yun isang linggo na niya kong ginugulo, pero hanggang ngayon hindi pa rin ako sanay, I mean ayaw kong hayaan ang sarili kong masanay sa mga bagay na pwede namang wala sa buhay ko, wala habang nabubuhay pa ko.

"hey kain ka na." sabi niya saken ayan may dala na naman siyang pagkain this time sabay na kaming kumakain.

"oi nga pala magkakaroon ng event bukas sa ospital para sa ibang pasyente punta tayo ah." sabi niya. aba matinde siya ata yung pasyente dito at hindi ako.

"ikaw nalang, alam mo namang ayokong naglalalabas eh." sabi ko sabay kuha ng isang mansanas at kumagat dito.

"ayaw mo o pinapanindigan mong kunwari ayaw mo?" bigla akong napaisip sa sinabi niya kasi katulad ng mga nakaraan naming pag-uusap, may punto na naman siya. ano nga bang pinapatunayan ko? ano nga bang pinapanindigan ko?

"oo na, pupunta na." wala akong ganang makipagtalo sa kanya ngayong araw.

"masaya yun :) may mga games din sali tayo ah :)" hindi ko na siya pinansin at nagpahinga nako habang siya kung ano ano ang pinag-iimagine na mangyayari bukas. sa ilang taong pamamalagi ko dito sa ospital may mga events na ginaganap dito every month para sa mga pasyente pero dahil nga sa sakit ko, nawawalan ako ng ganang makipaghalo-bilo sa iba-ibang tao, dahil nga sa pagkawala ng mga kaibigan ko ayaw ko ng makakilala ulit ng mga taong alam kong iiwan lang din naman ako, or worse, siya ang maiiwan ko.

Kinabukasan.

"ui binili kita ng damit for sure bagay yan sayo :D" umagang umaga yan ang bungad saken ni Marlon -_- putek yan daig niya pa yung babae swear.

"ano ba ang aga-aga ni di pa nga ko nakakapagtoothbrush/nakakaligo -_-" reklamo ko sa kanya.

"basta ah isuot mo to" sabay angat niya sa binili niyang damit, dress siya, at dun ako naasar.

"yan? seryoso ka? isusuot ko yan? nahihibang ka na ba?!" sigaw ko sa kanya

"ano bang problema dito?" mahinahong tanong niya.

"kuya papaalala ko sayo, may leukemia ako, may sakit ako, konti na nga lang kalbo na ko eh! taos pagsusuotin mo ko niyan?! adik ka ba?" nakakainis siya umagang umaga nasira na agad ang araw ko.

"oh ano ngayon? hindi naman siguro magsasayang ang mga tao ng oras para tingnan kang naka-dress or magcomment pa kung bakit ganun yung suot mo diba? siguro naman may sariling buhay sila, why do you always think of what people will think?! kaya ka di sumasaya eh." sabi niya sabay umalis na, pero iniwan niya yung damit. siguro nainis na din siya saken, first time sino bang hindi.

eto ko kumakain ng tanghalian mag-isa, ilag oras na din ang lumipas simula ng umalis siya. nakakapanibago din pala, ahahhahah! natatawa ko sa sarili ko ngayon bakit nga ba ako natatakot sa sasabihin ng iba eh mamamatay na rin naman ako :3 simula nung nakilala ko siya ang dami ko ng tanong at lahat ng tanong na yun hindi ko nasasagot nakakainis, lagi nalang akong napapaisip.

maghahapon na. ilang oras na ba kong nakatingin sa damit na binili niya para saken? aarte pa ba ko,, susuotin ko na to. saktong sakto saken, pano niya kaya nalaman ang sukat ko? o baka naman marami lang talaga siyang alam sa mga ganitong bagay. bago ako lumabas sa harap ng pinto nakita ko ang isang pares ng magandang sandals, feeling ko ako si cinderella. 

naglalakad ako sa hallway, sheyt nakakapanibago

NP: Brave ------->>>PAKIPLAY NALANG YUNG MUSIC

You can be amazing

You can turn a phrase into a weapon or a drug

You can be the outcast

Or be the backlash of somebody's lack of love

Or you can start speaking up

Nothing's gonna hurt you the way that words do

When they settle 'neath your skin

Kept on the inside and no sunlight

Sometimes the shadow wins

But I wonder what would happen if you

Habang papalapit ako sa event center dito sa hospital, nagsisimula nakong makarinig ng hiyawan ng mga tao, siguro nagsisimula na.

Say what you wanna say

And let the words fall out

Honestly I wanna see you be brave

With what you want to say

And let the words fall out

Honestly I wanna see you be brave

habang naglalakad ako nakasalubong ko yung doctor ko.

"green?" nagtatakang tanong niya.

"doc naman eh " nahihiya nako sheyt gusto ko ng bumalik sa kwarto, feeling ko ang laki kong tanga -_-

"ang ganda mo ija, halos hindi nga kita nakilala eh." sabi nito,

"sige po aalis nako baka mamaya may sabihin pa kayong iba hindi na talaga ko makakaharap sa inyo." sabi ko sabay nagmadaling iwan si doc. NAKAKAHIYA TALAGA.

I just want to see you

I just want to see you

I just want to see you

I wanna see you be brave

I just want to see you

I just want to see you

I just want to see you

I wanna see you be brave

unti unti ko ng naririnig ang boses ng isang lalaking kumakanta, ang ganda ng boses niya.

Everybody's been there, everybody's been stared down

By the enemy

Fallen for the fear and done some disappearing

Bow down to the mighty

Don't run, stop holding your tongue

Maybe there's a way out of the cage where you live

Maybe one of these days you can let the light in

Show me how big your brave is

"ate! ate!" sigaw ng isang bata. ewan ko baka mamaya ako yung tinatawag niya kaya nilingon ko at hindi ako nagkamali ako nga nag tinutukoy niya.

"hello." bati ko sa kanya, ngayon nalang ulit ako nakipag-usap sa ibang pasyente.

"ikaw yung nasa kabilang kwarto hindi ba?" tanong saken nito ewan ko sa batang to parang ang mature magtanong.

"kabilang kwarto?" 

"room 206" sabi niya sabay ngiti saken

"ah oo ako nga yun." sagot ko.

"ang ganda mo ate pero bakit ka po nasa-ospital?" tanong niya ulit saken, ang kulit ng batang to.

"bola mo, may sakit kasi si ate." sabi ko.

"anong sakit? ako din kasi may sakit din :D" sabi niya, somehow naaawa ako sa kanya feeling ko hindi niya alam ang meaning ng may sakit.

"leukemia." sabi ko sabay ngiti sa kanya.

"ay ate pareho tayo :D" nagulat ako ng sinabi niya yun, may sakit siya pero naakamasiyahin niya, nakakainggit siya.

"sama ka? may event sa baba." pag-iiba ko ng topic.

"sige po :)" tapos eh iniabot ko ang kamay ko sa kanya. ang unfair lagi ng mundo sa lahat ng bagay, bakit wala laging exception? bakit kelangan may magdusa hindi ba pwedeng lagi nalang masaya?

Say what you wanna say

And let the words fall out

Honestly I wanna see you be brave

With what you want to say

And let the words fall out

Honestly I wanna see you be brave

And since your history of silence

Won't do you any good

Did you think it would?

Let your words be anything but empty

Why don't you tell them the truth?

Say what you wanna say

And let the words fall out

Honestly I wanna see you be brave

With what you want to say

And let the words fall out

Honestly I wanna see you be brave

I just want to see you

I just want to see you

I just want to see you

I want to see you be brave

I just want to see you

I just want to see you

I just want to see you

I want to see you be brave

I just want to see you

I just want to see you

I just want to see you

I want to see you be brave

I just want to see you

I just want to see you.

See you be brave

"para balanse, kelangan kasi yun, hindi mo maaappreciate ang kasiyahan kung wala kang pagdudusahan tama ba?" nagulat ako narinig ko ang boses niya, bumaba siya ng stage at nasa harapan ko na ngayon, siya pala yung kumakanta kanina, kaya pala gusto niyang makapunta ko.

"oh masaya ka na? suot ko na yung binili mo." sabi ko sa kanya sabay tingin sa batang nakasalubong ko kanina, ayaw ko ngang tumingin sa kanya.

"oo naman, hindi naman ako bulag para hindi ko makita." sabi niya.

"nagsisimula ka na naman." sabi ko.

"now you're brave enough to be who you are, ang ganda mo ngayon." yun ang salitang ewan ko lang pero parang napukaw yung puso ko, parang pumintig bigla ng napakabilis. hindi ko na alam. buong gabi ay pinaonood lang namin ang mga nagpeperform masaya pala, naisip ko lang na ilang taon na pala ang pinalagpas ko para maging masaya. sayang taon, sayang ang buwan, sayang ang araw, sayang ang oras, sayang ang minuto, nasayang ang bawat segundo ko.

____________________________________________________________________________

VOTE/COMMENT