We zitten hier al een tijdje op de grond. Te wachten. Weeral. Dat is nog wel het ergst dat we niets anders kunnen doen dan wachten. Wachten tot we een idee vinden. Wachten tot we niets anders kunnen doen dan toch één draad uit te trekken. Wachten tot de bom afgaat.
Daarjuist toen we bezig waren, was dat veel gemakkelijker. Ik dacht niet meer na over wat er zal gebeuren op 00:00. Ik was enkel bezig met een oplossing te vinden. Het ging allemaal goed tot hij die draad uittrok. Ik weet dat ik het hem niet mag kwalijk nemen. Hij kan er niets aan doen. Hij heeft gewoon gehandeld uit angst. Angst om dood te gaan. Angst om het uur 00:01 te zien en te weten dat je nog maar één minuut leeft. En dat begrijp ik volledig. Alleen helpt die angst ons niet vooruit. Integendeel zelfs. Als we helder hadden nagedacht dan was onze tijd niet gehalveerd.
Ik moet nadenken anders kunnen we hier nooit weg. Plots schiet me iets te binnen. Ik herinner me terug iets. Ik was in het park. Ik kreeg die sms van Lore. Daarna kwam er een man naar mij gewandeld. Het was dezelfde man die hier nu ook is. Ik herinner me niet zoveel wat er toen gebeurde. Ik weet alleen nog dat we aan het praten waren en dan... Weet ik het niet meer. Dit is verschrikkelijk. Ik zit hier zonder dat ik weet wat ik heb gedaan. Is er iemand kwaad op mij? Of is er iemand kwaad op hem? En ben ik gewoon slachtoffer omdat ik met hem praatte. Ik weet het niet meer. Ik weet het allemaal even niet meer. Ik herinner me wel nog mijn moeder, mijn vader en mijn zus. Wat zouden zij nu aan het doen zij? Missen ze me wel? Weten ze eigenlijk dat ik weg ben? Ik denk het wel. Maar ze zullen me nooit op tijd vinden. Ik zou wel willen huilen. Maar wat voor zin heeft het? Ik ga hier dood. Dat weet ik nu al.
Plots zegt de man: "Ik heb een idee!"