"Δεν περίμενα να έχεις μηχανη" μια μεγάλη μηχανή κυβισμού μας περίμενε στο γκαράζ

"Φοβάσαι?" Μου δίνει ένα ολόμαυρο κράνος και ένα δερμάτινο τζάκετ το οποίο σίγουρα δεν είναι καινούργιο. Η αίσθηση οτι δεν είμαι η πρώτη που φέρνει στο νησί έρχεται να με κάνει να χασω την αυτοκυριαρχια μου. Αλλά ήταν ξεκάθαρος. Ήμουν η πρώτη, ή τουλάχιστον δεν το συνηθίζει είχε πει. "Δεν φοβάμαι τιποτα"λεω αποφασιστικά και στην στιγμή με διαψεύδει

"Εκτός απο τα αεροπλανα"

"Ναι εκτός από αυτα" απαντάω πιο σοβαρά από όσο θα ήθελα. Ο Λισιν με παρατηρεί την αλλαγή ύφους μου χωρίς να το συνεχίσει.

"Είναι η πρώτη μου φορά" λεω καθώς με την βοήθεια του ανεβαίνω στην μηχανή. Ενδεχομένως και γιατι ήθελα να τον προκαλέσω με ενα σαχλό πέσιμο. Αλλά δεν είπε τίποτα. Φόρεσε το κράνος του και άναψε την μηχανή.

Με ειχε στον πάγο και αυτο με τρέλαινε. Δεν ήταν αυτός που μου ζήτησε να έρθω εδώ?
.....

Στο δρόμο είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω ακριβώς που βρισκόμασταν. Το νησί θύμιζε μια μεγάλη πέτρα που απο τις σχισμές της μεγάλωναν αλμυρίκια και κάτι χαμηλά  δέντρα σαν αγκαθωτοι θαμνοι, που τους καρπούς του δεν τους αναγνώριζα.

η θάλασσα μυριζε περίεργα. Ο ουρανός γκρίζος καθρεπτιζόταν στα νερά κάνοντας τα να φαίνονται ατελείωτα και αβαθή.

Στην μέση όλων αυτών εγώ και ο Λίσιν. Τα χέρια μου τα είχα με δυναμη γατζωμένα πάνω στο δέρμα του καθίσματος, δεξιά και αριστερά, μη θέλοντας να τον πιάσω απο την μέση αν και ήταν απο τα πρώτα αντανακλαστικά μου. 

Αν του γύρισε η διάθεση και εμένα μπορούσε να μου γυρίσει.

Ακολουθήσαμε ένα ελικοειδή δρόμο. Απο το ύψωμα μπορούσα πλεον να διακρίνω καθαρά  μια τεράστια έκταση που ήταν γεμάτη απο στρογγυλά τεραστια μεταλλικά δοχεία. Σαν τους χώρους αποθήκευσης που έχουν οι εταιρείες πετρελαίου στο Λίβερπουλ.

Στο ακρο της θάλασσας εξείχε επιβλητική -μέτρα πάνω απο αυτήν και μέσα της -μια πλωτή εξέδρα. Στο τέλος της, βαθιά μεσα στην θάλασσα στηλωνόντουσαν μεταλλικοι σωλήνες και κάτι σαν φάροι που στο καθέ ενα υπήρχε ένας κλειστός πυργίσκος με τζάμια .οι διαθλασεις τους καθρέπτιζαν παράξενα κατω απο το γκρι ουρανό.

"Φτάσαμε. "
κατέβηκε και με βοήθησε να κατέβω χωρίς να δεχτώ το χέρι του. Τον είδα να βγάζει το κρανος και να διορθώνει φευγαλαία τα ανάστατα μαλλιά του. Ακολουθησα το παράδειγμα του.

"Πως ήταν η πρώτη σου φορά? " μου ειπε σοβαρός. Αλλά φυσικά ήταν υπονοούμενο. Πάντα ειπωμένο  με τόση σοβαρότητα που μου επέτρεπε να απαντήσω στα σοβαρά πως μου φάνηκε η εμπειρία με την μηχανή.

Ο Λίσιν θα μπορούσε να είναι ο πρωταγωνιστής στης πενήντα αποχρώσεις του γκρι. Αλλαζε διάθεση συνέχεια. Εφταιγα εγώ ή απλά ήταν τετοιος άντρας?

"Συμπαθητική" λεω κι εγώ σοβαρά και διφορούμενα κανοντας τον να χαμογελάσει αμυδρά.

Κοιταξε πίσω του και μετά γυρισε το βλέμμα σε εμένα. Άφησε το κράνος του κάτω σαν να τον ενοχλούσε και με επιασε απο την μέση χωρίς να τραβηχτώ.

Το βλέμμα του δείχνει σκεπτικό σαν να τον απασχολεί  κάτι.

"Δεν φοβήθηκες 18 χρονών να πηγαίνεις τα βράδια σε μια κακόφημη λέσχη? " μου λεει κοντα στα χείλη μου αλλά είναι φανερό πως τα μάτια μου αποζητά. 

Του ειχε κάνει εντυπωση?

"Θα μπορούσα να πω το ίδιο"

"Δεν είμαστε το ίδιο"

"Τοτε θα απαντήσω πως πονταρα στις θετικές πιθανότητες. Πως πίστευα πως θα μπαινοέβγαινα χωρίς να βρω μπελάδες στην λέσχη και θα έβγαζα τα λεφτά που χρειαζόμουν. Σαν να υπήρχε κάποιος απο μηχανής θεός που θα με προστάτευε."

Και όντως. Τα βράδια που έφευγα με λεφτά στις τσεπες τότε ένιωθα το μεγαλύτερο φόβο. Θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να με ακολουθήσει και να με κλέψει χωρίς να μπορώ να αμυνθώ. Αλλά δεν συνέβη ποτέ. Ούτε καν καποιος με πλησίασε να μου μιλήσει στην λέσχη. Αλλά αυτό σίγουρα γινόταν γιατί φορούσα φόρμες και καπελάκι. Δεν νομίζω να έλκυε η παρουσία μου κανεναν όπως κρυβόμουν. Προσπαθούσα να περνάω απαρατήρητη.

"Ένας απο μηχανής θεός" επαναλαμβάνει τα λόγια μου και τα κάνει να ακούγονται αινιγματικά. Και όμως ήταν τα δικά μου λόγια που μολις είχαν ειπωθει απο τα χείλη μου χωρίς καμία διάθεση μυστηρίου. " Πονταρες σε καλό χαρτί τελικά Βόλκαν" συμπληρώνει χωρίς να εγκαταλείψει το εντονο βλέμμα του που με διαπερνά σαν να με διαβάζει . 

"Τατιάνα" τον διορθώνω για πρώτη φορά

"Τατιάνα" επαναλαμβάνει σαν να τον έβαλα τιμωρία και συμμορφώθηκε .

Πριν πω κάτι αλλο σκύβει και ενώνει τα χείλη του με τα δικά μου. Το άμεσο πάθος ήταν και πάλι εκεί. Υπήρχε η ίδια ενταση στο φιλί μας όπως καθε φορά που με αγγιζε και τον αγγιζα. Ένιωθα πως τα σώματα μας ειχαν μεγαλύτερη κατανόηση αυτού που μας συμβαίνει.

"Κάνω σαν έφηβος μαζί σου." μου ψιθυρισε στα χειλη

"Ωραια" ειπα κοφτά χωρίς να θελω να τραβηχτώ απο κοντά του. Μου αρεσε που ειπε πως νιωθει.

Τον φίλησα πιο έντονα. Σαν να μην υπήρχε τελος στο πάθος μου. Με φιλησε κι αυτος σαν να μην βρίσκαμε όριο στο φιλί.

Δεν έχω ιδέα πόση ώρα φιλιομασταν έξω απο την γεώτρηση.

Αλλά ξέρω πως απο το κρυο με πέρασε στην κόλαση. Υπήρχε χημεία και αν και απειρη δεν μπορούσα να την παραβλέψω. Και πιστευω και ο ίδιος. Αρχίζω και πιστευω πως ίσως κάτι ξεχωριστό δεσμό να αποκτάμε. Και ίσως αυτός να το διέκρινε πρωτος γι αυτο να μου ζήτησε να παω στο νησί μαζί του. Αλλωστε δεν το συνήθιζε. 

Αυτό και μόνο έλεγε πολλά.

....

Οι ώρες θα περνούσαν αβίαστα. 

"Βαρέθηκες? Να δω ακόμη έναν μηχανικό και φύγαμε"

"Οχι. Ειλικρινα . Μου φαίνονται όλα ενδιαφέροντα"

Και πραγματικά ειναι όλο αυτο ενδιαφέρον. Ίσως φταίει η ξενάγηση του υπεύθυνου συντήρησης αλλά δεν είχα ξαναμπεί σε μια τετοια βιομηχανική μονάδα. Τα πάντα παραδόξως φαινόντουσαν αποστειρωμένα, τα μηχανήματα ήταν τεράστια και εκτείνονταν σε μεγάλες αίθουσες που τις προσπερνούσαμε με ένα μικρό μηχάνημα σαν κλαρκ. 

"Και όλο το αέριο μεταφέρεται εδώ υποθαλλάσια?" απέφευγα να τον αποκαλέσω με κάποιο όνομα. Ήταν ο Λισιν ή ξεκίνησε να γίνεται ο  Αλεξέι Ντμτρι για μένα?

"Όχι ακόμη . Πρεπει πρωτα να σταθεροποιηθεί η εξόρυξη."

Κοιτούσα δεξιά και αριστερά εκθαμβή . Οι σπουδές μου δεν είχαν καμιά σχέση με αυτο τον χώρο αλλά ήταν κατι νεο και μου άρεσε πάντα να μαθαίνω. Και εκείνος μου απαντούσε σε όλα.

"Εχεις σπουδάσει μηχανικός?"

"Όχι. Οικονομικά. Αλλά και η μηχανική είναι ενδιαφέρουσα. Αν είχα δυνατοτητα επιλογης θα σπούδαζα μηχανική"

Αν ειχα δυνατότητα επιλογής. 

Ενδιαφέρουσα επιλογη λέξεων. Αρα στην ζωή του ήταν όλα προκαθορισμένα? 

Η αίσθηση πως είναι στρατιώτης μου ξαναήλθε στο νου. 

Τον έβλεπα να συζητά αλλοτε εγκαρδιά και αλλοτε πιο αυστηρα , εναλλασσόντουσαν τα πρόσωπα του αναλόγως την συζήτηση . Τον παρατηρούσα ανενόχλητη καθώς αρχιζα να τον θαυμάζω. Του έλεγαν τόσα πράγματα και για τόσα θεματα και για όλα ήταν ενήμερος και είχε για όλα μια απάντηση. Ήταν έξυπνος σίγουρα και ευστροφος . Και μου αρεσε πολύ αυτο.

Στιγμιαια καθώς περάσαμε μπροστά απο τους υπαλλήλους της πλατφόρμας , ενιωσα μια κρυφή περηφάνια. Ήμουν κολακευμένη που με προσκάλεσε στο νησί και που μου έδειχνε τα πρότζεκτ του. Εδειχνε πως αλήθεια ήθελε να γνωριστούμε. Ισως μπορούσε όλο αυτο να λειτουργούσε. Και ίσως να είχε δίκιο η Ροζ. Δεν ρώτησα ποτέ αν μένει μόνιμα στο Λονδίνο. Ίσως ήμουν αυστηρή με την όλη κατάσταση. Θα μπορούσε όλο αυτο να είναι ενα ρομαντικό ειδύλλιο. 

"Και αυτός είναι ο Χανς. Ο διευθυντής" μου ειπε καθώς ο άντρας με τα κοκκινα μάγουλα και τα λιγοστα ξανθα μαλλιά μου έδωσε το χέρι χαμογελώντας.

"Τατιάνα Βόλκαν" ειπα με αυτοπεποίθηση καθώς ο άντρας με κοιταξε εντονα απο πάνω ως κάτω και επειτα κοιταξε τον Αλεξέι . 

"Wie ist es moglich, dass du immer mit jamand anderem zusammen bist? ich beneide dich um dein Leben. Aber dieser hier ist der Schonste"

Δυστυχώς για εμένα ήξερα γερμανικά. 

Ένιωσα στιγμιαια πως μου κοπηκε το χαμόγελο και πως χλώμιασα.

"Όμορφη και ηλίθια" συμπλήρωσα προσπαθώντας να διατηρήσω την ψυχραιμια μου.

Τους είδα και τους δυο να με κοιταζουν  ξαφνιασμένα. Ο αντρας ήταν ολοφάνερο πως δαγκώθηκε και έσκυψε το κεφάλι αλλά ο Λίσιν όχι. 

"Θα περιμένω στην μηχανή. Θα βρω το δρόμο" του ειπα κοφτά και ένιωσα αμέσως  να μου πιάνει το καρπό. 

"Τατιάνα αυτό δεν σημαίνει οτι-"

"Άσε με " ειπα κοφτά χωρίς να γυρίσω να τον κοιτάξω. Επέλεξε την χειρότερη στιγμή να με αποκαλέσει  με το όνομα μου. Όσο σκέφτομαι πως λίγο πριν ένιωθα περήφανη στο πλευρό του ενω όλοι με είχαν για μια ακόμη πόρνη του με έκανε να θέλω να -

Εσφιξα τις μπουνιές μου.

Προσπαθησα να μην τρέξω. Αλλά ήθελα να τρεξω πολύ μακριά απο το νησί.

Πιάστηκα κορόιδο σαν χαζοκόριτσο που εντυπωσιαστηκε. Ο Λίσιν φέρνει συνέχεια γυναίκες στο νησί. Δεν υπήρχε τίποτα ξεχωριστό.

 Ήμουν απλά μια αρπαχτή.

.........

μτφρ Πως γίνεται να είσαι κάθε φορά με αλλη ? Ζηλευω την ζωή σου. Αυτή όμως είναι η ομορφότερη.