Mέρες μετά

Η ζωή μου στο σπίτι του Λίσιν?

Του ψεύτη Λίσιν? Του τύπου που έχει σχεση με αλλη και υποστηρίζει οτι ειναι σωστό?

Του άντρα που με στηριξε στην χειροτερη στιγμή της ζωής μου και με προστατεψε χωρις αντάλλαγμα?

Νιώθω όμορφα μαζί του. Υπερβολικά πολύ.

Δεν ειμαι έτοιμη να το αναλύσω παραπάνω.

" θελεις να δούμε strange things?"

Δεν νομίζω βεβαια πως θα του αρέσει ..

"Τι είναι αυτό?"

Σουφρώνει ελαφρά τα μάτια του και κοιτάει το ιντρο της σειράς.

Μετά ανοίγει ένα απο τα πολλά συρτάρια του τραπεζιού και βγάζει ένα μάυρο σκελετό γυαλιών.

"Φοράς γυαλιά?"

Δεν απαντάει τίποτα και συγκεντρωμένος διαβάζει την υπόθεση

"Είναι μεταφυσικό? δεν μου αρέσουν αυτά. "

Γενικά δυσκολα του αρεσει κάτι.

"Δεν σου αρέσουν και τα επιστημονικής φαντασίας, ούτε τα μυστήρια , ούτε-"

"Να κάνουμε κάτι αλλο?"

Βγαζει τα γυαλιά του και τα βάζει στα μαλλιά του. "Θέλεις να συζητήσουμε?"

Θέλει να συζητήσουμε?

"Τι θελεις να συζητήσουμε?"

Εγινε κάτι με τον Στάλιν? με την δουλειά?

"Για εμάς"

Να κάτι που δεν περίμενα. Και δεν θέλω ακόμη να κάνω.

"Αυτό το εμάς περιλαμβάνει τόσους πολλούς ανθρώπους που ειμαι σίγουρη οτι θα καταλήξω με νευρα και την βαλίτσα μου στο χέρι. Καλα δεν περνάμε?" λέω κοφτά .

Γουρλώνει επιτηδευμένα τα μάτια λες και δέχεται επίθεση. Γιατι ? μια χαρά ευγενική είμαι

"Στις γυναικες συνήθως αρέσουν αυτές οι συζητήσεις. Νόμιζα πως θελεις να συζητήσουμε το μεταξύ μας. "

Αυτο το είπε για καλό?

"Με αποκαλείς και γυναικα του μέσου όρου?"

"Οχι. Με τίποτα Βόλκαν" μου λεει αργά και ευγενικά " ο μέσος όρος γυναικών αδυνατεί να μου σπάσει τα αρχίδια όπως εσύ ."

Δεν μπορώ να μεινω θυμωμενη.

Δεν κρατιέμαι και γελάω. Με κοιτα με ικανοποίηση.

"Δεν θελω ακόμη να το ξεκαθαρίσουμε το μεταξύ μας" λεω ειλικρινά.

"Ας δούμε αυτό το strange things. Αν βγούνε τέρατα όμως το εκλεισα και η βλακεία έχει όριο".

.............................

Η ζωή στο σπίτι του Λίσιν τα έχει όλα. Εκτός από σεξ. Ξέρω πως δεν κάνει κίνηση γιατι εγώ δεν έχω ανάψει το πρασινο φως. Αλλά η αλήθεια είναι οτι πρωτος άναψε το κόκκινο. Έχει και γράμματα σαν πινακίδα και λεει Μάγια.

Βεβαια δεν το ξεκαθαρίζω κι εγώ.

Ποιος ειπε οτι η ζωή δεν ειναι περίπλοκη?

"Θέλεις να σου διαβάσω την παρουσίαση μου?"

Εχω ζητήσει ενα μικρό περιθώριο ημερών να παρουσιαστώ στην δουλειά μου με την προυποθεση οτι θα δουλευω στο σπίτι την ιδέα της διαφήμισης.

"Θέλεις να σου διαβάσω την έκθεση της περιβαλλοντικης για την γεώτρηση?"

Καταλαβα. Δεν θελει να του λεω για την δουλεια μου , όπως και αυτος δεν μου φορτώνει την δική του. Εγώ μπορώ να ακούσω για την δική του. Αυτος ειναι μυστικοπαθής. Αραια και που ξεχνιεται όμως και μιλά για ώρα. Καταλαβαίνω πως δεν το συνηθίζει.

Δουλευουμε συνήθως μαζί στο γραφείο του. Αυτος στο γραφείο και εγώ στην άλλη άκρη του.

Μου αρέσει γιατι πιανουμε ο ενας τον αλλον να κοιταζόμαστε.

Γενικά δεν το αναλύω και πολύ τι συμβαινει σε αυτο το σπίτι. Είμαι σε πλήρη παύση απο την ζωή μου.

"Πόσες σελίδες?" λεω καθώς τεντώνω το λαιμό μου προς τον υπολογιστή του . Να το διαπραγματευτώ!

"428 σελίδες" μου απαντά βαρύγδουπα.

Δεν θελει με τίποτα να την διαβάσω!

"Ψεύτη" λεω χαμογελώντας.

Κοιταω πάλι την παρουσίαση μου.

Κάτι λειπει , ίσως μια βιβλιογραφία για να γίνει πιο στοιβαρή.

Ανοίγω το google scholar.

Χαζεύω το σήμα της google και ξανα κοιτάω τον Λισιν.

Τον πιανω να με κοιταζει. Μπορεί και να μην κατέβασε καν το βλέμμα του απο την τελευταία φράση μας.

"Γιατι με κοιτας ?"

"Γιατί έτσι θέλω" μου λεει με γοητευτική έπαρση και μου χαρίζει ένα αγορίστικο σκανδαλιάρικο χαμόγελο.

Με φλερταρει βέβαια. Σε αυτό δεν περιμένει πρασινο φως.

"Πιάνουν αυτές οι ατάκες σου σε όλες τις γυναίκες?"

"Πάντα. Στον μέσο όρο τουλάχιστον"

Γιατι όταν λεει για άλλες γυναικες θελω να τον χτυπήσω?

"Πάλι ο μέσος όρος" λεω χαμογελαστα αλλα εκνευρίστηκα. Γενικά δεν είμαι και στα καλά μου με όλα αυτά που συμβαίνουν.

"Γιατι θυμώνεις? απο το μηδεν στο χιλια πάντα"

Κοιτάζει την οθόνη του. Βάζει τα γυαλιά του.

Εκνευρίστηκε?

"Ο μέσος όρος γυναικας δεν καταφέρνει να μου σπάσει τα αρχίδια τοσο ευκολα όπως εσύ Βόλκαν, τα ειπαμε αυτά" σηκώνει το βλέμμα του , αλλα με κοιταζει με μια ζεστασιά που με κάνει να χαμογελάσω.

"Λισιν αυτό μου το λες κάθε φορά για κομπλιμέντο , σωστά?"

Προσπαθεί να μην χαμογελάσει , αλλα πάντα τον προδίδουν τα μάτια του.

"Εχω και καλύτερα κομπλιμέντα . Όπως οτι είσαι απίστευτα δυναμική γυναικα, έχεις ευστροφο μυαλό, είσαι επινοητική, έχεις χιούμορ ..όχι πάντα πετυχημένο " χαμογελάω " και ευτυχως για εμενα δεν σου αρεσει ο ευρωπαικος κινηματογραφος"

Δεν μπορώ να ξεκολλήσω τα μάτια μου απο πάνω του. Είναι γοητευτικός αλλα η έλξη που νιώθω για όλη του την ύπαρξη ειναι εκπληκτική. Και εννοείται πως δεν ξεχνάω οτι ειναι αλήτης μεγιστάνας.

"Πες μου ατάκες που θα επιαναν στο μέσο όρο ."

Με κοιτάει σοβαρός.

"Βασικά θέλω να διαβάσεις την έκθεση μου"

γιατι αλλάζει συζήτηση? δεν του αρεσε που φλερτάραμε?

" Ειναι αλήθεια 428 σελίδες δεν έλεγα ψέμματα ελα να δεις" μου κάνει νόημα να σηκωθώ και μου δειχνει την οθόνη του λαπτοπ του. Σηκώνομαι και παω σε εκείνον. Παραμερίζει ελαφρά την καρέκλα του και μπαινω μπροστά του. Σκύβω ελαφρά το κορμί μου προς τα μπροστά και την ίδια στιγμή τσουλάει ξαφνικά την καρέκλα του σε μένα, χτυπώντας ελαφρά τα πόδια μου, κάνοντας με να χάσω την ισορροπία μου και πέφτοντας με φόρα ακριβώς προς τα πίσω και ακριβως πάνω του.

Τώρα πια κάθομαι πάνω του. Γυρίζω και τον κοιτάω ξαφνιασμένη.

"Ήθελα να μου κάτσεις " μου λεει ερωτικά και σοβαρά .

Δεν θυμαμαι να εχω γελάσει τόσο πολύ. Επι ώρα με νευρικό γέλιο.

"ήταν οτι πιο άθλιο και χαζό έχω ακούσει σε ατάκα " γελάω , και καταλαβαίνω ποσο ήθελα να γελάσω.

Εκείνος δεν γελάει αλλα με κοιταζει με ικανοποιηση.

Ανακάθομαι πάνω του. Δεν σκέφτομαι καν να σηκωθω απο πάνω του.

"Δεν το έχεις κάνει ποτέ αυτό στα αληθεια έτσι δεν είναι?εννοώ την ατάκα και το τσούλημα με την καρέκλα?" λεω όταν επιτελους σταματάω τα γέλια μου.

"Το εκανα μια φορά" μου απαντά σοβαρός

"και επιασε?" του λεω χαμογελαστα αλλά πριν πω κάτι αλλο , τερματίζει μέσα σε μισο δευτερο την αποσταση απο τα χείλια μας και με φιλάει δυνατά. Απο το μηδεν στο χίλια . Τα χέρια του περναν γύρω απο την μέση μου , και τα δικά μου γύρω απο την δική του. το φιλί του με κάνει να νιώθω πως γεννήθηκα γι αυτο.γεννηθηκα για να με αγγίζει. Δεν εξηγείται διαφορετικά πόση ευτυχία νιώθω σε όλο αυτό. Ανοίγει τα μάτια του καθώς με φιλά πια ελαφρά στις άκρες των χειλιών μου.

Και μετά φιλά την μύτη μου.Χαμογελαει. Τα μάτια του λάμπουν.

Νιώθει άραγε τοσο ευτυχισμένος και εκείνος όταν με αγγίζει?

"Έπιασε μόλις." λεει μουρμουριστά καθώς ενώνει και πάλι τα χείλη μας.

.............................

Ο Αλεξέι μιλάει στον Μιχαήλ. Με κοιτάζει.

"Τι συμβαίνει ?" λεω αναστατωμένα.

"Παίρνει εξιτήριο αυριο. Θα φύγει απο το νοσοκομείο με χειροπέδες .Τελικά μια γρατζουνιά είχε, είπαν οι γιατροί. "

Μια γρατζουνιά?

"Πάντως αν το μετάνιωσες για το τροχαίο-" λεει χωρίς να τον διστάσει η παρουσία του σωματοφύλακα του.

"Οχι. Θελω να πάει φυλακή "

"Το μονο σίγουρο. Θα σου πάρουν κατάθεση εδώ στο σπίτι. Δεν θα χρειαστείς να παραστείς στο δικαστήριο να τα ξαναπείς"

Νιώθω απίστευτη ευγνωμοσύνη που μου το έκανε τόσο ανώδυνο όλο αυτό. Ότι και να γίνει μεταξύ μας , αυτό ποτέ δεν θα το ξεχάσω.

Ξεφυσάω.

"Δεν θελω να σκέφτεσαι αυτό το θέμα. Άστο πάνω μου Ανια".

..............................

Με φιλάει και τον φιλάω.

Τον φιλάω συνήθως πρώτη.

Εγώ δεν κρατιέμαι.

Αυτός παλι κρατιέται. Ξέρω οτι το κάνει γιατί με πάει με τα νερά μου. Όπως με διαβάζει με ευκολία, ενίοτε τον διαβάζω κι εγώ.

Αλλά δεν μπορώ ακόμη να φάω τα μούτρα μου σε μια συζήτηση για την Μάγια. Θέλω την ροζ φούσκα μου λίγο ακόμη.

Το βράδυ λέμε καληνύχτα . Χωριζόμαστε στα δωμάτια μας.

Θέλω όσο τίποτα να-

Αλλά..

..

.

.

Στον ύπνο μου ονειρευομαι συχνά το σπίτι μου στις εργατικές κατοικίες.

Το σπίτι μου είναι μικρό ,
πιο μικρό απο όσο το θυμαμαι, σαν να μίκρυνε απο τα χρόνια, σαν ρούχο που μάζεψε σε καυτές πλύσεις. Αλλά μυρίζει το ίδιο.

Οι κουρτίνες με τις φούντες κιτρινιασμένες απο καπνό. Αν τις πλησιάσεις μυρίζουν όπως ο πατέρας μου.

Το τραπεζάκι στο διάδρομο και πάνω του το τηλέφωνο να μην χτυπά , στην πόρτα η φωνή του άντρα που γυρευει τον πατέρα μου. Στα πόδια μου η τσαντα η σχολική. Ακούω την καρδιά μου στα αφτιά μου , η φωνή λεει πως θελει τα λεφτά του, η πόρτα μισανοίγει.

Το σκοτάδι μπαινει απο την χαραμάδα σαν άνθρωπος που διαλύεται , το σπιτι γινεται σιγα σιγά ένας σκοτεινός άνθρωπος .Ο άντρας μπαινει μέσα. Το πρόσωπο του θυμίζει τον Στάλιν αλλα η φωνή του ειναι διαφορετική. Απο το κεφάλι του πέφτουν κοκκινα τριαντάφυλλα με μεγάλα ανοιχτά ΄πέταλα. Σέρνονται στα ρούχα του σαν να είναι ζωντανά. Πέφτουν στο πάτωμα και σχηματίζουν μια κόκκινη λίμνη αίματος.

Το σπίτι μικραίνει κι άλλο. Η κόκκινη λίμνη μεγαλώνει στο πάτωμα και σχεδόν θα ακουμπήσει τα πόδια μου. Προσπαθώ να βρω έξοδο, αλλα το σπιτι αιωρείται στα 33000 χιλιαδες πόδια πάνω απο την Γη. Και τότε νιώθω τον τρόμο στο στομάχι μου. Είναι κάτι κρύο και μεγάλο.

Κοιταω γύρω μου να βρω τον Αλεξέι. Τον φωνάζω ξανά και ξανά δυνατά. Ανεβαίνω πάνω στην τσάντα μου. Το τηλέφωνο χτυπάει, ξέρω οτι ειναι η μητερα μου αλλα δεν μπορω να το φτάσω. Το σπίτι τραντάζεται και νιώθω το χερι του Αλεξει να με πιανει αλλα δεν βλέπω το προσωπο του. Φωνάζω το όνομα του ξανά και ξανά και-

"Άνια..Ξύπνα. Βλέπεις εφιάλτη"

"Ήρθες" μουρμουρίζω μπερδεμένη καθώς τριβω τα μάτια μου . Είμαι κλαμμένη. " ήμουν..στο όνειρο ήμουν στο..και φοβόμουν και..σε ήθελα"

Σχεδον δεν βλέπω το προσωπο του στο σκοτάδι.

"Κάθε φορά που με ζητάς θα έρχομαι Άνια" μου λεει αναστατωμένος. Τον φωναζα μέσα στον ύπνο μου. Με άκουσε να τον φωνάζω.

Τον αγκαλιάζω . Τον σφίγγω πάνω μου. " Δεν θέλω να το ξαναδώ "

"Δεν θα το ξαναδείς"

"θέλω να κοιμηθείς μαζί μου. Μην φύγεις σε παρακαλώ"

"Δεν θα σε αφήσω" μου λεει και ξαπλώνει δίπλα μου , τα μάτια μου συνηθίζουν το σκοτάδι, ξεχωρίζω τα μάτια του, το ημίγυμνο κορμί του , τα μπερδεμένα μαλλιά του. Ο σταυρός του ακουμπά το στήθος μου. Με σφίγγει πάνω του. Δαγκώνει τα χείλια του. " Είσαι πιο δυνατή απο το παρελθόν. "

Και τότε λεω κάτι που ποτε δεν θα το έλεγα . Ποτέ δεν θα περίμενα να το πω. Αλλα τώρα καθώς με εχει σφιχτά στην αγκαλιά του και με παρηγορεί με τον τρόπο του, το μόνο τρόπο που θα ήθελα απο άνθρωπο, καταλαβαίνω πως αν δεν το ζητήσω δεν θα μπορέσω να ανασάνω ξανά. Ξαφνικά είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Σαν να κρεμεται η ζωή μου απο αυτό.

"Επέλεξε εμένα. Μόνο εμένα. " λεω σαν παιδιαστική απαίτηση καθώς είμαι γαντζωμένη στην αγκαλιά του " Πες πως μόνο εγώ υπάρχω στην ζωή σου Αλεξέι. "

Σκύβει και με φιλά σχεδόν ικανοποιημένος. Σαν να ήθελε να ακούσει αυτες τις λέξεις απο καιρό. " εισαι μονόδρομος για την καρδιά μου Άνια . Νόμιζα πως το ειχες καταλάβει απο τις μέρες που περνάμε μαζί" λεει τρυφερά κάνοντας με να νιώσω ανακούφιση, και ευτυχία, και έρωτα.

Αλλα δεν την πατάω.

"Και για το σώμα σου μονόδρομος " λεω σοβαρά

"Και για το σώμα μου . Θέλω να είσαι το κορίτσι μου. Δεν γίνεται να σπασει αυτό που αποκτάμε. Είναι κατι ξεχωριστό, θα ήμουν τυφλός αν δεν το έβλεπα. Δεν το έχω νιώσει ξανά. " απαντά σοβαρά.

Με φιλά αργά κάνοντας με να νιώσω πως ειναι μια συμφωνία δική μας που μόλις σφραγίστηκε.

Θελω να τον πιστέψω.

Βαθαίνω το φιλί μας καθώς βάζω τα χέρια μου χαμηλά στο σώμα του.

"Μπορεις να γνωρίσεις και την Μάγια και να δεις οτι δεν τρέχει κάτι. " συμπληρώνει.

.

.ε όχι. δεν το είπε.

Εκτινάσσομαι.

"Πως γίνεται να χαλάς την στιγμή μας?"

"Πως την χάλασα? δεν ήταν ωραιο αυτό με τον μονόδρομο?" λεει παρεξηγημένα και ανασηκώνει τους ώμους του αθώα.

Σηκώνω τα μάτια μου ψηλα. Συνεχίζει να λεει ατάκες που πιστευει οτι θα πιασουν σε εμενα? Τι χειριστικός! με δούλευε τοση ώρα?

"Ειπες την ατάκα αυτη και σε άλλες ή τις επινοείς μόνο για εμένα? τα εννοείς αυτά που λες?" ειμαι πλήρως αγανακτισμένη. Δεν παιζεσαι Λισιν!

Ανεβαινει πάνω μου αποφασιστικά. Μου κρατά τα χέρια κάτω. Σκύβει στα χείλη μου. 

"Οχι μου πήρες την παρθενιά εσύ Βόλκαν σε αυτήν την ατάκα . Ελπίζω να τις απόλαυσες όλες" λεει ερωτικά και χαμηλώνει στο στήθος μου.

"Δηλαδή τις εννοούσες? γιατι τα κάνεις τόσο πολύπλοκα? αντι να λες ατάκες πες αυτό που πραγματικα νιώθεις για εμένα. Πως γίνεται μια τετοια στιγμή να-"

"Είσαι πανέξυπνη γυναίκα Βόλκαν. Είμαι σίγουρος οτι ξέρεις την απάντηση αν τα εννοώ. Επίσης..τέρμα η συζήτηση."

Και με αυτά τα λόγια κατεβάζει την φόρμα του.

Θα υποθέσω οτι τα εννοούσε..!

......................

Και αφού έκανα τις ψυχαναγκαστικές διορθώσεις μου ανέβασα εκ νεου το κεφάλαιο ! Συγνώμη για τα ανεβοκατεβάσματα !