Η ώρα ήταν δέκα ακριβώς. Η Anna μόλις έβγαινε από το σπίτι, με έναν σάκο της εταιρίας Nike, που είμαι σίγουρη πως μέσα είχε μόνο αθλητικά. Προφανώς είναι αθλητικός τύπος, το βλέπω, νιώθω, και λέω από τότε που ήμασταν πέντε χρονών. Απορώ τι μου βρήκε και άρχισε να με κάνει παρέα, όταν εγώ, στην ώρα της γυμναστικής ξαπλώνω στα στρώματα.

Ναι, κοιμάμαι.

Η μαμά της Anna την είχε πάρει από πίσω, λέγοντάς τη να "βάζει αντηλιακό συνέχεια και να έχει το κινητό της ανοιχτό. Πάντα.". Αυτή η γυναίκα είναι καλή μόνο στο να σπάει νεύρα.

Δέκα και ένα.

Τότε από τη στροφή του πεζοδρομίου, εμφανίστηκε με ένα σακίδιο ώμου και γυαλιά ηλίου, ο Ed St. Laurens. Κοιτούσε το κινητό του, ως συνήθως. Και αμέσως στριφογύρισα τα μάτια μου μπαίνοντας στο αμάξι. Η Anna με ακολούθησε, ενώ ο Jason έμεινε έξω περιμένοντας τον φίλο του.

"Καλημέρα δεν έχει;" ρώτησε με το που μπήκε μέσα η Anna. "Ή είναι πολύ νωρίς;"

"Είναι πάρα πολύ νωρίς. Ούτε καφέ δεν έχω πιει." απάντησα με νεύρα.

"Μα εσύ συχαίνεσαι τον καφέ." ανασήκωσε το φρύδι της.

Απομακρύνθηκα από κοντά της. "Και εσύ μου χαλάς τη μέρα."

Εκείνη, προς έκπληξή μου, με αγκάλιασε σφιχτά και ένιωσα το χαμόγελό της. Προσπάθησα να τη διώξω μακριά μου, αλλά εκείνη συνέχιζε να γελάει και να λέει το πόσο υπέροχη μέρα θα είναι. Κρίνοντας από το πώς ξεκίνησε η μέρα αυτή, δεν νομίζω να είναι και τόσο τέλεια. 

Σύντομα στο αμάξι μπήκε ο αδερφός μου με τον Ed. Ποτέ δεν τον χώνεψα. Δεν ήμουν ακόμη σίγουρη τι έφταιγε. Το γεγονός ότι τα μαύρα μαλλιά του ήταν πιο ωραία από τα δικά μου, ίσως το ότι ήταν διάσημος και αυτό με έκανε να νιώθω μειονεκτικά για μένα, ίσως πάλι φταίει ότι ο αδερφός μου δίνει περισσότερη σημασία σε αυτόν, παρά σε μένα.

Μπα, πιθανότατα να φταίει το γεγονός ότι είναι εξαιρετικά αγενής.

"Και που λες Jason, η μέρα αυτή είναι υπέροχη!" αναφώνησε με νόημα ο Ed. "Θα είμαστε εμείς οι τρεις, και όπως είπες, υπάρχουν γείτονες, οπότε θα δημιουργήσουμε νέες...φιλίες."

"Είμαστε τέσσερις." τον διόρθωσα.

"Αχ, υπάρχει ένα ζουζούνι εδώ μέσα!" με αγνόησε.

Δεν με αγνόησε έτσι;

Βλάκα.

"Όταν λες γείτονες...εννοείς αγόρια;" ρώτησε με δέος η Anna, ενώ εγώ ήμουν αυτή που την κοίταξε με ανασηκωμένο φρύδι αυτή τη φορά.

"Είμαι σίγουρος πως δεν θα είναι για την ηλικία σας." απάντησε ο Jason.

Η Anna με πλησίασε και χαμηλόφωνα είπε. "Μιλάει;"

"Θα τον χτύπησε ο ήλιος." της απάντησα στον ίδιο τόνο.

Σήκωσα το βλέμμα μου και μέσα από τον καθρέπτη του αυτοκινήτου, παρατήρησα τον Jason που μας παρακολουθούσε. Απλά χαμογέλασε. Ήταν το πρώτο χαμόγελο που έβλεπα εδώ και εβδομάδες. Αυτό με έκανε να χαρώ πολύ, γιατί σήμαινε πως έχουμε κάνει πρόοδο. Ίσως αυτό ήταν και το πρώτο χαμόγελο που μου έδειξε. Τραγικό και όμως αληθινό.

Όμως αυτή την υπέροχη -και άκρως περίεργη- στιγμή, έπρεπε αναγκαστικά κάποιος να χαλάσει. Ο Ed ξεκίνησε να μιλάει με τον Jason, πετώντας με αμέσως έξω από το μυαλό του Jason. Για όνομα του Θεού, θέλω να τον χαστουκίσω.

Ήδη σχεδόν μια ώρα στο αμάξι, και σχεδόν είχαμε φτάσει. Ο Jason με τον Ed συνέχιζαν να μιλάνε, ενώ η Anna μου έλεγε τα σχέδιά της για το καλοκαίρι. Είχε αγχωθεί πολύ για το γεγονός ότι η Liv Roberts ήταν εκεί, και δεν ήξερε πώς να συμπεριφερθεί μπροστά της. Είναι κάτι σαν το είδωλο, αν όχι είδωλο, απλά πρόσωπο το που θαυμάζεις υπερβολικά πολύ.

Η Olivia Roberts, ή κοινώς γνωστή ως Liv Roberts, ανήκει στην κλίκα των δημοφιλών του σχολείου. Το αγόρι της, Ethan Keys, μέλος της ομάδας μπάσκετ του σχολείου μας, ανήκει επίσης, και ίσως είναι το μόνο ζευγάρι που συμπαθώ. Παρ'όλη τη δόξα της Liv, η ίδια είναι κυρίως διάσημη, για την σαρκαστικότητά της, το always-on-point στυλ της,και ίσως το γεγονός ότι είναι η πιο προσγειωμένη σε αυτό τον κόσμο που ζούμε στο σχολείο.

Στη θέση της Anna, εγώ δεν θα ερχόμουν σε αυτό το ταξίδι.

Ο Jason πάρκαρε το αυτοκίνητο, και όλοι αποχώρησαν από αυτό, με μένα να βγαίνω τελευταία. Το εξοχικό ήταν λίγο λίγα μέτρα μακριά μας, με τη πλευρά του δάσους πίσω του, και τη μυρωδιά της θάλασσας από μπροστά του. Μερικά σπίτια υπήρχαν τριγύρω, οπότε ο Ed είχε δίκιο σχετικά με τους γείτονες.

Σκατά, θα υπάρχει και κόσμος για να δει τη τραγικότητά μας.

"Είναι εκεί Mae!" αναφώνησε σιγανά η Anna.

"Νομίζω πως το ξέρει και η ίδια Anna." της απάντησα.

"Μας κοιτάζει Mae." 

"Επειδή την κοιτάς και εσύ ίσως;"

 Και να'τη. Η Liv Roberts. Η καστανομάλλα καλλονή, ντυμένη απλά σε φόρμες, βοηθούσε τους γονείς της να ξεπακετάρουν. Μάλλον θα μείνουν εδώ για όλο το καλοκαίρι. Η Anna επέστρεψε σιγά σιγά στα σιγκαλά της, αλλά μάλλον έκανα λάθος, όταν η Liv άρχισε να περπατάει προς εμάς. Η Anna γούρλωσε τα μάτια της, και από μέσα της ήταν έτοιμη να εκραγεί. Ως συνήθως την τσίμπησα στον κώλο, και το πρόσωπό της φάνηκε να επιστρέφει στο...ανθρώπινο.

"Γεια σας κορίτσια!" είπε χαμογελώντας η Liv και μετά γύρισε προς εμένα. "Mae σωστά, Σε έχω δει πολλές φορές με τον Max."

Αχ Max.

"Ναι χωρίσαμε όμως." απάντησα. 

Πριν προλάβω όμως να πω κάτι για να διορθώσω την αγένειά μου, μου πήρε τον λόγο. "Πίστεψέ με, με αυτόν τον άνθρωπο και πολύ κράτησε. Λυπάμαι τη μητέρα που τον γέννησε."

Η Anna γέλασε στο τελευταίο σχόλιο και εγώ απλά έμεινα άφωνη. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να συμφωνήσω με αυτό, αλλά ο Max είναι το αγόρι με το οποίο είμαι ερωτευμένη εδώ και χρόνια. Μου φάνηκε αρκετά κακό αυτό που είπε η Liv, αλλά δεν απάντησα στο σχόλιό της, γιατί πολύ απλά είμαι μια μεγάλη κότα.

"Τέλος πάντων..." είπε για να σπάσει τον πάγο. "Το βράδυ θα μαζευτούν όλα τα παιδιά της ηλικίας μας στη παραλία. Θα ανάψουμε φωτιά και θα φέρουμε -κρυφά από τους γονείς μας φυσικά- αλκοόλ. Τα καλοκαιρινά μεθύσια είναι αυτά που θυμόμαστε. Είστε και εσείς καλεσμένες, όπως και...ο Jason Balard είναι αυτός; Θεέ μου, φαίνεται τόσο..."

"Μη- Jason; Το ξέρω. Μένω μαζί του." συμπλήρωσα τη φράση της. "Και ευχαριστούμε για τη πρόσκληση, μα-"

"Θα είμαστε εκεί!" με διέκοψε η Anna φωνάζοντας.

Γύρισα προς τη μεριά της και της έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα. Ήξερε πολύ καλά πως αυτή η μέρα ήθελα να είναι ήρεμη και να μείνω μακριά από κόσμο, αλλά προφανώς δεν το σεβάστηκε ούτε αυτό.

"Υπέροχα. Θα σας περιμένουμε. Να φοράτε μαγιό." απάντησε η Liv και γύρισε να φύγει, μα πριν το κάνει, πρόσθεσε. "Και Mae, όλοι περάσαμε από έναν χωρισμό. Δεν θα τον ξεπεράσεις όμως αν τον σκέφτεσαι συνέχεια. Προχώρα."

Τα λόγια της με άφησαν με ανοιχτό το στόμα. Ήδη ούτε ένα λεπτό, και ξέρει τι υπάρχει στο μυαλό μου περισσότερο από όσο ξέρω εγώ. Είναι κάπως τρομακτικό, γιατί δεν θέλω πολλούς στο μυαλό μου, ειδικά μια άγνωστη.

"Πριν με σκοτώσεις, πρέπει να θυμάσαι πως θα είμαστε εδώ μόνο για μία μέρα." άκουσα μέσα στις σκέψεις μου την Anna. "Ω κοίτα, έμειναν μόνο 23 ώρες."