"το κόκκινο φόρεμα θα βάλεις? "

Η Ροζ έχει ήδη βάλει ένα γκρι κουστούμι. Το λευκό ύφασμα του πουκαμίσου της έρχεται σε όμορφη αντίθεση με το μελαμψο δέρμα της και τα χρυσά κουμπάκια του σε συνδυασμό με τους μικρούς χρυσούς κρικους στα αφτιά της , την κάνουν να φαίνεται πολύ κομψή.

Κοιτάω περίλυπη το φόρεμα μου. Το φόρεμα αν και χυτό πέφτει πάνω στις καμπύλες του σώματος μου κάνοντας το να μοιάζει υπερβολικά θελκτικό σαν να έχω βγει σε ραντεβού αποπλάνησης. Το μπουστο μου είναι αρκετά κλειστό στο λαιμό, αλλά και πάλι η καμπύλη του στήθους μου αναδυκνυεται κάτω απο το μαλακό ύφασμα χωρίς να αφήνει στην φαντασία του αλλου υποθέσεις για το μέγεθος του. 

"Ειδική παραγγελία του Στάλιν. Μου ζήτησε να το φορέσω σήμερα ειδικά"

"Σκοπεύει να σε έχει όρθια γλάστρα και σήμερα στην συνάντηση?"

"Είμαι καταπληκτικη σε αυτό άλλωστε" κάνω την φωνή του Στάλιν και η Ροζ μου χαμογελά βεβιασμένα.

"Κάνεις μεγάλο λαθος που δεν πατάς πόδι Τατιάνα. Δεν σου αξίζει όλο αυτό. Ή διεκδίκησε αυτό που σου αναλογεί ή πήγαινε σε μια αλλη δουλειά"

"Και τι θα αλλάξει Ροζ? Ένας Στάλιν σε κάθε δουλειά υπάρχει. Απλά πρεπει να κάνω υπομονή θα έρθει και η δική μου στιγμή. Ήδη μια υπήρξε απλά.."

"Απλά την έπαιξες υπερβολικά"

"Σταμάτα Ροζ" την επιπλήττω καθώς νιώθω πάντα αμήχανα να ακούω πρόστυχα πράγματα. και φυσικά να λέω. Είναι μεγάλο ταμπού αυτό για εμένα. Δεν ειναι οτι είμαι σεμνότυφη απλά απο τότε που με θυμαμαι πάντα υπήρχε κάποιος που θα μου έλεγε κάτι τετοιο, απο μια ηλικία που δεν ηξερα πως να το διαχειριστώ. 

"Καλά συγνωμη" η Ροζ με φιλά στην μύτη , καθώς επιστρέφω στο είδωλο του καθρέπτη. Τα μαλλιά μου τα έχω κάνει χαλαρές μπούκλες οι οποίες πέφτουν χυτές ως τα μισά του στήθους μου. Βάφω προσεκτικά τα μάτια μου με αιλάνερ , ρούζ , και τονίζω τα χείλη μου με ένα σκούρο κόκκινο κραγιόν. 

"Ροοοοοζ οι γόβες μου?"

"Κοιταξες κάτω απο τα μαξιλάρια του καναπέεεε? Μπορεί και στο μπαλκόνι της κουζίνας να είναι. Το ένα!"

Οι γόβες μου ψηλοτάκουνες με κάνουν να φαίνομαι ακόμη πιο ψηλή. Ξέρω να περπατάω πάνω τους με χάρη και επιδεξιότητα, πράγμα που δεν θα πίστευα αν κάποιος μου το έλεγε πριν δυο χρόνια. Όλη μου την παιδική ηλικία περπατούσα ξυπόλητη. Έκανα για χρόνια κολύμβηση και η πισίνα ήταν ο φυσικός βιότοπος μου, ενώ  τα τελευταια εφηβικά μου χρόνια πέρασα στην  συγχρονισμένη. Τα παράτησα χωρίς δεύτερη σκέψη όλα, αν και είχα συμμετάσχει σε ολυμπιακούς αγώνες με καλή κατάταξη, για να σπουδάσω.

Όσον αφορά τα παπούτσια , αυτά μπήκαν δυναμικά στο κολλέγιο.  Ως φοιτήτρια γυρνούσα πάντα με σνίκερς . Δεν κατανόησα ποτέ την γυναικεία φιλαρέσκεια να υπομένεις ένα τόσο κουραστικό παπούτσι όπως μια γόβα. Αλλά να που τα τελευταια δυο χρόνια δουλευω πάνω σε δυο γόβες επι οχτάωρης βάσεως. Ευτυχως για εμένα στην συγχρονισμένη έπρεπε να κάνουμε  χορό και μπαλέτο. Μου φάνηκε πιο εύκολο να περπατάω πάνω σε γόβες πάρα σε πουέντ. Μπορούσα να περπατήσω με εξαιρετική χάρη πάνω σε γόβες ακόμη και τις πιο ψηλές. Αλλά η κούραση παρέμενε ίδια.

"Εισαι τόσο όμορφη" η Ροζ με κοιτά με θαυμασμό.

"Ξέρω" λεω απογοητευμένα.

.............

"ΟΛΟΙ ΟΡΘΙΟΙ ! ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ ΔΙΑΠΛΑΤΑ! "

Ο Στάλιν μας έχει παραταγμένους όλους στο πίσω μέρος της κεντρικής αίθουσας και σύσσωμοι κοιτάζουμε την πόρτα του ανελκυστήρα. Απο στιγμή σε στιγμή ο Λίσιν θα έρθει και όλοι έχουν απορία να δούνε απο κοντά τον Ρώσο κροίσο.

"Κάντε στην άκρη να δω κι εγώ!" σπρώχνω δυο τρεις και την ίδια στιγμή ο Στάλιν με εντοπίζει στο πλήθος.

"ΤΑΤΙΑΝΑ  ΕΣΥ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΜΟΥ"

Στριφογυρίζω τα μάτια μου καθώς η ώρα της όρθιας γλάστρας ήρθε.

"Ή ΜΑΛΛΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΜΟΥ"

"ΔΥΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ"

Δεν φταίω ειλικρινά εγώ αν φτυνω στον καφέ του. Είναι σαν να το ζητάει ειλικρινα. 

Η φωτεινή πινακίδα πάνω απο τον ανελκυστήρα ανάβει και δείχνει οτι κάποιος τον καλεί απο το ισόγειο.

"ΗΡΘΕ ! ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΗΡΕΜΟΙ!"

Πέφτει νεκρική σιγή καθώς ο Στάλιν διορθώνει ψυχαναγκαστικά την γραβάτα του 

"ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ! ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΟΒΑΡΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ! ΑΣ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΛΙΣΙΝ ΜΕ ΤΟ ΚΥΡΟΣ ΜΑΣ !"

Θα φτύσω στον καφέ του εκ μερους όλων.

Οι πόρτες ανοίγουν και ο Στάλιν κάνει ένα βήμα μπροστά, ενώ οι υπάλληλοι πίσω μας κάνουν ένα βήμα πίσω. Εγώ πάλι θέλω να κορνιζώσω πάνω μου το πτυχίο του Στάνφοντ. Γιατί τα υπομένω όλα αυτά? θα έπρεπε ως τώρα να είμαι στέλεχος όχι γραμματέας. Γιατί δέχομαι να κάνω την γλάστρα? Με ντροπιαζει που ντυνομαι έτσι. Δεν είμαι μόνο όμορφη , είμαι έξυπνη και δυναμική και-

Οι πόρτες του αναλκυστήρα ανοίγουν κάνοντας τα παράπονα στο μυαλό μου να σταματήσουν. Ο Λίσιν είναι εδώ .

Απο μέσα παρουσιάζεται ένα πανομοιότυπο μοτίβο:

Ψηλοί άντρες με κουστούμια μαύρου χρώματος και ασορτι μαύρα γυαλιά ηλίου παρουσιάζονται μπροστά μας. Έχουν όλοι στο πρόσωπο τους κάποιο είδος χειλόφωνου . Μπαίνουν μέσα κάνοντας τον Σταλιν να τα χάσει. Είναι γύρω στα δέκα ατομα. Χωρίς να πούνε κουβέντα μπαινουν και διασπώνται ο καθένας σε άλλο σημείο εξετάζοντας εξονυχιστικά το χώρο.

"Μάτριξ γίναμε" ψιθυριζω απο πίσω μου στην Ροζ η οποία παρακολουθεί με ενδιαφέρον την απροσδόκητη εξέλιξη.

Ένας άντρας απο τους μαυροφορεμένους πλησιάζει τον Στάλιν. Είναι ο μόνος χωρίς χειλόφωνο.

Κοιτάζει σοβαρός τον Στάλιν και επειτα εμένα. Μετά κοιτάζει πάλι τον Στάλιν.

"Εσπρέσο σκέτο" του λεει κοφτά 

"Μ-μαλιστα. Ο κύριος Βλαντιμιρ Λισιν που είναι?"

Ο άντρας βγάζει αργά τα γυαλιά ηλίου του και κοιτάζει σχεδόν στωικά τον Στάλιν. 

"Ο κύριος Βλαντιμιρ Λίσιν?" καγχάζει σαν να ακουσε κάποιο αστείο.

"Ο γιος του θα έρθει . Νόμιζα οτι λάβατε το εμαιλ ."

"Εμαιλ?" ο Στάλιν με κοιτάζει λες και του κατέβασα το παντελόνι μπροστά σε όλους. 

Και φορούσε και χελλοου κίτυ εσώρουχο.

"Δεσποινις Τατιάνα " 

τα δόντια του είναι έτοιμα να σπάσουν απο τον εκνευρισμό.

"Μα τα έλεγξα όλα χθες το -"

Μου κάνει νόημα να σταματήσω να μιλάω.

"Προφανώς έχετε πρόβλημα οργάνωσης. "

ο μαυροφορεμένος άντρας κοιτά υπεροπτικά γύρω του και μετά το βλέμμα του καταλήγει στον Στάλιν που το σαγόνι του τρεμοπαίζει σε ρυθμό εμβατηρίου.

"Σήμερα θα σας επισκεφτεί ο Αλεξέι Ντμίτρι Λίσιν"

"Μ-μάλιστα" ο Στάλιν κουνα το κεφάλι του αμήχανα αποκτώντας έκεινο το γλοιώδες χαμόγελο που κάνει όταν θελει να φανει συμπαθητικός.

"Τατιάνα καφέ. Άκουσες. "

"Μάλιστα κύριε Στάλιν"

Καθώς γυρίζω την πλάτη μου ακούω τον ήχο του ανελκυστήρα να ακούγεται και πάλι. 

Μέχρι να φτάσω στην καφετιέρα ακούγεται ένας ήχος σιωπής σαν να κρατάνε όλοι ακόμη και την ανάσα τους , αυτό για δευτερα γιατί σε λίγο καθώς το χέρι μου αγγίζει την χειρολαβή της καφετιέρας ,    ενα βουητό μουρμουρητών σαν σμήνος απο μέλισσες  φουντώνει με ταχύτητα.

Αυτό ένα σημαινει.

Ολοι τώρα αντικρίζουν τον Λίσιν.