𝔽rom the second that I was born it seems I have a loaded gun

Een tijd lang bleven ze in het parkje zitten totdat Connor had aangegeven dat het tijd was om tot actie over te gaan. Het had ervoor gezorgd dat Dana hem nieuwsgierig had aangekeken: "Hoe weet je nu eigenlijk dat het tijd is?" Dat het antwoord niet was geweest had haar een stuk minder aangestaan. In de struiken had een bal gelegen waarmee het meisje zich had vermaakt, schijnbaar bleek dat als ze hard genoeg trapte de boom de bal net hard genoeg terug te kaatsen dat ze verder kon spelen. Evron had haar bekeken maar ze amuseerde zich genoeg in haar eentje, alsof ze niet dadelijk ergens zouden inbreken. Maar nu lag de bal weer op de plaats waar hij even eerder ook had gelegen. Met Dana in zijn kielzog was Evron richting het gebouw toegelopen terwijl hij zijn best deed om zijn gave aan te spreken. De illusie van er niet te zijn was eng merkte hij maar doordat hij de afgelopen dagen zijn gave minder was gaan onderdrukken merkte hij dat hij er veel meer mee kon dan vroeger. Het was een van de zaken waar hij bang voor was, dat zijn gave zou groeien en dat hij het niet meer zou redden om hem te onderdrukken. Echt onzichtbaar kon hij hen twee niet maken maar de personen die hij zou passeren zouden een reflex hebben om weg te kijken. Hoe het net in zijn werk ging was ook voor Evron een raadsel en als hij eerlijk was wou hij het liever ook niet weten.

Bij elke stap die hij zette, mompelde Evron zacht enkele woorden terwijl hij bidde dat er binnen niemand zat die helderziende was. Dan zouden ze immers heel hun plan al meteen kunnen afblazen, elk plan die ze hadden bedacht was dan kansloos. Doordat noch hij of Connor noch Dana over het zicht beschikte konden ze onmogelijk weten welke gave elke aanwezige verborg. Meestal waren het door kleine zaken dat je erachter kon komen wat iemand verborg, Evron meende zich ooit te herinneren dat hij een mok had omgestoten om Connors reactievermogen te testen. De scherven die de vloer hadden bedekt hadden echter laten zien dat Connor de toekomst niet zou kunnen voorspellen, Evron had dat idee immers al enkele dagen daarvoor uitgedokterd. Tegenover helderzienden was improvisatie hun beste wapen. Ergens was hun plan daar ook grotendeels gebaseerd, vanaf Connor naar binnen zou gaan waren ze aan het toeval overgeleverd. Zo zou Connor de deur open laten zodat het kleine belletje hen niet zou verraden maar elke vlaag wind zou daar anders over kunnen beslissen. Ontdekt worden doordat ze de deur moesten openen was wel het laatste wat Evron wou. "Ben je er klaar voor?" fluisterde hij zachtjes naar Dana die knikte als antwoord.

Voor ze van start zouden gaan deed Evron een poging om zijn ademhaling onder controle te houden, het was alsof zijn gave nu al tegenstribbelde. Alsof het wist wat er van hem verwacht werd ondanks dat dit pas de allereerste stap was. Samen met Dana sloop hij naar binnen door de deur die Connor inderdaad open had laten staan, allebei deden ze hun best om uit het zicht te blijven. Alle twee bewogen ze maar traag waardoor ze maar traag vorderden maar dat was een stuk veiliger. Uiteraard wou Evron veel liever zo snel mogelijk weg geraken maar iedere beweging kon hen verraden. Toch deed Connor zijn deel van het plan meer dan goed, er waren maar weinig anderen waar ze voorbij moesten sluipen. Wat Connor exact van plan was geweest wist Evron niet, ze wisten alledrie vooral hun eigen deel maar de details was zelf in te vullen voor iedereen. Toch wist Evron dat Connor waarschijnlijk om hulp zou gaan roepen alsof hij bestolen was geweest van een kostbaar iets, kostbaar van emotionele schade. Anders kon hij ook nog altijd ziek spelen bedacht Evron maar welke optie Connor had bedacht, het werkte.

"Hier naar links", besloot Dana die Evron voorbij sloop en daarmee de leiding op haar nam, iets dat niet meteen iets was waar deze het mee eens was. Toch kon hij er moeilijk wat tegenin brengen, zijn stem zou hun locatie kunnen verraden. Tevens was Dana de enige geweest die al eens binnen was geweest, ook al was dat niet voor zo lang. Het kleine meisje kon zich eenvoudig ergens verbergen en voor Evron was het hopen dat hij de illusie van er niet te zijn zou kunnen vasthouden. Het waren allemaal vraagtekens maar een beter mogelijkheid was er niet. Nu konden ze niet meer terugkrabbelen, het zou hen geen tweede keer lukken om binnen te raken vreesde Evron. De gangen waren leeg en zonder al te veel problemen kon hij Dana volgen. Toch was dit een van de zaken die Evron net zo zenuwachtig maakten, ging dit niet allemaal veel te makkelijk? In de eerste kamer was er een laag muurtje gebleken waar ze beiden eenvoudig achter pasten, moest dit gebouw daar niet op voorzien zijn? Evron hoopte dat Zij te zelfzeker waren over hun vestiging en de bewaker die buiten stond. Op die manier zouden ze er misschien niet aan gedachten hebben om ook binnen alles te beveiligen. Ergens moest hij hen wel gelijk geven, het was idioot om hier in te breken.

Aan het einde van het muurtje was een korte inkeping waar een waterautomaat zou kunnen staan bedacht Evron, alleen was er geen automaat te zien en konden hij en Dana er zich in verschuilen. Het meisje bereikte het als eerste en draaide zich toen naar Evron, kort legde ze een vinger op haar lippen waarna ze naar een deur wees aan de overkant van de gang. Deze zat echter dicht maar er scheen licht van onder die wees op aanwezigheid van anderen. Kort mimde ze het woord versterking, of dat was toch wat Evron dacht. Hij knikte kort en stak zijn duim op als teken dat hij het begrepen had. Samen verlieten ze de inkeping en slopen voort naar het einde van de gang waar een plattegrond van het gebouw ophing, ooit was het verplicht geweest in elk gebouw zodat iedereen wist waar de brandblusapparaten en de nooduitgangen zich bevonden. Evron had het altijd maar zever gevonden, bij brand zou hij niet eerst de plattegrond zoeken maar naar de dichtstbijzijnde deur toe lopen om via daar weg te proberen geraken. Gelukkig konden ze hierdoor wel alles overzien en bekijken hoe ze het beste konden lopen, ze zouden zo veel mogelijk deuren moeten ontwijken maar altijd dicht bij een van de nooduitgangen moeten blijven voor als alles misliep.

De gedachte dat de aanwezigheid van de kaart het allemaal wel heel gemakkelijk liet gaan, verwierp hij zo snel weer als de vorige keer. Het hoefde niet altijd fout te lopen en ze konden dit geluk maar al te goed gebruiken. Zijn tent doorheen de gangen was regelmatig, iets waar Dana eerder moeilijkheden mee bleek te hebben. Haar enkel stond nog altijd dik en aan het geërgerd gezicht was te zien dat hij meer pijn deed dan dat ze daarnet had toegegeven. Liefst had Evron haar terug naar een veiligere plaats gestuurd maar hij had haar tijdens dit deel van hun missie nodig, ze moesten niets riskeren en hier kon hij een oogje op haar houden. De volgende deur die ze passeerden stond wel open en Evron gluurde even naar binnen. De deur verborg iets dat waarschijnlijk dienst deed als cafetaria, op verschillende plaatsen zag Evron eten staan en zelfs enkele comfortabele stoelen. Als hij daar plaats op zou kunnen nemen zou hij binnen enkele tellen naar dromenland vertrekken besefte hij. Toch moesten ze deze kamer links laten liggen terwijl ze verder slopen doorheen de lange gang. Op de plattegrond had geen beschrijving gestaan maar aan het eind van de gang waarin ze hun bevonden waren er allerlei kleine kamers afgebeeld, het moesten wel de cellen zijn. Toch was ook dat een gok maar ze moesten het er maar op wagen.

De deur waarachter waarschijnlijk de cellen zich bevonden was dicht maar voor beiden ernaar toe konden lopen weerklonk er een gerinkel van sleutels achter het hout. Dana was de eerste die reageerde terwijl ze Evron meetrok naar hun linkerkant. Op die manier stonden ze verscholen toen de deur werd open gezwaaid. Evron hart klopte in zijn keel, ze stonden niet verborgen en dat was een fout geweest. Doordat ze naar de deur waren gegaan hadden ze geen plek waar ze zich konden verschuilen. Hij drukte zich tegen de muur en deed kort een schietgebedje naar zijn moeder, iets dat hij al maanden niet meer had gedaan. Zij was altijd zijn beschermengel geweest doorheen de Tijdperken en hij vertrouwde erop dat ze dat ook nog steeds was na zijn dood. Ook Dana naast hem hield haar adem in, als ze nu betrapt werden was alles voor niets geweest. Echter wisten ze nu wel dat de deur open was en was er iemand minder binnenin. De vrouw die echter naar buiten was gelopen leek geen aandacht aan haar omgeving te schenken en spurtte naar een andere deur die Evron en Dana nog niet bekeken waren. Alsof de duivel op haar hielen zat trok de vrouw deze open waardoor Evron kort kon zien wat er daarbinnen bevond. Aan Dana's gegiechel naast hem te horen had ze het ook gezien. "De toiletten" fluisterde het meisje zachtjes waarna ze weer lenig als een kat verder sloop, nu doorheen de deur die de vrouw al eerder had open gezwaaid.

Op die manier had het kleine meisje alweer de leiding op zich genomen, iets dat ervoor zorgde dat Evron enkel met zijn ogen rolde maar haar gewoon bleef volgen. Eens ze binnen waren bleken ze goed te hebben gegokt om voor deze kamer te gaan, het waren inderdaad de cellen die waren afgebeeld en de bewaker was net naar buiten gerend om de toiletten te bereiken. Op het eerste gezicht was zij de enige bewaker geweest, de gevangenen zaten toch in een cel dus meer waren er waarschijnlijk ook niet nodig besefte Evron. Er waren niet veel anderen die het waagden binnen te breken en dan nog eens mensen te bevrijden, waarschijnlijk werd je als je gevangen werd zonder pardon zelf in een van de cellen gegooid. "Broer!" riep Dana luid maar Evron had geen tijd om haar tot stilte te manen want het meisje bleek het goed te hebben gezien. Evan bevond zich in een van de achterste kooien aan het einde van de rij. Het besef deed ook Evrons mond open vallen, nu hij eens beter keek merkte hij op dat Evan helemaal niet in een cel zat, dit waren kooien! Alsof hun gevangen beesten waren?

Evan lag ineengedoken op de boden van zo een kooi maar keek om toen hij Dana haar stem had gehoord. Welk gevoel er door de ontdekking van haar stemgeluid overheerste zag Evron niet maar Evan zag er doodmoe uit. En om een of andere reden kwam ook de omschrijving gebroken in Evron op. "Dana?" klonk er rasperig en verbaasd vanuit Evan: "Wat doe jij hier?" Evron had van alles verwacht maar niet dat Evan hem boos zou aankijken. "Wat doen jullie hier? Maak dat je wegkomt Daan, het is niet veilig hier! Evron, waarom heb je haar hierheen gebracht! Jullie moesten vluchten en haar in veiligheid brengen hoor je?" Evron zijn mond viel door die woorden open. Het was niet te geloven, kwamen ze hem redden en kregen ze dit als preek? Dana ging er zelfs niet eens tegenin!

Teleurgesteld sloeg Evron zijn armen over elkaar en keek even boos terug: "Nog wat later en ze vinden ons inderdaad en dan mogen wij je gezelschap komen houden. Denk je nu echt dat wij hier voor ons plezier zijn? Waarom zouden we haar anders meenemen? We zijn hier om jou te redden natuurlijk! Waar is Lynn?" Nog steeds hield Evron zijn stem laag zodat niemand hen zou kunnen horen maar van binnenuit begon hij te koken. Waar haalde Evan het lef vandaan? Even zocht hij steun bij Dana maar het leek wel alsof deze niets had meegekregen van de woordenwisseling tussen hem en haar broer. Ze was zo snel als haar enkel het toeliet naar Evans kooi gelopen met de sleutel trots in haar hand. Om de gemoederen wat te bedaren had Evron de andere kooien bekeken, deze waren nagenoeg allemaal leeg. Had Evan hier dan alleen gezeten? Het geluid van metaal weerklonk toen Dana de kooi razendsnel open gooide. Nog voor Evan de kans had om eruit te kruipen was het meisje in de kooi gestapt en om Evans hals gevlogen. Fluisterende woorden klonken tussen beiden maar van waar Evron stond kon hij ze niet verstaan. Echter wist hij wel dat het een broer zus moment was en besloot hij zich wat afzijdig te houden. Ook had hij op die manier de kans om Evron te bestuderen hoe deze eraan toe was. Hij zag er maar bleekjes uit en had een diepe snee boven zijn wenkbrauw. Ook zijn rechteroog zag er opgezwollen uit, dat waren waarschijnlijk niet de enige verwondingen die hij had opgelopen tijdens het gevecht. Hij meende Dana zelfs te horen snikken eens ze in de beschermende armen van haar oudere broer was.

"Lynn hebben ze apart genomen", doorbrak Evan de stilte die er hing: "Eigenlijk bijna meteen na aankomst. Ik ben al de hele tijd alleen, een van de bewakers mompelde iets over dat ik de lading net had gemist. Het scheelde maar enkele uren of ik was al eerder opgehaald of zo iets?" Hij klonk twijfelend maar zijn blik stond angstig. Met de woorden die hij sprak bevestigde Evan een van de geruchten die Evron maar al te goed kende na al die tijd. De kooien dienden als opslag en iedereen die erin kwam werd weggebracht. De roddels over het experimenteren was misschien toch waar, anders kon het altijd zijn dat ze werden terechtgesteld. Evan had ongelooflijk veel geluk gehad. Echter was Lynn haar locatie een raadsel dat nog zou moeten worden opgelost.

Tot Evrons verbazing was Dana nu degene die het woord nam: "Lynn kunnen we straks wel bevrijden. Jij moet hier nu eerst veilig weg geraken, we kunnen niet blijven wachten tot de bewaker hier weer even komt binnenwandelen. Het meisje liet haar broer los en veegde even in haar ogen. Voorzichtig kroop ze uit de nog openstaande kooi. Haar bange blik was weg en vervangen door de zelfzekere blik die Evron steeds meer en meer was gaan appreciëren. Nu haar broer erbij was deed Dana alweer of er niets met haar enkel aan de hand was, alsof ze Evan deze zorgen wou besparen. Toegeven zou hij dat niet maar Evron was onder de indruk van het kleine meisje.Haar ogen stonden nog waterig maar vastberaden, iedereen die Evan nog wat zou willen aandoen kon maar beter oppassen bedacht Evron. Haar trillende hand verraadde de woede die zich in het kleine meisje verborg.

Ze konden maar beter verder gaan bedacht Evron, er was inderdaad geen enkele reden om er nog langer te blijven staan. Iedere seconde was er eentje dat iemand naar binnen kon lopen en alarm zou kunnen slaan. Dan waren ze nog lang niet buiten dus konden ze maar beter opschieten. "Zijn er nog andere plaatsen met kooien of cellen waar ze Lynn zouden kunnen vasthouden?" vroeg hij zich luidop af zonder acht te slaan op Dana haar woorden. Geen denken aan dat ze naar buiten zouden gaan zonder ook eerst Lynn te bevrijden. Hij kon zich wel inbeelden dat ze als straf Evan en Lynn uit elkaar hadden gehaald zodat ze geen energie uit elkaar konden putten en elkaar konden stimuleren zich te verzetten. Iemand emotioneel breken ging eenvoudiger als deze geen uitweg meer zag en er alleen voor stond had hij al eerder ondervonden. De reden waarom hij en Connor eigenlijk altijd samen waren of dat ze van elkaar wisten waar de andere zich bevond.

Zijn vraag was vooral nadenkend geweest en dus had Evron niet echt een antwoord verwacht. Toch was Evan er weer tegenin gegaan alsof hij het moest weten. "Ik heb hier nu niet bepaald een rondleiding gehad als je dat verwacht had", klonk er droog vanuit de jongen die intussen uit de kooi was gekropen Evron zuchtte, kon Evan niet eens vriendelijk zijn? Connor riskeerde zijn leven en hij was samen met Dana hem komen bevrijden maar toch kreeg hij zo een antwoord van de jongen. Door die woorden besloot Evron dat hij deze keer maar het volgende deel van de bevrijdingsmissie zou leiden, dat zou het hopelijk eens wat vlotten. Ze moesten Connor immers ook te hulp schieten! Dana en Evan konden later wel bijpraten.

Net zoals de drie anderen al eerder bij hem hadden gedaan, draaide Evron zich om zonder echt te zeggen waar hij naartoe ging. "Kom mee", siste hij kort waarna hij weer de deur uitliep. Ze hadden nog niets van plan maar hij was te kwaad om goed na te denken. Evron wist het zelf niet maar juist dat was de reden dat anderen meestal een van de plannen op zich namen. Connor eerdere reactie en het gedrag van de twee werkte op zijn zenuwen, ook wou hij weten waar Lynn was. Deze keer zou hij haar niet de rug toekeren. Daarnaast was zij een van de weinigen dat wel had geluisterd. Of ja, soms dan toch. Hun gesprek rond het vuur was maar raar geweest. Toch was er geen enkele reden om haar achter te laten, ze hadden Evan immers ook makkelijk kunnen vinden toch? Dan zou dat bij haar ook wel lukken besloot Evron.

-

Nogmaals kwam de gedachte bij hem op dat het allemaal wel erg gemakkelijk ging, ze waren zonder echte problemen binnen geraakt en ook de sleutel die Dana had bemachtigd had een van de obstakels uit de weg kunnen helpen. Hun plan had gewoon gewerkt, iets dat zelden tot nooit voorkwam. Was er iets dat hij over het oog zag? Kon het allemaal zou gemakkelijk gaan? Of was hij alweer te pessimistisch? Het was iets dat Connor hem al vaker had op gewezen maar toch was het een onderdeel van wie hij was besloot Evron. Op Dana en haar broer sloeg hij niet zoveel acht terwijl hij naar buiten kroop met het gevoel dat hij iets aan het vergeten was. Al snel klonk er weer gestommel en hij nam aan dat dit Evan en zijn zus waren die hem volgde. Van de vier deuren die er zich in dit stuk van het gebouw bevonden wisten ze wat er zich achter bevond, daardoor moesten ze er zich op wagen en nog verder kruipen. Lynn moest immers nog ergens zijn, de vraag was alleen nog waar.

Ergens hoopte hij natuurlijk dat Lynn uit haarzelf al eerder was kunnen ontsnappen en Connor had gevonden. Lynn was en bleef een meesterdief en zou zich met gemak kunnen redden. Toch wist hij gewoon dat ze hier nog ergens was, anders hadden ze Evan vast veel meer bewaakt nam hij aan. Zou haar vinden de grootste moeilijkheid worden van hun plan? Was haar afwezigheid het addertje dat onder het gras lag. Straks was zij wel al meegenomen vreesde Evron, al schudde hij die gedachte van hem af. Evan had immers gezegd dat ze vlak voor hun vertrek al mensen waren komen halen en ze zouden voor Lynn alleen heus niet extra opgaan. Dan hadden ze beter Evan ook meteen kunnen meenemen beoordeelde hij. Alles wat hij kon doen was nu op zoek gaan naar het meisje. In het stuk waar zij zich bevonden was het rustig maar Evron nam aan dat ze Lynn eerder ver weg van Evan zouden verbergen. Als een van uit zichzelf zou ontsnappen hadden ze toch nog een van de gevangen over die de andere vast zou willen bevrijden. Exact wat Evron nu van plan was.

Connor had intussen nog altijd een hoop aanwezigen weg kunnen lokken. Evron hoopte maar dat zijn vriend zelf veilig was. Het zat hem nog steeds niet lekker dat deze er helemaal alleen voor stond. Waarom hadden ze het niet gewoon met hun twee kunnen doen samen? Net zoals ze al die tijd al deden en voor zijn part ook altijd zouden moeten doen. Connor was iemand die Evron voor honderd procent vertrouwde. Het was hard maar Evron wist dat Dana niet zou twijfelen om hem te verraden als ze daarmee Evans leven zou redden. Daar was geen twijfel over mogelijk en het had dus ook geen zin om het te ontkennen besloot Evron. Voorzichtig sloop hij van verstopplaats tot verstopplaats terwijl hij er goed op lette dat er altijd iets in de buurt was om achter de duiken als dat nodig was. Evan en Dana waren achter gebleven maar dat kon hem niet zoveel schelen. Als zij twee veilig weer buiten geraakten was een deel van hun opzet al geslaagd. Al vroeg hij zich wel af of de twee dan weer een poging zouden doen om hem te bevrijden als het volgende deel wel misliep. Als de twee weer gevangen zouden worden zou hij zelf wel twijfelen moest hij toegeven, al had Dana natuurlijk de sleutel van de kooi op zak waardoor ze snel weer zouden kunnen ontsnappen. Anders kon het meisje de kooi proberen verbuigen. Evron moest even glimlachen door het beeld dat in hem opkwam. Hij wenste de bewakers niet toe dat ze Dana tegenkwamen. Het kleine meisje zou niet twijfelen om haar broer te beschermen.

In het deel waar hij zich nu bevond schenen er meer mensen rond te lopen dan in het vorige. Een man passeerde vlak naast hem dat Evron hem zelf had kunnen aanraken als hij dat zou willen. Bijna was hij te laat geweest doordat de man doorheen de gang aan het lopen was en druk de naam Jada schreeuwde. Aan de toon was het een meisje of vrouw dat hier werkte maar zich schijnbaar ergens had verborgen. Voor Evron het wist was de man alweer de hoek om en kon hij opgelucht adem halen. Lynn was het enige meisje dat nu voor hem telde, als die Jada maar niet zijn pad kruiste was het allemaal goed voor hem. Hij sloop verder maar deze keer waren er geen plaatsen waar hij zich zo eenvoudig achter kon verstoppen, de voetstappen die hij hoorde naderen voorspelden niet veel goed. Impulsief nam hij een beslissing en gooide de eerste de beste deur open om snel naar binnen te gaan. Zijn borstkas ging snel op en neer door alle adrenaline die doorheen zijn lijf pompte. Doorheen de deur kon hij de voetstappen horen naderen en klonken er verschillende stemmen. Wat er gezegd werd was door het dikke hout niet te verstaan.

Doodmoe leunde hij tegen de deur. Het constante gevaar en de zorgen vraten energie en hij was op. Toch mocht hij niet opgeven, hij moest en zou Lynn nog vinden zodat hij daarna Connor nog kon helpen. Tevens was hij de enige van hun vijf waarvan hij wist dat ze niet gewond waren, of toch niet op fysieke basis. Nog altijd had Evron een vage sluier van illusies rondom zich hangen. Hij had immers nog nooit zolang zijn gave gebruikt waardoor hij doodop was. Het vrat aan hem en maakte hem onzeker. Hoorde dat zo te zijn? Om van alle doemgedachten af te geraken, besloot Evron om zich heen te kijken in de kamer waar hij beland was. Deze bleek op het eerste zicht gelukkig leeg te zijn, aan alle rijen met documenten in gokte Evron dat hij het archief was binnengevallen. Hij duwde zich van de deur zodat zijn gewicht weer op beide benen rustte en liep naar de kasten toe. Er zaten verschillende mappen en kaarten in, ieder met een eigen nummer. Dat was waarschijnlijk voor de classificatie bedacht Evron. Nieuwsgierig liep hij naar het midden van de kamer toe waren een grote tafel stond. Enkele van de bruine mappen lagen opengeslagen alsof er iemand in aan het bladeren was geweest op zoek naar informatie.

Op elke gesloten mag was er een sticker gekleefd met daarop een naam waaruit Evron opmaakte dat het dossiers waren. Tot zijn verbazing kwam er een naam hem wel erg bekend voor. "Evron Foster" fluisterde hij zachtjes toen hij zijn naam ontdekte. Geschrokken bekeek hij de andere dossiers maar geen enkele andere naam kende hij, al stond er wel Jada op het opengeslagen dossier. Verbaasd fronste Evron terwijl hij de zijne opensloeg zodat hij het door kon lezen. Waarom lag dat hier? Moest hij het lezen? Waren dit voortekenen die Connor zag? Zelf was Evron niet in staat ze te te zien maar wat deed zijn naam erop? Tot nu toe was alles zo vlot verlopen! Ook Jada's map nam hij bij zich om door te nemen, wie weet dat er daar wel antwoorden in verscholen lagen. In tegenstelling tot andere dossiers die op tafel lagen bleek die van hem redelijk leeg te zijn, toch was het genoeg om van te zweten. Een heus verslag over het laatste gevecht was erin neergepend maar ook informatie over wie hij vroeger was geweest en over zijn moeder was erin terug te vinden. Alles stond keurig genoteerd, tot aan de start van het laatste Tijdperk. Bang slikte hij, door niet op de lijst te worden gezet waren ze een groot deel aan informatie verloren. Had zijn moeder dit geweten en hem er daarom niet op laten zetten?

Met trillende handen kon Evron gewoon niet verder lezen, wat wisten ze nog meer over hem. Hij besloot dan maar dat van Jada te bekijken, waarom lagen nu net deze twee mappen op de tafel? Die van Jada was mogelijk nog leger dan de zijne, niet meer dan een verdwaalde foto bleek deze te bevatten. Toch was het genoeg om het angstzweet bij Evron te laten uitbreken. Hij kende het meisje op de foto, het was Lynn alleen dan enkele jaren jongeren. Toch herkende Evron haar meteen, de manier waarop ze keek kon alleen maar zij zijn. Volledig van zijn melk sloeg hij haar map weer toe om de foto niet te hoeven bekijken. Wie was Jada? Was het toeval dat hij nu net die twee documenten had zitten doorlezen? Evron was te zeer bezig met zijn ontdekking dat hij de voetstappen achter hem niet hoorde en de deur niet hoorde openzwaaien. Pas als deze met een luide knal weer dicht werd geslagen draaide Evron zich geschrokken om. Achter hem stond een meisje met een even geschrokken blik in haar ogen. "Lynn?" reageerde Evron verbaasd.