Hij was het. Hoe langer ik erover nadenk, hoe zekerder ik erover ben.
Ik weet niet wat te doen. Kan ik hem er best mee confronteren of toch zwijgen? Wat voor zin zou het eigenlijk hebben om te zwijgen? Ik denk dat ik het best maar zeg.

Ik zeg: "Daarjuist zei jij mijn naam, hoe wist jij dat?" Hij kijkt me onderzoekend aan. Dan zegt hij: "Ik denk dat ik me dat gewoon herinner." "Lieg niet tegen me!" Roep ik. Hij vraagt: "Je denkt toch niet dat ik ons hierin heb gestoken?" "Ik weet het niet meer. Ik weet ook helemaal niets van jou en ik weet ook niet of ik je kan vertrouwen. Ik weet zelfs je naam niet." Antwoord ik. Daarop zegt hij: "Mijn naam is Rik en we zitten in hetzelfde schuitje."

Ik sta op en wandel rond in de kamer. Plots zie ik iets op het plafond. Het is een rood lampje dat aan en uit gaat. Het lijkt wel een camera. Ik wandel ernaar toe en wanneer ik dichter bij kom, zie ik dat ik gelijk had en het een camera is.

Maar wat doet een camera hier? Wat als Rik het echt niet was en iemand anders ons hier heeft gestoken? Misschien bekijkt degene die ons hier heeft gestoken, ons wel. Misschien zit hij ons een beetje uit te lachen met hoe we reageren.

Ik roep de anderen en vertel hen van de camera. Samen kijken we naar de camera. Niemand van ons zegt iets. Ik denk dat we niet weten wat te zeggen.