To whom it may concern,

Hello-- err... Kumusta kayo!?

Nandito na naman ako at nagbabalik. Alam ko, matagal na rin akong hindi umiimik at nakikipag-usap sa inyo (kung meron mang nagbabasa nito)

*cricket noises*

Ehem...

Anyway, ito nga pala ang pinakauna kong istorya na sinulat simula nang sumali ako sa Wattpad way back 2009. Ano?! 9 years na pala in the making ang 31 Days to Die?!

Oo. 

Sana naman hindi umabot ng 10 years. LOL.

So yeah... Bakit umabot ng ganito katagal?

Sa totoo lang, ewan ko. 

For some reason, lagi akong nasa-stuck sa kalahatian. Either biglang wala akong  maisip na kasunod o may naisip akong bagong concept na magiging dahilan para mag-edit ako, mag-revise or worse, mag-rewrite. 

Hindi ko talaga kayang mapanindigan (ang sakit no? haha)

Siguro dahil medyo malungkot, morbid, ma-drama at makatotohanan ang kwento. Para sa'kin kasi mas madaling bigyan ng conflicts ang fantasy characters kahit gaano pa yun kahirap, kagrabe o kasakit... kasi nga, alam kong may chance na maging happy pa rin ang ending. May magic na involved e.

Pero dito, ewan ko.

Ang tunay na buhay, mapait. Walang magic. Puro pag-asa lang.

Kung tinatanong ninyo kung happy ba ang ending ng story na to, hindi ko pa alam.

I just make up things as I go... which is weird for me kasi  usually, bago ko isulat ang isang kwento, may outline na ko from beginning to end. I want to keep guessing and I want to surprise myself.

I'm not writing this for reads or to get more followers, comments or votes. As you can see, mababa nga ang stats ng story na to. Expected ko na 'yon from the beginning, right when I chose to write about suicide. I'm not writing to express an opinion about suicide either. I just want to tell a story about life, death and living life.

Even though, isang sugal ang mag-exert ng effort sa isang bagay na maliit ang chance na makaapekto sa ibang tao, I'd still do it over again. Hopefully, this time, matapos ko na. At sana, samahan ninyo ako hanggang sa huli.

Salamat,

Shim