"Τατιάνα Βόλκαν"

Ο Λίσιν μεταφέρει το σώμα του προς τα εμπρός και με κοιτά σαν να διασκεδάζει. Παραμένει σοβαρός , αλλά το φως στα μάτια του ειναι λες και βλέπω γάτα που παραμονεύει ποντίκι.

"Αλεξέι Ντμτρι Λισιν"

Ακούγομαι να προφέρω το όνομα του πιο γενναία απο όσο νιώθω. Το βλέμμα του δείχνει ικανοποιηση. Τι συμβαίνει με αυτό τον άντρα? Η αίσθηση οτι μου διαφεύγει κάτι, ακόμη και τώρα που αποκαλύφθηκε η ταυτότητα του κλωτσά μέσα μου παράξενα.

"Επιτέλους έμαθες το όνομα μου"

"Και φυσικά δεν το έμαθα απο εσένα" το ύφος μου συσπάται σε ένα ελαφρύ μορφασμό εκνευρισμού. Αλλά φυσικά δεν με παιρνει να στησω καυγά με τον ρώσο κροίσο παυλα αφεντικό μου. Να του ζητήσω το λόγο? 

"Βόλκαν" προφέρει το επίθετο μου σοβαρός λες και τον πρόσβαλλα και θέλει να επαναφέρει την τάξη. Και η αλήθεια είναι το καταφέρνει. Το όλο στυλ του με κάνει να στηλώσω όρθια την σπονδυλική μου στηλη ετοιμη για όλα

"Ήθελες μυστήριο . Εσύ το ζήτησες" 

"Εγώ..." πνίγω την σκέψη μου γιατί δεν θέλω να αναλωθώ σε πράγματα που πέρασαν. Το θεμα που με καιει είναι αυτά που θα έρθουν.

"Οτι σου ειπα ήταν μέσα στον πανικό μου, εκανα διαφορες υποθέσεις για τον Στάλιν και χωρίς αποδείξεις. Δεν θελω να πάθει κακό εξαιτίας των ανοησιών που σου ειπα. "

Παρακολουθώ τον Λισιν να μην απαντά τίποτα. Αλλά είναι φανερό πως δεν έχει πρόθεση να φανει αγενής μαζί μου . Δείχνει σαν να σκέφτεται την επόμενη κίνηση του. Βάζει τα χέρια του ξαφνικά πάνω στα χαρτιά , τα σηκώνει ελαφρά και μετά με μια κίνηση γρήγορη, σαν να είναι κάποιος δίπλα του και δεν πρεπει να δει τα χαρτιά του, τα τουμπαρει. Επειτα τα δάχτυλα του χαιδεύουν την ράχη των χαρτιών αργά και σταθερά. 

Η αίσθηση οτι κάτι μου διαφέυγει γίνεται πιο έντονη. Νιώθω σαν να ξεχνάω κατι σημαντικό . Κοιτάω τον Λίσιν και προσεχω οτι η ματιά του είναι έντονη πάνω μου. Παραμονεύει.

Ξανακοιτάω τα χέρια του πάνω στα χαρτιά. Ρυθμικά γλιστράνε πάνω στα χαρτιά ξανά και ξανα. Πάντα είχα το συνήθειο να κοιτάζω χέρια και επι ώρα, όχι όμως γιατί αντλούσα κάποια καλλιτεχνική αίσθηση απο την πραγματικότητα, αλλά για τα χρήματα. Μια μεγάλη ιστορία που δεν θα μπορούσα να με αφήσω αυτή την στιγμή να σκεφτώ.

Η αίσθηση του ανοίκειου αυξάνεται και  είναι παράξενη. Είναι deja vu. 

"Για σένα ήρθα Βόλκαν"

Η έκπληξη μου ζωγραφίζεται σε όλο το πρόσωπο μου καθώς το δικό του μένει ακίνητο. 

"Για μένα" επαναλαμβάνω δίνοντας χρόνο στον εαυτό μου για να καταλάβει.

"Πρόκειται ..για το βατερλώ της διαφημιστικής?" οχι δεν γίνεται ένας ρώσος κροίσος να νοιάζεται τόσο για την δική σου αποτυχία να αναλάβεις ενα προτζεκτ.

"Όχι"

"Και δεν είναι για τον Στάλιν"

"Όχι"

"Και υποθέτω δεν ήρθες ως εδω για να μου κάνεις σύσταση για το χαρτί, γιατι εγώ μόνο τρια αντιτυπα ειχα-"

"Γιατί απλά δεν ρωτάς αυτό που θέλεις Βόλκαν"

Το σοβαρό του ύφος δεν με αφήνει να κάνω αλλες αδικές στροφές γυρω απο το θέμα. 

"Τι θέλεις απο εμένα?"

"Βόλκαν τι μπορεί να θελει ένας άντρας απο μια  γυναικα όπως εσύ?"

Σαστίζω. 

Και μετά θυμώνω. 

"Τι μπορεί να θελει " λεει καθώς σφίγγω τα δόντια μου για να μην τα σπάσω απο θυμο. Δεν με ενδιαφέρει ποιος είναι δεν επιτρεπω να μου μιλάνε πονηρά κανένας και με ασέβεια. Είμαι σίγουρη που θα το παει. Γι αυτο κλειστηκαμε στο γραφείο ? ειναι γελασμένος αν νομιζει οτι εγώ θα κάνω κατι εδώ μαζί του. Επειδή είμαι ντυμένη έτσι δεν σημαίνει οτι-

Και ξαφνικά γελάει.

Γελάει πολύ σαν να είχε καιρό να γελάσει . Τα μάτια του φωτίστηκαν και για μια στιγμή μου φανηκε πιο ξέγνοιαστος απο το αυστηρό παρουσιαστικό που δειχνει να έχει συνέχεια.

"Δεν θα έλεγα κάτι που θα σε πρόσβαλλε Βόλκαν . Μην θυμώνεις. Ξέρω καλά πως δεν σου αρέσει αυτή η προσέγγιση."

Ε βεβαια όλα του τα είπα.

" Και όχι γιατί μου το ειπες εσύ"

Ξαναγελάει ελαφρά και σταματα σαν να μην θελει να με προσβάλλει με το γέλιο του.

"Αν δεν καθόσουν σε εκείνη την καρέκλα απο μόνη σου Βόλκαν σήμερα  δεν θα είχαμε τώρα αυτή την συζήτηση, αλλά έκατσες χωρίς να ρωτήσεις. Και μου άρεσε αυτό . Μου άρεσουν οι άνθρωποι που ξέρουν να διεκδικούν . Και εσύ Βόλκαν-" σταματα αποτομα σαν να είπε ήδη πολλά.

Τον κοιτάω παραξενεμένη. Το υφος του προβαδίσματος στα μάτια του είναι εκεί απτό, κάνοντας με να μην μπορώ να σχεδιάσω μια στρατηγική για να τον αντιμετωπίσω. Δεν βγάζω άκρη μαζί του. Τι σηματικό είχε η κίνηση μου να κάτσω στην καρέκλα?

"Αυριο το πρωι θέλω να με συναντήσεις στο αεροδρόμιο. "

"Στο αεροδρόμιο" επαναλαμβάνω καθώς τα χέρια του ξανά χαιδεύουν την ραχη των χαρτιών. Μου θυμίζει τόσο κάτι αυτή η κινηση, είναι τόσο παράξενο.

Γυρίζω το βλέμμα μου σε αυτον και συναντώ το δικό του. Δείχνει ικανοποιημενος. Με κοιτούσε που πρόσεχα τα χέρια του. Τι παιχνίδι παίζει? Κάτι μου διαφέυγει.

"Στο αεροδρόμιο Βόλκαν ναι. Σου ζητάω ραντεβου" μου λέει κοφτά και ακουμπάω πίσω στο κάθισμα μου.

"Επαγγελματικό?"

Χαμογελά σαν να ήταν ανόητο αυτο που είπα. 

Φυσικά τι επαγγελματικο ραντεβού να μου ζητά ένας ρώσος μεγιστάνας?

"Βόλκαν ήθελα να σε γνωρίσω καλύτερα. Να συζητήσουμε. "

"Για ποιο θέμα?" 

Συγνωμη ερωτικο ραντεβού μου ζητάει?

Δειχνει να εντοπίζει το μπερδεμένο ύφος μου.

"Για τον ευρωπαικό κινηματογράφο" λέει χωρίς περιστροφές.

"Α.."

αφήνω να ακουστεί μονο καθώς δεν βγάζω άκρη , όταν θυμαμαι

"Και δεν θέλω έναν άντρα να μου λεει απο το πρώτο ραντεβού αν τον παιρνω στα 4! Ας συζητήσουμε για το ευρωπαικο κινηματογραφο αν θελει να με ανάψει"

"Α!" λέω αυτή την φορά πιο εντυπωσιακά.

"Ναι" μου απαντά καταφατικά κάνοντας με να κοκκινήσουν τα μάγουλα μου. 

"Εμ.."

Εγώ τι να πω?

Δεν περίμενα να παει εκεί το θεμα. Νόμιζα οτι τώρα θα ικέτευα για την ζωή του Στάλιν.

"Μπορείς να πηγαίνεις Βόλκαν. "

Γνέφω καταφατικά το κεφάλι μου καθώς σηκώνομαι πάνω. Διορθώνω το φόρεμα μου ενώ εκείνος ξαναγυρίζει τα έγγραφα του και δείχνει σε δευτερα προσηλώμενος στα νούμερα.

Παω να ανοίξω την πόρτα αλλά γυρίζω το κεφάλι μου σε εκείνον.

"Δεν ξέρω αν θελω να βγω ραντεβού με εναν τύπο που εκρυβε την ταυτοτητα του. Δεν ήταν τίμιο και με έκανες να νιώσω ανόητη. Έκατσα και σου ειπα μεχρι και τα προσωπικά μου. Αν ήξερα ποιος είσαι δεν θα έλεγα τίποτα απο αυτά .Απο την πρώτη στιγμή επρεπε να συστηθείς να παίξεις μαζί μου με ισότιμους όρους. Όχι να με κοιτας συνεχεια σαν να έχεις το προβάδισμα. Σ'ευχαριστώ για την πρόταση αλλά δεν πρόκειται να έρθω σε κανενα αεροδρόμιο.  "

Αφήνει τα χαρτιά του κάτω απότομα. 

"Βόλκαν.." συνοφρυώνει για μια στιγμή τα φρυδια του κάνοντας τα χαρακτηριστικά του να φανούν πιο σκληρά. Τα γεμάτα χείλη του που αν τα κοιτάξω δεν μπορώ να σηκώσω το βλέμμα μου απο αυτά συσπώνται ελαφρα καθώς ανοίγουν

"Και τις δυο φορές όμως Τατιάνα ζήτησες μυστήριο απο εμένα. Και τις δυο φορές όμως ήθελα να σου πω ποιος είμαι"

Τωρα συνοφρυώνω εγώ τα φρύδια μου.

Δυο φορές?

Μα..

"Δυο?"

Τα δυο πρώτα κουμπιά του πουκαμίσου του είναι ανοιχτά αποκαλύπτοντας το γυμνασμένο στέρνο του. Ανεβοκατεβάινει ρυθμικά. Στο λαιμο του ξέχωρίζει μια χρυσή αλυσίδα.  Ο λαιμός του έρχεται σε αρμονία με τις πλάτες του . Το βλέμμα μου συναντα το δικό του λες και με περίμενε πότε θα σταματούσα να περιεργάζομαι  το σώμα του.

"Σκέψου το " μου λεει απαλά και μου κάνει νόημα να κλείσω την πόρτα .