"Και μετά τι έγινε;" ρώτησα με την αγωνία στο στόμα. "Μίλα Ed!"

Ήπιε άλλη μια γουλιά από τη μπύρα του. "Μετά ανακαλύφθηκε πως είχαν στήσει τη ληστεία. Είχαν αλλάξει τις κάμερες στο κέντρο ελέγχου, και είχαν στήσει ένα ψεύτικο θησαυροφυλάκιο. Πήραν όλα τα χρήματα. προφανώς."

"Τους έπιασαν;" ρώτησα πάλι και σκότωσα ένα κουνούπι που ερχόταν πολύ κοντά στη μύτη μου.

"Ήρεμα εκεί, δολοφόνε." είπε κοροϊδευτικά. "Όχι δεν τους έπιασαν ποτέ. Ίσως πρέπει να δεις τις ταινίες μικρή Balard. Είναι καλύτερες από τις αφηγήσεις μου."

"Δεν μου αρέσει η φάτσα του Brad Pitt." απάντησα κάνοντας μια γκριμάτσα. "Ή του George Klooney."

"Μα σε αυτούς βασίζεται η όλη ιστορία. Ocean's Eleven. Danny Ocean, κατάλαβες;" ρώτησε δείχνοντάς με με το μπουκάλι του.

"Το γεγονός ότι η ταινία έχει το επώνυμο του χαρακτήρα που παίζει, δεν τον κάνει καλύτερο." απάντησα as-a-matter-of-fact. "Είναι γοητευτικός, αλλά δεν θα έπεφτα για αυτόν."

"Ναι μιας και σε περνάει καμιά σαρανταριά χρόνια, αλλά αυτό όχι, δεν είναι πρόβλημα." απάντησε πάλι με τον ίδιο κοροϊδευτικό τόνο.

"Ξέρεις κάτι;" σηκώθηκα από δίπλα του. "Βαρέθηκα να προσπαθώ να κάνω μια συζήτηση μαζί σου και εσύ να το γυρνάς στο δικό σου παιχνίδι."

"Ει έι, περίμενε. Πού πας;" ρώτησε και σηκώθηκε μαζί μου.

Ξεκίνησα να περπατάω μακριά του, μα μπορούσα να καταλάβω πως με ακολουθούσε. "Γυρνάω σπίτι."

"Ω έλα τώρα Mae!" φώναξε και με μια κίνηση άρπαξε το χέρι μου και με γύρισε προς εκείνον. Με κοιτούσε με ένα απολογητικό ύφος, σαν να μου είχε κλέψει φαγητό. Έλιωνε η καρδιά μου να τον βλέπω έτσι. "Συγνώμη. Δεν θα το ξανακάνω, το υπόσχομαι."

"Δεν σε πιστεύω." απάντησα και τράβηξα το χέρι μου. "Εξάλλου νυστάζω, αύριο θα ξυπνήσουμε πάλι νωρίς για να πάμε σπίτι. Ήταν ωραία μέρα, αντίο."

Πήγα να ξαναγυρίσω, αλλά δυστυχώς το χέρι του, μάλλον είχε κάποιου είδους μαγνητισμού με το δικό μου. "Έχουμε ακόμη πόσο, εννιά ώρες; Οι είκοσι τέσσερις ώρες σου, δεν τελείωσαν ακόμη."

"Ο μέσος έφηβος πρέπει να κοιμάται 8 ώρες." 

"Έχεις ήδη κοιμηθεί τρεις."

"Το βράδυ."

"Είναι καλοκαίρι."

"Και;" ρώτησα αφού δεν είχα κάτι άλλο να τον αποστομώσω.

"Το επιχείρημά σου δεν ισχύει." απάντησα με νικητήριο ύφος. "Και μέχρι να τα βρουν η Anna με τον Jason, είμαστε μόνοι."

Είμαστε μόνοι. Λες και αυτό θα με καθησυχάσει.

"Δεν βοηθάς." απάντησα ειλικρινά.

Άφησε το μπουκάλι του κάτω, μαζί με το δικό μου. "Πάμε για μπάνιο."

"Είσαι τρελός;" ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε να ρωτήσω. 

Ο ίδιος όμως είχε αρχίσει ήδη να ξεντύνεται. Η μπλε πόλο μπλούζα του έπεσε στην άμμο και το καλογυμνασμένο σώμα του εμφανίστηκε μπροστά μου. Απορώ με τη θάλασσα και το κρύο που κάνει πώς και δεν ξεπάγιασε. 

"Είναι το τελευταίο μου καλοκαίρι πριν γίνω και επισήμως ενήλικας με υποχρεώσεις." ξεκούμπωσε τη βερμούδα του. "Έχω κάθε δικαίωμα για τρέλες."

Ίσως είχε δίκιο. Το πρωί είπε κάτι για ρίσκα, και πως είναι ανύπαρκτα στη ζωή μου. Ίσως θα έπρεπε να κάνω κάτι τρελό. Εξάλλου, δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω. Έτσι, αποφάσισα να τον συνοδεύσω στην τρέλα του. Όσο εκείνον έβγαζε τη βερμούδα του και τα παπούτσια του, η μπλούζα που φορούσα και το σορτσάκι μου τα συνόδεψαν, με το σκούρο μπλε μαγιό μου έκανε τον Ed να σταματήσει ότι κάνει, και απλά να με κοιτάξει.

"Δεν περίμενα ποτέ να δω το σώμα της Mae Balard." είπε και με κοιτούσε λες και ήμουν κάποιο είδος πολύτιμου λίθου.

Ήταν ανατριχιαστικό, μέσα στο μυαλό μου, μέχρι που το σώμα μου άρχισε να ζεσταίνεται αρκετά.

Σταμάτα να με κοιτάς.

Όχι, όχι, συνέχισε.

"Ναι, οκ." απάντησα στα λόγια του. "Απλά πάμε, εντάξει;"

Προχωρήσαμε και οι δύο προς τη θάλασσα. Ήμασταν αρκετά απομακρυσμένοι από κάθε ζωντανό οργανισμό. Η φωτιά φαινόταν αρκετά μακριά και η μουσική του πάρτι μετά βίας ακουγόταν. Τα κύματα χτύπησαν τα πόδια μου, και ξαφνικά όλο μου το σώμα πάγωσε. Ένα χέρι κράτησε το δικό μου και ο Ed στεκόταν κοντά μου. Μου έδωσε ένα ενθαρρυντικό βλέμμα και μαζί, προχωρήσαμε πιο μέσα.

Το νερό ήταν αρκετά κρύο. Μπορούσα να νιώσω τον εαυτό μου να τρέμει. Σε κάποια στιγμή, όταν το νερό είχε φτάσει λίγο πιο πάνω από το στήθος μου, ο Ed, με κάποιο μαγικό τρόπο βούτηξε όλο το σώμα του στο νερό, παίρνοντας και μένα παραμάζεμα. Κάτω από την επιφάνεια του νερού δεν φαινόταν τίποτα, και πριν το καταλάβω, βρήκα τον εαυτό μου να επιπλέει πάλι στην επιφάνεια.

Θα τον σκοτώσω. Και θα μου αρέσει.

Όταν και ο Ed βγήκε από τη θάλασσα, βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά μου, παρ'όλα αυτά, κατάφερε να με πιτσιλήσει με μπόλικο νερό. Μάλλον να με μπουγελώσει είναι η πιο σωστή λέξη. Κρύωνα, και το ήξερε.

Κολύμπησε προς το μέρος μου, χαμογελώντας. "Πώς σου φαίνεται το νερό; Ξεπάγωσε τη καρδιά σου;"

Τον κοίταξα όσο πιο αγριεμένα μπορούσα. "Με έκανε να σε μισώ περισσότερο."

"Ω έλα τώρα Mae, δεν σου άρεσε καθόλου;" ρώτησε και πλέον κολυμπούσε γύρω μου.

"Όχι!" φώναξα αμέσως. "Θα μπορούσα να πνιγώ!"

"Ή απλά να κολυμπήσεις προς τα έξω." Μουρμούρισε κοντά μου.

"Σε μισώ." ξεστόμισα για δεύτερη φορά αυτό το βράδυ.

Τώρα βρισκόταν από πίσω μου. "Αυτή είναι η απάντησή σου για όλα."

Αν ήμασταν σε κάποιο στερεό μέρος, θα χοροπηδούσα από την έκπληξη. Δεν είχα καταλάβει πόσο κοντά μου βρισκόταν, μέχρι που τα λόγια του είχαν ακουστεί για άλλη μια φορά τόσο χαμηλόφωνα, κοντά στο αυτί μου. Το χέρι του ακούμπησε τον ώμο μου και με έτριψε απαλά. Τόσο απαλά, που έκλεισα τα μάτια στην αίσθηση αυτή.

"Χαλάρωσε." Τον άκουσα να λέει. "Δεν πρόκειται να πάθεις τίποτα."

Δεν απάντησα. Δεν είναι ότι μπορούσα κιόλας. Πλέον και τα δυο του χέρια έτριβαν τη πλάτη μου. Με είχε χαλαρώσει τελείως. Δεν πρόσεξα το πόσο πιασμένη ήμουν εκεί πίσω ποτέ. Ένιωθα λες και μπορούσα να κοιμηθώ με ένα χαμόγελο στα χείλη. Έβγαλα έναν ήχο ευχαρίστησης, κάτι που δεν περίμενα ποτέ να κάνω, και ένιωσα τον Ed να χαμογελάει.

Όλα ήταν τέλεια, μέχρι-

"Θεέ μου Ed! Κάτι με τσίμπησε!" ούρλιαξα λες και έβγαζα τα πάντα από μέσα μου. "Θα πεθάνω, θα πεθάνω, θα πεθάνω!"

Είχα πλέον γυρίσει προς το μέρος του, είχα γαντζωθεί κυριολεκτικά πάνω του. Χέρια γύρω από τον λαιμό του, πόδια γύρω από τη μέση του και το κεφάλι μου κρυμμένο στον λαιμό του. Όλο μου το σώμα έτρεμε, και ήξερα πως σε λίγο θα έκλαιγα σαν μωρό.

"Ηρέμισε μικρή. Κάποιο φύκι θα ήταν." απάντησε σιγανά στις τσιρίδες μου, αγκαλιάζοντας το σώμα μου.

"Τα φύκια δεν τσιμπάνε ηλίθιε!" Φώναξα για άλλη μια φορά. "Αν ήταν κάποιο τέρας; Ή χειρότερο, κάτι δηλητηριώδες;"

"Δεν το νομίζω." Απάντησε ήρεμα για μια ακόμη φορά.

"Αν πεθάνω, εσύ θα φταις!" Η φωνή μου έβγαινε βραχνή μετά από τόσες τσιρίδες.

Εκείνος με το χέρι του, γύρισε το πιγούνι μου έτσι, ώστε να τον βλέπω κατευθείαν στα μάτια. Είχε πολύ ωραία μάτια. Δεν θα έπρεπε να έχει τόσο ωραία μάτια. Είναι άδικο για όλους τους άλλους.

Θεέ μου τι λέω και δεν με βαράω;

"Δεν θα αφήσω τίποτα να σου συμβεί. Ποτέ." ψιθύρισε σκληρά. "Το κατάλαβες;"

Αν έπρεπε να πω κάτι αυτή τη στιγμή, αυτό θα ήταν "Ω Θεούλη μου, πόσο σέξι φαίνεται με το bossy ύφος του.". Μάλιστα αυτή η σκέψη μου ήταν τόσο αληθινή, που δάγκωσα το χείλος μου.

Σοβαρά τώρα, κάτι τρέχει με μένα.

"Ναι, κατάλαβα." είπα αναπνέοντας σιγά σιγά.

Εκείνος με κοιτούσε με τον ίδιο τρόπο που τον σκεφτόμουν. "Μη δαγκώνεις τα χείλη σου."

"Γιατί;" ρώτησα, όχι από περιέργεια, αλλά επειδή μου βγήκε αυθόρμητα.

"Με κάνει να σκέφτομαι διάφορα." απάντησε σιγανά και με κράτησε πιο σφιχτά πάνω του. "Με κάνει να θέλω να κάνω πράγματα. Πράγματα που εσύ δεν θες."

"Κάποιος πριν μερικές ώρες μου είπε κάτι πολύ ωραίο. Να παίρνουμε ρίσκα." ψιθύρισα.

Ο ίδιος πλέον είχε φέρει το πρόσωπό του πιο κοντά μου. Ένιωθα να ζεσταίνομαι. Πολύ. "Δεν ξέρω όμως τις επιπτώσεις που θα έχει αυτό το ρίσκο."

"Μη το σκέφτεσαι. Απλά πράξε." Τα λόγια αυτά δεν θα έβγαιναν από την Mae Balard της χθεσινής μέρας.

Ίσως φταίει η μπύρα.

Ίσως πάλι, δεν με νοιάζει ιδιαίτερα πλέον."

Όταν πλέον φαινόταν στα μάτια του το θάρρος, τα χέρια του που κρατούσαν τα πόδια μου γύρω από τη μέση του, με έφεραν πιο κοντά του, τόσο ώστε το στήθος μου να ακουμπά του δικό του. Τα χέρια μου ακόμη γύρω από τον λαιμό του έφεραν το κεφάλι του κοντά μου. Εκείνος ακούμπησε το μάγουλό μου, και πριν το συνειδητοποιήσω, τα χείλη του, άγγιξαν τα δικά μου.

Ήταν για ένα δεύτερο. Ίσως και λιγότερο. Αλλά ήταν αρκετό για να με κάνει να θέλω και άλλο.

Και ξέρω πως και ο ίδιος ήθελε ακριβώς το ίδιο.

Σε μια δεύτερη φάση, τα χείλη του ενώθηκαν πάλι με τα δικά μου, σε ένα πιο γλυκό, και χρονοβόρο φιλί. Ήταν απαλό, και είχε γεύση της τσιχλόφουσκας που ο Ed μασούσε πριν. Ο ίδιος το σταμάτησε όμως, πριν επεκταθεί. Με κοίταξε άλλη μια φορά στα μάτια. Γυάλιζαν. Δεν ήθελα να μάθω τι είχε εκείνη τη στιγμή στο μυαλό του γιατί ήξερα ότι δεν θα ήταν καλό. Μέχρι που με ξαναφίλησε.

Πιο δυνατά αυτή τη φορά.

Είχε αυτό που λέμε συναίσθημα. Είχε οργή, θυμό, αλλά είχε και αυτό το ενοχλητικό πράγμα που λέγεται έρωτας. Δάγκωσε το χείλος μου και απροειδοποίητα και η γλώσσα του χόρεψε με τη δική μου. Ήταν ωραίο, πιο ωραίο από όσο θα έπρεπε να είναι. Ήταν μεθυστικό, εθιστικό, σαν τον καφέ που δεν πίνω και σαν τη κόκα κόλα που κατεβάζω μονοκοπανιά.

Με έκανε να σταματήσω να σκέφτομαι.

Ήταν λες και ο κόσμος γυρνούσε, εμείς ήμασταν το κέντρο του, και μετά όλα τα άλλα εξαφανίζονταν. Ήταν σαν να υπήρχαμε μόνο εμείς οι δύο. Βρεγμένοι και κολλημένοι, ο ένας με τον άλλον. Δεν υπήρχε ο σπόρος του διαβόλου και η κατεστραμμένη Mae. Υπήρχε απλώς ο Ed που φιλούσε λες και ήταν η τελευταία πνοή ζωής τη Mae.

Ήταν ωραία.

Φυσικά, μέχρι που άρχισα να σκέφτομαι.

Πανικός αμέσως με κατέβαλε και ενοχές, όλα μαζί. Μα δεν τολμούσα να σταματήσω το φιλί, και δεν ήξερα γιατί. Ήταν σαν να το χρειαζόμουν, σαν να το είχα ανάγκη, σαν να ήταν ένα όνειρο που δεν ήθελα ποτέ να τελειώσει, γιατί...γιατί θα με πλήγωνε.

"Βρείτε Κανά δωμάτιο!" Μια φωνή από μακριά ακούστηκε.

Αμέσως -ούτε ο Flash τόσο γρήγορα- έφυγα πάνω από τον Ed και πήγα μακριά του. Και οι δύο αναπνέαμε με δυσκολία. Γύρισα το κεφάλι μου και κατάφερα να αναγνωρίσω τον Jason με την Anna,να μας κοιτάνε αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλο. Ήταν τόσο μα τόσο ντροπιαστικό.

Γύρισα πάλι προς τον Ed, ο οποίος μάλλον δεν σταμάτησε να με κοιτάει. Το όνειρο μπορεί να τελείωσε, μα από το βλέμμα του κατάλαβα πως δεν ήμουν η μόνη που ήθελε να το ξαναονειρευτεί.