"Πες μου τα πάντα." έκλεισα τη πόρτα του δωματίου. "Αλλιώς θα σε ρωτάω μέχρι να μου πεις."

Η Anna έκατσε στο κρεβάτι. "Δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάς. Ο Ed λέει βλακείες όπως πάντα."

Πήγα και πήδηξα κατά πάνω της. "Ο Ed μπορεί να λέει βλακείες, αλλά δυστυχώς ξέρει περισσότερα απ'όσα λέει."

Αληθινό γεγονός όσο και αν δεν μου αρέσει.

"Ο Ed δεν ξέρει τίποτα!" σχεδόν φώναξε και μετά έμπλεξε τα δάχτυλά της. "Ίσως να ξέρει κάποια πράγματα, αλλά δεν θα του έλεγα τίποτα."

"Τότε πώς ξέρει τα πάντα πριν από μένα;" την ρώτησα με σηκωμένο το φρύδι.

"Εγώ φταίω που είναι παρατηρητικός τύπος βρε Mae;" ήταν έτοιμη να δακρύσει. "Δεν ήθελα να το μάθει κανείς."

"Τώρα όμως το έμαθε. Και εγώ θέλω να το μάθω. Φτύσ'το από μέσα σου." τη παρότρυνα.

Εκείνη σούφρωσε τα χείλη της και έπεσε με τη πλάτη στο στρώμα του κρεβατιού. Πήρε ένα μαξιλάρι και το έβαλε πάνω στο πρόσωπό της. Κάποιες φορές, είναι πιο ανώριμη και από εμένα.

Μετά από λίγο ακούστηκε ένα βουητό, το οποίο δεν κατάλαβα. Οπότε πήρα το μαξιλάρι από πάνω της, και περίμενα το κόκκινο πλέον πρόσωπό της, να μιλήσει σαν άνθρωπος.

"Είμαι ερωτευμένη με τον Jason." μουρμούρισε.

"Ποιον Jason;" ρώτησα μπερδεμένη.

"Τι ποιον Jason ρε Mae; Τον γνωστό Jason!" σχεδόν φώναξε, πάλι.

Πολύ οξύθυμη μας βγήκε. Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα.

"Τον...αδελφό μου Jason;" ρώτησα σιγανά. "Αυτόν τον Jason;"

"Ναι...." απάντησε και με κοίταξε ανήσυχα. "Μη με χαστουκίσεις."

"Είναι ο αδελφός μου! Θεέ μου, Anna, ίου!" φώναξα.

"Κάνε ησυχία μαρή!" με πρόσταξε.

Έκατσα πάλι κάτω και απλά κοιτούσα το πάτωμα. Η καλύτερή μου φίλη είναι ερωτευμένη με τον αδελφό μου, ο οποίος δεν μου μιλάει καν, και εγώ είμαι η τελευταία που το έμαθε.

Ο διαολεμένος Ed St. Laurens φταίει. Για όλα αυτό το μαμούνι φταίει!

"Και το σπέρμα του διαβόλου πώς το έμαθε;" ρώτησα σιγανά.

Η Anna έκατσε πάλι στη θέση της δίπλα μου. "Στη παραλία το πρωί. Ο αδελφός σου μιλούσε με κάτι κοπέλες, και ο Ed με είδε που παρακολουθούσα κάθε κίνηση του αδελφού σου. Υποσχέθηκε όμως να μη πει τίποτα."

"Και την όλη σκηνή στο μεσημεριανό την λες «τίποτα»;" ρώτησα σαρκαστικά.

"Δεν νομίζω ο Jason, να κατάλαβε τίποτα." απάντησε. "Έτσι δεν είναι;"

"Μπα δεν τα πιάνει εύκολα αυτός." κούνησα υποτιμητικά το χέρι μου.

"Mae θα πεθάνω!" είπε δραματικά. "Αν το μάθει, θα νομίζει πως είμαι καμιά τρελή!"

Δεν είναι;

"Η κοπέλα του βρίσκεται στη φυλακή για φόνο. Δεν νομίζω πως είσαι πιο τρελή από εκείνη." προσπάθησα να την ηρεμήσω. 

"Ναι η αλήθεια είναι, πως τουλάχιστον εγώ είμαι φυσιολογική." με κοίταξε έντονα. "Και ας μη το πιστεύεις."

Δεν απάντησα στο σχόλιό της.

Έβαλε να δούμε μια ταινία. Μέσα στα πρώτα δέκα λεπτά είχε αποκοιμηθεί. Τότε αθόρυβα σηκώθηκα, και βγήκα από το δωμάτιο.Στο σπίτι παντού επικρατούσε ησυχία. Η ώρα κόντευε πέντε το μεσημέρι, και δυστυχώς είχε πολλή ζέστη.

Αμέσως πήγα στον προορισμό μου. Άνοιξα τη πόρτα του δωματίου του Ed, και βρήκα τον ίδιο να παίζει σαν πεντάχρονο με τουβλάκια ντόμινο. Σοκαρισμένη, έμεινα εκεί με το χερούλι στο χέρι.

Ο Ed κατάλαβε την παρουσία μου και το χαζό χαμόγελό του αντικαταστάθηκε με ένα φονικό βλέμμα. "Δεν με είδες να παίζω."

"Δεν ξέρω τίποτα. Δεν είδα τίποτα." απάντησα γρήγορα και σιγανά, να μη ξυπνήσουν και οι υπόλοιποι.

"Πες μου τι θες." είπε εντελώς βαριεστημένα.

Έκλεισα απαλά τη πόρτα και κοντοστάθηκα εκεί, μακριά του. "Ήρθα να μιλήσουμε σοβαρά."

"Ξέρεις πως αυτό είναι αδύνατο. Εσύ και σοβαρά;" αναρωτήθηκε ειρωνικά, μαζεύοντας το παιχνίδι του.

"Κόψε τις κοροϊδίες σπέρμα του διαβόλου. Ας κάνουμε ανακωχή για λίγο." του είπα έντονα. "Ήρθα να μιλήσουμε για τους φίλους μας."

"Εγώ έχω πολλούς, για σένα δεν ξέρω. Πρέπει να είσαι πιο συγκεκριμένη." συνέχισε ειρωνικά.

Ξεφύσηξα αναστατωμένη. "Για την Anna και τον Jason."

Σηκώθηκε και άφησε το παιχνίδι του στο τραπέζι. "Τι με αυτούς τους δύο;"

"Ξέρεις ότι ξέρω." τον ενημέρωσα.

Μάλλον μπήκε στο θέμα γιατί έκατσε σε μια καρέκλα σχεδόν απέναντί μου. "Όσο ερωτευμένοι και αν είναι μεταξύ τους, δεν ξέρω τι να κάνω."

Ερωτευμένοι;

"Κάτσε τι; Και ο Jason;" το σοκ μου αυτές τις τελευταίες ώρες δεν λέγεται.

"Εδώ και πενήντα έξι μέρες. Από τη τελευταία μέρα σχολείου που η Anna ξέρασε πάνω στον Jason στο πάρτι που έγινε στο σχολείο." με ενημέρωσε.

"Τη μέρα που η Stephanie πήγε να αυτοκτονήσει στο σπίτι της Jane;" 

Εκείνος ένευσε καταφατικά. "Για κάποια στιγμή έχασε τον κόσμο γύρω του με τη μελαχρινή φιλενάδα σου. Μετά τον πήραν τηλέφωνο για την όλη κατάσταση."

Κοίταξα κάτω στα χέρια μου. Η ατμόσφαιρα στο δωμάτιο άρχισε να γίνεται καταθλιπτική. Έπρεπε να επιστρέψουμε στο θέμα.

"Τουλάχιστον και οι δύο έχουν αισθήματα." η προσπάθειά μου ήταν αρκετά απαίσια.

"Έχω σκεφτεί κάτι. Αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα σου αρέσει." αφού δεν απάντησα, σηκώθηκε από τη καρέκλα του και ήρθε προς το μέρος μου. "Στο πάρτι το βράδυ, αφού θα πάμε σαν παρέα, σκέφτηκα να τους οδηγήσουμε κάπου απομονωμένα. Ξέρεις, να τα φτιάξουν, να φιληθούν και τα συναφή."

"Ωραία ιδέα. Καλή τύχη να τα καταφέρεις μόνος σου." απάντησα και γύρισα να φύγω.

"Mae, μπορεί να σε άφησα να μην έρθεις στη παραλία, αλλά θα έρθεις το βράδυ." είπε προειδοποιητικά. "Δεν υπάρχει κάτι να φοβάσαι. Εξάλλου, αφού φαίνεται πως η Liv Roberts σε συμπαθεί, τότε θα αποκτήσεις επιτέλους φίλους."

Liv Roberts. Άλλος φόβος από 'κει.

"Έχω φίλους." τον διόρθωσα. "Δεν χρειάζομαι την Liv Roberts να μου τους δώσει."

"Μπορεί να βρεις το άλλο σου μισό." είπε και μου έκλεισε το μάτι. "Και μπορεί να μη σε παρατήσει αυτή τη φορά."

"Θα μπορούσα άνετα να σε χαστουκίσω αυτή τη στιγμή, αλλά δεν ξέρω αν αξίζει." είπα σαρκαστικά.

Εκείνος με κοίταξε έντονα. "Σκέψου πως θα ξεφύγεις από την καταθλιπτική ζωή σου."

"Δεν ζω-πω χεσ'το." γύρισα τη πλάτη μου και άνοιξα την πόρτα. "Το έντονο βλέμμα σου δεν θα με κάνει να έρθω."

Ξαφνικά πριν το καταλάβω, το χέρι του έκλεισε τη πόρτα, κάνοντας έναν δυνατό θόρυβο. Ελπίζω να μη ξύπνησε κανείς. Τρομαγμένη, κοίταξα προς τα αριστερά μου που ήταν το χέρι του. Στο καρπό του, υπήρχε ένα μικροσκοπικό τατουάζ, με τα γράμματα M.B. . Αν ήξερα τι σήμαινε θα έκανα κάποιο αστείο, που μόνο εγώ θα καταλάβαινα, αλλά το γεγονός ότι η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα και ότι φοβόμουν, με έκανε να κλείσω το στόμα μου. 

Αν προσθέσουμε το γεγονός ότι ήταν τόσο κοντά μου, που όχι μόνο μπορούσα να τον νιώσω από πίσω μου, και ότι η ανάσα του χτυπούσε τον λαιμό μου, μπορούμε πλέον να πούμε, πως όχι, η γη δεν θα ανοίξει να με καταπιεί.

"Καν'το για σένα Mae. Και οι δύο ξέρουμε πως δεν θες να μείνεις μόνη." η ανάσα του μεταφέρθηκε στο αυτί μου. "Δεν είσαι μόνη."

Θα ακουστεί κάπως αυτό, αλλά μ'αρέσει που είναι τόσο κοντά μου. Όσο και να θέλω να το περιγράψω, είναι κάπου κοντά στο αδύνατο. Είναι αυτό το συναίσθημα, που δεν μπορείς να αναπνεύσεις σωστά, το σώμα σου δέχεται επιθέσεις από ανεξήγητα συναισθήματα.

Τώρα ας πατήσουμε ντελίτ. Αυτό δεν πρέπει να το μάθει κανείς.

Γύρισα αργά προς το μέρος του. Τα καφέ-πράσινα μάτια του είχαν μια λάμψη μέσα τους, και για πρώτη φορά έβλεπα το πρόσωπό του ήρεμο και γαλήνιο. Βασικά όχι, το έχω ξαναδεί έτσι. Απλά...μου είναι δύσκολο να θυμηθώ. Αν μπορούσε να έμενα για πάντα έτσι και να μην άνοιγε το στόμα του για να πετάξει κάποια βλακεία, ίσως και να μου άρεσε η παρέα του.

"Θα έρθω." είπα σιγανά. "Αρκεί να μην μείνω μόνη αφού αφήσουμε τον Jason και την Anna."

Εκείνος χαμογέλασε. "Σύμφωνοι."