Αποφασίζω να κλείσω την κεφάλη της ντουζιέρας μετά απο ένα μεγάλο μπάνιο . Πίστευα πως οι σκέψεις μου και οι ερωτήσεις μου θα έμπαιναν σε μια σειρά αλλά πάλι ήταν όλες άτακτες , μπερδεμένες με την εικόνα του. Όλα φώναζαν μέσα μου πως κάτι πιο αδιόρατο υπάρχει, κάτι που μόνο σαν κορυφή παγόβουνου ξεχωρίζει και το υπόλοιπο είναι μέσα στο σκοτάδι.

"Γιατί να ειναι τόσο πολύπλοκο?"

Προχωράω στο εσωτερικό του δωματίου μου και πετάω την πετσέτα απο πάνω μου. Το σπίτι ακούγεται ήσυχο. Τι να κάνει άραγε εκείνος? 

Στο κρεβάτι πάνω βρίσκω το κινητό μου. Ελέγχω τις κλησεις μου και βρίσκω δυο απο την Ροζ και μια..

"Γαμωτο" ψιθυρίζω καθώς βλέπω το νούμερο του πατέρα μου. Για κάποιο λόγο την επαφή την έχω διαγράψει. Αλλά κάποια νούμερα, όπως του σπιτιού μου εκείνο στις εργατικές κατοικίες, δεν μπορούσα να το ξεχάσω. Μπορούσα να φέρω στο νου μου το άσπρο τηλέφωνο στην μέση του χωλ. Την μικρή ξύλινη ροτόντα που καθώς μεγάλωνα εκείνη μίκραινε. 

Εγώ και ο πατέρας μου δεν έχουμε σταθερή επικοινωνία. Δεν είναι ο γονιός που θα πάρει τηλέφωνο καθε μερικές μέρες ρωτώντας αν τρωω ή αν έχω λεφτά για το νοίκι. Δεν θυμαται γενέθλια και δεν πιστεύει στις θρησκευτικές γιόρτες. Αν πάρει τηλέφωνο δυο τινά συμβαίνουν: Εχει κερδίσει λεφτά , έχει πιεί τα μισα σε ποτά και με παίρνει τηλέφωνο λέγοντας με οτι ειναι ευτυχισμένος. Πως η ζωη ειναι ωραια και πως έχει τα πάντα. Να μην στεναχωριέμαι για εκείνον γιατί όλα ειναι τελεια. Ποτέ δεν ρωτάει εγώ πως είμαι. Απλά τον ακούω να μονολογεί , λέω τέλος πως χαιρομαι για εκείνον και μετά το κλεινουμε. Υπάρχει και η δευτερη συνθήκη: Έχει χάσει τα πάντα, του έχουν τελειώσει τα ποτα και με παιρνει για να μου πει πως με συγχωρεί που τον άφησα μόνο, σαν την μητέρα μου, πως μια μερα όταν πεθάνει θα κλαίω για εκείνον αλλά πως η ζωή ειναι έτσι και να μην στεναχωριέμαι. Τότε δεν λέω τίποτα. 

Μόνο που βλέπω τον αριθμό του το στομάχι μου σφίγγεται. 

Αποφασίζω να μην καλέσω κανεναν απο τους δυο. Τουλάχιστον όχι για τώρα.

Ντυνομαι με ένα καινούργιο ζευγάρι φόρμες σχεδόν παραιτημένα. Πόσο μπορώ να αγανακτώ για όλα αλλωστε?

Η όρεξη μου για φαι έχει φύγει ανεπιστρεπτί.  Οι κλησεις του πατέρα μου έχουν ιδιαίτερο ταλέντο να με οδηγούν στην αυτοκαταστροφή. Ένα μεγάλο θεμα της ζωής μου που δεν θελω να αναλύω. Προτιμώ να προσπερνάω τα άσχημα, με την συμφωνία οτι και αυτά θα με προσπεράσουν.

Στο βάθος η μυρωδιά απο το λαδι τρούφας με αφήνει ασυγκίνητη. Εχω να φάω απο το πρωι όμως και είναι απόγευμα . Όταν μενω για πολύ καιρό νηστική πάντα ζαλίζομαι και έτσι με αναγκάζω απο την φρουτιέρα να πάρω μια μπανάνα. Θελω δεν θελω θα φάω κάτι. 

"Γιατί δεν τρως?" η φωνή του με βρίσκει απροετοιμαστη. Στο βάθος πίσω απο ένα λαπτοπ είναι εκείνος. Φοράει τζην και φούτερ δειχνοντας τον πιο μικρό σε ηλικία. Είναι ξυπόλητος. Διπλα απο το λαπτοπ έχει δυο πιάτα αδεια. Προφανως δουλευε και έτρωγε.

"Θα φάω την μπανάνα. Όλα καλά. Δεν το κάνω επειδή μαλώσαμε." λέω χωρίς να γυρίσει το βλέμμα του απο το λαπτοπ. Τον βλέπω να πληκρολογεί. 

Μάλιστα. Ενοχλώ .

"Καλά..εγώ θα πάω στο δωμάτιο"

Δεν θα του ζητούσα ετσι κι αλλιως να κάνουμε παρέα μετά απο όσα έγιναν. Δεν χρειάζεται τόσο επιδεικτικά να με σνομπάρει.

"Καλά. Καληνύχτα"μου λεει καθώς τον βλέπω να έχει τα μάτια του στηλωμένα στην οθόνη.

Σφίγγω την μπανάνα στα χέρια μου. Ειναι απόγευμα ακόμη και μου λέει καληνύχτα?

"Καλό βράδυ και σε εσένα" λεω χωρίς να περιμένω κάτι αλλο απο εκείνον. Ειπαμε είμαι απειρη στα ερωτικά αλλά όχι και αδαής απο κοινωνικούς κανόνες. Ειναι ολοφάνερο οτι δεν θελει κάτι. Γενικά απο εμένα.

Πάω στο δωμάτιο και πετάω την ζουληγμένη μπανάνα πάνω στο κρεβάτι.

Γιατί θυμώνω που με γειώνει? στην τελική δεν ενδιαφέρομαι αν θελει κάτι ή όχι. Φάνηκε εξάλλου οτι είμαστε δυο κόσμοι διαφορετικοί. Απλά παρά είναι..γοητευτικός και όμορφος. Και πετυχημένος. Και νιώθω ..

Δαγκώνω το χείλος μου . Ελπίζω απλά όλα αυτά να μην ήταν συμπτώσεις και να μην κατέστρεψα κάτι πραγματικά καλό.

Η σκέψη αυτή πέρασε μεσα μου σαν σουβλιά.

"Θα πάρω την Ροζ"

Ανέβηκα στο κρεβάτι μου, έβαλα το κινητό στο φορτιστή και έκανα βιντεοκλήση. Στο Λονδίνο τώρα θα ήταν αργά το βράδυ αλλα η Ροζ ποτέ δεν κοιμόταν νωρίς.

Και όντως δεν κοιμόταν.

"Δειξε μου το δωμάτιο που βρίσκεσαι! Ειναι εκείνος μαζί σου? Κάνατε σεξ? Οι φόρμες ειναι ντολτσε γκαμπάνα?"

"Ροζ πρεπει να σου μιλήσω" λέω χαμηλόφωνα 

"Ακούω" μου λεει κατευθείαν πολύ σοβαρά

"Πόσο χρόνο εχεις?"

"Τι έγινε Τατιάνα?" με κοιτα τώρα με ανυσυχία.

Και ξεκινάω να της λέω τα πάντα. 

Όταν λέω τα πάντα, τα πάντα και με κάθε λεπτομέρεια.

Θελω να ακούσει κάποιος τις σκέψεις μου, που βρίσκεται έξω απο το κεφάλι μου και να μου πει αν είμαι υπερβολική ή απλά πρεπει να φυγω τρεχοντας.

Της λεω για το πόκερ που παίζαμε μαζί σε μια λέσχη , της λέω πως επειτα αποκαλύφθηκε πως δεν είμαι η πρωτη που φέρνει στο νησί , πως το συνηθίζει όλο αυτό, πως ..πως ήταν μια νεανική μου φαντασίωση πίσω στην Ρωσία, όταν τον έβλεπα με τόση προσήλωση να κολυμπά , με στόχο, σαν να μην υπήρχε τίποτα αλλο και πως αυτό με κέντριζε και πως τα βραδια-

"Χαιδευόσουν?" γελάει διχως αυριο.

"Πως τον σκεφτόμουν ως αντρα για πολυ καιρό αν και δεν είχα δει το προσωπο του"

"Τα ίδια λεμε. Τον σκεφτόσουν με το χέρι σου"

"το κάνεις να ακούγεται τόσο φτηνό! " φωνάζω για να το κόψω κατευθείαν. Κοιτάω την κλειστή πόρτα. Και μετά την οθόνη του κινητού. Η Ροζ ακόμη γελάει.

"Δεν ήταν οτι ήταν μόνο εντυπωσιακός άντρας στο σώμα ή απλά μου άρεσε η αυρα που έβγαζε οταν κολυμπούσε, νομίζω οτι είχα μια σύνδεση με το τατουαζ του. Εχει ενα σταυρό με ενα νεκρό χριστό και όταν το είδα..ένιωσα πως αν έκανα καποτε τατουάζ θα έκανα το ίδιο. Σαν να συνδεθηκα μαζί του με μια μεγαλύτερη κατανόηση, σχεδόν μια μυστική-"

"Καλα. Κατάλαβα. Στο θεμα μας" με γειώνει κατευθείαν

'"Ναι στο θεμα μας. Ανασηκώνομαι με αγωνία " εσυ πως τα ακούς αυτά? ειμαι υπερβολική λόγω απειρίας? είναι να το κόψω κολυμπώντας ως το σπίτι μας?"

Παιρνει μια μεγάλη ανάσα ενώ λιμάρει τα νύχια της. 

"Πρώτον το θεωρώ κάπως ρομαντικό όλο αυτό. Θελω να πω ειναι σαν η ζωή να σας διασταυρώνει τους δρόμους συνέχεια"

Τα λόγια του" η ζωή με πήρε απο το χέρι και σε έδειξε"  έρχονται στο νου μου.

"Και πολύ ωραιο το γεγονός οτι εκλεισε θεση διπλα σου στην πτήση. Κολακευτικό. Ο τύπος έχει ιδιωτικο τζετ και προτίμησε να πετάξει οχτώ ώρες με επιβατικο αεροπλανο για να σε γνωρίσει "

"Ναι?" λεω με ανυπομονησία

"Όσο για το παραμύθιασμα που σου έριξε μετά απο όσα είπες , οτι είσαι παρθένα και οτι γουσταρεις ρομαντισμό και ιππότες , τι να σου έλεγε? Ειναι άντρας και ειναι γνωστό οτι όλοι ειναι γουρούνια. Τι περίμενες? Καλωσήλθες στο κλαμπ"

"Αυτά? " λεω σκεφτική

"Όχι. Εγώ σαν Ροζ αν ήμουν στην θεση σου θα με έβρισκε το ξημέρωμα απο κάτω του..ή και απο πάνω του..ή.."

"Κατάλαβα. Θα έκανες σεξ μαζί του και όπου βγεί"

"Ναι. Θα χαιρόμουν το σουκου μου, αφού και τονίζω το ΑΦΟΥ μου ξεκαθάριζε το τι συνέβη στο κολυμβητήριο. Αν υπάρχει έστω μια πιθανότητα να ήξερε τι έκανε ο φίλος του, αλλα και απλά αν εκείνος ο καφρος ήταν φίλος του θα μάζευα τα πράγματα μου και θα περιμενα ποτε να έρθει η πτήση της επιστροφής."

"Δεν εχω πραγματα" 

"Τοσο το καλυτερο για εσένα"

Και με αυτά η Ροζ με έκλεισε. 

"Εισαι μεγάλο κορίτσι Τατιάνα Βόλκαν. Εσυ τι θελεις?" ειπε αντι για καληνυχτα και μου το έκλεισε με μια θεατρική υπόκλιση.

Λοιπόν..τι θελω?

Η σκέψη μου όπως θα κοβόταν αιφνίδια στην μέση καθώς ο χτύπος στην πόρτα σταθερός και έντονος με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Τι ήθελα?

"Τι θελεις?"

φωνάζω αλλά δεν παιρνω απάντηση.

Σηκώνομαι πάνω και ανοίγω την πόρτα. 

Κρατάει ένα δίσκο με ρυζότο και καρπάτσιο βοδινό. Στο μικρό πιάτο , σαν σαλάτα υπάρχουν άγριες ρίζες .Μυρίζει έντονα λάδι τρούφας.

"Κρατα μια στιγμή" μου λεει χωρίς να μπορεσω να αρνηθώ. Κρατάω το δίσκο και σκύβει και παίρνει μια βότκα με δυο ποτήρια. 

"Μιλουσες για ώρα στο τηλέφωνο και δεν ήθελα να σε κόψω. Απο αυτά που έλεγες" χωρίς να με κοιταξει στα ματια παιρνει το μπουκάλι και τα ποτηρια και περνά μεσα στο δωμάτιο. Εγώ ειμαι αγαλματοποιημένη στο κάσωμα της πόρτας με το δίσκο.

Ακουσε..άκουσε άραγε αυτά που έλεγα στην Ροζ?

Τον παρατηρω να αφήνει το μπουκάλι και να κάθεται στο ρετρό καναπέ. Φαινεται πολυ αβολος σε σχέση με το king size που διαθετει το δωμάτιο. 

"Δεν πεινάω"

λεω χωρίς να εχω αποφασίσει τι θελω

"Για μένα είναι. Για σένα έφερα την βότκα"

"Δεν θα ρωτήσεις αν επιτρεπεται να μεινεις στο δωμάτιο?"

"Ειναι το σπίτι μου . Εμεις οι αξεστοι χειριστικοι Ρώσοι το συνηθιζουμε να εισβάλλουμε στα δωμάτια απρόσκλητοι"

Περνάω μέσα . Αφήνω το δίσκο στο κρεβάτι. Τον κοιταζω.

Με κοιταζει με τα υπέροχα γοητευτικα γκριζογαλανα μάτια του. Ακόμη και με μια φούτερ θα τον ξεχωριζα αναμεσα σε χίλιους. 

Ενδιαφέρομαι για εκείνον. Θα  ήμουν ψευτρα αν έλεγα το αντιθετό. Αλλά νιώθω σαν πεταλούδα που την έλκει το φως της  φωτιάς.

Καθομαι στην ακρη του κρεβατιου οκλαδόν. 

"Γιατι δεν ρωτάς? Να τα λύσουμε όλα? Θα σου απαντήσω σε οτι θελεις χωρις περιστροφές. Ας λήξουμε κάθε παρεξήγηση" μου λεει αποφασιστικά σαν να μου δίνει τελεσίγραφο.

Βαζει δυο μισόγεματα ποτήρια βότκα,. το δικό του επιδεικτικά με περισσότερο ποτό και το αλλο το φέρνει σε εμένα.

Στεκεται όρθιος δίπλα απο το στρώμα του κρεβατιού. 

Κοιταω τα ξυπολητα πόδια του. Και μετά εκείνον.

Πίνει μια γουλιά και μετά τσουγγρίζει το δικό του με το δικό μου που το κρατάω ακίνητο.

"Πιες να χαλαρώσεις" μου λεει σαν συμβουλή

Δεν πίνω αν και θελω.

"Ωραια . Θελω να ρωτήσω για τον άντρα που μου επιτεθηκε στα αποδυτηρια. Θελω να μου το ξεκαθαρίσεις πληρως. Ποιος ήταν . Αν γνωριζες." λεω κοφτά " και όχι ψέμματα"

Σηκώνει το χέρι του και αγγιζει το κρυσταλλο του ποτηριου μου. Με το δειχτη του. Το κάνει αργά, το σερνει πάνω στην γυάλινη επιφάνεια ,  χωρίς να καταλαβαίνω το σκοπό . Το σπρώχνει ελαφρα προς εμένα.

"Να πιω? "λεω αποσυντονισμενα

"Ναι πιες" μου απαντα ηρεμα και το φερνω στα χειλη μου. Ανοιγω το στόμα μου, τοσο για να χωρέσει το γυαλι του ποτηριού με τα γυαλινα σκαλίσματα. Το ασπρο υγρό, καυτό , νιώθω να καιει την γλώσσα μου. Καταπίνω. Με κοιταζει συνέχεια. Το αφήνω κάτω αργά καθώς νιώθω τα χείλη μου υγρά.

Επειτα πίνει και εκείνος. Τα χείλη του γυαλίζουν. Ειμαι σίγουρη πως αν τα αγγιξω θα μπορουσα να γευτώ την γευση της βότκας.

"Εντάξει. Θα σου πω οτι θελεις Βόλκαν. "λεει με αινιγματικο υφος" θα κάνουμε οτι θελεις" . Τα γκριζογαλανα μάτια του σκουραινουν ελαφρως. Δεν φευγει απο κοντα μου. Μενει ακίνητος να με κοιταζει και εγώ να βρίσκομαι κάτω απο εκείνον καθισμένη,  ακριβως στην άκρη του king size κρεβατι.

Και τότε σκέφτομαι που βρισκόμαστε. 

...................

Eυχαριστω απίστευτα πολύ την υπέροχη @_DangerousMal_  για ένα ακόμη υπέροχο εξώφυλλο. Εισαι αστέρι ειλικρινά!