Het is 31 december 2999. De vervloekte laatste dag van het laatste jaar dat onze wereld gaat bestaan. Iedereen op de wereld weet dat de aarde bij het aanbreken van het jaar 3000 vergaat. Geen oud en nieuw, maar alleen maar oud. De wetenschappers voorspellen het al jaren en iedereen hoopte dat ze voor de laatste dag al dood zouden zijn, dat ze niet hoefden af te tellen tot hun einde. Geen wonder dat het aantal zelfmoordpogingen - en successen - uit de pan zijn gerezen de laatste dagen. Het enige dat mij nog aan deze aarde houd is mijn zusje.

Isla is het licht van deze wereld en het licht dat het misschien kan redden. De enige voor wie ik het aankan om mijn eigen einde langzaam dichterbij te zien komen. De enige reden dat ik mezelf laat onderdompelen in de angst voor de tijd die me achterna zit, is zodat zij niet met mijn verlies moet zitten de laatste momenten in haar leven. Ze zal in mijn ogen kijken op het moment dat de wereld eindigt en ik hoop dat het haar einde daardoor verzacht.

De avond kwam op de ene manier veel te snel en aan de andere kant veel te langzaam. Het is vreemd hoeveel je ineens gaat waarderen als je weet dat je einde dichterbij komt. Ik ben heel erg dankbaar dat ik in goede gezondheid verkeer als ik dood ga en dat ik mezelf verlies aan een ramp en niet aan een ziekte. Maar dat helpt niet dat het doodeng is, zo ontzettend eng dat ik geen hap door mijn keel krijg. Dat mijn hele lichaam trilt. Ik zou nog een heel leven voor me hebben, ik ben pas zestien jaar. Isla is pas elf.

Het is 31 december 2999, 23:50. Ik weet niet meer wat ik moet denken. Ik wil niets liever dan dat 32 december bestaat, maar aan de andere kant wil ik deze doodsangsten niet nog eens moeten doormaken. Ik haal diep adem als we ons huis uitlopen. Iedereen gaat de straten op, om nog een laatste keer samen te zijn voordat de wereld ten onder gaat.

Buiten staat Noah, mijn beste vriend sinds we klein waren. Ook hij zal er na vannacht niet meer zijn, niemand van de mensen die voor me op straat staan en die ik mijn hele leven lang gekend heb. Pas op het moment dat ik Noah een knuffel geef, zo rond vijf voor twaalf, beginnen de tranen te lopen. Ik vertel hem hoeveel ik van hem houd, hoewel dat misschien niet op romantisch vlak is, maar als vriend.

Daarna draai ik naar mam. Ergens vind ik het jammer dat ik mijn vader niet heb kunnen zien om hem gedag te zeggen, maar anderzijds kan me die man ook niet zoveel schelen. Ik knuffel mijn moeder en de tranen stromen over mijn wangen, over haar wangen. Ik vertel haar dat ik heel veel van haar houd, dat ik hoop dat we elkaar weer terugzien waar we dan ook na de dood terecht mogen komen. Dat ik voor altijd haar dochter ben.

Isla is de lastigste persoon om afscheid van te nemen. Mijn zusje is al de hele avond in tranen en het is een wonder dat ze nu nog tranen over heeft. Ik vertel haar dat we altijd samen zullen zijn, dat ik deze hele wereld gesloopt zou hebben als ik daarmee haar kon redden en dat ze vooral niet te bang moest zijn. Dat het vredig zal zijn en dat ik haar hand tot op het laatste moment vast zou houden en dat de hemel prachtig is.

Het is 31 december, 23:59. Stilletjes beginnen de mensen om me heen af te tellen. Ik sta op en haal nog een paar keer adem. Ik probeer zo min mogelijk te trillen als in Isla's hand vast pak. Ik herinner haar eraan dat ik bij haar blijf, dat ik haar hand blijf vasthouden. Daarna pak ik Noah's hand vast. We hebben geen woorden nodig. Een snel oogcontact is voor mij genoeg om te weten dat hij net zo bang is als ik.

10
Dit is het einde.

9
8
Mijn moeder geeft mij en Isla nog een snelle laatste kus voordat ze Isla's hand vastpakt.

7
Ik haal nog eens diep adem, ik voel Isla's handen trillen in die van mij.

6
Mijn hart klopt zoals het nooit geklopt heeft, het wil leven.

5
Ik zou niet meer bang moeten zijn, ik heb mijn einde al vaak genoeg gedroomd

4
Laat de hemel maar vallen.

3
Ik kan het niet meer. Ik ren weg, naar binnen via de nog openstaande voordeur, de handen van Noah en Isla nog in die van mij geklemd. Isla laat mam's hand los, maar ik heb geen tijd om daarover na te denken. Ik ren de kelder in en laat me daar op de grond vallen. Het enige wat ik hoor is het hijgen van mij, Isla en Noah.

2
1

Het vallen van de hemel is waar we beginnen. Duizend mijlen en polen uit elkaar.