Stephanie's Pov

«Τι κάνεις εσύ εδώ;»

«Αυτό πρέπει να ρωτήσω εγώ μικρή blogger μου» Μου κλείνει το μάτι. Γελάω.. όσο σπαστικός και εάν είναι ο Κόνορ ποτέ δεν τον βαριέσαι.

«Okay με ανακάλυψες. Τώρα τι; Θα το πεις σε όλους έτσι δεν είναι» Σηκώνω απολογητικά τα χέρια με το χαμόγελο να ξεχωρίζει επάνω μου.

«Δεν με ξέρεις καλά Στεφ. Λέω να το πάμε δίκαια.» Κάθεται δίπλα μου. «Ήρθα γιατί ήξερα πως ήσουν εσύ. Και, πλέον, είμαι αρκετά σίγουρος για το τι έχεις. Ξέρω για τον Anonymous. Έχω και εγώ μηνύματα από αυτόν. Για την ακρίβεια εξαιτίας αυτού είμαι εδώ. Άφησε την Ρόουζ στο σημείο που ήθελε και απειλώντας με, με έφερε εδώ»

Νιώθω πιο μπερδεμένη και σοκαρισμένη από ποτέ. Ο Κόνορ που φαντάζει ανίκητος και σκληρός υποκύπτει στις απειλές κάποιου. Ξέρει σίγουρα πολλά και η έκφραση του αποκαλύπτει τον πόνο του και την βεβαιότητα για όλα αυτά. Δεν το περίμενα από αυτόν. Φυσικά έχει αδυναμίες απλά καλά κρυμμένες. Και φυσικά ο –A ξέρει γι αυτές. Ξέρει τα πάντα. Αλλά.. τον Κόνορ; Ε όχι.. αυτό δεν το περίμενα. Θα περίμενα κάτι άλλο. Πιο εξωφρενικό και σίγουρα πιο τρελό..

Rose's Pov

Περνώντας από αυτά τα σκοτεινά σοκάκια οι χτύποι της καρδιάς μου αυξάνονται επικίνδυνα. Ο απαγωγέας μου με άφησε να φύγω βρεγμένη, ματωμένη, διαλυμένη.

Έγιναν πολλά, τα περισσότερα κανείς δεν θα τα φαντάζονταν. Ούτε ο καλύτερος συγγραφέας δεν θα έκφραζε σωστά όσα έγιναν. Ούτε ο καλύτερος σκηνοθέτης θα τα απεικόνιζε, γιατί κανείς τους δεν τα έζησε. Δεν βίωσε τον πραγματικό πόνο και τρόμο. Λένε πως η φαντασία των ανθρώπων δημιουργεί διάφορες καταστάσεις, όταν τις ζει όμως μπορεί να επινοήσει και να τις εξηγήσει με σαφήνεια και ακρίβεια.

Όσοι προσπαθούν να δείξουν τι έπαθαν είναι ψυχοπαθής, όσοι τα κρατάνε μέσα τους τρελαίνονται. Με τον ένα ή άλλο τρόπο καταστρέφονται. Εάν όμως στραφείς στους φίλους σου πώς θα νιώσεις; Σίγουρα δεν θα σε καταλάβουν, δεν μπορούν. Άραγε είναι εύκολο να σταθείς και να μιλήσεις με κάποιον που δεν καταλαβαίνει πως νιώθεις; Έχω μπερδευτεί!

Τα γυμνά μου πόδια γλιστρούν στο άγριο δάπεδο. Μοιάζω με φάντασμα: τα ρούχα μου είναι σχισμένα με σταγόνες αίματος να λερώνουν το καθαρό άσπρο ύφασμα. Το κρύο με τυλίγει αλλά δεν δίνω σημασία. Πρέπει να πάω. Πρέπει να βρω τον Ίαν! Το αίμα κυλά στα χέρια μου. Οι βαθιές χαρακιές, οι πληγές αφήνουν πίσω μου ένα μονοπάτι, λες και ο –A θα γυρίσει για εμένα. Θα γυρίσει για όλους μας.

Ένα μήνυμα, ίσως να είμαι αυτός που θα προειδοποιήσει τους άλλους. Ένας αθώος μπορεί να μεταμορφωθεί σε μια ένοχη προσωπικότητα με λίγες μόνο πράξεις σε λίγα μόνο λεπτά.

«Ρόουζ;» Πετάγομαι και κοιτάζω τον Ίαν δίπλα μου. Πόσο χαίρομαι! Είμαι ασφαλής πλέον.

«Τι σου έκανε;» Πολλά Ίαν πολλά! «Έλεος ρε φίλε. Σε πόνεσε; Σε χτύπησε;»

«Όχι.» Η έκπληξη του είναι το βραβείο του –Α. «Τα έκανα σε εμένα τα περισσότερα. Αυτά δεν είναι τίποτα. Άλλος πέθανε.» Ή μάλλον άλλον σκότωσα.

*Flashback*

Μεγάφωνο: «Ρόουζ έχεις την ευκαιρία να φύγεις. Δεν χρειάζεται να μείνεις εδώ. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να διαλέξεις: Εσένα ή αυτόν;;»

Τα άψυχα λόγια σε μορφή υπολογιστή ηχούν στο δωμάτιο. Μπροστά μου στέκεται ένα αγοράκι περίπου δέκα ετών. Είναι τρομαγμένο και τα ορθάνοιχτα γαλάζια μάτια του με κοιτάζουν ικετευτικά. «Γιατί να διαλέξω; Βασικά τι θα κάνω; Δώσε εξηγήσεις»

Στην άκρη του δωματίου υπάρχει ένα πιστόλι και ένα μαχαίρι.

«Διάλεξε αυτό που θα σε βοηθήσει περισσότερο.» Ακουμπάω το όπλο. Όχι.. δεν μπορώ να το χρησιμοποιήσω, δεν γίνεται καν να το σηκώσω. Σηκώνω το μαχαίρι χωρίς δεύτερη σκέψη.

«Καλή επιλογή. Τώρα χτύπα το παιδί, μα όχι θανάσιμα.»

«Εάν δεν θέλω;»

«Χτύπα τον εαυτό σου με διπλάσια δύναμη από ότι θα έκανες σε αυτό»

«Αλλιώς;»

«Θα σας σκοτώσω και τους δύο» Βάζω το μαχαίρι στο δέρμα μου και κόβομαι όσο πιο βαθιά μπορώ.

Και αυτό συνεχίστηκε μέχρι η Ρόουζ να αποκτήσει περισσότερες πληγές από ότι φανταζόταν. Όπως δεν περίμενε πως ο πόνος θα την ανάγκασε να σκοτώσει ένα αθώο παιδί. Όμως όχι. Δεν επέλεξε ανάμεσα σ΄ αυτήν και στο παιδί. Διάλεξε ανάμεσα σε αυτήν και τους φίλους της. Συγκεκριμένα τον Ίαν. Ο έρωτας μπορεί να σε αλλάξει. Να σε σώσει ή να σε καταστρέψει. Να σε καταλάβει ή να σε διώξει. Να σε αγαπήσει ή να σε εγκαταλείψει, με πόνο και δάκρυα, με χαρά και εξαναγκασμό. Αυτό που πόνεσε την Ρόουζ και ταυτόχρονα χαροποίησε τον –Α ήταν το τελευταίο βλέμμα του παιδιού που άφησε την τελευταία του πνοή στα χέρια της δολοφόνου του. Της Ρόουζ.

*End of Flashback*

«Στον εαυτό σου; Πόσο τρελός είναι;» Ο Τζακ σκίζει ένα κομμάτι της μπλούζα μου και μου δένει το χέρι. «Άλλωστε με ποιο κίνητρο να το κάνει; Γιατί;;» Δεν απαντώ.

Σκότωσα έναν αθώο. Είμαι σαν τον Τζακ. Μα πώς το ξεπέρασε; Μου είναι αδύνατον να ξεχάσω τα γαλανά μάτια του. Την λύπη του. Την αθωότητα του. «Έκανα κάτι κακό» Ψελλίζω και κοιτάω τον Τζακ.

«Όλοι έχουμε κάνει Ρόουζ. Ηθελημένα ή όχι» Ανταποκρίνεται στο βλέμμα μου. «Ίαν πήγαινε στο αυτοκίνητο και φέρε το κινητό μου» Λέει με νόημα ο Τζακ και ο Ίαν πηγαίνει ρίχνοντας μου μία ανησυχητική ματιά.

Ξέρουμε όλοι πως ο Τζακ δεν έχει κάνει και τα καλύτερα πράγματα και το να ζητάς συμβουλές από άτομα σαν τον Τζακ γι αυτό το θέμα δεν σε τιμά ιδιαίτερα.

«Ποιον σκότωσες;» Στέκεται μπροστά μου για να έχουμε άμεση οπτική επαφή.

«Ήταν φριχτό Τζακ .. εγώ.. δεν..»

«Ρώτησα ποιον Ρόουζ, όχι γιατί..»

«Ένα παιδί. Τζακ με κοιτούσε τόσο πονεμένα, τόσο.. αθώα.. με ηρεμία. Το μικρό παιδί δεν είχε ούτε μία πληγή αλήθεια. Αλήθεια δεν το χτύπησα. Απλά δεν άντεχα άλλο. Θα.. θα πέθαινα. Όχι μόνο εγώ. Εσύ, η Στέφανι» Δάκρυα. Δάκρυα ενοχής. «Τον Ίαν» Λυγίζω.

«Θα σε βοηθήσω εγώ. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να καλύψεις τα στοιχεία φτιάχνοντας μία ιστορία. Το μυστικό μας Ρόουζ. Μόνο δικό μας.» Κουνώ θετικά το κεφάλι.

Connor's Pov

Άρα η Στέφανι, η κοπέλα που κοιτούσα και γελούσα, που την χρησιμοποιούσα για να σπάσω την πλάκα μου, είναι ο πιο καλός, γλυκός άνθρωπος του κόσμου. Έξυπνη και πάνω από όλα γοητευτική. Είναι περίεργο πως σε μία περίπου ώρα γνωρίζεις και αλλάζεις την γνώμη σου για τον άλλο.

«Μείναμε αρκετή ώρα αλλά.. πρέπει να φύγω.» Η Στέφανι σηκώνεται και εγώ ακολουθώ το παράδειγμα της. «Χάρηκα που τα είπαμε. Απλά θα προτιμούσα να τα λέγαμε μαζί, μία ιδιαίτερη ώρα.» Μου λέει και χαμογελάει γλυκά. Παρατηρώ γύρω μου και διακρίνω μία σκιά.

«Στέφανι πρόσεχε!» Την κρατάω και την προστατεύω με το σώμα μου.

«Τι κάνεις;»

«Είναι εδώ»

«Τότε θα τον αντιμετωπίσουμε μαζί!»

Την αφήνω. «Κόνορ.. μπορεί να.. είναι εδώ» Στέκεται δίπλα μου με φόβο. Ένα συναίσθημα που προσπαθεί να κρύψει όσο πιο βαθιά μπορεί.

«Τότε καλό θα ήταν να φύγει» Την κρατάω κοντά μου και την κοιτάζω μέσα στα μάτια της. «Γιατί το κάνεις αυτό; Γιατί τόσα μηνύματα;» Η Στέφανι κάνει δύο βήματα μπροστά και έπειτα τρέχει μέσα στους θάμνους. Περιμένω λίγο και μετά ακολουθώ. Γαμώτο που είναι; «Στέφανι» Με πλησιάζει και με αγκαλιάζει σφιχτά. «Πρέπει να βρω την Ρόουζ» Μένει στην αγκαλιά μου. Γλυκιά μου.

Rose's Pov

«Γεια σας κύριε Φρανκ Ρόντεν. Πώς είστε;» Κάθομαι στην καρέκλα με ένα απαλό χαμόγελο.

«Ρόουζ Γκίλμπερτ, σε τι οφείλω την τιμή να έχω στο γραφείο μου μία ανήλικη κοπέλα χωρίς κηδεμόνα;» Ρίχνει μια ματιά στον Τζακ ο οποίος με ένα πλάγιο χαμόγελο ακουμπά στον τοίχο.

«Θέλω να καταγγείλω ένα περιστατικό. Μου επιτέθηκαν σήμερα στις οκτώ το απόγευμα καθώς πήγαινα στην δουλειά. Το μαχαίρι φάνηκε να χρησιμοποιείται συστηματικά με κάποιο προσωπικό κίνητρο. Με βρήκε ο Τζακ καθώς περνούσε από εκεί»

Σηκώνω τα μανίκια της μπλούζας μου και φανερώνω τις πληγές. «Αυτό είναι σοβαρό. Αναγνώρισες τον άνθρωπο που σε επιτέθηκε;»

«Ήταν άντρας.»

«Κάτι άλλο;»

«Όχι!»

«Ύψος, κιλά;»

«Δεν θυμάμαι!»

«Σίγουρα;»

«Δεν θυμάμαι;»

«Σε ποιο χέρι κρατούσε το μαχαίρι;»

«Δεν ξέρω...»

«Μίλησε;»

«Ίσως, δηλαδή ναι!»

«Τι είπε;»

«Δεν θυμάμαι!» Φωνάζω συγχυσμένη και δακρύζω. Ο Τζακ με πλησιάζει.

«Αρκετά! Σου είπε δεν θυμάται. Μην την πιέζεις, πέρασε δύσκολα. Ήταν σε κατάσταση σοκ. Εμείς θα μιλήσουμε. Ρόουζ μπορείς να βγεις έξω για να μιλήσουμε και να ξεκουραστείς»

Βγαίνω έξω και παίρνω μία βαθιά ανάσα. Κάθομαι στην καρέκλα και σκέφτομαι τα όσα έγιναν. Τα έχασα, το ψέμα δεν κυλά μέσα μου. Ειδικά ένα τόσο σοβαρό ψέμα.

«Είσαι η Ρόουζ Γκίλμπερτ;»

«Μάλιστα.»

«Είμαι ο Γκάρετ. Είσαι φίλη του Ίαν Χάρπερ;»

«Μάλιστα, γιατί συμβαίνει κάτι;»

«Θα θέλαμε να σας ειδοποιήσουμε για τον καινούργιο φίλο σας.»

Τι έκανες πάλι Ίαν;

*Τέλος κεφαλαίου.

Καταρχάς ελπίζω να σας άρεσε. Σε κάθε επεισόδιο θα αποκαλύπτεται και από κάτι. Σήμερα ας πούμε είδαμε κάτι για τον Κόνορ, στο επόμενο για τον Φρανκ και την Λίλη {ίσως και τον Γκάρετ} και δεν αποκλείεται να δούμε και κομμάτια για τον Anonymous.

Ήθελα να πω πως οι ενημερώσεις, τα spoiler, και οι ειδοποιήσεις για το βιβλίο μου {ίσως και διαγωνισμοί} θα υπάρξουν στο άλλο μου βιβλίο: My lazy challenges γι αυτό μείνετε συντονισμένοι ;) *