruststellend over mijn rug.

     En hoe gelijk hij ook heeft en hoe waar zijn woorden ook zijn, toch kan ik niet stoppen met huilen. Ik wil niet op een jongen verliefd zijn, en al helemaal niet op mijn beste vriend.

     'Het ergste is nog dat onze zoen op Petra's feest niet onze enige zoen was', stotter ik. 'En ik daarom geen idee heb van hoe hij er tegenover staat.'
     'Hebben jullie meerdere keren gezoend toen?' vraagt Simon verbaasd. Ik schud stug mijn hoofd.
     'Twee weken geleden hebben we nog een keer gezoend, bij mij thuis. We waren bezig met Grieks en Felix zoende me opnieuw.' Verbaasd duwt Simon me van zijn schouder af. 'Ik weet het. En ik zoende hem terug.'

     'En waarom zou je niet weten hoe hij er tegenover staat als hij je toen zoende?' vraagt Simon verward.
     'Omdat hij wil doen alsof het nooit gebeurd is', stamel ik en wil opnieuw in tranen uitbarsten. 'Ik wil gewoon dat deze gevoelens weggaan', snik ik en Simon trekt me weer op zijn schouder. In stilte troost hij me.

     'Ik weet dat het nu heel moeilijk te bedenken is en je het waarschijnlijk liever niet hoort nu, maar weet dat je niet de enige bent die dit doormaakt. Daniël en ik zijn er beide ook geweest, dus we weten hoe moeilijk het is. Liefde en gevoelens zijn iets onbegrijpelijks en het kan als een groot zwart gat voelen', zegt hij en ik knik. Kort blijft Simon stil. 'Maar af en toe moet je niet bang zijn als je erin wegdrijft en de weg kwijt lijkt te raken. Ergens in dat labyrint vind je wel weer een uitweg.'

     Plotseling klinkt er een zacht klopje op Simons kamerdeur en kom ik benauwd van zijn schouder af. Daar waar ik verwacht had Simons moeder op het toneel te komen, is het juist Daniël die het podium op stapt. Hij bevriest zodra hij Simon mij ziet troosten.

     'Oh, shit. Sorry. Ik wilde alleen even snel langskomen voordat ik naar werk ging', zegt hij en begint de deur weer te sluiten. Ik duw mezelf omhoog van het bed.
     'Nee, ik ga wel. Ik ben jullie toch alleen maar tot last', zeg ik, maar zodra ik het zeg, zak ik weer huilend neer op het bed; ik ga iedereen tot last zijn met mijn nieuw verkregen gevoelens.

     Op dit moment heb ik niemand anders dan Simon die me kan troosten. Hij is de enige die het weet en misschien de enige die me zal begrijpen. Hij legt zijn hand weer op mijn rug en tevergeefs probeer ik mijn huilen te stoppen.

     'Wat is er aan de hand?' hoor ik Daniël voorzichtig fluisteren naar Simon.
     'Ik denk dat ik bi ben', antwoord ik zelf en ga daarna ongestoord door met huilen. Nu is het niet alleen Simon die me troost, maar ook Daniël. 'Ik denk dat ik verliefd ben op Felix.'

     'Weet je nog toen we bij onze kluisjes stonden tijdens het experiment?' vraag ik wanneer Daniël aan mijn andere kant is komen zitten. Fronsend schudt hij zijn hoofd. 'Toen ik zei dat ik me wel op had willen offeren voor het experiment en ik vervolgens niet uit mijn woorden kwam..?'
     'Ik herinner me het vaag... Hoezo?'
     'Ik kwam niet uit mijn woorden omdat ik wilde vertellen dat ik me niet op wilde offeren om met Simon te gaan, maar met Felix. En ik ben er toen misschien aan ontkomen, maar na onze zoen is er geen ontkomen meer aan. En het gaat alles verwoesten.'

     Ze vertellen me dat het normaal is dat ik bang ben, dat het normaal is dat ik me verward voel over deze gevoelens, dat het normaal is om het in het begin nog niet te accepteren, maar ook dat het niet erg is en dat het niet iets is waar ik iets aan kan doen. Dat het niet iets is waar ik iets aan moet doen. Dat ik het wel ooit moet accepteren om mezelf niet te slopen. Dat ik me er niet schuldig voor moet voelen.

     En hoe graag ik het ook wil geloven, ik kan het niet. Felix zal nooit hetzelfde voor me voelen. Hij speelt maar met me. En dat ik voor hem gevallen ben, is niet oké. Ik voel me ontzettend schuldig.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!