Sarah

Het was de eerste woensdag van het nieuwe schooljaar na de zomervakantie.
De zomer die ik nooit zou gaan vergeten.

Vol met vreugde en de nieuwe energie die ik had van afgelopen zomer liep ik de school binnen en ging ik naar het lokaal van de leerlingenraad.

Ik was erg trots op mezelf dat ik het hoofd van de leerlingenraad was. Mijn moeder zei ook dat dit mooi op mijn CV zou staan.
Daar had ze zeker gelijk in. Ik wilde een verandering maken. Maar niet zomaar een verandering. Een verandering wat zou blijven voortleven. Ook als ik niet meer op deze school zou zijn.

"Goedemorgen," groette Amy mij toen ik de ruimte van de leerlingenraad binnenliep. "Ik heb een croissantje voor je als je trek hebt,".

Ik bedankte haar en nam plaats aan de tafel waar we altijd onze vergaderingen hielden met alle klassenvertegenwoordigers.

"Onze rector wilde je na het eerste uur spreken over de kantine," meldde Amy. "Ik denk dat hij jouw idee accepteert,".

"Denk je dat echt?" vroeg ik bescheiden en Amy knikte vol overtuiging.

"Ja! Dat denk ik echt. Sarah, al vier jaar doe je wat het juiste is voor deze school. Denk aan het zebrapad voor de school en vergeet ook niet dat jij degene was die er voor heeft gezorgd de muziekklas elk jaar een concert mag geven op het schoolplein," moedigde Amy me aan. "Jij bent onze heldin,".

Ik voelde me enorm gevleid door haar warme woorden en kreeg er warme wangen van.

"Je bent zo lief," reageerde ik met een glimlach.

"Het is de waarheid. Jij moet uiteindelijk de president van Nederland worden, want het kabinet van nu is... niet met woorden te omschrijven," vertelde Amy en begon een verhaal over de politieke partijen te vertellen.
Ik hoorde haar verhaal aan, maar dacht ondertussen aan hele andere dingen.

Het ging zo goed allemaal. Nadat mijn moeder de waarheid had vertelt waarom mijn vader niet in mijn leven was voelde dit als een beloning van het universum. Aangezien mijn vader mijn moeder had verlaten toen ze vertelde dat ze zwanger was van mij dacht ik dat mijn leven niet goed was begonnen. Een baby zonder vader.
Geen enkel kind verdiende dat.

Maar kijk nu. Ik maakte veranderingen. Ook al waren ze klein. Ik had een doel en ik maakte het waar.
Mijn vader zou mij nooit leren kennen. Dat vond ik jammer, maar ik was ook heel erg boos op hem. Verder wilde ik er niet meer aan denken. Het was verleden tijd.

Het laatste jaar was begonnen en ik begon het goed met een leuke zomervakantie.
Ik had nooit verwacht dat ik een jongen zou leren kennen en al helemaal niet dat het Huub zou zijn.
Zijn dennengroene ogen en zijn sexy schouders.

Ik vond hem heel erg leuk. Hij had me een bericht gestuurd dat hij me zag zitten en of ik een keer met hem wilde afspreken.
Huub was echt mijn type. Ik zag hem elke dag op school, maar we hadden nooit met elkaar gesproken.

Ik ging natuurlijk naar de belangrijke wedstrijden van zijn voetbalteam wanneer ze tegen andere scholen speelden.
Onze school, genaamd Duivenstijn College, had andere scholen geïnspireerd om te investeren in sport. Zo werden er jaarlijks toernooien georganiseerd en konden er mooie bekers gewonnen worden.

Huub en ik spraken af op een heerlijke hete zomerdag en gingen samen een ijsje halen bij de ijssalon in een andere stad.
We spraken af in het geheim, zodat niemand ons kon tegenkomen. Zo deden we dit ook met een avondje naar de bioscoop en we hebben zelfs een middag geluncht. Het was nooit in me opgekomen dat Huub degelijk wel romantisch was. Onze eerste zoen was op de tweede date. Hij wilde wel op de eerste date, maar ik wilde hem nog even laten wachten. Daar had hij respect voor.
Toen het nieuwe schooljaar bijna begon spraken we af dat we elkaar na onze lessen zouden opzoeken aan de achterkant van de school langs het kanaal. Daar waren veel bosjes en een bankje.

Ik kreeg een bericht binnen van Huub, terwijl Amy nog steeds over de politiek in Nederland aan het praten was.

Ik glimlachte door zijn woorden en Amy zag het. Ze keek me nieuwsgierig aan.

"Oeh! Wie laat jou zo lief glimlachen?" vroeg ze met een grijns en mijn wangen kleurden een beetje rood.
Ik mocht het niet vertellen, want Huub en ik hadden dat samen afgesproken.

"Niemand," loog ik slecht en Amy kwam naast me staan.

"Ik geloof je niet," reageerde ze en ik lachte. Snel hield ik mijn telefoon van haar vandaan.

"Kom op! Sarah! Ik mag het toch wel weten? Met wie app je?" bleef Amy doorvragen en probeerde mijn telefoon te pakken.

"Oke. Oke. Ik wil je best wel wat vertellen, maar ik zeg niet alles, want dat heb ik met hem afgesproken," was mijn voorstel en Amy knikte.

"Vertel!"

"Oke, ik zie dus een jongen en ik vind hem dus wel een beetje leuk," begon ik langzaam en Amy kon niet van me wegkijken. Ze wachtte op elk detail.

"En? Hoe is hij? Zit hij hier op school? Ken ik hem?" waren haar vragen.

"Hij zit hier op school," gaf ik toe en glimlachte. Hoe kon ik het niet vertellen? Ik mocht toch ook gewoon blij zijn en het delen met iemand die ik beschouwde als een vriendin.

"Wie is het? Mag ik het alsjeblieft weten?" vroeg Amy door, maar ik hield toen mijn mond. Ze had genoeg details gehoord en we moesten naar het eerste uur toen de bel ging.

"Saved by the bell," grapte Amy en toen zij als eerste het lokaal uitliep, wilde ik op Huub reageren.

Ik vond het leuk en ook spannend dat Huub me had meegevraagd naar een feestje van een vriend van hem. Toch kreeg een klein raar gevoel. Zou ik daar dan alleen zijn? Niemand wist het van ons, dus waarom durfde hij me ineens uit te nodigen voor een feest waar bekenden waren?
Ik wilde er tegelijkertijd niet te veel over nadenken. Overdenken. Dat was een beter woord. Daar was ik namelijk erg goed in.