24:00

Ik doe mijn ogen open. Mijn hoofd duizeld. Waar ben ik? Het is hier zo donker. Ik zie de rode letters van een klok een beetje verder van mij af. Er staat 24:00 op. Wanneer mijn ogen beginnen te wennen aan het licht, zie ik dat dat geen gewone klok is. De klok is verbonden met heel veel draden. Wacht eens... Een klok met zoveel draden... Dat is... Dat is...

Een bom!

Wat moet ik doen? Ik kan hier toch niet blijven zitten. Ik probeer recht te staan, maar ik ben vast gebonden aan deze stoel. Ik probeer me wanhopig los te trekken. Maar ik ben te hard vastgebonden. Er is geen andere oplossing dan te roepen. Ik roep en roep, maar niemand hoort mij. Hoe zou iemand me ook moeten horen. Ik zit hier in de donkere kelder van een huis vast. Ik kan niets anders doen dan te wachten en te wachten en te wachten. Wachten tot de klok op 00:00 springt.

Maar ik ben nog veel te jong om te sterven. Ik moet toch iets kunnen doen. Ik roep weer harder deze keer. En nog eens en nog eens... Maar er komt geen antwoord. Wanhopig begin ik te huilen. Eerst zachtjes, maar dan steeds harder en harder. Het heeft geen nut. Ik zal hier sterven. Helemaal alleen...

Beste lezers,
Ik weet dat dit stukje heel erg kort is, maar ik zal het volgende langer maken.
Zeg me ook alsjeblieft wat jullie ervan vonden.
Mvg
Jelinka

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top