Rose’s Pov

Νιώθω τις ηλιαχτίδες να επηρεάζουν τα βλέφαρα μου. Αυτό σημαίνει ότι ξημέρωσε!

Σήμερα θα εγγραφώ στο καινούργιο μου ιδιωτικό σχολείο. Θα είναι μεγάλο! Θα έχει και πολλά αγόρια..

«Καλημέρα Ρόζα μου» Μυρίζω  το αντρικό του άρωμα. Κοιτάζω γύρω μου και αμέσως καταλαβαίνω πως  βρίσκομαι στο σαλόνι του Σεμπάστιαν.

«Καλημέρα μωρό μου» Λέω και τον κοιτάζω γλυκά. Αν και είμαι δεκάξι γνώρισα τον Σεμπάστιαν στα δεκατέσσερα. Μιλούσαμε στο ίντερνετ και αποφάσισα να τον γνωρίσω από κοντά. Τότε ήταν είκοσι πέντε ετών! Έχουμε μεγάλη διαφορά αλλά τον αγαπάω τόσο πολύ. Είναι αστείος, όμορφος και ώριμος. Τον λατρεύω.

Με πλησιάζει και με φιλάει απαλά. Το άρωμα του γεμίζει τον χώρο και νιώθω σαν να το φοράω εγώ.

«Λοιπόν σήκω τώρα να πάμε στο σχολείο.»Λέει και αφήνει τα ρούχα μου δίπλα. Γενικά αυτός επιλέγει τα ρούχα που φοράω. Είμαι μικρή, όμορφη, γλυκιά. Έχει ανασφάλειες και είναι λογικό.

Ian’s Pov

Ακούω τον μπαμπά μου να φωνάζει σαν τρελός με την μαμά μου. Εδώ και έναν χρόνο τσακώνονται καθημερινά. Έστειλαν την μικρή μου αδερφή στην γιαγιά μου καθώς τα οικονομικά μας είναι μαύρα χάλια. Είμαι δεκαεπτά ετών και έχω βαρεθεί να τους ακούω.

Η πόρτα ανοίγει και ο μπαμπάς μου κάθεται απέναντι μου.
«Θα τελειώσει αυτό Ίαν. Εάν βοηθήσεις θα τελειώσει»

Μα πως μπορώ να βοηθήσω;; Οι δουλειές στο Μπρούκλιν αφορούν άτομα μεγαλύτερα.

«Πώς;;» Λέω ενώ παίρνω βαθιές ανάσες.

«Κοίτα Ίαν μας λείπουν χρήματα. Γι αυτό στείλαμε την αδερφή σου στην γιαγιά σου. Για να μην στείλουμε και εσένα πρέπει να βγάλεις χρήματα» Μιλάει σιγανά.

Ο ίδιος μου ο πατέρας με απειλεί, δεν μπορώ να το πιστέψω! Εξαιτίας του είμαστε έτσι.

Ηρέμησε Ίαν. Ανάσες. Μην δώσεις σημασία απλά ηρέμησε.

«Θα κλέψω. Θα κλέβω από άλλους. Αυτό δεν θέλεις μπαμπά;;» Ένα δάκρυ κυλά τόσο γρήγορα που ούτε καν το πρόσεξε.

«Ναι Ίαν! Αυτό θέλω.» Το ήξερα, το ήξερα αλλά δεν το περίμενα.

Δεν είναι αυτός ο μπαμπάς μου. Αυτό είναι ένα τέρας. Ένα τέρας που κάνει τα πάντα για τα χρήματα. Γιατί δεν μπορεί να ζήσει με δύο μπλούζες αντί για πέντε. Χωρίς να τρώει κρέας τρεις φορές την εβδομάδα.

Stephanie’s Pov

Το κινητό μου δονείται από ειδοποιήσεις. Λογικά θα ξέχασα να κλείσω το ίντερνετ χθες .

Τόσες ειδοποιήσεις. Λίγο ακόμα ύπνος θα μου κάνει καλό. Τώρα όμως χτυπάει το κινητό μου.

«Μμμ;;» Χασμουριέμαι εδώ και δύο λεπτά.

«Καλά ξυπνητούρια Στεφ.» Ακούγεται η φωνή της κολλητής μου.

«Γιατί με πήρες τόσο πρωί; Ξενύχτησα χθες και το ξέρεις» Λέω με νεύρα.

«Γιατί είναι η πρώτη μέρα εγγραφής! Θα πάμε στην σχολή. Θα δούμε όμορφα αγόρια.. θα περάσουμε σούπερ» Φωνάζει ενθουσιασμένη.

«Σκάσε ρε Τζέσικα πρωί-πρωί..  σε κλείνω τα λέμε» Όλο αγόρια θέλει. Και γιατί όχι; Είναι πανέμορφη.. εγώ είμαι χάλια. Κανένας δεν μου μιλάει. Όλοι στην Τζέσικα. Τι περίμενα;; Όχι πείτε μου.

Κλείνω το κινητό και σηκώνομαι. Βάζω ένα τζιν και μία κοντομάνικη μπεζ μπλούζα.

Πλένομαι, βάφομαι και τσεκάρω το κινητό μου. Το χθεσινό άρθρο που έγραψα πήγε πολύ καλά!

Βέβαια δεν έχω το όνομα μου. Μόνο ένα ψευδώνυμο. Παίρνω ένα μικρό τσαντάκι και πηγαίνω έξω από το δωμάτιο της αδερφής μου.

«Λάουρα είσαι έτοιμη; Πρέπει να πάμε σχολείο» Λέω δυνατά. Οι γονείς μας λείπουν σε επαγγελματικό ταξίδι και γι αυτό έχουν υπογράψει ήδη τα χαρτιά της εγγραφής μας.

«Μισό λεπτό Στεφ.  Δεν βρίσκω το πορτοφόλι μου»

«Δες σε κάποιο συρτάρι του γραφείου σου» Καθάρισα χθες ώστε να μην έχουμε ένα βομβαρδισμένο σπίτι. Η αδερφή μου είναι ένα χρόνο μικρότερη μου.

Μετά από λίγο βγαίνω στην αυλή και νιώθω ότι κάποιος με παρακολουθεί. Αλλά είναι η φαντασία μου.

Jack’s Pov

Τρέχω γρήγορα. Οι έρημοι δρόμοι και η δυνατή μουσική με κάνουν να θέλω να τρέξω γρηγορότερα. Νιώθω το πρωινό αεράκι να φυσάει απαλά. Ακόμα είναι νωρίς. Το πρόγραμμα μου όμως αναφέρει πρωινό τρέξιμο.

Είμαι αθλητικός. Είμαι ο Τζακ Ρόντεν. Είμαι δεκαοκτώ. Είμαι πιεσμένος. Κάθομαι σε ένα παγκάκι. Ο μπαμπάς μου θέλει να γίνω σαν εκείνον. Ε και γίνομαι.

Σπουδάζω στην αστυνομική σχολή και κάνω πρακτική. Εργάζομαι και κάνω δύο αθλήματα. Λίγα ε;; Θέλω να ξεφύγω. Να γίνω ένας απλός άνθρωπος χωρίς το επίθετο μου να με κυνηγά.

Καλύπτω με τα χέρια μου το πρόσωπο μου. Δεν αντέχω άλλη πίεση. Δεν αντέχω.

Ένα χέρι με ακουμπά και το πιάνω απότομα. Το σφίγγω.

«Τζακ με πονάς! Με πονάς..!» Ακούω την Λίλη να λέει . Αμέσως αφήνω το χέρι της και την κοιτάζω.

«Συγγνώμη Λίλη. Δεν ήξερα ότι ήσουν εσύ» Λέω με απολογητικό ύφος.

Με κοιτάζει με νεύρα και με σπρώχνει «Είσαι ηλίθιος. Πρώτα να βλέπεις» Λέει με μια ξινή έκφραση.

Okay... Τα νεύρα μου έσπασαν. «Φύγε τώρα! Τώρα!» Μιλάω απότομα και άγρια.

«Αλλιώς τι;;» Ρωτάει με υποτιμητικό ύφος. Την χαστουκίζω με δύναμη. Με κοιτάζει έκπληκτη, λυπημένη, θυμωμένη. Φεύγει τρέχοντας.

Γαμώτο Λίλη. Δεν είμαι καλά.

Αλλάζω μπλούζα και πηγαίνω στην σχολή. Ή μάλλον στο ιδιωτικό κολέγιο.

* Τέλος κεφαλαίου. Ελπίζω να σας αρέσει. Τα αρχικά κεφάλαια θα είναι γνωριμίας όπως καταλαβαίνετε. 😊😊

Ποια ζωή μέχρι στιγμής σας φαίνεται πιο περίπλοκη και σε ποια θα θέλατε να πάρετε μέρος;; 

Εγώ.. χμ.. περίπλοκη του Τζακ αλλά θα ήθελα να πάρω μέρος στην ζωή της Στεφανι.

Εάν σας άρεσε πατήστε το αστερακι 🌟 και αφήστε ένα σχόλιο 💬.

And we just started 💘💘*