"ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΜΕΕΕΕΕΕ"

Με τις τελευταίες δυνάμεις που έχω τρέχω προς τον αεροδιάδρομο , κουνώντας το εισητήριο μου στο χέρι . Αν χάσω το αεροπλάνο, αν ειλικρινά μου συμβεί ΚΑΙ αυτό, σήμερα εγώ θα πάω στον πρώτο ουρανοξύστη της Νέας Υόρκης και θα πέσω κάτω. Αρκετά ανέχτηκα απο την μοίρα της ζωής σήμερα.Όλα έχουν ένα όριο , θα περάσω στην αντεπίθεση ! δεν θα ανεχτώ άλλα απο την ζωή.

Αφήνω λαχανιασμένη το εισητήριο μου στο γκισέ μαζί με την γόβα μου και το σπασμένο μου τακούνι. Το καλσόν μου έχει σκιστεί απο την εντυπωσιακή βουτιά που έκανα στο δρόμο τρέχοντας να προφτάσω το ταξί, το χτένισμα των 300 δολαρίων που έκανα ειδικά για την σημερινή παρουσίαση της διαφημιστικής έχει μεταμορφωθεί σε ένα μπερδεμένο χάος απο τρίχες και φυσικά..φυσικά..πάνω μου, σε όλο το φόρεμα μου είναι χυμένο όλο το ηλίθιο cola drink . 

H ανάμνηση της cola drink και το επεισοδιακό φιάσκο που έζησα στην παρουσίαση με κάνει να θέλω να κλάψω πάλι. Τα πρώτα χοντρά δάκρυα εμφανίζονται στα μάτια μου. Τι θα πω στον κύριο Στάλιν ? Ο διευθυντής μου θα με σκοτώσει και μετά θα με απολύσει. Ή το χειρότερο , απλά θα βρεθώ πάλι πίσω απο μια οθόνη να κανονίζω τα ραντεβού του. Η μοναδική μου ευκαιρία να αποδείξω οτι αξίζω να είμαι διαφημίστρια  έγινε βατερλώ και-

"Μην κλαίτε προλάβατε την πτήση"

Κοιτάω μια ευγενική κυρία με μπλε μπερέ να μου χαμογελά συγκαταβατικά . " Μπορείτε να περάσετε"

Σε αυτό το σημείο να πω πως δεν τα καταπίνω. 

Το έχω προσπαθήσει πολύ αλλά μου έρχεται αναγούλα. Όπου και να το λεω μου λενε " Τατιάνα αν τα καταπιείς μετά θα νιώθεις όμορφα, θα νιώσεις την εμπειρία με αλλο μάτι, θα σου μείνει αξέχαστο και θα θέλεις μετά να το κάνεις συνέχεια" αλλά εγώ δεν μπορώ. Το προσπάθησα φιλότιμα ξανά και ξανά. 

Τρέχω μαζί με την κυρία με το μπλε μπερέ μέσα στην φυσσούνα όταν νιώθω τα πρώτα ρίγη στο στομάχι μου.

Πράγμα πολύ γνώριμο για εμένα. Κάθε φορά έτσι ξεκινάει. Με ρίγη στο στομάχι. Και όταν πια απογειώνεται το αεροπλάνο εγώ προσπαθώ να επιβιώσω. Αεροφοβία, ακροφοβία , υψοφοβία και σίγουρα αεροπλανοφοβία. Είναι σαφέστατα η χειρότερη μέρα της ζωής μου. 

"Παρακαλώ περάστε"

"Σας ευχαριστω πολύ"

Ο πιλότος μου χαμογελά καθώς το μάτι του πέφτει πάνω στο βρεγμένο μου φόρεμα, το σκισμένο μάυρο καλσόν μου, και μετά στα χαώδη μαλλιά μου.

"Είχατε μια δύσκολη μέρα , ελπίζω να σας ανταμείψω με μια ωραία πτήση"

"Φυσικά" 

Μου χαμογελάει διάπλατα. 

Υπερβολικά πολύ. Και μετά κοιτά το στήθος μου. Φυσικά πάντα το στήθος μου κοιτάνε. Εγώ δεν έχω μάτια, μύτη . Προ.σω.πι.κό.τη.τα ! 

Πέφτουλας.

Αχ όχι πέφτουλας! ήταν μήπως σημάδι οτι θα πέσει το αεροπλάνο με αυτο που σκέφτηκα?

Την ίδια στιγμή τα ρίγη απο το στομάχι μου μεταφέρονται στα πόδια μου τα οποία ξεκινάνε να τρέμουν. Η αεροσυνοδός περπατά στον διάδρομο και την ακολουθώ και νομίζω πως ο διάδρομος μακραίνει και μακραίνει κι άλλο και γίνεται ένα τεράστιο φίδι. Και μετά στενέυει ο διάδρομος και στενεύει και στενεύει και εγώ δεν νομίζω να μπορώ να πάρω ανάσα. 

Αμάν δεν αναπνέω!

"Εδώ είναι η θέση σας. Να έχετε μια υπέροχη πτήση."

Κουνάω το κεφάλι μου μηχανικά στην αεροσυνοδό σε μια κατάσταση πλήρους απόγνωσης και πανικού . 

Σε αυτό το σημείο να πω πως φοβάμαι τις πτήσεις με τα αεροπλάνα. Παθαίνω κρίσεις πανικού . Έχω κάνει διαλογισμό, βελονισμό μέχρι και καθαρισμό αύρας, αλλά εξακολουθώ να φοβάμαι τα αεροπλάνα. Και δυστυχώς για εμένα δεν τα καταπίνω τα χάπια. 

"Και μου το λένε ..κατάπιε τα Τατιάνα θα δεις πόσο ωραια θα νιώθεις, αλλά εγώ δεν μπορώ να τα καταπιώ , μου φέρνουν αναγούλα"

Βλέπω με την άκρη του ματιού μου ένα ανδρικό σακάκι να αναδεύεται δίπλα απο την θέση μου.

"Μιλάω μόνη μου είναι απο το άγχος , μην μου δίνετε σημασία"

Την ίδια στιγμή κλεινω τα μάτια μου και παιρνω αργές ανάσες. 

"Μπορω να το καταφέρω..μπορώ να το καταφέρω" λέω ξανά και ξανά όπως μου έμαθε ο γιόγκι. Υποτίθεται αυτή η φράση λειτουργει σαν μάντρα, την επαναλαμβάνεις μέχρι να γίνεις ζεν.

Ο βόμβος απο τους κινητήρες αυξάνεται και την ίδια στιγμή ζουλάω τις λαβές απο την καρεκλα μου.

"Μπορώ να τα καταφέρω μπορω να τα καταφέρω μπορω -"

η ανάσα μου κόβεται καθώς οι τροχοί κυλάνε με ταχύτητα πάνω στην άσφαλτο και ξέρω πως σε δεύτερα θα νιώσω να σηκώνεται το-

"οοοοοοοοοο θεεεεεε σηκώνεται ΘΕΕ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ" ζουλάω τις λαβές και αλλο και ανοίγω τα μάτια μου που έιναι ετοιμα να πεταχτούν απο τις κόγχες τους

"Ηρεμήστε παρακαλώ και αφήστε το χέρι μου" 

μια βραχνή φωνή φανερά εκνευρισμένη ακούγεται απο δίπλα μου. Κοιτάω το χέρι μου και βλέπω το χέρι μου  να σφίγγει σαν τανάλια το ανδρικό σακάκι, που απο μέσα έχει ένα χερι που παλεύει να ελευθερωθεί. Αντρικό χέρι.

Κοιταζω τον συνεπιβάτη μου . Τα μάτια του ψυχρά και εκνευρισμένα τραβάνε με δυναμη το χέρι του αλλά αδυνατώ να το αφήσω. Ξαφνικά το πιο λογικό έιναι να ορμήσω και με τα δύο ΄χερια μου και να να μην το αφήνω λες και κρέμεται απο αυτό το κράτημα η ίδια η ζωή μου

"Θα σηκωθεί " λεω απελπισμένα

"αυτή είναι η δουλειά του" 

Ξινός. 

"αν σηκωθεί θα πετάξει"

"το καλό που του θέλω"

Αυταρχικός .

Την ίδια  στιγμή σηκώνεται και σηκώνεται κι αλλο κι  εγώ ανασηκώνομαι και γαντζώνομαι απο πάνω του σαν ανακόντα .

"Σας παρακαλώ ηρεμήστε κάνετε σαν μικρό παιδί"

"θα πεθάνουμε θα πέσει " επαναλαμβάνω σαν μάντρα και έχω φτάσει σε μια κατάσταση ζεν τρέλας. "η μέρα μου είναι χάλια , σήμερα έζησα την μεγαλύτερη αποτυχία της ζωής μου, έγινα τόσο ρεζίλι ..ειμαι σίγουρη πως ο κύριος Στάλιν θα με απολύσει ή θα με ρεζιλέψει μπροστα σε όλους. Είναι σαν να τον ακούω είναι σαδιστής του αρέσει να μου φωνάζει μπροστά σε όλους να δεις που χάρηκε που δεν τα κατάφερα. "

"Πάρε ηρεμιστικά δεν γίνεται να πετάξουμε έτσι 8 ώρες" η βραχνή εκνευρισμένη φωνή μεταμορφώθηκε σε βραχνή κοφτή φωνή. 

"οχτώ θεε ώρες ΟΧΤΩ ΩΡΕΣ ΑΡΓΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ " τον σφίγγω πάνω μου , τον ζουλάω , και ακούω την βαριά ανάσα του στο λαιμό μου

"ειναι πανω απο τις δυναμεις μου, αφήστε με να σας αγκαλιάσω λίγο ακόμα μου κάνει καλο"

"πάρε ηρεμιστικό"

"δεν μπορώ να καταπιώ χάπια  το ειπα ήδη"

"τότε σαμπάνια"

"Σαμπάνια..ναι.." μουρμουρίζω καθώς χαλαρώνω κάπως με το μεθυστικό άρωμα του. Τι άρωμα είναι ?

"Μυρίζετε όμορφα" λέω καθώς κατεβάζω το ένα χέρι μου απο πάνω του ίσα για να μπορεσει να κάνει νόημα στην αεροσυνοδό να φερει αλκοολ. 

" Σαμπάνια. Το συντομότερο δυνατόν." σχεδόν διατάζει την αεροσυνοδό και γυρνά σε μένα"Τι συνέβη στην παρουσίαση σου?"  ο τόνος της φωνής  του είναι ακριβώς το ίδιο με πριν.

Τραβάω το κεφάλι μου απο το λαιμό του και τον κοιτάω για πρώτη φορά αληθινά στα μάτια. Έχει έντονα γκριζογάλανα μάτια. Έχει ένα διυσδιτικό ύφος λες και έχει προβάδισμα στα πάντα. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Απο τα ρούχα του φαντάζει κλασικός πλούσιος αμερικανος. Ακριβό ρολόι, ακριβό κουστούμι, ακριβό σίγουρα άρωμα. Είμαι σίγουρη πως είναι ο τύπος που έχει τελειώσει Harvard και αν κρίνω απο το μυώδες σώμα του θα αγαπά να παίζει φουτμπολ. Ίσως να ήταν καλός αθλητής και να πέρασε με υποτροφία στο Harvard. Τον κοιτάω ξανά στα ρούχα , στο πρόσωπο. Με κοιτα συνέχεια με το ύφος  προβαδίσματος. Όχι φάινεται πλούσιος. Όχι σαν τον κύριο Στάλιν όμως που παίζει τον σπουδαίο και κάνει διαφήμιση οτι αγοράζει. Αυτός το εκπέμπει σαν ανεπιτήδευτη αύρα. Τι κάνει όμως στην οικονομική θέση? Και..Πως και δεν συνταξιδεύει με κάποια πλούσια όμορφη ?

"Θέλεις αλήθεια να μάθεις τι μου συνέβη σήμερα? θα είναι μια μεγάλη ιστορία"

Νομίζω πως θα με βοηθήσει αυτό. Να μιλάω για κάτι αρκει να μην σκέφτομαι οτι σε λίγο θα είμαστε στα 30.000 πόδια πάνω απο την Γη. Και στην τελική μπορώ να πω τα πάντα σε έναν άγνωστο που δεν θα ξαναδώ στην ζωή μου.

Και ξεκινάω να του λέω τα πάντα.

................................................................................