Pangalawang araw namin ngayon, so far so good ang saya, habang kami ni Ryan ay naghahabulan sa dagat at dinadama ang bawat alon na humahampas sa mga paa namin si Marlon naman busy na naman sa notebook na hanggang dito dala niya pa rin, binasa ko siya ng tubig XD minsan lang magsaya itotodo ko na.

"ui teka." sabi neto

"walang teka teka" binasa ko ulit siya tapos tinulungan ako ni Ryan na basain si Marlon ahahahhaah kawawa napagtulungan, ngayon silang dalawa nalang ang naglalaro ako naman ang nanonood, napagtanto ko kelan ba ko huling ngumiti ng hindi iniisip ang sakit ko? 

"mommy salamat." hingal na sabi ni Ryan saken, ewan ko bigla siyang nagpasalamat, para kong nakikipag-usap ngayon sa isang matandang Ryan

"san?" tanong ko

"sa lahat po, kahit hindi mo ko masyadong kilala tinuring mo po kong kaibigan , tapos ngayon tinuring niyo pa kong anak ni Kuya." sabay turo kay Marlon na ngayon ay nakalubog sa buhangin, iniwanan niya pala XD kinakawayan ako kaya kinawayan ko lang din pabalik

"asus. ahahaha balikan mo na yung kuya mo dun baka masipit pa yan ng talangka XD

"ahahhaha tara." tapos hinila niya ko papunta kay Marlon ayun nahukay naman namin siya. ang saya, sana laging ganito pwede bang i-pause? pwedeng wala nalang bukas? pwede wag nalang matapos yung araw? eto na naman ako sa mga request kong napakaimpossible.

Nung gabi naman pinuno namin yung sikmura namin ng pagkain, nagluto kaming dalawa ni Marlon, ngayon para na talaga kaming isang buong pamilya na nasa isang bakasyon. 

"Ryan masaya ka ba?" out of nowhere biglang natanong ni Marlon si Ryan ng ganyang tanong.

"opo naman. kasama ko kayo ni ate eh. salamat po ah sinama niyo ko dapat kayo nalang eh para parang date :D" nakangising sabi nito, aba at natuto na siya ngayong mang-asar :3

"ahahahahha ok lang atleast para tayong pamilya diba?" ayan sinigundahan pa ni Marlon 

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _  _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

"Marlon! anak ng! gising~ si Ryan!" rinig mo yan sa buong resort, shit happens when you're happy, kapag sobra mong saya laging may kapalit.

"ano?! tara dalhin na natin siya sa ospital!" nagmadali kaming buhatin si Ryan papunta sa ospital na malapit lang dito pero bigo kami kasi clinic lang ang meron sila kaya naman tumawag na kami ng ambulansya, ok na yung 2 araw eh, nakapagpahinga kami, naging masaya pero kung alam lang namin na yun ang kapalit? edi sana sa ospital nalang kami. agad kaming tumawag ng ambulansya para madala si Ryan sa ospital kung san kami galing.

"Ryan, Ryan, naririnig mo ba ko?!" alalang alalang tanong ni Marlon sa walang malay na si Ryan. it was 5:30 ng magising ako nakita ko si Ryan na lumabas sabi ko bumalik agad siya and then 7:08 ng magising ako pero wala si Ryan sa tabi namin till lumabas ako nakita ko si Ryan na nakahilata na sa sahig, nagbebleed.

"wala pa rin ba? Ryan gumising ka naman oh. please" sorry pero pagdating kay Ryan, mahina ako siguro kasi naging kaibigan ko siya, kasi parang naging kapatid ko siya, siguro kasi siya yung batang nagparamdam saken kung pano maging ina bago ako mamatay, 45 minutes din bago kami makarating shit lang. pagdating namin nandun na ang tunay mama ni Ryan alalang alala.

"sorry po." yan ang salitang nasabi ko sa ina ni Ryan agad namang dinala si Ryan sa emergency room, tapos, tapos, nawalan ako ng malay.

Pagkagising ko nandun sa ang doctor ko, tila ba manghang mangha siya.

"bakit po?" tanong ko.

"ija, unti unti ng nawawala ang mga sugat mo :D" masayang balita nito saken

"teka si Ryan po? anong nangyari saken?" tumayo ako para puntahan si Ryan hindi ko na hinintay ang doctor na sagutin ang mga tanong ko, biglang bumilis ang paglakad ko, ewan ko pero para akong hinihila para bumilis. pagdating ko sa kwarto kung san nandun si Ryan nakita ko siya, nakabalot ng isang napakaputing kumot.

"teka? doc? pero." hindi ko matuloy lahat ng sasabihin ko dahil hindi ko alam ang uunahin ko. tama ba ang nakikita ng dalawa ko o nag-iilusyon lang ako? nasa realidad ba ko o nasa panaginip lang? hindi ko alam gusto kong gumising, sinampal ko ang sarili ko para makasigurado ako, at hindi ako nagising, eto ang totoo. wala na si Ryan. kasabay ng pagbalik ko sa kumot na nakabalot sa inosenteng mukha ni Ryan ang pagpatak ng luha ko. Life really is a Sadist. kinomfort ko ang ina ni Ryan sinabi ko sa kanya ang mga naging huling sandali ng anak niya, nagpasalamat siya, nakakainis kasi wala akong magawa, nakakahiya kasi pinagkatiwala niya samen yung anak niya tapos yun ang nanyari, pero sabi niya wag ko daw sisihin ang sarili ko dahil may taning na daw talaga ang buhay ni Ryan. buong araw akong nagmukmok sa kwarto ang nag-iisip ng kung ano ano ng mapansin kong wala si Marlon. naalala ko bakit wala siya? kasama pa namin siya ni Ryan kahapon, kasama ko siya ng sinugod namin si Ryan dito pero bigla siyang nawala.

__________________________________________________________________________

VOTE/COMMENT