Σύντομα είχαμε βγει από τη θάλασσα. Η Anna με περίμενε με μια πετσέτα στα χέρια της, που απ'ότι φαίνεται είχε πάρει εξ αρχής μαζί της. Με τύλιξε με αυτή, σαν να με έπαιρνε στην αγκαλιά της. Ένιωθα περίεργα. Προφανώς και θα ένιωθα περίεργα. Μόλις με είδε να φιλιέμαι με κάποιον. Με έναν συγκεκριμένο κάποιον.

Αφού δεν το σχολίασε ακόμα, αυτό είναι καλό.

Αποφασίστηκε να γυρίσουμε όλοι σπίτι. Δεν έγινε κάτι το συγκλονιστικό. Κάναμε μπάνιο, για να ξεπλυθούμε, και όλοι έπεσαν στα κρεβάτια τους.

Όχι εγώ, προφανώς.

Στο δεύτερο ντουλάπι δίπλα από τον φούρνο στη κουζίνα, βρήκα ένα κλειστό πακέτο με γκοφρετάκια. Στο ψυγείο υπήρχε μια ανοιχτή κόκα κόλα. Σαν κοπέλα που είμαι, τα πήρα όλα, και να'μαι τώρα, τυλιγμένη με ένα σεντόνι, να κάθομαι στη κουνιστή καρέκλα του παππού -Θεός σχωρέστον- στη βεράντα του σπιτιού.

Όχι ότι είχε πολλά κουνούπια, αλλά είχα σκοτώσει καμιά δεκαριά.

Ο λόγος που ήμουν εδώ, ήταν γιατί για άλλη μια φορά δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Δεν σας έχει τύχει ποτέ, να θέλετε να κοιμηθείτε, και μια σκέψη να πετάγεται από εδώ, μια εικόνα από εκεί, και στο τέλος να κόβετε βόλτες σαν κάποιο βρικόλακα μέσα στο σπίτι;

Εμένα πολλές φορές.

Ας μπούμε κατευθείαν στο θέμα. Αυτή τη στιγμή, η ψυχολογία μου ήταν σαν πυρετός. Κάποιες φορές ανέβαινε, άλλες κατέβαινε, μέχρι που στο τέλος, σου είχε σπάσει τα νεύρα. Το μόνο που σκεφτόμουν, ήταν ο Ed. Ο Ed και τα χέρια του που με κρατούσαν σφιχτά στην αγκαλιά του. Ο Ed και τα χείλη του που φιλούσαν τα δικά μου. Ο Ed και η γεύση τσιχλόφουσκας που είχε. Ο Ed και-

Adrian.

Αμέσως έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά όταν εμφανίστηκε αυτό το όνομα στο μυαλό μου. Μετά από αρκετή ώρα, ασυναίσθητα δάκρυσα. Όχι πάλι.

Το μπουκάλι της κόκα κόλας έπεσε από τα χέρια μου και μέσα σε δεύτερα είχα πέσει και εγώ στο πάτωμα μαζί της. Μάλλον έκανα αρκετό θόρυβο, γιατί μέσα σε μερικά δεύτερα άκουσα γρήγορα βήματα να έρχονται προς τα εδώ.

Η φιγούρα του Jason εμφανίστηκε από πάνω μου και με βοήθησε να κάτσω πάλι στη καρέκλα. "Είσαι καλά;"

"Ναι, είμαι μια χαρά. Πήγαινε πάλι να κοιμηθείς. Συγνώμη που σε ξύπνησα." απάντησα γρήγορα.

Δεν ήμουν και τόσο αδελφική σήμερα.

"Δεν κοιμόμουν." απάντησε και κοίταξε κάτω τα χέρια μου. "Και δεν είσαι καλά, τρέμεις."

Ναι, πλάκα κάνεις.

"Είναι από την αδρεναλίνη. Θα είμαι καλά." του απάντησα και έκρυψα τα χέρια μου στο σεντόνι.

Εκείνος έκατσε κάτω, δίπλα μου και αμέσως κατάλαβα πως δεν θα έφευγε γρήγορα. "Γατί ήσουν ξύπνα τέτοια ώρα;"

"Σκεφτόμουν...πράγματα." απάντησα.

Εκείνος στένεψε τα μάτια του και με κοίταξε. "Δεν νομίζω η σκέψη του φιλιού του Ed να σε έκανε να πέσεις από μια καρέκλα."

"Ήταν απαίσιο." όπως και το ψέμα σου.

"Γι'αυτό παραλίγο να σας τελειώσει το οξυγόνο;" ρώτησε χαμογελώντας.

Δεν απάντησα. Είχε δίκιο. Ήταν υπέροχο. Αλλά δεν θα το παραδεχόμουν ακόμα.

"Κάτι άλλο σκεφτόσουν." συμπέρανε. "Πες μου."

Τον κοίταξα. "Δεν θέλω να το συζητήσω."

Εκείνος όμως δεν τα παράτησε. "Ξέρεις ένας τρόπος να γίνουμε «αδέλφια», είναι να λέμε τα πάντα μεταξύ μας."

Ρόλαρα τα μάτια μου. "Λίγο αργά, δεν νομίζεις;"

"Ποτέ δεν είναι αργά." απάντησε. "Δεν είναι ότι θα το πω σε κανέναν."

Συνέχισα να τον κοιτάω. Έμπλεξα τα χέρια μου. Δεν μπορούσα να μιλήσω. Δεν ήθελα να μιλήσω. Ήθελα να κοιμηθώ φυσιολογικά ένα βράδυ, όπως κάθε φυσιολογικό άτομο. 

Ήταν ένας άγνωστος.

Ανοίγεσαι πιο εύκολα σε έναν άγνωστο.

Σωστό.

"Δεν θέλω να πεις τίποτα στη μαμά και στον μπαμπά." προειδοποίησα. "Θα με σκοτώσουν που δεν τους το είπα νωρίτερα."

"Μην ανησυχείς."

Αλλά πάλι κάτι με μπλόκαρε. Και ο Jason το παρατήρησε. "Δεν θα σε κρίνω. Θα είμαι εδώ."

Το δάκρυ που είχε βγει πιο πριν, τώρα κύλησε. "Θα τα πω μόνο μια φορά."

"Δεν χρειάζομαι περισσότερες."

Πήρα μια βαθιά ανάσα και κοίταξα κάτω στα χέρια μου. "Ήταν δύο εβδομάδες πριν πεθάνει ο Adrian Reynolds. Ξέρεις, δύο χρόνια πριν. Είχα μείνει μετά το σχολείο, για μια εργασία για τη στρίγκλα της Γλώσσας. Είχα μείνει εγώ και μερικά παιδιά στη βιβλιοθήκη, και είχε προπόνηση η ομάδα του μπάσκετ. Κάποια στιγμή είχα πάει στο μπάνιο."

Εκεί μου ξέφυγε ένας λυγμός και άλλα δάκρυα βγήκαν. "Έπλενα τα χέρια μου, όταν ο Adrian μπήκε στο μπάνιο. Εκείνη τη στιγμή είχα σοκαριστεί. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ένα από τα δημοφιλή παιδιά και δεν ήξερα τι να κάνω. Οπότε του είπα πως μάλλον μπήκε στο λάθος μπάνιο, γιατί εκείνο ήταν των κοριτσιών. Εκείνος απάντησε πως δεν είχε κάνει λάθος και πως είχε έρθει εδώ για δουλειά."

"Εκείνη τη στιγμή δεν είχα καταλάβει τίποτα. Όταν όμως κλείδωσε τη πόρτα και γύρισε με ένα βλέμμα...Θεέ μου τόσο άσχημο. Τότε-τότε κατάλαβα πως κάτι δεν πάει καλά." ο Jason σκούπισε τα δάκρυά μου. "Όλοι είχαν ακούσει της φήμες για τη Chloe και εκείνον. Είχε έρθει κοντά μου και πριν το καταλάβω με φιλούσε. Προσπάθησα Jason, προσπάθησα να τον διώξω, αλλά..."

Ο Jason αμέσως με πήρε στην αγκαλιά του, ενώ εγώ πλέον έκλαιγα λες και έσπασε κάτι μέσα μου. Οι εικόνες εκείνης της μέρας έρχονταν συνέχεια στο μυαλό μου και με έκαναν να κλαίω όλο και περισσότερο. Εκείνος μου χάιδευε τα μαλλιά και πλέον με είχε πάρει κάτω μαζί του. Είχε κουλουριαστεί μέσα στην αγκαλιά του και κανείς δεν μιλούσε. 

Κάποια στιγμή, με φίλησε στο μέτωπο. Ήταν περίεργα, αλλά ήταν ωραία. "Συγνώμη που δεν ήμουν εκεί."

"Δεν μπορούσες να κάνεις και κάτι." μουρμούρισα. "Έτσι και αλλιώς σε λίγες εβδομάδες είχε πεθάνει."

"Και πάλι, θα μπορούσα να κάνω κάτι." επέμενε. "Αλλά δεδομένου ότι τότε δεν χαιρετιόμασταν καν, ίσως ήταν σωστή κίνηση να πας στον Nathan."

Αμέσως απομακρύνθηκα από εκείνον ."Πώς το ξέρεις;"

Εκείνος με κοίταξε απολογητικά. "Η Jane μου το είπε αφότου όλα πήγαν κατά διαόλου φέτος. Θεώρησε πως έπρεπε να ξέρω."

"Δεν είχε κανένα δικαίωμα!" φώναξα σιγανά. 

"Είμαι αδελφός σου Mae. Κάποιος έπρεπε να ξέρει." απάντησε σοβαρά.

"Και πάλι-"

"Ότι έγινε έγινε εντάξει;!" με διέκοψε. "Το θέμα ήταν επιτέλους να το βγάλεις από μέσα σου."

"Ίσως να μην ήθελα." απάντησα σιγανά. "Ίσως να μην ήθελα κανείς να ξέρει."

"Έτσι έκανες κακό στο εαυτό σου μικρή." είπε και με βοήθησε να σηκωθώ. "Τουλάχιστον τώρα έχεις ένα βάρος λιγότερο."

"Δεν-δεν ξέρω τι να πω." 

"Μη πεις τίποτα. Πάνε να κοιμηθείς." είπε. 

Και οι δύο γυρίσαμε για να μπούμε στο σπίτι, αλλά μια έκπληξη μας περίμενε και τους δύο. 

Ο Ed ήταν στη πόρτα.

Και μάλλον άκουσε τα πάντα.

Κάτι τέτοιες στιγμές θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί.