Ένα χρόνο μετά

Γιατί μετά απο ένα χρόνο μπορώ πια να ανακαλώ στην μνήμη μου αυτά που συνέβησαν? Ξερω πως στην αρχή ειχα ένα φραγμα , ενα συρματόπλεγμα για ολο εκείνο που ζησαμε ολοι μας ,ενα αγκαθωτό σπείρωμα που δεν μπορούσα και ανατριχιαζα να αγγιζω. Αλλα πια ένα χρόνο μετά μπορώ να νιώσω να ερχεται η συγχωρεση για όλους.

Θα ήθελα η ζωή να ήταν παραμύθι και ολα να πήγαιναν καλά. Αλλα δεν υπήρξα πριγκίπισσα και ούτε υπήρχε ένας κακός μάγος. Υπήρχε κατι χειρότερο στην ιστορία μου: ανθρωποι με αδυναμίες και πάθη, εμμονές και φόβους. Η συγχώρεση μέσα μου ήρθε οταν καταλαβα πλήρως την φύση των ανθρωπων. Ανηκα άλλωστε σε αυτό το είδος. 

Κρατάω στο χέρι μου το δωρο του. Το τυλιξα εγώ με ροζ χαρτί αφού πρωτα εφερα βόλτα σε όλα τα εργαστηρια κεραμικής της Μόσχας. Βρηκα ένα που ειχε μια αναπαράσταση της αδερφής του Μεγαλου Αλεξάνδρου. Μιση γοργόνα μιση γυναικα. Μέσα στην θαλασσα ρωτούσε τα καραβια αν ζει ο αδερφός της και αν της ελεγαν ναι τοτε εκείνη αφηνε το καράβι να πλεύσει στην ρότα του, αν έλεγε όχι το βύθιζε. Η γοργόνα στην παράσταση κοιτουσε το καραβι με απάθεια. Ήταν λίγο πριν την ερώτηση, λιγο πριν μάθει την αλήθεια. Μου αρεσε και του το αγόρασα. Ο Σούσα μου ειπαν απο το ίδρυμα οτι αγαπούσε την κεραμική. Περνούσε ωρες στο εργαστήρι φτιαχνοντας ποτηρια πήλινα και βαζα. Μου ειπε επισης ο γιατρός πως ήταν απτικός. Δηλαδή του άρεσε να αγγίζει τους ανθρωπους , να τους χαιδευει, να μην μου φερει αμηχανία όλο αυτό. Πως αγαπούσε τις ερωτήσεις και ήθελε να μαθαινει τα πάντα. Ο αδερφός μου ειναι 37 χρονών . 

Ο μεγαλος αδελφος μου, ο Σούρα.

Τον Αλεξει Ντμιτρι Λισιν , τον άντρα που σαν τεραστιο κύμα επεσε πάνω μου και μου αλλαξε την ζωή έχω να τον δω ένα χρόνο. Απο την μέρα που μπήκε σε εκείνο το μικρό δωμάτιο της λέσχης. Αν ακομη νιωθω ερωτα ή αγαπη για εκεινον?

Ξερω πως πολλες φορες χαμογελαω καθως τον σκεφτομαι. 

Ναι φυσικα τον αγαπάω. Τον αγαπησα πολυ . Αφού πια έφυγε απο την ζωή μου. Επέλεξε να φυγει. Και εγω επελεξα να τον αφήσω. Οι ζωες μας πολυπλοκες διασταυρωθηκαν με πρωτογνωρους τροπους. Δεν νομιζω να μπορουσαμε να χαραξουμε ενα νεο δρομο. 

Ο πατερας μου?

Μπορώ ακόμη να φερω στο νου μου την μορφή του πατερα μου. Το κεφαλι του σε μια λίμνη αίματος. Δεν εχω καποιο αισθημα γι αυτό.

Ο Γιουρι?

Μπορώ να θυμηθω τα ματια του Γιουρι οταν ο Αλεξει ειχε τα χερια του στο λαιμό του και του φωναζε πως θα τον σκοτωσει. Θυμαμαι να τον ικετευει να του πει πως δεν με αγγιξε. Πως δεν μου ειχε κάνει κακό. Θυμαμαι τον πόνο στα ματια του όσο ο Γιουρι δεν μιλούσε. Ο Αλεξει τον αγαπούσε τον Γιουρι. Ήταν αδερφια. Φυσικά τον αγαπούσε. Και ξερω παρολαυτα πως εκεινη την μερα που μπηκε με φορα στο δωματιο και μας βρηκε και τους τρεις ακίνητους , τελειωμενους απο την πολυ ζωή, θα τον επνιγε.

"Δεν θέλω να σε σκοτωσω..πες μου πως δεν την αγγιξες"

Ο Γιουρι μου ειπε ολη την ιστορία εκείνη την μέρα. Άκουγα για εναν αντρα που περασε την ζωη του εκβιάζοντας μια οικογενεια, εναν αντρα που εκρυψε απο εμενα την υπαρξη του αδερφού μου, εναν αντρα που με έδωσε στον εχθρό του για να γλυτωσει . Εκεινη την μερα ο αντρας αυτος που καποτε τον φωναζα μπαμπα και του ετοιμαζα πρωινο πριν παω σχολείο, εκείνος ο αντρας πεθανε. Σιγουρα καπου υπαρχει αλλα και δεν υπάρχει. Ο αντρας συνεχισε να ζει. Ο μπαμπας μου όμως πεθανε. 

Θυμαμαι τελος τα ματια του Γιουρι να κοιταζουν τα δικά μου, καθώς ο Αλεξει τον ικετευε να του πει πως δεν με αγγιξε. Θυμαμαι καθαρα να σηκώνομαι και να αγγιζω τον ώμο του. Θυμαμαι τον Αλεξει να με κοιτα βουρκωμενος και μπερδεμένος. Ηξερα πως θα τον σκοτωνε  τον αδελφο του. 

"Δεν με αγγιξε Αλεξει. Ο αδερφός σου δεν με αγγιξε. Ηθελε αλλα δεν το εκανε. Του ειπα για εμας. Του ειπα οτι με αγαπας. Και εκείνος το σεβάστηκε"

"Το σεβάστηκε?" θυμαμαι το ύφος του , σαν ενα χαμένο παιδί που ειναι καποιος ετοιμος να του παρει τα παντα. Ναι . Ο Αλεξει δεν ειχε σχεσεις με τον πατερα του, δεν ειχε σχεσεις με την μητερα του. Με δυσκολια μπορεσε με εμενα να αποκτησει σχεσεις. Ο Γιουρι όμως ήταν ο μικρος αδελφος του. 

"Πες του Γιουρι πως τον σεβαστηκες. Πως με σεβαστηκες"

Θυμαμαι παντα τα ματια του Γιουρι. 

Θυμαμαι να με κοιτα με τα γυαλινα ματια του καθως σαν καθρεπτης ξεκινησαν να ραγιζουν. Προτιμω απο τον Γιουρι να θυμαμαι μονο εκεινες τις ρωγμες στα ματια του. Η μονη στιγμη που ενιωσα πως κι εκεινος με τον τροπο του υπηρξε θυμα. Πως η ελλειψη αγαπης τον εφτιαξε ετσι.

"Μας κατεστρεψε ο μαλακας. Δεν ελεγε ποτε να φυγει απο την ζωη μας. Το ξερεις αυτο. Αν δεν υπηρχε η οικογενεια μας θα ηταν ευτυχισμενοι, θα ήμασταν οπως οι αλλοι. Του αξιζουν τα χειροτερα "

"Την αγγιξες Γιουρι? Πες μου οχι αδερφε μου, σε ικετευω πες οχι, δεν θελω να σου κανω κακό, αλλα σου ορκιζομαι θα σου κανω γαμώτο"

"Οχι...οχι δεν την αγγιξα"

"Οχι" ειπα και εγω σαν ηχω καθως τα χερια του Αλεξει τον αφησαν. " Δεν με αγγιξε Αλεξει ο αδερφος σου. Μην του κανεις κακό"

Και επειτα κοιταξα βαθια μεσα στα ματια τον Γιουρι.

"Γιουρι ολοι πληρωσαμε . Ειμαστε ελευθεροι πια. Ετσι δεν ειναι?"

Μου εγνεψε θετικα καθως μια σιωπηλη συμφωνια γραφτηκε μεταξυ μας. Ήταν φανερο πως μας ενωνε κατι: Ο Αλεξει. Το καταλαβε εκεινη την στιγμη. Το καταλαβε εστω και αργά.

 Οι ρωγμες των ματιων του εγιναν ρηγματα και απο εκει μπορουσε να δει το χαος της υπαρξης του . Ειμαι σιγουρη πως εφυγε απο εκει αλλαγμενος. Ολο και καποιο σπόρο θα θεριζε και ο Γιουρι στα χρονια που θα ερχοντουσαν.

Θυμαμαι τον Αλεξει να τρεχει πίσω μου. Θυμαμαι να μου λεει πως με αγαπαει αλλα δεν θα μπορουσε να ζησει ποτε με μια γυναικα που θα ετρεχε παντα να σωσει τον εχθρο του πισω απο την πλατη του. Πως εζησε μια ζωη βλεποντας αυτο να γινεται, πως ειναι πανω απο τις δυναμεις του να το ξαναζήσει. Μου ζητησε συγνωμη που δεν ειπε την αλήθεια απο την πρωτη στιγμή.

 Δεν του ειπα πως δεν εχω πατερα. Δεν ειπα τιποτα. Ο Αλεξει ειχε τα φαντασματα του κι εγω δεν ειχα την δυναμη να τα νικησω.

"Να προσεχεις Αλεξει "

Με αποχαιρετησε μαρμαρωμενος. 

Ολοι εκεινη την μερα αποκτησαμε μαρμαρο στην καρδια μας. Πως θα το λαξευε ομως ο καθενας ήταν μια αλλη ιστορία .

.

.

Κρατάω στα χερια μου το κεραμικο βαζο καθώς η νοσηλευτρια μου δειχνει με το δαχτυλο της στην αυλή εναν άντρα με γαλανα ματια. Ειναι ξανθος και φοραει ενα ασπρο πουκαμισο. Ειναι 37 χρονων, ειναι ο μεγαλος μου αδελφος και ομως το προσωπο του εχει μια παιδικοτητα που τον κανει να φαινεται άχρονος. Αργησα να έρθω να τον βρω. Το ξερω. Επρεπε πρωτα να με βρω. 

Πηγαινω προς εκεινον με περιεργεια. Υπηρξα μοναχοπαιδι και η υπαρξη του για μενα ειναι πρωτογνωρο αισθημα.

"Σουρα . Γεια σου" σταθηκα μπροστα του καθως τα γαλανα παιδικα ματια του επεσαν πανω μου.

"Ειμαι η Τατιάνα Βόλκαν . "

"ΑΝΙΑΑΑ"

Και καπως ετσι με αυτην την χαρούμενη φωνή με πήρε στην αγκαλιά του. Μου χαιδεψε τα μαλλια μου και με εσφιξε σαν πραγματικη του αδερφή.

"Ο Ντμιτρι ελεγε πως θα ερθεις να με δεις. Εγώ νομιζα πως δεν θα ερθεις ποτε. Αλλα ήρθες. Εισαι όμορφη οπως μου ειπε"

Του μιλούσε για εμενα. Τον ευχαριστησα νοερα που το εκανε ευκολο για εμενα.

"Κι εσύ εισαι ομορφος Σούρα"

Κοιταξε τα χερια μου σαν μικρο παιδι

"μου πήρες δώρο?"

"ναι Σουρα . Σου πηρα δώρο"

Εκανε παλαμάκια χαράς και το ξετυλιξε βιαστικά. Πηρε στα χερια του το ροζ χαρτι " ειναι ωραιο θα το κρατησω"

"Κοιτα μεσα τι εχει"

Τον ειδα να κανει παλι παλαμακια 

"Κανω κι εγω τετοια βάζα. Θελεις να σου τα δειξω? Εχεις χρονο για μενα ή θα φυγεις γρηγορα? ειναι πολλα τα βάζα μου. "

"Εχω πολυ χρονο για σενα Σούρα. Μια ζωή γεματη χρόνο"

.............

Και ήταν αλήθεια. Εγώ και ο Σουρα δεν θα χωρίζαμε ξανα ποτε. 

Αφησα την ζωη να κυλήσει χωρις σκέψη. 

Πηγαινα συχνα να τον δω, μεχρι που αποφασισα να μετακομισω στην Μοσχα και να νοικιασω ενα σπιτι ομορφο για εμας τους δυο. Με τον Σούρα ημασταν οικογενεια. Ηθελα να τον φροντισω.

"Ποιος ειπε πως θελω φροντιδα? εδω περναω όμορφα"

"θα ερχεσαι τα πρωινα Σούρα να κανεις τα εργαστηρια αλλα μετα θα μενουμε μαζί. "

"Γιατι?"

"Γιατι ειμαστε οικογενεια"

Ο Σουρα ήταν ενα γλυκο παιδί. Δεν ξερω πως ειναι να εχεις παιδι , δεν ξερω πως ειναι να εχεις αδελφό, αλλα νομίζω πως ξεκινησα να μαθαινω μαζί του, πως ειναι να εχεις οικογενεια.

"Θα ερθω Άνια γιατι εισαι η μικρη μου αδελφη. Και πρεπει να σε προσεχω. Αυτο κανουν οι μεγαλοι αδελφοι. Εχεις αδυνατισει πολυ. Θα σε βαζω να τρως καλο πρωινο. Με φρουτα πολλα. Ναι . Πρεπει καποιος να σε προσεχει. Θα σε προσεχω εγω"

"Ναι Σούρα . Θα με προσεχεις και θα σε προσεχω" ειπα κλαιγοντας . 

Κλαιγοντας απο ευτυχία. 

Και καπως ετσι αβιαστα ηρθε η αγαπη παλι στην ζωή μου. Την μερα που της επετρεψα να ερθει ξανά.

..........................

Τελειωνει η ιστορια , το καταλαβατε ετσι?

Ξερω πως θα θελατε ισως να δειτε τον Αλεξει να μπαινει μεσα στο δωματιο και να αποκαλυπτονται οι αληθειες και ολα αυτα, και να την σωζει ως σουπερμαν ηρωας αρλεκιν, αλλα ενιωσα πως μεγαλυτερη αξια για την ιστορια τους ειναι να μαθουμε τι γραφτηκε μεσα τους απο εκεινη την μερα και πως τους αλλαξε. Ελπίζω να μην φαγατε ξενέρα. Αυτα κοριτσια!