Stephanie's Pov

Μπαίνω στο σπίτι και αφού τακτοποιώ τα πράγματα, ανεβαίνω στο δωμάτιο της αδερφής μου αλλά την βρίσκω να κοιμάται με ένα βιβλίο να ακουμπά απαλά στο στέρνο της.

Εξετάζω και το υπόλοιπο σπίτι και καταλαβαίνω πόσο μοναχικό είναι πια. Αμφιβάλλω εάν οι γονείς μας νοιάζονται ή έστω μας θυμούνται κάποια στιγμή μες την μέρα. Δεν παίρνουν τηλέφωνο, δεν στέλνουν μήνυμα, δεν ασχολούνται γενικώς.

Με έχουν αφήσει να περνάω δύσκολα και να αντιμετωπίζω έναν θανάσιμο εχθρό.

Ανεβαίνω στο δωμάτιο μου και ενώ είμαι έτοιμη να ξαπλώσω παρατηρώ το γραφείο μου και έπειτα ένα ρυάκι από.. μελάνι, ελπίζω.

Πλησιάζω πιο κοντά και μια φριχτή μυρωδιά εξαπλώνεται στον χώρο. Μυρωδιά αίματος.

Αρπάζω το ημερολόγιο που βλέπω πάνω στο γραφείο μου και διαβάζω προσεκτικά αυτά που γράφει.

"Μην νομίζεις πως θα γλιτώσεις στο σπίτι σου. Ούτε εσύ ούτε η αδερφή σου. Βέβαια δεν είστε τόσο σκληρές ή έτοιμες για να σταματήσετε την φωτιά που πρόκειται να μετατρέψει το σπίτι σας -και τους γονείς σας - σε στάχτες. Μα μην φοβάσαι! Σύντομα όλοι σ' αυτήν την πόλη θα καούν. Εκτός εάν αποφασίσεις να θυσιάσεις ένα από τα μεγάλα ονόματα.

Γιατί είμαι σίγουρος πως αυτή η φιλία δεν είναι γερή. Τι ξέρεις πραγματικά για τον Τζακ, την Ρόουζ ή τον Ίαν; Ξέρεις όσα θέλουν να ξέρεις. Δεν γνωρίζεις τίποτα ουσιαστικό και δεν θα μάθεις γιατί φοβάσαι να ρωτήσεις.  Είσαι έξυπνη. Πάρε την σωστή επιλογή. Θυσίασε κάποιον και θα σώσω κάποιον που αγαπάς στ' αλήθεια. Θα περιμένω όσο χρειαστεί αλλά δεν έχεις και μια αιωνιότητα.

Εξάλλου έχω πάντα κάτι με το οποίο θα σε απειλώ. Ας πούμε.. με ποιανού αίμα γράφω ή ποιος είναι ο τρόπος με τον οποίο μπήκα στο σπίτι;

XOXO ❤
-Friendly Girl! Ουπς
-Anonymous 😜

Rose's Pov

Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω στο μαύρο αυτοκίνητο μπροστά από το σπίτι μου.

《Γεια σου Ρόουζ》
《Γεια σου Γκάρετ》Χαμογελώ μόλις τον βλέπω και για λίγη ώρα μένουμε σιωπηλοί. Τα μάτια του εξερευνούν το πρόσωπο μου και έπειτα όλο μου το σώμα.

《Ευχαριστώ που με βοηθάς, το εκτιμώ》Αναφέρομαι στον λόγο της συνάντησης μας.
《Η χαρά είναι όλη δική μου》 Επαναφέρει τα μάτια του στα δικά μου και βάζει μπρος το αμάξι. Οδηγεί με αναπτυγμένη ταχύτητα.

《Λοιπόν βρήκα άκρη. Εάν καταφέρεις να βγάλεις έστω Α δηλαδή πάνω από 18,5 μπορώ να σε βάλω άμεσα. Μια νομική σχολή είναι εδώ κοντά μα σε θέλω αφοσοιωμένη στα μαθήματα σου》

《Μα φυσικά..》 Ψελλίζω. Αποκλείεται ο Anonymous να με αφήσει να περάσω τόσο εύκολα. Πιθανόν να δείξει το βίντεο που σκοτώνω ένα μικρό αθώο αγόρι ή να επινοήσει κάτι άλλο, μία νέα περιπέτεια την οποία πρέπει να περάσω μόνη.

《Θα τα καταφέρεις αρκεί να μείνεις μακριά από τον Ίαν. Όλο σε μπελάδες σε μπλέκει. Το ξέρω καλά αυτό》

Χαμογελώ απαλά και το μυαλό μου ταξιδεύει στα παλιά. Σκέφτομαι πως όντως, επειδή μπλέχτηκα με αυτήν την παρέα, επειδή γνώρισα τι θα πει αγάπη, αναγκάστηκα να χάσω την δική μου αθωότητα.

《Θα το σκεφτώ》 Γελάω σιγανα. Το κινητό μου για μια ακόμη φορά τραντάζεται. Το ανοίγω και διαβάζω προσεκτικά.

"Ξέρω πόσο θες να μπεις στην νομική και να προοδεύσεις σε κάτι. Γι αυτό σου δίνω την ευκαιρία να το πετύχεις. Ως αντάλλγμα θα μου δώσεις το όνομα ενός "φίλου" σου. Δεν είναι αυτοί που φαίνονται και θα το ανακαλύψεις και εσύ. Έχεις χρόνο γι' αυτό να παρατηρείς. Έχε τα μάτια σου δεκατέσσερα.

Μικρέ μου δολοφόνε 💖"

Ian's Pov

Κοιτάζει αλλού και.. τσακ! Το πορτοφόλι αυτής της γυναίκας μόλις ήρθε στα χέρια μου, την ίδια στιγμή που τα πόδια μου πήραν μπρος. Βγαίνω από το μαγαζί και περπατώντας με το κεφάλι σκυμμένο.

Έχω τόσο καιρό να κλέψω που ξέχασα πόσο διασκεδαστικό είναι.

Η αδρεναλίνη και η εναρμόνηση των κινήσεων σε συνδυασμό με το άγχος που έχεις μήπως σε πιάσουν.. είναι απλά ένα εξαιρετικό συναίσθημα.

《Από πότε κυκλοφορείς με ροζ πορτοφόλι Ίαν;》 Πρώτα ακούω την αντιπαθητική φωνή του και έπειτα πέφτω πάνω στο ακόμη πιο αντιπαθητικό σώμα του Σεμπάστιαν!

《Ναι δεν βλέπεις; Είναι της μόδας》Λέω ειρωνικά μα χωρίς να καταλάβω καν τι γίνεται το πορτοφόλι βρίσκεται στα χέρια του Σεμπάστιαν.

《Συγγνώμη κυρία Έλενα δεν θα ξαναπάρω τα πράγματα σας χωρίς να σας ρωτήσω》Μου πετάει το πορτοφόλι.

《Δεν σε αφορά!》
《Με αφορά όποιος βρίσκεται κοντά στην Ρόουζ! Και όπως καταλαβαίνεις η συμπεριφορά σου είναι απαράδεκτη! Κλέφτη!》 Σχεδόν φτύνει τις λέξεις στο πρόσωπο μου.

《Δεν σε αφορά η ζωή μου. Τουλάχιστον εγώ δεν την πέφτω σε φίλες της κοπέλας μου!》
《Τουλάχιστον δεν υποκρίνομαι τον ερωτευμένο》Σχολιάζει πικρόχολα.

Τον κοιτάζω με τα μάτια μου να βγάζουν σπίθες  και ξαφνικά νιώθω μια μεγάλη επιθυμία να του σπάσω τα μούτρα. Δυστυχώς η παρόρμηση με καταβάλει και πλέον η γροθιά μου βρίσκεται εκατοστά μακριά του.

《Εάν το κάνεις δεν υπάρχει συγχώρεση. Και η Ρόουζ σου έχει σταθεί πολύ τελευταία. Απλά πρόσεχε γιατί την επόμενη φορά θα περάσεις την μέρα σου στην αστυνομία.》 Τον αφήνω να φύγει πριν πει κάτι και μένω μόνος μου.

Στο άκουσμα της ειδοποίησης μηνύματος μου κόβεται η ανάσα. Με τρεμάμενα χέρια ανοίγω το μήνυμα:

"Χευ Ίαν! Πώς είσαι; Ελπίζω καλα. Λοιπόν σου έχω νέα. Είδα την αδερφή σου χθες μα δεν ήταν τόσο καλά. Γύρισε από το εργοστάσιο που δουλεύει στις δώδεκα το βράδυ και ξανά πήγε στις έξι το πρωί.

Φαίνεται εξαντλημένη μα δεν  μπορεί να το αποφύγει. Ακόμη πιστεύει πως θα την σώσεις. Ειρωνικό ε; Δεν έχασε την πίστη της σε σένα. Ακόμα μπορείς να την σώσεις. Εάν με εμπιστευτείς θα την φέρω σώα και αβλαβής. Το μόνο που ζητώ είναι ένα όνομα. Το όνομα ενός φίλου σου. Δώσε μου ένα όνομα για να σου φέρω την αδερφή σου!  Έχεις χρόνο. Αξιοποίησε τον"

Jack's Pov

Η λάσπη λερώνει τα παπούτσια μου καθώς βαδίζω σε ένα δρομάκι. Τα χόρτα μπαίνουν στο πρόσωπο μου και αρκετά αγκάθια τρυπούν το δέρμα μου. Συνεχίζω να προχωρώ από τον πίσω δρόμο για να φτάσω στον τάφο της Λίλης.

Έχω να επισκεφτώ αυτό το μέρος από την ημέρα που έγινε το συμβάν. Δεν ήθελα καθόλου να περάσω αυτό το μέρος επειδή ξαναζώ  στιγμές που προσπαθώ απεγνωσμένα να ξεχάσω.

Οι δικοί της δεν επιθυμούσαν η μονάκριβη κόρη τους να θαφτεί στο νεκροταφείο γι' αυτό έχτισαν έναν  τάφο στο μέρος όπου έχασε την ζωή της. Δεν είναι μεγάλος. Μετά βίας φαίνεται. Απ' ό,τι μου είπε ο πατέρας της μαζεύει χρήματα για να χτίσει τον μεγαλύτερο και πλουσιότερο  τάφο της περιοχής.

Και ξοδεύω τα χρήματα που έχω, έστω και ένα χαρτονόμισμα για να βοηθήσω αυτό το έργο. Είναι χρέος μου και προτιμώ να το κάνω κρυφά. Δεν θέλω να κινήσω υποψίες.

Μερικές φορές ο εγωισμός μου με κάνει να σκέφτομαι πόση ανθρωπιά μου έχει μείνει. Φοβάμαι γιατί είμαι δολοφόνος. Και τώρα κάποιος άλλος πληρώνει για εμένα, κάποιος αθώος.

Το έψαξα. Είναι ένας άντρας γύρω στα σαράντα. Παντρεμένος με γιο που δεν έχει ακόμα γεννηθεί. Και όλα αυτά γιατί πέρασε τυχαία από εκείνο το μέρος.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κοιτάζω το άσπρο μάρμαρο. Ανάβω ένα κερί και παρατηρώ την φωτογραφία που έχουν επιλέξει.

Είμαι και εγώ μαζί της και καθόμαστε μπροστά από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε μαζί. Θα έπρεπε να προχωρήσω τώρα που μου δίνεται η ευκαιρία. Αλλά επιμένω.

Με τα χέρια μου ακουμπώ την λεία επιφάνεια της κορνίζας. Την φέρνω κοντά στο πρόσωπο μου και προσπαθώ να κρατήσω κάθε λεπτομέρεια.

Στην άκρη της φωτογραφίας παρατηρώ ένα μικρότερο πρόσθετο κομμάτι. Με προσεκτικές κινήσεις προσπαθώ να ανοίξω την κορνίζα μα είναι κολλημένη με ισχυρό τρόπο.

Την βάζω στην τσάντα μου και σκουπίζω με ένα χαρτί όποιο σημείο ακούμπησα έτσι ώστε να σβήσω τα αποτυπώματα μου.

Σηκώνομαι και ενώ είμαι έτοιμος να φύγω ακούω το κινητό μου να χτυπά. Το ανοίγω:

"Πρόσεχε τι κάνεις. Έχω ήδη μια φωτογραφία σου. Η φυλακή είναι κοντά. Ένας τρόπος να το αλλάξεις. Δώσε μου το όνομα ενός "φίλου" σου. Θα γλιτώσεις και εννοείται πως κάτι θα κάνω για την γκομενίτσα σου"

Βάζω μέσα το κινητό μου σκεπτικός. Φεύγω με σταθερά βήματα, νιώθοντας πια ένα σύννεφο προστασίας φτιαγμένο από τον πιο μισητό εχθρό μου.

* Τέλος κεφαλαίου.

Επιτέλους ανέβασα 😂😂.

Ελπίζω να σας αρέσει. Σε αυτή την ιστορία η κεντρική ιδέα είναι η αγαπημένη μου γι αυτό προσπαθώ να δώσω βάση και προσοχή.

Κεφάλαια δεν θα ανεβαίνουν συχνά 😯. Μέχρι να τελειώσει δηλαδή "Ο δικός μου δολοφόνος".

Εάν σας άρεσε πατήστε το αστεράκι🌟και αφήστε ένα σχόλιο 💬.

Ερώτηση: Ποιος λέτε να είναι ο Anonymous και γιατί ζητάει τα ονόματα τους;

See you not so soon🔜