Την υπόλοιπη μέρα θα ακολουθούσε το ίδιο μοτίβο: Οι σωματοφύλακες του θα ήταν σχεδόν παντού στο χώρο, ο Στάλιν θα πηγαινοερχόταν μέσα στα γραφεία σαν να μην του έφτανε ο χώρος , ενώ ο Λίσιν , ο αντρας μυστήριο που εισέβαλλε στην ζωή μου τόσο παράξενα και δυναμικά θα ήταν κλεισμένος στο οβάλ γραφείο με κατεβασμένα τα στόρια. 

Όλες τις φορές που θα έβγαινε απο εκεί μέσα δεν θα μου έδινε την παραμικρή σημασία , κάνοντας ακόμα και μενα την ίδια να αμφιβάλλω αν τα έζησα όλα αυτά. 

Για ακόμη μια φορά -τρίτη συνεχόμενη -βγήκε έξω και έκανε καφέ μόνος του. 

"Ούτε καφέ αφού δεν σου ζητάει. Αλήθεια σου ζήτησε ραντεβού?

Η Ροζ με κοιτάζει δύσπιστα. Ξέρω πως όλο αυτό φαίνεται παρανοικό αλλά έιναι αλήθεια.

Τον κοιτάζω δίπλα στην καφετιέρα να ετοιμάζει τον έσπρέσο του. Δεν τον κοιτάζω μόνο εγώ βέβαια , αλλά όλοι εκεί μέσα. Το καταλαβαίνει και αποτομα γυρίζει προς το μέρος των υπαλλήλων που στεκονται αμίλητοι και γνέφει σαν χαιρετισμό. Στην στιγμή όλοι επιστρεφουν στις οθόνες των υπολογιστών τους.

"Δεν σε κοιταξε καθόλου εσένα"

Σηκώνω τα μάτια στο ταβάνι " μου ειπε πως θελει να συζητήσουμε, να γνωριστούμε καλύτερα"

"Τι μπορεί να συζητησεις εσυ με έναν κροισο μεγιστανα Τατιάνα? "

"Ευρωπαικο κινηματογραφο"

"Μα δεν σου αρέσει καν!"

"Είναι ..κωδικός ..ενας δικός μας κωδικός για την ερωτική προσέγγιση"

"εισαι τοσο μαστουρωμενη" γελάει καθώς ξεφυσάω.  

Τον κοιταζω διακριτικά. Είναι ψηλός, μου αρέσουν οι ψηλοί αντρες γιατι συνήθως όλοι έιναι πιο κοντοί απο εμένα. Αλλά εκείνος με περνά σίγουρα σχεδόν μισό κεφάλι. Το σώμα του φαίνεται αθλητικό, μυώδες όσο και να μην είναι εφαρμοστό το κουστούμι πάνω του. Το σώμα του εκπέμπει αυτοκυριαρχία , οι κινήσεις κοφτές όπως ο τρόπος που μιλάει.

Κοιταζω την φιγούρα του απο μακριά , τα χέρια του, τα προσεκτικά χτενισμένα μαλλιά του. 

"Κάτι μου διαφεύγει Ροζ. Κάτι που δεν μπορώ να το εξηγήσω. Σαν να.."

Την ίδια στιγμή τον βλέπουμε να κρατά το ποτήρι του καφέ και να έρχεται προς το μέρος μας. Ανασηκώνομαι απο την θέση μου, προετοιμαζόμενη οτι θα μου μιλήσει, αλλά με το ίδιο ρυθμό βαδίσματος, αμείωτο, με προσπερνα.

"Σημασία δεν σου δίνει αυτός . Ποιό ραντεβού?"

Κλείνω τα μάτια για μια στιγμή και θυμαμαι το κρατικό ρωσικό κολυμβητήριο. Εκεί που έκανα προπονηση για την συγχρονισμένη κολύμβηση. 

"Κάτι ξεχνάω. Θέλει να θυμηθώ κατι"

"Τι?"

"Δεν ξέρω. Αλλά δεν είναι τυχαίο πως δυο φορές μου ειπε πως αρνήθηκα να μάθω το όνομα του. "

"Μην ξαναπειράξεις τα βότανα μου"

Η μέρα θα τελειώνε όπως θα ξεκινούσε. Παραταχτήκαμε προς το τελος όλοι και ο Λίσιν μπροστά απο τον ανελκυστήρα με μια αβρή κίνηση προς όλους μας αποχαιρέτησε , χωρίς να δηλώσει τις προθέσεις του για την επίσκεψη και αφήνοντας τον Στάλιν σε μια κατάσταση αδημονίας για το τι θα του ξημερώσει. Δεν ήξερε κανεις αν θα ερχοταν την επόμενη μέρα. Φυσικά μόνο εγώ ήξερα , πως είχε κάποια πρωινή πτήση, αφού μου ζήτησε ραντεβού στο αεροδρόμιο. 

Αλλά δεν θα πήγαινα. 

Γιατί να πάω? 

"Μου ζήτησε πρωτον πολύ κοφτά το ραντεβού. Δεν περίμενε καν απάντηση και μετά μου ειπε να φύγω απο το γραφείο. Αλλαζόνικό. Νομίζει οτι θα τρέξω αυριο?"

Η Ροζ βαφει τα νύχια της κάτω στο πάτωμα και εγώ αλλάζω συνέχεια κανάλια.

Σκέφτομαι ξανά και ξανά όσα είπαμε . 

"Μην βασανίζεσαι, κάτι παρεξήγησες Τατιανα. "

"Σταματα να το λες αυτο Ροζ! Δεν είμαι τρελή. Πάω να κάνω μπανιο. Πρεπει να σκεφτώ"

"Μονο βρεγμενη σκέφτεσαι?"

Την προσπερναω και κλεινομαι κάτω απο την ντουζιέρα. Αφήνω το νερό να τρέξει.

Στο μυαλό μου με ταχύτητα πάιζουν ξανά και ξανά οι αναμνήσεις των τελευταίων χρόνων που έζησα στην Ρωσία. Απο μικρή αγωνιζόμουν σκληρά με πολυωρες προπονήσεις. Ο στόχος μου ήταν να μπω στην ολυμπιακή ομάδα συγχρονισμένης κολύμβησης και λίγο πριν τα καταφέρω , ξεκίνησε η καταστροφή. Το παιδικό σώμα μου καθώς γίνοταν εφηβικό μεταμορφωνόταν με ταχύτητα. Τα μάγουλα που είχα σαν παιδί, έγιναν ζυγωματικά , το ίσιο κορμί μου απέκτησε καμπύλες και το στήθος μου μεγάλωνε υπερβολικά πολύ. Το σωμα μου γινόταν πληθωρικό : Μια καταστροφή για το όνειρο μου.

Ξεκίνησα να προπονούμαι πιο συχνά, να κάνω εξαντλητικές δίαιτες. Έδενα το στήθος μου τα βράδια , αλλά το μονο που κατάφερνα είναι να μην έχω δυναμη να βγάζω τις προπονήσεις.

Μπηκά στην ολυμπιακή ομάδα χωρίς να καταφέρω καμία καλή καταταξη. Εφυγα χωρίς μετάλλιο πίσω στην Ρωσία. 

"Δεν μπορείς να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι, οι επιδόσεις σου φθίνουν" ο προπονητής μου προσπαθούσε να με διώξει απο την ομαδα. Κάπου εκεί, ενα βραδυ , ξαφνικά είδα μπροστά μου καθαρα.

Αγωνιζόμουν για λαθος όνειρο. Η συγχρονισμενη είχε τελειώσει για εμένα.

. εγκατέλειψα τα πάντα.

Ξεκίνησα να διαβάζω.

Ένας καθηγητής μας ανακοίνωσε πως τα αμερικάνικα κολλέγια έδιναν υποτροφία.

Ήξερα βέβαια πως ακόμη και αν την έπαιρνα δεν θα ειχα χρήματα ούτε για να ταξιδέψω , ούτε για τίποτα απο όσα θα χρειαζόμουν στην Αμερική. Καλυπταν μόνο τα δίδακτρα.

Όμως σύντομα θα έβρισκα τρόπο να μαζέψω χρήματα. 

Γιατι τα σκεφτόμουν όλα αυτά τωρα?

Η πόρτα του μπανιου ακούστηκε δυνατή

"Ροζ τελειωνω μην γκρεμίσεις την πόρτα. Βγαίνω"

"ΒΓΕΣ ΤΩΡΑ ΤΑΤΙΑΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΒΓΕΕΕΕΣ"

Βάζω το μπουρνούζι μου γρήγορα χωρίς να σκουπίσω τα μαλλιά μου.

"Τι .." δεν μπορώ να αρθρωσω κουβέντα...

Το καθιστικο είναι γεμάτο..

"Ποιος τα έφερε?"

Πλησιάζω τα λευκά τριαντάφυλλα. Είναι παντού.

"Ποιός.." κοιτάω γυρω μου, είναι πανω απο εκατό.

Η Ροζ με πλησιάζει και μου δίνει μια λευκή κάρτα. 

"Είχες δίκιο Τατιάνα! έλεγες αλήθεια"

μου λεει ενθουσιασμένη ενω σκύβει και μυρίζει τα τριαντάφυλλα

"Α. Ν. Λισιν" διαβάζω στην καρτα και την γυρίζω ανάποδα.

 Δεν είχε τίποτα αλλο γραμμένο όμως.

....................................

Να περασετε ομορφαααααααααααααααααααααα