Τι εγινε????με σοδες είστε???????? και του χρονου με υγεια κοριτσια!

..............................................

Το βράδυ με βρήκε και πάλι να παλεύω με τα σκεπάσματα μου. Έφερνα στο νου μου ξανά και ξανά τα γκριζογάλανα έντονα μάτια του, εκείνα που όμοια δεν είχα συναντήσει. Οχι σίγουρα δεν θα μπορούσα να ξεχάσω αυτό το βλέμμα. Δεν έχουμε ξανασυναντηθεί .

Κι όμως μέσα μου το ένστικτο μου μεταμορφωνόταν σε ένα βασανιστικό σαράκι , τρύπωνε στο νου μου και με αμφισβητούσε. Η αίσθηση οτι εγώ και ο Λίσιν είχαμε παρελθόν ερχόταν σε μένα σαν ειρωνικό κύμα. Και όμως. Η ζωή μου ήταν περιορισμένη όπως και οι συναναστροφές μου. Ξυπνούσα πέντε το πρωί, έκανα προπόνηση, πήγαινα σχολείο, έκανα προπόνηση. Δεν ήξερα τι σημαίνει να βγαίνεις έξω με φίλους τα βράδια . Ο πατέρας μου , ο μεγαλύτερος εθισμένος στον τζόγο, είχε τον ανθρωποδιώχτη. Είχε δανειστεί χρήματα απο όλους και όλοι αλλαζαν πεζοδρόμιο όταν μας έβλεπαν. Δεν έμπαινε ούτε συγγενής ούτε φίλος στο σπίτι μας. Ακόμη και τα δικά μου χρήματα, όταν πια ξεκίνησα να τα μαζεύω για το ταξίδι στην Αμερική,τα φύλαγα κάθε μέρα σε διαφορετικό σημείο και σε διάφορα μέρη. Αν ο πατέρας μου τα έβρισκε τα έπαιζε στον τζόγο. Μέχρι τελευταια στιγμή τον θυμαμαι να ζητάει συνέχεια απο εμένα, να ζητάει χωρίς να δίνει ποτέ. Επρεπε να μαγειρευω, να κάνω δουλειές , να με φροντίζω. Ήταν μέρες που γυρνούσε χαρούμενος και έλεγε

" Ανια ο κόσμος πόσο κάνει ? η γη ολοκληρη, πες τιμή να την αγοράσω για εσένα" 

και μέρες, πολλές μέρες που κρυβόταν και εξαφανιζόταν μην ξέροντας αν τον ξαναδώ, φοβισμένη απο όλους εκείνους που χτυπούσαν την πόρτα μας απειλητικά για να πάρουν τα χρήματα τους πίσω. 

Όχι. Δεν είχαμε σχέσεις με κανέναν. Δεν είχα φίλους. Δεν χρειαζόμουν κάτι αλλωστε. Θα γινόμουν ολυμπιονικης και τότε θα επαιρνα κάτι πίσω. Θα είχα στα χέρια μου κατι δικό μου, που θα έδειχνε οτι στην ζωή δεν μπορείς να υποφέρεις άδικα, οτι υπάρχει βραβείο για όλο αυτό. Και μετά όταν το όνειρο αυτο έφυγε μακριά, την ίδια στιγμή αποφάσισα να διαβάσω , να δουλέψω σκληρά αλλά να σπουδάσω. Ήθελα να φύγω απο την Ρωσία. Τις εργατικές κατοικίες και τον πατέρα μου. Θα πήγαινα Αμερική.

Στην Αμερική θα ήμουν ελέυθερη να προσπαθώ μόνο για εμένα. 

Ακόμη και τον τελευταίο καιρό που ξεκίνησα να βγαίνω στην Ρωσία, τον καιρό που μεθοδικά μάζευα τα χρήματα για το ταξίδι στην Αμερική, δεν είχα μιλήσει ποτέ σε άνθρωπο. Αυτός εξάλλου ήταν ο μεγαλύτερος κανονάς που μου δίδαξε ο πατερας μου : 

Ποτέ μην κοιτάς στα μάτια τον αντίπαλο σου. Αν τον κοιτάξεις θα αποκτήσεις αισθήματα για εκείνον, θα μπεις στην διαδικασία να θέλεις να του επιβληθείς, να τον εκδικηθείς ή να τον περιγελάσεις. Πάντα να κοιτάς τα χέρια. Κοιτα μόνο τα χέρια .

Δεν μπορούσα να σκεφτώ έναν κοινό χώρο όμως, ένα σημείο που μπορεί να διασταυρώθηκαν οι ζωές μας. Ο Λίσιν δεν θα πήγαινε σε κανενα μέρος που εγώ έχω παει. Η ζωή μου δεν έχει καμία σχέση με την πλούσια ζωή που έζησε. 

Στο Στάνφορντ? Όχι. Η ζωή που έκανα στην Ρωσία μεταφέρθηκε αυτούσια και στο κολλέγιο. Πάντα προσπαθούσα, ειχα στόχο. Είχα στοχο το πτυχίο, ήθελα να τα καταφέρω, δεν με ένοιαζε τίποτα αλλο γύρω μου.  Μόνο όταν ξεκίνησα να δουλευω και γνώρισα την Ροζ άρχισα να κάνω και παρεες, αλλά μόνο γιατι η Ροζ είνει πεισματάρα και χωρίς να το καταλάβω έγινε φίλη μου.  Και δεν θελω να λέω όχι στην φίλη μου. Όταν αγαπάω δίνω τα πάντα.

Κι αν δεν γνωριστήκαμε ,τι εννοούσε οτι δυο φορές αρνήθηκα να μάθω ποιος είναι?

Ο μυστηριώδης καβαλάρης κρατούσε καλά το μυστήριο ακόμη και τώρα ακόμα που ήξερα το όνομα του. Και γιατί μπήκε σε τόσο κόπο για να μου ζητήσει ραντεβού? Αν δεν καθόμουν σε εκείνη την καρέκλα χωρίς έγκριση, δεν θα το ζητούσε. Ήρθε λοιπόν στο γραφείο μόνο και μόνο για να τσεκάρει την προσωπικότητα μου και επειτα έκανε κίνηση?

Οτι και να σκεφτόμουν έπειτα μου φαινόταν λίγο.  

Το μόνο σίγουρο είναι οτι δεν θα πήγαινα στο ραντεβού. Τα τριανταφυλλα ήταν όμορφα  ..κι εκείνος..αλλά..κάτι ζητά απο εμένα και δεν είχα αποφασίσει αν ήθελα να δώσω κάτι, να επενδύσω σε κάτι. Δεν καταλάβαινα ούτε τι ζητά απο εμένα.

Σκέφτηκα πάλι τον τρόπο που με κοιτούσε. Τα δυο πρώτα ξεκούμπωτα κουμπιά του πουκαμίσου του. Την αυτοκυριαρχία στην φωνή του , τον τρόπο που σημείωνε , το νεύμα προς τους υπαλλήλους. Τα χέρια του καθώς χάιδευαν ρυθμικά την ράχη των χαρτιών. Την πτήση μας στα 33.000 πάνω απο την Γη. 

"Γιατί φοβάμαι τόσο να σε ξαναδώ ?" έκλεισα τα μάτια μου χωρίς να παίρνω απαντήσεις . Στην ησυχία άκουσα τον χτύπο της καρδιάς μου να δυναμώνει. Με τους άντρες είχα μια αμφίσιμη σχέση. Με θυμαμαι να ερωτευομαι σχεδόν εμμονικά άντρες που δεν είχα σηκώσει ποτέ το κεφάλι έστω να δω τα μάτια τους. Δεν ξέρω γιατί ήμουν πάντα τόσο επιφυλακτική. Πάντα πίστευα οτι ήθελαν κάτι απο εμένα. Οτι ήθελαν να μου πάρουν κάτι και ένιωθα πως πρέπει να επιτεθώ και όχι να δοθώ. Με πλησίαζαν και περνούσα κατευθείαν στην άμυνα.  Δεν ένιωσα την ανάγκη να δοθώ. Δεν ήθελα ποτέ να χάσω κάτι απο εμένα.

"Είσαι ανέραστη ?"

Τα λόγια του μου έρχονται στο νου μου.

"Αλεξει Ντμτρι Λισιν" ακουσα τον εαυτό μου να προφέρει το όνομα του μυστηριώδη άντρα.

............................

"Αλήθεια δεν θα πας? " η Ροζ με κοιτά απογοητευμένα 

"Έχω την ευκαιρία να λέω σε όλους οτι η συγκάτοικος μου βγαίνει με έναν απο τους πλουσιότερους άντρες της γης και μου το χαλάς. Ειλικρινά μόνο τον εαυτό σου σκέφτεσαι"

"Ροζ" λέω το όνομα της κουρασμένα γιατί απο την στιγμή που ήρθε και με ξύπνησε χοροπηδώντας  στο κρεβάτι μου, με έχει ζαλίσει να πάω στο ραντεβού.

"Πες και πήγα Ροζ. Τι θα βγει απο όλο αυτό? Θα συζήτησουμε θα περάσουμε όμορφα για λίγες ώρες , μπορεί και λιγότερο και μετά θα ανέβει στο αεροπλάνο του και θα φύγει . Δεν καταλαβαίνεις πως δεν έχει μέλλον όλο αυτό? "

"Πάντα κάτι τετοια λες και γι αυτό δεν κάνεις σχέσεις.Θα έρχεται και θα σε βλέπει. Μην είσαι ξινή . Δεν ξέρεις καν που μένει. Ρώτησες?"

"όχι"

"Είιιιιιιιδες?Μπορεί μέχρι και στην γειτονιά μας να μένει. Αχ πήγαινε! Πήγαινε για την εμπειρία μονο. Να λες στα εγγόνια σου με ποιον βγήκες κάποτε"

"Ροζ με ζαλίζεις. Τι νομίζεις οτι θελει απο εμένα? Σχέση? Σύνηλθε. Που ζεις? μονη σου δεν έλεγες οτι αυτοί οι τύποι παντρευονται απο τα λόμπι τους γυναικες με λεφτά? τι σχέση μπορώ να έχω εγώ με εναν αντρα αυτου του κόσμου? τι μπορεί κοινο να έχουμε να μας ενώνει? "

"Έλεγα ανοησίες. Πολλές φτωχές έχουν παντρευτει πλούσιους και έγιναν ευτυχισμένες."

Βάζω την φούτερ μου πάνω απο το αθλητικό σουτιέν και σκύβω να δέσω τα κορδόνια μου.

"Όπως ποιά?"

"Η ..Σταχτοπούτα?"

Ξεφυσάω και παιρνω στα γρήγορα το σακίδιο μου. 

"Ποιός ειπε πως θέλω γάμο? Απλά δεν μου αρέσει το ευκαιριακό σεξ. Και υπάρχει η ισχυρη πιθανότητα να θελει μονο αυτό απο εμένα. Βασικά..δεν υπάρχει κάτι αλλο που να θελει απο εμένα. Εχει τα πάντα." η Ροζ μορφαζει σαν κουταβάκι που ικετευει.  Γιατι το συζητάω ειλικρινά? "Πάω για τρέξιμο Ροζ .Τέλος αυτή η συζήτηση "

Αλλά πριν ανοίξω την πόρτα του σπιτιού , ακούγεται το κουδούνι. Η Ροζ χοροπηδα χαρούμενη.

"Αν είναι πάντως και αλλα τριαντάφυλλα ορκίσου πως θα πας" 

"Σταμάτα να κάνεις το κουταβι  .Και σταμάτα να πίνεις τα βότανα σου"

Ανοίγω την πόρτα και βλέπω μια γυναίκα γύρω στα τριάντα ντυμένη στα μπλε να χαμογελά εγκαρδια.

"Χάθηκε να στειλει τριαντάφυλλα κι αλλα...τελειως τσιγγούνης" η Ροζ μουρμουρίζει δυστυχισμένα δίπλα μου ενω η κυρία μας καλημερίζει

"Καλημερα, είμαι η οδηγός του κύριου Λίσιν. Έχω εντολή να σας συνοδέψω στο αεροδρόμιο. "

Η Ροζ χαμογελα θριαμβευτικά καθώς   μπαινει μπροστά μου για να μιλήσει στην οδηγό.

" Λιμουζίνα έστειλε??"  

.............

"Τι πρόβλημα έχεις ? και λουλούδια σου έστειλε και οδηγό και θα είσαι τρομεραααα αγενής αν δεν πας. Βγαλε την φούτερ , βαλε το κοκκινο φόρεμα"

"Γιατί επιμένει τόσο? "αναρωτιέμαι ενώ  προσπαθώ να την διώξω απο κοντά μου γιατι με ταρακουνά για να συνέλθω 

"Κάτι ..κάτι μου διαφεύγει " λεω προβληματισμενη

Με πιάνει απο το κεφάλι και σχεδόν ενώνει τα μέτωπα μας. Το βλέμμα της γίνεται σοβαρό. 

"Λοιπόν , ξέρεις τι λένε. ΠΗΓΑΙΝΕ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ"

Ξεφυσάω. 

Νομίζω πως αν δεν παω μετα θα τον σκέφτομαι περισσότερο. Ίσως πρεπει να παω για να μου λυθουν οι απορίες.

"Θα πάω. Αλλά το φούτερ δεν το βγάζω"

.................................