3 μήνες μετά

Το σπίτι μας μας με τον Σούρα το φτιάξαμε σε ένα όμορφο ευρυχωρο διαμέρισμα με δυο κρεβατοκάμαρες , ένα μεγάλο καθιστικό, ενα μικρό γραφείο για μένα και ενα τελευταιο δωμάτιο,ευήλιο , εργαστήρι για τον αδελφό μου. Μεσα ειχε τον τροχό του για τον πυλό, τα εργαλεία του. Το σπίτι μύριζε πάντα πυλό. Ήταν μια μυρωδιά ευτυχίας. Το διαμερισμά μας, το σπιτι της οικογενειάς μας, ήταν στον αριθμό 9, Γκρατισλοβ 9, σε μια γειτονιά που ζούσαν μεσοαστοί , μια γειτονιά φιλόξενη , που όλοι με ήξεραν ως την αδερφή του Σούρα.

Ο Σούρα ήταν ο κοινωνικός της οικογένειας μας. Ήξερε με τα μικρά ονόματα τους γειτονές μας, την κυρία απο το μπακάλικο , τον κύριο του γωνιακου ζαχαροπλαστείου. Ειχε φωτογραφική μνήμη. Θυμόταν γενέθλια και τα ονοματα των παιδιών όλων. Παντα ρωτουσε με ενδιαφερον πως τα πηγαιναν στο σχολειο και δεν παρελειπε να χαρίζει τα κεραμικά βαζα του σε οποιον αγαπούσε. Και αγαπούσε συνηθως ολους τους ανθρωπους. Αν κάποιος με ρωτούσε ο αδερφός μου τι είχε θα μπορούσα να το περιγραψω οτι έμεινε για πάντα παιδί. Ο Σούρα δεν θα μεγάλωνε ποτέ. 

Η δουλειά μου στην διαφημιστική ήταν μερικά τετράγωνα πιο περα απο το σπίτι μας. Ο Σουρα τα πρωινα πήγαινε στο ίδρυμα, στο εργαστηρι κεραμικής που τον γεμιζε χαρά και εγώ στην δουλειά μου. Παντα επέστρεφα την ώρα που το λεωφορείο του έφτανε στην στάση του σπιτιού μας. Η ζωή κυλούσε ήσυχα. 

"Θελω να κάνω ενα μεγάλο παρτυ γενεθλίων. Και μια μεγάλη τούρτα. Θα καλεσω τους φιλους μου απο το εργαστηρι, θα καλέσω τον Μίλαν και την Αναστάζια, θα καλεσω τον Ματίας απο το ζαχαραπλαστείο, θα καλεσω τον Ντμιτρι και θα καλέσω-"

Σήκωσα τα μάτια μου στα δικά του καθώς μου απήγγειλε την  λίστα φίλων του.

Στους μήνες που μενουμε μαζί , ο Αλεξέι επικοινωνησε μαζί μου. Συνέβη λίγο καιρό αφού μειναμε μαζί. Ήταν ενα εμαιλ. 

"Ελπίζω να είστε καλά. Θα ήθελα αν δεν υπάρχει πρόβλημα να πάρω τον Σούρα για μια βόλτα την Κυριακή. "

Ήταν ένα ευγενικό, σχεδόν τυπικο μήνυμα.Ήταν κατι που περίμενα να συμβεί, κατι που ήθελα. Ο Σούρα αγαπούσε τον αδελφό του και δεν ήθελα σε καμία περιπτωση να κόψουν οι σχέσεις τους.

"Φυσικά. Οποτε θέλεις"

Θα ήταν ψέμμα να πω πως δεν ένιωσα αναστάτωση όταν στα εισερχόμενα μηνύματα μου ειδα το ονομα του. 

Θα ήταν ψέμμα να πω , πως ήμουν ετοιμη να τον δω. 

Παρολαυτα όταν ο Αλεξέι του έκανε κληση για να κατεβει κάτω , αποφευγοντας να ανέβει στο σπίτι μας, ένιωσα μια μικρή απογοητευση. Θυμαμαι οτι παραφύλαξα στο παραθυρο και κοιταξα κάτω στο δρόμο. Διεκρινα ενα ακριβό αυτοκίνητο και πριν δω τον οδηγό του , μπηκα ξανα μεσα στο σπίτι. 

Ειχα βγει καποια ραντεβού. Με αλλους άντρες. Ήταν ευγενικοι , καλοί, αδιάφοροι. 

Επέστρεφα πάντα νωρίς . " Με περιμένει ο αδερφός μου" ελεγα βιαστικά καθώς πλήρωνα πάντα ενοχικά το λογαριασμό. 

Επειτα εγινε ενας αγραφος κανόνας. Τα εμαιλ μας.

Πάντα για τον Σούρα.

Ποτε τηλέφωνο.

Ποτε δεν ανέβαινε στον σπιτι για να τον παρει .

"Θα ήθελα να δωσω χρήματα στον Σούρα για τον καινούργιο τροχό. "

"Θα ήθελα να πληρώσω ενα μέρος του ενοικίου "

Οι απαντησεις μου μετρημενες. Υπολογισμενες. 

Δεν ρωτούσε ποτε τι κανω. 

"Ελπίζω να είστε καλά"

Εκλεινε πάντα τα εμαιλ με τον ίδιο τρόπο. 

"Θα χαρεί να του παρεις τον τροχό"

"Ευχαριστούμε για την προσφορά, αλλα οικονομικά ειμαστε καλά. Αν προκύψει καποια ανάγκη θα σε ενημερώσουμε όμως"

Του απαντούσα κι εγω στο α' πληθυντικό. 

Και αυτό νόμιζα πως θα συνεχιζόταν επ'απειρον. Μέχρι που ο Σούρα ζήτησε παρτυ γενεθλίων στο σπιτι μας. Και ζήτησε να καλέσει τον αδελφό του.

"Ο Σούρα ζήτησε να ερθω στο παρτυ του. Θα το ήθελα αν δεν σας δημιουργω καποιο πρόβλημα"

"Το ειπε και σε εμένα . Εννοειται μπορεις να έρθεις. "

Ξεφύσηξα καθώς έκλεισα το λαπτοπ.

Ειχε ερθει η ώρα να τον ξαναδώ.

...............................................

Τις μέρες που θα ακολουθούσαν πριν το πάρτυ συναγωνιζομουν σε ανυπομονησία τον Σούρα.

Φουσκώναμε καθημερινα μπαλόνια. Κρεμάσαμε σε όλο το σπίτι γιορτινές γιρλάντες. Ο Σούρα τα βραδια κοιμόταν αργά. Εφτιαχνε ένα κεραμικό βάζο για κάθε ένα απο τους 24 καλεσμένους του δώρο. 

Όταν ειδα το δώρο του Αλεξει δαγκωσα το χειλος μου να μην κλάψω. Ειχε ζωγραφίσει τους τρεις μας. Δεν καταλαβα στην αρχή.

"Ειμαστε εμείς"

Αυτό το εμείς φωλιασε μέσα μου περίεργα. 

Επέλεξα ένα φλοράλ φόρεμα , με κιτρινα και κοκκινα λουλούδια. 

"Αγχώνεσαι?" 

Με την Ροζ συχνά μιλούσαμε με βιντεοκλήση. 

"Λίγο ναι. " 

Ναι . Λιγο αγχωνόμουν. Αλλά οι δρομοι μας πια ειχαν ξεστρατίσει, ειχε έρθει εδω και καιρό, ο χρόνος της αποδοχής. Δεν ειναι όλοι οι έρωτες πλασμένοι με αισιο τελος. 

Δεν ήξερα τι εκανε στην ζωή του ο Αλεξει. Δεν ήξερα αν ειχε προχωρήσει. Ένα μερος μεσα μου το ήθελε. Να ειναι ευτυχισμένος με μια αλλη γυναικα. Και ενα μερος μου ζήλευε την γυναικα που αγγιζε. Η Ροζ μου ειπε πως ειχε φτιαξει δικη του εταιρεία , πως ειχε τσακωθει με τον πατερα του.  Της ζήτησα να μην μου μιλα για εκείνον. 

"Να σου πω τότε για τον Μιχαήλ? Ξέρεις που μου ειπε οτι θα παει διακοπες?Φιλιππινες !"

"Φιλιπινες?Θα πάτε μαζί? Στην οικογενεια σου?"

"Σιγα μην μου ζητησει και το χερι μου για γάμο. Για σεξοτουρισμό πάει. Να δει λεει αν όλες οι φιλιπινεζες ειναι σαν εμενα"

"Κι εσύ? το δεχεσαι? θελω να πω ειναι ελευθερη η σχεση σας αλλα δεν ζηλευεις?"

"του ειπα πως αν παει, θα παρω το πρωτο αεροπλανο κι εγω για Ρωσία για να δω αν ολοι οι Ρωσοι ειναι σαν αυτον στο κρεβάτι. Τα πήρε στα κρανία και εχει μια εβδομαδα να μου σηκώσει το τηλέφωνο. Αλλα να ξερεις εκλεισα θεση και θα ερθω . Οχι για τους Ρωσους , για εσένα. Εκπληξη!"

Χαμογελαω διαπλατα " αυτο ειναι υπεροχο Ροζ. Θα εισαι εδώ για το παρτυ του Σούρα"

..........................

Θα την παραλαμβάναμε απο το αεροδρόμιο με τον Σούρα δυο μέρες μετά. 

"Γιατι ειναι τοσο μαυρη η επιδερμίδα σου? γιατι τα ματια σου ειναι μαυρα? γιατι εισαι τοσο κοντη?"

"γιατι μιλας τοσο πολύ?"

Με τον αδερφό μου έγιναν γρηγορα φίλοι. Μετα απο τρεις ώρες γνωριμίας.

Όταν πια κοιμηθηκε ο Σούρα , ανοιξαμε τα παραθυρα του καθιστικού όλα, τραβήξαμε τις κουρτινες και αφησαμε τον αερα να μπει μέσα. 

Και τοτε ενιωσα πως ήρθε η ώρα να πω σε καποιον για πρωτη και τελευταια φορά τι συνεβη, πριν ενα χρόνο και τρεις μήνες σε εκείνο το μικρό δωμάτιο της λέσχης.

Ήθελα να τα πω δυνατα. Να τα ακουσω κι εγώ. Να τα ακουσω να τα περιγραφω χωρις ίχνος λύπης. Δεν λυπήθηκα τις λέξεις, δεν τις στρογγύλεψα, δεν τις ελάφρυνα.  Και καθε τι που έλεγα ήταν σαν να καιγόταν σαν χαρτί και εμενε μόνο σταχτη. Τα ειπα όλα. Δεν κρατησα τιποτα για εμενα. Και όταν πια τελειωσα , ενιωσα πως ειχα τελειωσει με αυτό. Ποτε ξανά δεν θα σκεφτομουν τις σταχτες. 

Η Ροζ εκλαιγε  συνέχεια με λυγμούς. Δεν ήξερε τι να πει.

"Σ'ευχαριστω που με ακουσες. Ξερω πως ήταν μια σκληρή ιστορία. Για καιρό σκεφτόμουν γιατι να συμβει αυτο σε εμένα. Επειτα σκεφτηκα για ποιο λόγο να συνεβαινε σε καποιον άλλον. Δεν ειμαι θυμωμενη , ουτε λυπημενη. Δεν θα στηριξω την ζωη μου στα ασχημα που συνεβησαν. Επελεξα μια ζωη που στηριζεται στα ομορφα που θα ερθουν"

"Και ο Λίσιν? Γιατι να μην του πεις την αλήθεια? "

Δεν ειναι προφανες?

"Γιατι τον αγαπάω Ροζ. Τον προστατεψα. "

"Αν ήξερε..αν ήξερε τι συνέβη..αν ήξερε ποσο τον αγαπάς..αλλη στην θεση σου θα ελεγε την αληθεια μονο για να παρει εκδικηση. Θα τον σκότωνε "

"Ναι. Θα τον σκότωνε. Και ετσι θα σκοτωνε και τον εαυτο του.Ειναι ο αδερφός του Ροζ. Ο μικρος του αδερφός. Ο Γιουρι δεν με ενοχλησε απο τότε εξάλλου. Και ούτε προκειται ξανα. Το ειδα στα μάτια του. Πιστευω πως κατα βάθος το μετανιωσε. Ή καποια στιγμη θα το μετανιώσει. Το ελπίζω . Οχι για εμενα. Για εκείνον. Ειναι σκληρο να ζεις με τοσο μίσος"

Ο αερας μπαινει στο δωματιο και κουνα τις κουρτινες. Τις σηκώνει ψηλα σαν να μην εχουν βάρος. 

"Νιωθω ελευθερη απο καθε τι που με βαραινε Ροζ. Και ειναι όμορφη η αισθηση"

Τα μπαλονια αναστατωθηκαν με το φυσημα του αερα. 

Αυριο ήταν το πάρτυ γενεθλίων του Σούρα. Του αδελφού μας.

.........................................