𝕊o if the last thing that I do

Het was te laat om nog weg te rennen, veel andere opties hadden ze niet. Terwijl de anderen naderden nam Evron ze goed in zich op. Het konden alleen maar Zij zijn, wie anders zou zich in zulke groepen zo gecoördineerd kunnen verplaatsen? De vrouw die hen had gehoord en daarna alarm had geslagen, had een stap opzij gezet om een man door te laten. Aan zijn houding te zien had hij de leiding over deze groep, anders hadden zijn eretekens zijn rang wel weggegeven. De man was ook de eerste die het woord nam: "Geef jullie over en de gevolgen zullen klein zijn. We weten dat jullie er alle drie zijn dus probeer maar niets uit te halen! We houden jullie in de daten!" Zijn stem galmde over de open plaats maar het enige wat Evron voelde was opluchting. Hij had immers drie gezegd en geen vijf, Connor en Dana waren onopgemerkt gebleven en hopelijk daardoor ook veilig. Lynn, Evan en hij zaten daarentegen wel in de problemen.

Echter zorgde de situatie er alleen voor dat Evan weer zijn mond open deed: "Oh ja? En hoe weten jullie dat dan zeker? Ik geloof er niets van!" Zijn toon klonk vijandig waardoor Evron zich moest inhouden om hem niet het zwijgen op te leggen. Als Evan gezwegen had, dan hadden ze zich er misschien wel kunnen uitpraten. Dan hadden ze kunnen vertellen over het feit dat ze gewoon verdwaald waren. Nu de toon gezet was konden de anderen ieder moment aanvallen en hen als een bedreiging beschouwen. Wel kwamen ze alle drie nu overeind en in het zicht. De man had gelijk, ze wisten dat ze er waren. Nu ze goed zichtbaar waren voor de anderen, kon Evron voor het eerst ook deftig een blik op de tegenstanders werpen. Ze waren maar met zes waardoor hij even moest fronsen. Evron meende namelijk dat hij er daarnet meer had geteld. Waren er daarnet niet meer geweest?

Echter werd er maar weinig gereageerd op Evans antwoord en leek de groep helemaal niet van plan om aan te vallen, nog niet dan toch. De man knikte echter naar de vrouw die hen als eerste gehoord had. Of ze de knik beantwoorde was vanop de afstand waar ze stonden niet te zien maar nu was zij degene die tot hen sprak. "Evan Herrick! Je ben jij ons bekend! Waar is je zus?" galmde nu ook haar stem waardoor Evan wit wegtrok en de groep mogelijk nog bozer aanstaarde. Door over zijn zus te beginnen hadden ze Evan zijn zwakke plek goed weten te raken en het gevecht was nog niet begonnen.

Door wat er gezegd was, balde Evan zijn vuisten en leek zijn rationeel denkvermogen te verliezen. Dat was waarschijnlijk ergens ook de bedoeling geweest, met woorden kon je soms meer bereiken dan met een aanval. "Mooi kunstje van jou! Maar we winnen dit toch hoor! Jullie zijn degene hier die zich uit de voeten mogen maken en dan zullen wij wel mildt voor jullie zijn hoor je dat?" Zijn woorden zorgde juist voor gelach bij de zes andere waardoor Evan mogelijk nog kwader werd en Lynn snel naar voor stapte om een hand zijn arm te leggen. Hij leek er wat door te kalmeren maar Evron vroeg zich af hoelang dat zou werken. Niet lang gokte hij maar hopelijk lang genoeg om een andere oplossing te kunnen bedenken.

Het gelach hield op en de vrouw leek haar lachtranen weg te vegen maar Evron zag heus wel dat die er niet waren en het gebaar er alleen was om Evan nog meer te gaan uitlokken. Aan de manier waarop Evan zijn spieren aanspande bleek het te werken maar de vrouw ging alweer verder terwijl ze naar de vijf anderen wees: "We moeten voor jullie oppassen? Wat een goede grap! Tel maar eens opnieuw, we zijn met dubbel zoveel als jullie drie. Jullie hebben geen schijn van kans hoor je?"

Lynn was net te laat toen Evan naar voren schoot: "Ik moet opnieuw tellen? Naar mijn weten is zes gedeeld door twee nog altijd- AUW!" Evan had bijna de twee anderen verraden maar Lynn had hem een niet zo subtiele schop verkocht om hem te laten zwijgen terwijl ze hem dodelijk aankeek waardoor de jongen weer besloot te zwijgen en zij haar nu naar de anderen draaide met dezelfde dodelijke blik.

"De helft van zes is drie ja" vervolgde Lynn met de nadruk op drie alsof ze Evan wou laten hertellen en het afschuiven op een telfout. Haar blik bleef dreigend terwijl Evan bleek door te hebben wat ze bedoelde. Om van de blik af te komen besloot hij snel zijn korte staart te hermaken die zijn donkerblonde haren achter zich hielden. De kappers waren uiteraard al jaren gesloten. Even keek Evan opzij naar Evron die onmerkbaar knikte. Connor en Dana waren niet gezien en hopelijk verstopt. Het kon alleen maar in hun voordeel spelen dat ze dat zo lang mogelijk bleven. Ook als dat betekende dat ze veruit in de minderheid waren.

Intussen was er naast de vrouw nog een derde persoon komen staan, ook dit was een man. Zijn oranje ogen waren zo fel dat Evron het vanop de afstand waar ze stonden kon zien, alsof er vuur in te zien was. Daarmee was ook zijn gave meteen duidelijk en anders maakte de vlammen die rond zijn vingers likten het wel duidelijk. De kans van de eerste overgave was voorbij en zo dadelijk zou de confrontatie volgen. Zij hadden zich al klaargemaakt en blijkbaar waren Zij niet de enige. Zachtjes trilde de aarde onder Evron zijn voeten, het teken dat Evan zich klaarmaakte om zich in het gevecht te mengen. "Goed, fee jullie over" sprak de leider nog eens: "Laatste kans." Evron had hem intussen al de bijnaam haakneus, zelfs vanop de afstand was deze goed zichtbaar.

"Nooit!" klonk er luid naast Evron, het was Lynn die het laatste aanbod afsloeg. Hun kans was voorbij en de hel brak meteen los. De eerste die reageerde was de man met de vurige ogen. Vlammen schoten er in het rond en bijna verschroeide Evron zijn wenkbrauwen. Van hen drie was Lynn degene geweest die als eerste in actie was geschoten, echter kon zij vanop die afstand haar gave niet gebruiken en was begonnen met stenen naar de andere te gooien. Ze was vingervlug waardoor de stenen snel na elkaar volgenden. Ook het trillen van de aarde nam snel toe naarmate Evan bozer werd, toch voelde Evron er zich allesbehalve veilig bij. Hoe zou de aarde immers kunnen weten wie aan welke kant stond? Wat als de verkeerde de pas werd afgesneden?

Evan was enorm krachtig, een natuurelement beheersen was allesbehalve een eenvoudige opgave. Deze was immers statisch en had een enorme terugwerkende kracht. Daarnaast waren de aardbevingen een van de vijf Tijdperken geweest waardoor het ook nog eens gevaarlijk was om hiermee om te gaan. Intussen naderden de anderen steeds maar weer dichter en zou ook Evron weldra tot actie moeten overgaan. Maar hij was geen vechter, eerder een vluchter. Dat was het grote verschil tussen hem en de twee andere die al tot actie waren overgegaan. De zes tegenstanders bleken ook allemaal vechters te zijn en vielen meteen aan. Lynn had ze staan opwachten en vocht met drie tegelijk om ze van haar lijf te houden. Je zag het moeilijk maar naast haar dolken gebruikte ze ook haar gave om Zij zo veel mogelijk te gaan tegenwerken. Verschillende zaken leken er bij haar tegenstanders te verdwijnen, zelfs de wapens die sommige vasthielden. Bij een van de drie zakte zijn broek op een bepaald moment zelfs tot aan zijn enkels doordat zijn riem op wonderbaarlijke wijze rond Lynn haar middel hing. Zachtjes moest Evron glimlachen toen de man daardoor afgeleid was. De glimlach verging echter al snel toen hij niet veel later Lynn haar mes in zijn buik zag geplant worden. De eerste was te gewond om verder te vechten maar Lynn had nu wel nog maar een mes en haar reserve dolk bij haar.

Ook bij Evan was het gelukt om een iemand buiten strijd te krijgen maar deze bleek gewoon buiten bewustzijn te zijn. Nu stond hij oog in oog met Vuurman terwijl hij de aarde had laten splijten zodat het vuur hem niet kon bereiken. Haakneus stond ook omringt door verschillende diepe dalen waardoor hij niet te hulp kon schieten maar dat weerhield hem niet om bevelen naar de andere te schreeuwen. De vrouw die als eerste had geroepen nam het samen met een andere vrouw op tegen Lynn. De laatste man deed een poging om Evan van achter aan te vallen waardoor ze met hun twee alle zes de aanvallers tegen hielden. Evron had zich nog altijd aan kant gehouden en overschouwde het schouwspel. Vanop zijn positie kon hij het beste een inschatting maken van de situatie. Bij twee van de zes was de gave erg duidelijk te raden, vuurman had zijn vuur al goed tijdens de strijd ingezet terwijl de eerste vrouw waarschijnlijk over inzicht beschikte. Hoe had ze Evan anders herkent? Toch knaagde het bij Evron nog altijd, het leek wel alsof de rest zijn krachten ook verborg en weigerde te gebruiken. En als ze deze hadden leken ze zich in te houden. Maar waarvoor dan? Ze hadden geen enkele reden om niet door te breken zoals ze waarschijnlijk zonder al te veel problemen hadden kunnen doen.

Evron werd zelfs volledig met rust gelaten, waarom wist hij niet. Zagen ze hem niet als een tegenstander? Hadden ze het toch te druk met de twee anderen? Beide vochten als leeuwen maar Evron wist ook wel dat ze aan de verliezende hand waren. Lynn werd steeds meer en meer ingesloten en ook de aarde trilde steeds minder. Toen er zich nog twee personen in de strijd begaven veranderde het evenwicht tussen beide partijen weer. Connor en Dana waren tevoorschijn gesprongen en verraste daarmee de andere. Door de twee gewonden aan hun kant verloren de tegenstanders hun overmacht waardoor het nu vijf tegen vier was geworden. Al moest Evron toegeven dat het eerder vier tegen vier was, nog steeds stond hij aan de rand van het terrein. Het lukte hem niet om er zich in te mengen, het was alsof een kracht hem tegenhield. Een bepaalde blokkade dat hem ervan weerhield om de anderen te gaan helpen.

Evrons gedachten aan de vreemde kracht werden echter onderbroken door een hels lawaai. Het was het alarm dat van zich liet horen. Het helse lawaai vulde het hele strijd terrein. Verschrikt keek iedereen om zich heen, het was jaren geleden dat de meeste het geluid zelfs nog maar gehoord hadden. Evron meende zich te herinneren dat het al twee jaar geleden was, aan de start van het vijfde Tijdperk. Paniek sloeg toe onder alle aanwezigen, alleen Evron was nog altijd te verstijfd om iets te kunnen doen. Met de paniek nam ook de chaos meer en meer toe waardoor niemand nog op elkaar lette en alle gevechten gestaakt werden. Het was tijd om je uit de voeten te maken, jezelf redden was een stuk belangrijker dan het gevecht dat bezig was geweest. Verwoed probeerde Evron om zich heen te kijken. Wat was er aan de hand? Het alarm ging verder en deed zijn botten daveren. Nog steeds hadden zijn voeten geen millimeter bewogen, enkel zijn ogen hadden iedereen in zich op kunnen nemen. Heel even ontmoetten zijn ogen die van Connor en staarden beide naar elkaar. Ieder ander had het waarschijnlijk gemist maar Connor knikte kort naar hem waarna hij Dana aan haar schouwer meetrok. Ze moesten nu weg en Connor zou haar in veiligheid brengen.

Ondanks de korte aanval had Dana wel laten merken wat ze waard was. Een van de vrouwelijke tegenstanders lag kermend op de grond terwijl haar been een wel heel speciale positie had. Maar ook aan hun kant waren er verliezen, zowel Lynn als Evan bleken enkele keren geraakt te zijn en vochten rug aan rug om elkaar zo bescherming te kunnen bieden. Ze hadden beiden hun handen vol en er kwamen steeds meer herstelde tegenstanders hun kant op, ook Haakneus had hen weten te bereiken en sloop ernaar toe. "Pas op!" riep Evron nog waardoor hij bijna dezelfde fout maakte als tijdens een eerder gevecht. Nu was het alarm echter luid genoeg om zijn geroep te overstemmen. Nog steeds vochten ze met hun twee tegen de nu drie tegenstanders die nog overgebleven waren. Het schokken van de aarde was opgehouden doordat Evan de controle was verloren toen het alarm had weer klonken. Paniek was namelijk een van de zaken die je gave kon limiteren. Zo nu en dan was er een kleine trilling voelbaar maar niet genoeg om de twee een veilige aftocht te kunnen bieden.

"Evon! Kom mee!" klonk Connor zijn stem waardoor Evron opschrok en snel over zijn schouder heen keek. Hij en Dana waren half verscholen in een van de openingen die de gebarsten muren boden. Erachter zou waarschijnlijk een veilige ruimte bevinden om je in te verschuilen. Aan de manier waarop ze stonden bedacht Evron dat ze waarschijnlijk gewond waren maar ze konden het gevecht niet zien van waar zij stonden. Doordat Evron zich had omgedraaid, zag hij ook niet wat er voor hem gebeurde. Snel draaide hij zich weer om maar het enige wat hij zag was hoe Evan toch neerging toen deze hard werd geraakt. De overmacht was te groot geworden voor hem alleen, Lynn was nergens meer te bekennen.

"Nee" fluisterde Evron zachtjes voor zich uit terwijl hij nogmaals de kansen inschatte. Deze waren nagenoeg minder dan nul. Hij was nooit snel genoeg om Evan en Lynn in veiligheid te brengen en dan nog eens de overgebleven aanvallers van zich afhouden. Ook zag Evan er niet goed uit om snel mee te kunnen nemen en moest hij ook nog eens op zoek naar Lynn. Toen besloot Evron een keuze te nemen, de keuze die zijn verstand zei maar zijn binnenste liet verscheuren. Hij draaide zich weer om, weg van de anderen. Weg van Evan en Lynn. Verdoofd liep hij naar zijn beste vriend en de kleine zus van Evan die zich hadden verborgen. Het kleine meisje zat op de grond waar Connor haar enkel aan het verbinden was. Zelfs met het verband er al half rond kon Evron nog zien dat het dik stond en flink was gekleurd, waarschijnlijk was hij gekneusd.

Connor was de eerste die zich omdraaide toen hij Evrons voetstappen had gehoord: "Jij was dat hé? Die ons gered heeft? Het alarm?" Kleintjes besloot Evron te knikken op de onderzoekende ogen van zijn vriend. Meer woorden waren er voor hem niet meer nodig. De stilte viel weer tussen beide, het was inderdaad Evron geweest die voor het alarm had gezorgd. Ook meteen de reden waarom hij in eerste instantie zich niet in het gevecht had willen mengen. Dan had hij zijn gave immers niet kunnen gebruiken, de gave om illusies op te wekken. Hij had de herinnering aan het alarm naar boven kunnen halen en daardoor kunnen nabootsen. Zo had hij iedereen afgeleid en een einde aan het gevecht gecreëerd. Zo had hij ook zijn gave weer de ruimte te geven om zich te openbaren en Evron vreesde dat het een stuk moeilijk zou zijn om deze weer klein te krijgen.

Dana daarentegen was met iets anders bezig: "Evron? Waar is Evan?" Het kleine meisje keek hem met grote ogen aan: "Waar is mijn broer?" De stilte die weer volgen zei meer dan de woorden die Evron had kunnen zeggen en Dana haar gezicht betrok helemaal. "Nee" fluisterde ze zachtjes voor haar uit terwijl haar stem leek te breken en een eenzame traan over haar gezicht rolde: "Zeg me alsjeblieft dat het niet waar is please? Hebben ze hem echt? Zeg me dat het niet waar is!" Het laatste schreeuwde ze bijna tegen hem.

Vanzelf zette Evron een stap achteruit terwijl het verdriet hem ook verscheurde om het voor het eerst luidop te moeten toegeven: "Ze leven nog maar zijn gewond, ZIj hebben hen te pakken gekregen en meegenomen. Hem en Lynn." Op die manier hoopte Evron het nieuws dragelijker te laten zijn, ze leefden tenminste nog. Of toch toen Evron hen het laatste had gezien maar ergens wist hij dat ze beiden leefden. Dat moest gewoon! Zowel Evan als Lynn waren geen personen die zich zouden laten vermoorden en daarnaast nam Zij altijd hun gevangenen mee toch? Evron zuchtte alweer diep. Wat wist hij er immers allemaal van?

Maar toch draaide het kleine meisje haar hoofd weg en kruiste boos haar armen voor zich: "Zie je nue wel! Je had me nooit mogen wegtrekken! Ik had hen kunnen helpen!" Boos duwde ze Connor aan de kant waardoor ze ging rechtop staan op haar beide voeten. Haar gezicht was vervuld van woede en de pijn doordat haar enkel nog altijd gewond was maar nu richtte ze zich naar Evron. "En jij hebt niets gedaan! Het is alleen maar doordat het alarm afging dat jullie er zo gemakkelijk van onder konden muizen! Jullie hadden moeten helpen!" ging het meisje verder alsof ze moest ontladen. Elk woord van haar stak, vooral omdat ze gelijk had. Evron wist dat hij meer had moeten doen.

De tranen die intussen vrij over de wangen van het meisje rolden zorgde ervoor dat hij zich nog meer schuldig ging voelen dan dat hij al was. Hij kon haar zelfs niet meer in de ogen kijken en wendde zijn blik af. "Dana, we hebben allebei gedaan wat we konden oké? Als we waren gebleven hadden ze ons waarschijnlijk ook te pakken gehad, ze zijn veel sterker dan ons! En als we allemaal in de nesten hadden gezeten was je broer nog minder veilig geweest. We krijgen ze wel vrij, geloof je ons? Ik beloof het je", fluisterde Connor zachtjes maar ook zijn gezicht verraadde de pijn die hij voelde. Voorzichtig had hij Dana in zijn armen genomen en omhelsde haar stevig. Het meisje klemde zich aan hem vast en begin te snikken in de omhelzing.

Zij drie waren veilig weggeraakt maar dat was te koste geweest van Evan en Lynn. Het overwinningsgevoel was ver te zoeken en alle drie hadden ze het gevoel van verlies. "Ik beloof je dat we jouw broer en Lynn zullen vinden en bevrijden, als is dit het laatste wat we doen", ging hij verder terwijl hij zachtjes over haar schouder lange haren wreef: "Ik beloof het je." Zachtjes zag Evron dat het meisje knikte terwijl ze nog altijd haar hoofd verborgd. Ze waren nu mogelijks nog verder van huis.