Το πάρτυ του Σούρα ήταν πρωινό. Λίγο μετά τις έντεκα ξεκίνησε σταθερά το κουδούνι να χτυπάει και να μπαινουν οι καλεσμένοι . Ο Σούρα ξεφώνιζε κάθε φορά, τους έσφιγγε όλους στην αγκαλιά του και τους σήκωνε στον αέρα. 

"Να χαίρεσαι τον αδελφό σου"

"Ευχαριστώ που ήρθατε. Θελετε κάτι να πιείτε? το μπουφέ είναι στο βάθος. Θα φέρω εγώ αλλο ποτήρι . Τα πανωφόρια σας θα τα πάρει η Ροζ . Ναι ειναι καλή φίλη μου απο το Λονδίνο."

Το σπίτι ήταν γεμάτο απο φωνές και χαμόγελα. Ήμουν περήφανη και συγκινημένη. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που κανενας ποτέ δεν έμπαινε, ποτε κανεις δεν επαιρνε τηλέφωνο και τωρα με τον Σούρα, με την νέα μου οικογενεια , το παρελθον εμοιαζε σαν προθαλαμος των καλύτερων που ερχόντουσαν. Σκέφτηκα πως καμια φορά η δυστυχία ερχεται στην ζωή σαν δώρο , μόνο για να εκτιμάς τις ευτυχισμένες στιγμές σαν αυτήν.

"Είσαι νευρική. Τρέμουν τα χέρια σου. Ασε να βάλω εγω τα σαντουιτσακια στην πιατελα" η Ροζ με σβελτάδα βοηθάει σε όλα. Αν είμαι νευρική?

Ακούω και πάλι τα ξεφωνητά του Σούρα , καποιος νεος καλεσμένος μπήκε.

"Δες αν ειναι αυτος " λεω στην Ροζ που παει κατευθειαν στο ανοιγμα της πόρτας και κοιταει προς το καθιστικό. " Οχι. Οχι ακόμη. Χαλάρωσε . Ολα καλά θα πάνε"

"Ναι φυσικά"

Μου κάνει εντυπωση πως μετά απο όσα πέρασα, μετά απο οση ζωη πέρασε απο πάνω μου, ακομη δεν μπορω να κάνω καλά την καρδιά μου. Η ωριμότητα που ερχεται με την εμπειρια δεν μετρα στον έρωτα. Εκεί ακόμη νιώθω σαν μικρή μαθήτρια. 

Σερβίρω ολους τους καλεσμενους με χαμόγελο. Γεμίζω τις πιατελες στο μπουφέ. Πάω στην κουζίνα και κλεινομαι εκεί μεσα και παιρνω ανάσες. Επιθεωρω το λουλουδάτο φόρεμα μου.

Μπορει να εχει νεα κοπέλα. Μπορει να ερθει με την συντροφο του. 

Δεν με συγχωρεσε που εκλεψα τα χρήματα και τα έδωσα στον πατερα μου. Δεν πρεπει να αναστατωνομαι για εκείνον. Ειναι ο αδερφός του Σούρα. Δεν ερχεται εδω για μένα.

Ακούω και παλι τα ξεφωνητα. Η Ροζ μπαινει μέσα αλαφιασμενη.

"Δεν θα πιστεψεις ποιος ήρθε!" μου λεει με χαρα

"Ποιος" ακουω την φωνη μου να βγαινει ξεπνοη

"Ο Μιχαήλ. Και δεν μου ειπε ούτε γεια ο ρώσος κάφρος"

Την κοιταω σαστισμένη

"Ο Αλεξει? Ο Αλεξει δεν ήρθε?"

"Ναι και αυτος. Ειναι δυνατον να μην με χαιρετησει?"

Νιωθω το αιμα να φευγει απο το προσωπο μου.

"Α ναι! ήρθε ο Αλεξει!" λεει σαν να μην συνηδητοποιησε το σημαντικο νεο που μου ειπε

"Να εισαι κουλ. Ανετη. Χαμογέλα. Πες του αν θελει κατι να πιει."

Μενω ακινητη στην κουζίνα

"Βγες  εξω" με σπρωχνει ελαφρα και υπακούω.

Με το που βγαινω εξω βλέπω τον Μιχαήλ , τον Σούρα στην πόρτα να κρατά μια μπλούζα της Τσέλσι , βλεπω τον Αλεξει.

Τον Αλεξει.

Ειναι σαν να τον βλέπω πρωτη φορά,  εντυπωσιαζομαι σαν την πρωτη φορά απο την ομορφιά του, τα σκληρα χαρακτηριστικά του προσωπου του, το ύφος της σιγουριας του. Ξεχωριζει στο πλήθος. Φοραει καζουαλ ρούχα, ειναι χτενισμένος, φρεσκοξυρισμένος, τα γυαλια ηλίου του κρεμονται απο το πουκάμισο του. 

Τα βλεμματα μας διασταυρωνονται. Του χαμογελάω απο μακριά καθώς μου γνέφει το κεφαλι σοβαρος , σαν χαιρετισμός. Παω κοντα τους με αποφασιστικο βήμα καθώς η  καρδιά μου ανεξέλεγκτα χτυπάει , πλήρως ερωτευμενη, πλήρως γοητευμένη, πληρως παραδομένη σε εκείνον. Ναι. Σαν να ήταν χθες που μου εκανε έρωτα, που τον φιλούσα, και ομως ενας χρόνος και τρεις μήνες τα χέρια μου δεν τον αγγιξαν.

"Καλημερα Αλεξει" 

"Καλημερα Άνια"

Μια στιγμη αμηχανίας. Πως να χαιρετησω τον αντρα που αγαπώ τόσο?

Τον αντρα που καθε βραδυ του λεω τα νέα της ημερας? που σκέφτομαι τις αντιδρασεις του? τις μικρες κινησεις που έκανε οταν μιλούσε ?

Ειναι ελαφρως και εκεινος αμήχανος.

Δίνω το χερι μου και εκείνος το δίνει. Δινουμε χειραψια. Αγγιζω το χερι του. Και εκείνος το δικό μου καθως νιωθω το κορμί μου να λιποτακτει, να εξαλειφεται , να γίνεται τοσο μικρό και όλο να χωνεται μεσα στο χέριτου για να το αγγίξει.

"Να μας ζήσει ο Σούρα" 

"Ναι . Ευχαριστω που ήρθες. Ο Σούρα ήταν τοσο ανυπομονος γι αυτο"

"Δεν θα το εχανα με τίποτα"

"Εισαι καλά?"

"Πολυ καλα. Και εσύ?"

"Κι εγώ πολυ καλα."

"Η δουλεια σου? μαθαινω οτι εισαι διαφημιστρια σε μια καλη εταιρεια"

Μαθαινει για εμενα.

"Ναι ειναι πολυ καλα. Πολυ ευχαριστημενη. Η δική σου εταιρεια?"

Τα ματια του λαμπουν. Ναι μαθαινω για εσένα. Οχι πολλα. Δεν το αντεχω αλλωστε.

"Ειναι αρχη ακόμη. Αλλα ειμαι ευχαριστημενος"

Σ'αγαπαω Αλεξει. Σ'αγαπαω πολυ.

"Χαιρομαι για εσένα"

Με κοιτα μεσα στα ματια έντονα . 

"Μου πήρε μια μπλουζα Τσελσι αλλα ειναι γραμμενη και δεν εχει παντελονι απο κάτω"

Ο Σούρα μπαινει αναμεσα μας. Μου δειχνει την μπλούζα. Εχει υπογραφες απο τους ποδοσφαιριστες της ομάδας. Ειμαι σίγουρη πως δυσκολευτηκε να το καταφερει αυτο. 

"Εχει υπογραφες απο τους ποδοσφαιριστες που αγαπας" λεει τρυφερα ο Αλεξει. Ειναι τρυφερος αδερφός, ημουν σιγουρη γι αυτο. Ξερω οτι αγαπαει τα αδερφια του.

"Και οταν την πλύνω δεν θα φύγουν ?"

Ο Αλεξει γουρλώνει τα μάτια " δεν θα την πλύνεις ειναι συλλεκτική"

"και θα την φοράω βρωμικη? η Ανια θα φωναζει. Λεει να ειμαι παντα καθαρός"

"Ειναι συλλεκτική, θα την βαλεις σε κορνίζα. "

"Μου πηρες μια μπλουζα για κορνιζα" ο Σούρα με κοιταει μπερδεμενος

"ειναι καταπληκτικο το δωρο σου Σούρα. Ευχαριστησε τον αδερφό σου"

Ο Σουρα κοιτα προβληματισμενα την μπλουζα και μετα χαμογελα. Την σηκώνει ψηλα και την δειχνει στους καλεσμενους " ο αδερφός μου ειναι αυτος ! " δειχνει τον Αλεξει που χαιρετα ευγενικά με χαμόγελο τους καλεσμενους " μου πηρε μπλουζα για κορνιζα " κανει παλαμακια και μας αγκαλιαζει και τους δυο " τα αδερφια μου " λεει καθως μας σφιγγει πανω του

Κοιταζομαστε με τον Αλεξει.

.................

"Θελεις ποτο?" 

"Οχι"

"Θέλεις σαντουιτσ?"

"οχι"

"θελεις να μιλησουμε?"

"οχι"

Η Ροζ εχει πλευρισει τον Μιχαηλ που καθεται ακουνητος στην πόρτα και επιθεωρει τους καλεσμενους λες και καποιος απο εκεινους μπορει να ειναι δολοφόνος. 

"Θες να παω να κανω σεξ με κανεναν ομιλητικο Ρωσο?"

"Οχι" 

Την βλεπω  τοτε να ψιθυριζει στον Μιχαηλ κατι και μετα φευγουν και οι δυο απο το καθιστικο. Πηγαινουν στο δωματιο μου. Θα βγουνε μετα απο ώρα.

Εγώ γυροφερνω μεσα στο σπιτι. Με την ακρη του ματιου μου συνεχεια βλεπω που βρισκεται ο Αλεξει. Αλλα δεν πλησιάζω . Δεν τον κοιταω.

"Ο Μιχαηλ ειναι ενα εγωιστικο γουρουνι και ο Λισιν δεν λεει να παρει τα ματια του απο πάνω σου. Σε εχει φαει. Πηγαινε να του μιλησεις"

"Μπορει και αυτος να ερθει"

"μα δεν στεκεσαι στιγμη, ολο κατι κανεις"

"δεν παω Ροζ. Μπορει να ερθει αν θελει"

Η Ροζ συννεφιαζει. " ο εγωισμος θα σας φαει και εσένα και τον Μιχαηλ"

"Δεν ήρθε εδω για εμενα Ροζ"

.............

Κατα το απογευμα, οι περισσοτεροι καλεσμενοι ειχαν φύγει. 

"Φευγει ο αδερφός μου!"

Πηγαινε να χαιρετησεις . Η Ροζ μου δινει μια τσιμπια στο χερι και αυτοματα παω προς την πόρτα.

"Σε ευχαριστουμε που ήρθες"

"ευχαριστω για την προσκληση"

"μεινε να παιξουμε επιτραπεζιο. Γιατι φευγεις τοσο νωρίς?" ο Σουρα τον παρακαλαει να μεινει κι αλλο.

"Ταξιδευω το βραδυ για Λονδινο και εχω και  καποιες δουλειες πριν απο αυτο"

Θελει να φύγει. Θελει επειγοντως να φύγει.

"Σούρα μην επιμενεις.Αλλωστε εκανε τοσο μεγαλο ταξιδι να ερθει να σε δει."

"Γιατι δεν μενεις μαζι μας ? Δεν μπορεις να δουλευεις απο εδώ?  Όπως η Άνια?Θα μενεις στο εργαστηριο μου ή στο γραφειο της Άνιας. "

Τον βλέπω να σκυβει το κεφαλι

"Η επιχειρηση του ειναι στο Λονδινο. Εγω ημουν υπαλληλος , ήταν ευκολο να μετακομισω εδώ. Αλλα ο αδερφός σου εχει δική του εταιρεια . Καταλαβες? ειναι εκει τα γραφεια "

Ο Αλεξει σηκωνει το βλέμμα στο δικο μου 

"ναι . οπως τα λεει η αδερφη σου ειναι" λεει κοφτά καθώς ο Σουρα τον αγκαλιαζει. 

Αποχαιρετιστηκαμε τυπικα. 

Και αυτο ήταν όλο. 

Ο Αλεξει εφυγε με τον Μιχαηλ. 

Η Ροζ κι εγω μειναμε πισω να κοιταμε την απουσία τους.

"Κανονικα πρεπει να γίνουμε ολες οι γυναικες λεσβιες . Τι τους θελουμε? μονο για προβληματα ειναι.   "η Ροζ προσπαθει να με κανει να χαμογελασω.

"Τι ειναι η λεσβία ?ειναι καλο?" ο Σουρα ρωταει προσπαθωντας να μπει στην συζητηση

"Ναι κατι καλο " λεει η Ροζ και ο Σουρα μας αγκαλιαζει " ειστε πολυ λεσβιες και οι δυο τοτε. Οι αντρες μπορουν να ειναι λεσβιες? θελω κι εγω"

...............................

Μετα απο πολυ ασκοπο περπατημα, χωρις να οδηγει καπου, και χωρις να βγαζω ακρη με αυτα που νιώθω ,  ο Μιχαηλ μου έκοψε τον δρομο

"Πάμε να κατσουμε για ενα ποτο"

Κοιταω τον Μιχαηλ. Ποτε στα τοσα χρόνια που ειναι στην φυλαξη μου δεν μου το ειπε αυτο. 

"Ναι φυσικα " απανταω παρεξενεμενος.

Πάμε και καθομαστε σε ενα συνοικιακο μπιστρο με μπύρες. Παιρνει βοτκα. Και ακολουθω το παραδειγμα του. Καθομαστε εξω . 

"Γιατι δεν εισαι με την Βόλκαν ? εννοω γιατι δεν έχετε σχεση? "

Με πιανει η ερωτηση απροειδοποιητα . Δεν εχουμε τετοια σχεση με τον Μιχαηλ. Δεν καθομαστε να λεμε τα προσωπικα μας. Αλλα παρόλαυτα του απανταω την αληθεια.

"Με εκλεψε" ειναι απλό.

"ειναι για τα λεφτα λοιπόν?"

"Που τα εδωσε ειναι το θεμα. Δεν θα μπορουσα ποτε να της εχω εμπιστοσυνη"

Το σκεφτεται.

"Εισαι ερωτευμενος μαζι της ακομη? Δεν εχεις δοκιμασει ξανα να κανεις σχεση απο τοτε. Εκοψες μεχρι και με την Μάγια" 

"Που το πας Μιχαηλ?" δεν απανταω, δεν καταλαβαινω γιατι αυτη η συζητηση

"Εκεινη σ'αγαπαει πολυ αφεντικο"

Χαμογελαω αμυδρα με την φραση του Μιχαηλ.Δεν με εχει συνηθισει σε τετοιες κουβεντες. Τι επαθε τώρα?

"Σε εβαλε η Ροζ να μου κανεις αυτη την συζητηση? της ειπε η Ανια να μεσολαβησει?" λεω με εκπληξη.

Κουναει αρνητικα το κεφαλι. 

Πινω απο την βότκα. Δεν λεμε κατι. 

Σκεφτομαι. 

"Θα τρεξει με την πρωτη ευκαιρια στον πατερα της . Στην πρωτη αναποδια θα παει να τον ξελασπώσει" λεω τελικά .

"δεν εχει σχεσεις μαζί του πια"

"δεν εχει τωρα. Η Ανια δεν κραταει κακίες. Ειναι πατερας της. Παντα τον φροντιζε."

Οπως κανει με τον αδερφο μας. Κατι που εγω ποτε δεν αποφασισα να κάνω και ομως η Ανια τα παρατησε όλα και το εκανε. Ειναι απο αυτους τους ανθρωπους. Γι αυτο ξερω οτι θα τρεξει και παλι στον πατερα της. Και εγω δεν την παλευω με αυτην την σκέψη. Ειναι πανω απο τις δυναμεις μου . Και το ξερει. Γι αυτο θα τον βοηθησει παλι στα κρυφα. Θα μου λεει ψεμματα και εγω θα το μαθαινω. Το εζησα με την μητερα μου ξερω πως παει.

"Εισαι ερωτευμενος μαζί της?" ο Μιχαηλ σχεδον εκνευριστικα μου κανει επιμονα και παλι την ερωτηση

"Δεν ξερω"

"εισαι" μου λεει

Ναι ειμαι. Πολύ. 

"Την αγαπας?"

"ειναι αδερφη του Σουρα"

"την αγαπάς" μου λεει κοφτα

"Προς τι αυτη η συζητηση?" λεω κοφτα κι εγω.

Διπλά απο το μπιστρο υπαρχουν ραγες. Καθε τεταρτο το τρενο περνάει και τρανταζεται το τραπέζι.

Οταν ξεκινησε να μου μιλάει , το τραπεζι τρανταχτηκε, ο τοιχος πισω μου δονήθηκε. Νομιζα για μια στιγμη πως θα γκρεμιστουν τα παντα.

"Ποιος... σου τα ειπε αυτα?"

"Η Ροζ. Πριν στο παρτυ"

Το τρενο περασε με ταχυτητα απο μπροστα μας , καθως τα μεταλλα απο τις ράγες στριγγλισαν σαν ανθρωπος που καιγεται.

Ο Μιχαηλ χρησιμοποιησε ενα ρημα που ποτε δε εχω ακουσει να λεει. Ειμαι σίγουρος πως  σκέφτηκε την λεξη  πριν την ξεστομισει. Ηθελε να την κανει να φανει πιο μικρή ,πιο λεια αλλα δεν πετυχε.

"Τι ..της εκανε ο Γιουρι?" ακουω την φωνη μου παγωμενη να ξαναλεει καθως σφίγγω το ποτηρι στο χέρι μου. Τα τελευταια βαγόνια περνανε απο μπροστα με φόρα, ο αερας ερχεται ορμητικος πάνω μας, αλλα η λεξη του Μιχαηλ δεν χάνεται, ερχεται στα αφτια μου καθαρα

"..την σοδόμισε. Μπροστα στον πατερα της. Καθως της ελεγε την αληθεια.."

Δεν τα εχω χασει ποτε στην ζωή μου. Δεν εχασα το μυαλο μου, μπροστα το φερετρο της μητερας μου, δεν εχω νιωσει αυτο το παγωμα του νου που μουδιαζει τα παντα και δεν ξερεις πως να αντιδρασεις. Ειμαι στρατιωτης. Παντα ξερω να εχω αυτοκυριαρχια. Ετσι επιβιωσα ολα τα χρόνια. Κοιταξα τα βαγονια βιαια να τα τραβαει η κεντρικη μηχανη, να αμφιταλαντευονται απο το  βάρος, ετοιμα να πεσουν να συντριφτουν στο χώμα, να διαλυθούν. Εσφιξα το ποτηρι κι αλλο στο χερι μου. 

"...ο πατερας της χτυπουσε το κεφαλι του στο πατωμα , μεχρι που εχασε τις αισθησεις του ...για να μην βλέπει αλλο"

Το χερι μου σφιγγει το ποτηρι μου κι αλλο. Σπαει αλλα δεν ακουγεται θορυβος. Βγαζει αιμα το χερι μου αλλα δεν πονάω.

"Ειπε πως την σεβαστηκε...η Ανια ειπε πως δεν την αγγιξε" παραμιλαω, επαναλαμβανω το ψεμμα της, το ψεμμα που ειπε..

Η Ανια ειπε ψεμματα . Για να με προστατεψει.

Ο Μιχαηλ σηκώνεται πανω , νιωθω να μου βγαζει το γυαλι απο το χέρι, το τρενο πια ακουγεται απο μακρια , οι δονησεις ακομη ειναι μεσα στα μεταλλα

"ειπε ψέμματα" μουρμουριζω  μουδιασμένα, σαν να κάθομαι στην ακρη του πιο ψηλου βραχου και μετεωρος βλεπω το χαος να συστρεφεται στα πόδια μου

"για να σε προστατεψει, για να μην κανεις κακο στον αδερφο σου αφεντικο , γιατι σε αγαπάει . Κι εσυ την αγαπάς. Το ξερω. Δεν μπορουσα να σε αφησω χωρις να ξερεις την αληθεια. Τωρα κανε οτι  καταλαβαινεις. Η Ροζ μου ζητησε να σου τα πω. Και συμφωνησα. Η Ανια δεν ξερει τιποτα. Πριν λιγες μερες τα ειπε στην Ροζ. Δειχνει να το εχει ξεπερασει. Ειναι δυνατη πολυ λεει η Ροζ"

Γνεφω το κεφαλι μου 

Δεν ξερω τι να πω.

"Δεν ξερω τι να πω" ψιθυριζω σοκαρισμενος και μετα κοιταω γυρω μου.  

"Πρεπει να φύγω" λεω αποφασιστικα. Ναι πρεπει να φυγω.

Τα παραταω όλα και τρεχω. 

Τρεχω στους δρομους της Μοσχας, τρεχω χωρις να σκεφτω να παρω αυτοκινητο, τρεχω στην Ανια. 

Τρεχω στο σπιτι που μενει με τον αδελφο μας , και καθως τρεχω ολα γινονται καθαρα. Καθε εγωισμος καθε φαντασμα , γινεται τοσο μικρο που μοιαζει σαν κοκκος άμμου. Μπορω να το φυσήξω και να το δω να φευγει μακρια. Δεν υπαρχει τιποτα εκτος απο εκεινη στον κοσμο αυτό.

Στην πορτα του σπιτιου προσπαθω να βρω τις ανάσες μου. Προσπαθω να δειξω φυσιολογικος. 

θυμαμαι τα λόγια του Μιχαηλ

"μην της πεις κατι. Δεν θελει να το ξερεις "

Ναι δεν θα ελεγα κατι.

 Δεν θα ελεγα τιποτα αγαπη μου για τιποτα απο αυτα που σου συνέβησαν.

Μονο θελω να σου πω πως λυπαμαι, λυπαμαι που υπηρξα τοσο εγωιστης και περιμενα να μαθω ποσο με αγαπας για να τρεξω κοντα σου. Γυρισα πισω σε εσενα με τον χειροτερο τροπο. Δεν θα το συγχωρεσω ποτε αυτο σε εμενα. 

Νιωθω μια παραζαλη. Κρυβω το χερι μου πισω απο την πλάτη μου. 

Δεν χρειαζεται να με αγαπας τοσο Άνια. Δεν χρειαζεται να με θελεις  συντροφο. Υπήρξα λίγος.

Αλλα θα γινω καλυτερος για εσενα. Για την οικογενεια μας. Θα σου δωσω τα πάντα. Εστω και αργα. Εστω κι ετσι.

"Α-Αλεξει?" η Ανια με κοιτα εκπληκτα . Απο πανω ως κατω.

Δαγκωνω το χειλος μου.

Σ'αγαπαω . Επρεπε να μου πεις την αληθεια. Επρεπε να τον πνιξω που το εκανε αυτο σε εσενα. Να με πνιξω που το επετρεψα. Να σκοτωθω που δεν σε προστατεψα. Θελω να με σκοτωσω που ενα χρονο και τρεις μηνες εζησα μακριά σου. Δεν επρεπε να με προστατεψεις. 

Σευχαριστω Ανια, σευχαριστω αγαπη μου, που με προστατεψες. Που δεν με αφησες να σκοτωσω τον μικρο αδερφο μου. 

Ασε μου μια γωνιά απο την υπαρξη σου, απο την ζωη σου να ζησω διπλα σου, να σας προσεχω εσενα και τον Σούρα, ασε με να δειξω ποσο καλα μου εμαθες να αγαπαω. 

Λυπαμαι μωρο μου. Λυπαμαι για όλα.

Αλλα ειμαι εδω.

Λυπαμαι που αργησα να ερθω. Λυπαμαι που ηρθα ετσι. 

Δεν θα σου πω τιποτα ποτε . Θα μου επιτρεψεις αυτο το χαρτι στην παρτιδα του ερωτα μας να το κρυψω απο εσενα. Δεν θελω να μάθεις ποσο λίγος υπήρξα. 

"Τι κανεις εδω? δεν ειχες πτήση?"

"Αναβληθηκε"

"μα..το τζετ δεν ειναι δικό σου?"

Κοιταω χαμηλα.

Ο Σουρα τρεχει κατα πανω μου

"Ηρθες να παιξουμε επιτραπεζιο τελικα?"

"Ναι. Ήρθα να παιξουμε επιτραπεζιο . Θα κάτσω τελικά καποιο διάστημα στην Μοσχα" ψελλιζω καθως κοιταω την Ανια στα ματια.

Η Ροζ πισω απο την Ανια με κοιτα βουρκωμενη. Της κανω ενα ελαφρο νευμα με το κεφαλι. Ενα νευμα ευγνωμοσύνης.

Σ'ευχαριστω Ροζ. Σ'ευχαριστω.

...............................................

 Κοριτσιααααααααααααααααααααα καλημερα!