𝕀 don't know why but I guess it got something to do with you

Hun rugzakken hadden ze eerder niet hoeven uitpakken, iets dat nu in hun voordeel bleek te spelen. Ze konden meteen vertrekken zonder de tijd die ze anders nodig hadden gehad om hun spullen bijeen te rapen hadden verloren. Om helemaal geen tijd te verliezen had Evron geopperd om hun tassen niet mee te nemen en ze pas later ophalen als ze Lynn en Evan veilig en wel bij zich hadden. Toch waren Dana en Connor onvermurwbaar geweest, ze zouden niets dat op hun aanwezigheid wees achterlaten. Ze hadden immers ook geen enkel idee hoe en in welke staat de de stad weer zouden kunnen verlaten. Ook wist je niet wie er nog allemaal hun spullen zou zien liggen en wat deze persoon er mee zou gaan doen. In deze tijden werd alles wat los lag meegenomen, iets dat ook was beginnen geleden voor alles wat vast zat. Iedereen nam zijn eigen deel mee, ondanks ze ook Lynn en Evan hun spullen hadden moeten verdelen onder hun merkte Evron op dat de tassen alweer lichter waren geworden. Dat kwam vooral doordat hun voorraad eten en drinken allesbehalve onuitputtelijk was.

Deze keer hadden ze met hun drie besloten om over de wegen zelf naar de stad te lopen. Het had geen zin dat ze hun zouden verbergen aangezien de laatste meters rond de stad kaal waren zodat iedereen binnen allen wie onderweg waren naar de stad al van ver zag aankomen. Het was een eenvoudige verdedigingstechniek maar erg effectief. Ook was dit het ideale moment om Evrons gave uit te testen en te zoeken tot hoever zijn illusies kon reiken. Vooral het laatste was niet zijn eigen idee geweest en Evron zelf was er dan ook geen voorstander van. Maar voor hij had kunnen protesteren, had Dana hem het zwijgen opgelegd met haar blik. Het jonge meisje had genoeg invloed om Evron te laten knikken en met het plan in te stemmen.

Met zijn gave had Evron een poging gedaan om hun uiterlijk aan te passen. Doordat hij niet de macht had dat echt te doen, kon de illusie enkel in stand worden gehouden als ze er alle drie op vertrouwde. Als ze zorgelijk om hun heen bleven kijken en hun toch verstopten was er een grotere kans dat Zij door de mist van de illusie heen konden kijken. Dat was een van de grootste keerzijden aan Evron zijn gave, hij kon veel zaken nabootsen maar het geloof moest aanwezig zijn. Eens iemand door de illusie heen zag, kon deze zelfs verdwijnen om de werkelijkheid te onthullen. Voor sommige zou dit geen probleem moeten zijn om te beheersen maar juist bij Evron was dit wel het geval. Hij had zijn gave nooit vertrouwd terwijl dit zeker nu van levensbelang was. De talloze malen dat Evron zijn gave en de effecten daarvan had onderdruk, waren er stukken van het geloof erin afgebrokkeld. De grondvesten waarop de illusie rustte waren al lang niet zo stevig meer. Toch had zijn gave zich altijd al willen zien en willen groeien. Steeds weer had Evron ermee in de knoop gezeten en tegen de macht ervan gevochten. De macht der misleiding was niet vreedzaam. Vaak had Evron zich afgevraagd waarom net hij ermee zat opgezadeld. Regelmatig had hij gewenst dat zijn gave anders was geweest, waarom kon hij bijvoorbeeld niet water controleren? Dan was het gevecht tegen de vuurman van eerder een stuk eenvoudiger beklonken.

Toch lukte het Evron om zijn gave onder controle te houden en werden ze door niemand die ze passeerde nagroepen. Alle ogen die hen in de gaten hielden voelde hij branden op zijn lijf maar Evron liep toch door, alsof hij hier hoorde. Toch schreeuwde alles in hem dat het gekkenwerk was en dat ze moesten doorzetten. Waarschijnlijk had hij zich ook omgedraaid als Dana niet zijn hand had vastgenomen toen ze bijna gestruikeld was. Hij had gedacht dat ze weer zou loslaten maar toch had het kleine meisje hem vastgehouden totdat ze de stad binnen waren gelopen. Ze hinkte nog altijd maar deed haar best om het te verbergen, ook haar manke looprimte zorgde ervoor dat ze in de gaten werden gehouden maar Evron probeerde het van zich af te zetten. Mensen staarden altijd, vooral als ze niet wisten wie er voor hun neus stond. Toch waren ze zonder problemen en relatief veilig de stad binnengeraakt. In hoeverre de term veilig nog bestond, ze waren immers in het hol van de leeuw. Toch stelde het Evron ergens ook gerust, hier zouden Zij niets doen waar iedereen hen kon zien toch? Het voor voor nog meer chaos zorgen in de schijnbaar rustige stad. Ook was juist deze stad al veel langer hun eindpunt, ze moesten hier gewoon zijn.

Het gemak waarmee ze waren binnengeraakt verbaasde hem, meer dan aangestaard waren ze niet. Al waren alle ogen eerder nieuwsgierig geweest dan vijandig, iets dat wel nog eens zou kunnen veranderen vanaf ze wisten wat ze nu eigenlijk in de stad te zoeken hadden. Ook de bewaker die bij de ingang had gestaan, had de vreemdelingen amper een blik waardig gekeurd. Alsof hij er eerder voor de sier stond, ook al waren het gevaarlijke tijden. Het had ervoor gezorgd dat Evron vermoedde dat het eerder een staf was om als wachter te worden aangesteld dan als eer. Of dat de dienst er bijna opzat, dat waren twee factoren die ervoor zorgden dat de alertheid van wachters op een veel lager pitje stond. Ook het feit dat er doorheen alle tijd genoeg andere ingangen gevormd waren en spleten in de muren gaf iedereen die binnen wou geraken de kans om naar binnen te glippen. Enkel grotere groepen of mensen met een grotere vracht moesten gecontroleerd worden, op die manier wisten Zij exact wat er verkocht zou worden. Waarschijnlijk dat ze ook zo meteen wisten wat ze exact eraan konden verdienen. Belastingen waren er immers niet meer voor iedereen.

Evron was meteen bezig met het feit dat ze via deze wegen ook later weer naar buiten zouden moeten geraken. Iets in hem zei dat buiten geraken een stuk moeilijker zou zijn dan erin. Tijdens de hele tocht hadden ze dan ook zelden iemand gezien die de poort naar buiten liep. Iets wat Evron hoopte zelf zo snel mogelijk te kunnen doen als ze weer met hun vijven waren. Weer naar buiten geraken was en bleef een belangrijk detail. De gedachte dat ze indringers waren liet hem niet los terwijl hij er alles aan moest doen om de illusie in stand te blijven houden. Nog altijd bleef alles in de stad het woord gevaar schreeuwen naar hem, voor Connor moest het waarschijnlijk nog erger zijn vreesde Evron. Hij was immers niet in staat om zijn gave uit te schakelen en zou dus elk teken dubbel en dik binnenkrijgen. Ook waren beiden de afgelopen tijd niet echt naar een stad geweest om de menigten te vermijden. Ze waren en bleven illegaal zolang ze niet op de lijst stonden. De laatste tijd waren de enige drukke plaatsen waar Evron zich had begeven de winkel waarheen ze moesten om alle levensmiddelen in te slaan. Zelfs die was kalm in vergelijking met de de stad waarin ze zich nu bevonden.

Dat was een van de reden waarom Evron wist dat hij nooit er zou kunnen wonen, hij was enorm op zijn rust gesteld. De vraag wat Connor zou zien zitten kwam in hem op, wou zijn vriend hierna eigenlijk wel weet terug naar hun zwervend bestaan? Ze konden niet eeuwig op de baan blijven maar Evron wist ook dat de tijden van huisje, tuintje, boompje, kindje al lang voorbij waren. Overleven was nu het belangrijkste. De gedachte dat hij samen met Connor oud zou worden verbaasde hem even. Eerder had hij door Dana ook al gedacht over hoe het zou zijn als er een kind in zijn leven kwam. Was het de gedachte aan het stad die hem deden verlangen naar het normale leven? Nog nooit eerder had Evron echt op die manier bij het leven stil gestaan. Op de manier waarop hij leefde probeerde hij van dag tot dag te overleven en liet hij de toekomst overleven. De gedachte van overleven nam de plaats in waar anderen aan het leven dachten. Toch knaagde het ergens in hem dat hij er eigenlijk juist al eerder aan had moeten denken.

Gelukkig bleek Dana een prima afleiding te zijn van zijn verwarrende gedachten. De zesjarige bleek nog nooit eerder in een drukke stad geweest, er waren er immers niet zoveel en Evan leek hem nu niet echt het type dat met Dana op citytrip ging. "Wauw kijk daar!" reageerde ze enthousiast terwijl ze net niet op en neer sprong door het zien van alle aanwezige mensen. "Een hoop huizen! Wonen daar allemaal mensen in? Wonen ze in echte huizen? Zijn ze allemaal bezet en blijven ze dan ook hier echt wonen?" klonk er verwonderlijk terwijl ze met grote ogen van verbazing naar alle taferelen keek. Haar kinderlijke enthousiasme werkte aanstekelijk en even lukte het Evron om zich dan ook te ontspannen. Ze leken net op een gezinnetje dat samen met hun dochter of kleine zus was gaan wandelen. De gedachte trof Evron. Als hij nu Connors hand zou vastnemen was het plaatje compleet. De gedachte trof hem als de bliksem, wou hij nu Connors hand vastnemen? Zo snel als het mogelijk was bande Evron de gedachte uit zijn hoofd, ze waren immers geen gezin. Ze zouden er ook nooit een zijn, Dana hoorde immers bij Evan. Eens die twee weer verenigd waren zouden hun wegen weer scheiden en zouden Connor en hij weer onder hun twee zijn. Net zoals het altijd al was geweest.

"Hier naar rechts", het was Connor die de weg aangaf doordat hij als enige van hun drie al eens in de stad was geweest. Dana huppelde voor hun uit en keek om haar schouder mee naar waar Connor wees. Op hun rechterkant was er een gebouw dat Connor al eerder had beschreven na zijn ontdekkingstocht. Ook hier liepen mensen rond terwijl de er een zacht belletje klonk iedere keer dat de deur werd opengeslagen. Een onschuldige toon die iedereen die vlakbij was waarschuwde dat er iemand naar binnen kwam. Ook de bewaker die vlakbij de deur stond was er deze keer niet voor de sier en hield iedereen in de straat in de gaten. Het geweer en de zwarte band die zichtbaar rondom zijn linkerarm hing waren er ook niet als decoratie. Evron vroeg zich af hoeveel wapens en kogels Zij wel niet voorhanden hadden. Er gingen verhalen de ronde dat ze zelfs nog benzine hadden hoewel deze brandstof al maanden op zou zijn. Het was niet veilig om nieuwe te ontginnen en de resterende was er op recordtempo doorheen gehaald. Doordat Evron geen rijbewijs had, was het tekort aan benzine nooit echt een probleem voor hem geweest. Alle aanwezige dreiging en beveiliging hadden ervoor gezorgd dat ze nog niets gingen ondernemen. Het was nu vooral de bedoeling dat ze op de hoogte waren van hoe het er binnen uitzag zodat ze daar later geen tijd meer mee zouden verliezen.

Dana zou van hen drie naar binnen proberen komen, Connor en Evron hoopten immers dat ze het op haar kinderlijk enthousiasme konden schuiven. Als er toevallig iemand binnen zat die gek was op kinderen zou dat plan wel eens heel erg goed kunnen uitdraaien. Ondanks dat Dana soms ouder uit de hoek kon komen, had ze nog altijd het uiterlijk van een zesjarige meid. Evron zou liegen als hij niet eerder aan haar echte leeftijd had getwijfeld. Uiteraard zouden hij en Connor niet stil blijven zitten en net als Dana op ontdekking gaan, echter namen zij de rest van de stad voor hun rekening. Veel steden waren er niet en dat maakte deze plaats nog specialer. Ook hoopten beiden nog altijd de tekens en antwoorden te vinden die ze nodig hadden, de reden waarom ze hierheen waren gekomen voordat ze Lynn en Evan verloren waren.

Met hun twee slenterden doorheen de stad terwijl ze hun ogen de kost gaven. Evron merkte dat hij er op een of andere manier van genoot. Toch knaagde de zorgen rond Dana aan hem, ze hadden haar immers gevraagd naar binnen te gaan in het hol van de leeuw. Iets dat allesbehalve zonder gevaar was. Dat hij nu eens samen met Connor was maakte het ergens wel goed, hij bleef immers zijn beste vriend met wie hij al vele jaren had overleefd. Toch was het stil tussen beiden en daarom besloot Evron om zijn gedachten en zorgen met Connor te delen. Hij wist meestal wel wat hij ermee moest doen. "Con?" begon Evron het gesprek waardoor Connor nieuwsgierig opkeek. Even twijfelde hij hoe hij het nu juist moest gaan verwoorden: "Zeg, denk jij eigenlijk wel eens aan later?" Het was best vaag maar Evron wist niet goed hoe hij anders het onderwerp kon aansnijden. Het was die dag al enkele keren in zijn gedachten voorbij gekomen, iets dat vroeger bijna nooit het geval was. Zorgen voor mogen belette vandaag.

Connor leek verbaasd door de vraag: "Natuurlijk? De tekens die ik zie zijn de toekomst Ev! Maak je maar geen zorgen, we zullen hier sneller dan je denk antwoorden vinden. Daarom zijn we hier ook. We gaan hier met ons alleen weg, wij alle vijf." Evron had niet die toekomst bedoeld met de vraag maar Connor leek opgelucht nu hij die woorden luidop had kunnen zeggen. Alsof hij ze zelf ook nog moest gaan geloven. Daarom besloot Evron gewoon te knikken en te doen alsof hij het daarover had willen hebben. Wat maakte het immers ook uit, ze waren hier nu met hun twee en dat was wat telde. Het gezelschap van de drie anderen was soms wat overweldigend geweest en Evron snakte ernaar om weer meer met hun twee te zijn, hij en Connor. Evron wist dat hij niemand anders nodig had. Evron had Connor en Connor had Evron. Met die gedachte keek hij weer om zich heen, ze waren hier immers niet zonder doel aan het rondwandelen. Connor en hij moest ervoor zorgen dat ze een eenvoudige weg weer naar buiten waren en dat ze niet verloren zouden lopen. Ze waren op een voor hen onbekende plaats, iets dat in hun nadeel speelde als ze Lynn en Evan hadden bevrijd. Even onderbrak Evron zichzelf in gedachten, het was immers vanaf ze hen hadden bevrijd en niet als.

Met Dana hadden ze weer afgesproken dat ze haar aan het grote gebouw zelf zouden gaan halen. Op die manier zouden ze hopelijk de oudere broers kunnen zijn die op zoek waren naar hun kleine zusje. Het was een raadsel hoe de aanwezigen hadden gereageerd op Danas aanwezigheid in het gebouw. Hoewel hij de gedachte verfoeterde, wenste Evron dat ze meerdere rondjes hadden afgesproken en hij nog even weg kon zijn. Het was egoïstisch maar het meisje kon haar toch perfect redden? Hij en Connor waren geen babysitters voor Dana! Toch zweeg Evron in alle talen over zijn gedachten, Connor zou nooit de belofte willen breken en nog langer wegblijven van Dana. Ook de trillende handen van zijn vriend verraden dat deze zenuwachtig was. Voorzichtig stootte hij Connor aan, hem kennende zat ook Connor vol met zorgen over wat er hen te wachten stond. "Hé doe eens niet zo zenuwachtig jij daar", plaagde Evron zijn vriend: "Dana red zich heus wel, ze is een heel stuk slimmer en sterker dan dat haar leeftijd doet vermoeden." Beide leden van de familie Herrick waren ontzettend krachtig had Evron al ondervonden, Dana deed heus niet onder voor haar oudere broer. Dat had ze de afgelopen dagen meer dan genoeg bewezen.

"Zullen we teruggaan?" mompelde Connor enkel zonder Evron een blik waardig te keuren. Hij draaide zich zonder waarschuwing om en begon terug te lopen waardoor hij Evron verbouwereerd achter zich liet. Had hij iets verkeerd gezegd dan? Had Connor een vermoeden gehad aan wat Evron had zitten denken? Wou Connor gewoon niet met hem meer alleen zijn? Honderden vragen schoten er alweer door Evrons hoofd maar hij wist het niet. Ook had hij nog een belofte in te lossen waardoor hij maar weer achter Connor aanging naar Dana. Deze bleek alweer buiten het gebouw te staan wachten met een verveelde blik op haar gezicht. Het was echter de hand van de bewaker op Dana schouder die Evron even deed slikken. De bewaker leek allesbehalve tevreden te zijn dat Dana naast haar stond en de zwarte band rondom haar arm gaf hem kippenvel. Haar geweer zat gelukkig weg maar Evron piekerde er net over dat ze het binnen de drie seconden geladen in haar handen zou kunnen hebben. Deze vrouw was getraind en alles behalve vrolijk. Toch was Dana de eerste die de twee jongens als eerste opmerkte en begon plots vrolijk te zwaaien: "Broer!" Haar ogen twinkelden zachtjes, iets dat hopelijk alleen maar goed nieuws kon gaan betekenen. Iets dat ze nu ook wel eens mochten gebruiken vond Evron.

Al was het Dana haar uitroep dat hem dwars lag. Broer? Riep ze dat nu naar hen? Echter leek Connor wel door te hebben wat er aan de hand was. Met een grote glimlach liep hij naar het meisje en de vrouw toe: "Daar ben je! Waag het nooit meer zo plotseling weg te gaan." Na die bestraffende woorden richtte hij tot de vrouw: "Hartelijk dank dat u bij haar bleef! We hebben haar lopen zoeken, het was nooit onze bedoeling geweest om haar kwijt te raken." De eerder struise vrouw antwoordde met een kort knikje en liep toen terug naar binnen. Eens zij weg was, richtte Connor zich ook tot Evron: "Kijk nog wat verbaasder en ze hebben meteen door dat Daantje niet echt mijn zus is! Je moest beter leren meespelen, straks breng jij dit alles nog in het gevaar!"

Evrons mond viel open, wat had Connor toch? "Oh sorry hoor dat ik niet wist dat jij een zus had. Nog zaken die je voor mij verbergt?" was zijn barse antwoord, ze hadden immers nooit afgesproken wat hij zou zijn als Connor de grote broer speelde die Dana ging halen. Haar andere broer ging niet meer nadat Dana erg duidelijk broer had geroepen, enkelvoud dus. Zijn opmerking liet Dana met haar ogen rollen maar het deerde Evron niets. Echter stonden ze nog altijd pal voor het gebouw en besloot het drietal weer wat verder te lopen. Connor bracht hem naar een afgelegen plekje die ze eerder tijdens de tocht ook al gepasseerd waren. "En Daan? Wat heb je nu ontdekt met je tocht doorheen het gebouw? Iets te vertellen?" speelde Evron de bal in haar kamp. Als zij met haar ogen mocht rollen kon ze maar beter met informatie komen vond hij. Daar hadden ze tenminste wel nog iets aan.

"De naam is Dana," reageerde ze op dezelfde korte toon zoals Evron net had gedaan waarna ze dan toch twijfelachtig knikte: "Nou, ik heb wel wat te vertellen ja." Haar blik stond weer donker, van de pretlichtjes was niets meer te bekennen. Evron hoopte maar dat ze met goed nieuws kwam. "Ik ben niet verder gekomen dan de tweede kamer toen er een van de bewakers me nogal hardhandig naar buiten wou brengen. Als een van de lieve medewerkers niet tussenbeide was gekomen had ik een hoop minder te vertellen. Hij stopte de vrouw die jullie eerder al zagen met de melding dat ik maar een kind was en nam mij mee naar de wachtkamer. Al snel bleek hij een of andere hoge pief te zijn die trots was op zijn werk en vooral op zichzelf." Dana trok een moeilijk gezicht waardoor Evron zich wel al kon voorstellen hoe het gesprek verlopen was. "Bon, laten we zeggen dat als ik deed alsof hij mijn voorbeeld was hij een hoop over zichzelf en alles wat er aan de hand was kon vertellen. Niet dat er zoveel interessant uitkwam totdat iemand anders hem weer naar het werk stuurde. Blijkbaar waren er twee jongeren meegenomen naar daar en was hij een van de verantwoordelijk. Een ervan zou een jongen zijn die zich nogal goed verweerd heeft. Nummers twee hebben ze niet omschreven maar het moet wel Lynn zijn! Jongens dit moeten mijn broer en die Lynn zijn!" Met grote ogen keek ze Connor en Evron aan. Het leek wel alsof ze op het punt stond in huilen uit de barsten, iets dat hij haar niet kwalijk nam. Ze had al ongelooflijk zware dagen achter de rug.

Evron knikte nadenkend: "Waarschijnlijk wel, hoe groot is de kans dat ze nu net twee anderen jongeren hebben meegenomen die aan deze beschrijving voldoen?" Ook Connor knikte nadenkend, het was alsof Evron de radars in Connors hoofd kon zien draaien. Meteen wist Evron dat zijn vriend over het volgend onderdeel van dit raadsel had gebogen, nu ze Evan en Lynn dachten gevonden te hebben was het tijd voor de volgende stap. Eentje die niet meteen een stuk eenvoudiger zou zijn. "Opzich zou het wel handig zijn als Lynn hier was geweest", bedacht Evron luidop wat hem een verbaasde blik van Connor opleverde. "Haar gave zou hier goed van pas komen", legde hij verder uit: "Zij zou een sleutel kunnen bemachtigen, ik neem aan dat ze niet vrij rondlopen en daarom niet meteen met ons mee kunnen lopen?" Als Lynn een armband en zelfs een riem kon stelen was een sleutel vast geen enkel probleem gokte hij. Dat ze zichzelf nog niet op die manier had kunnen bevrijden wou hij niet aan denken, ze wisten immers niet hoe de twee eraan toe waren. Wie weet had ze hem al gestolen maar was het Evan die niet mee kon.

Evron twijfelde, er waren gewoon te veel onzekerheden om een plan te voorzien die zou kunnen lukken. Ze moesten nog met zoveel verschillende factoren rekening gaan houden. Als alle lukte zou het ook niet mogen uitmaken hoe de twee er aan toe waren, dat waren zorgen voor later besloot hij. Toch leek Dana te glimlachen toen ze zachtjes lachte: "Alsof Lynn de enige is die mensen kan beroven?" Met een trotse glimlach hield ze een ketting omhoog waaraan een kleine sleutel bungelde. Met open mond staarde Evron naar de sleutel en ook Connor kon het niet geloven. "Op het moment dat ze de man kwamen halen, was ik even onbewaakt! Laat ik nu net per ongeluk naast de sleutels hebben gestaan! Iemand had ze netjes gehangen naast hun naamkaartje. Laat de sleutel bij het naamkaartje cellen per ongeluk in mijn jaszak te zijn beland toen ik de foto's die op de plank erboven stonden aan het bekijken was. De bewaker die me naar buiten begeleide had het te druk om me te controleren", legde het meisje verder uit.

Connor schoot door haar worden in de lach en de ondeugende grijns op Dana haar gezicht zorgde ervoor dat ook Evron een glimlach niet kon onderdrukken. Het was Connor die als eerste weer logisch verder dacht, al zag dat plan er meteen een stuk rooskleuriger uit. "Dus als iemand op het juiste moment iedereen afleidt kan iemand anders van ons naar binnen toe sluipen en die twee bevrijden?" herhaalde Connor waar ze al eerder aan hadden gedacht. Dat was het beste plan die ze hadden, ook al was het eerder wat aan de simpele kant toch hadden ze geen extra details willen toevoegen. Hoe minder dat die er waren hoe minder dat deze konden fout aflopen. Connor was degene die voor afleiding zou zorgen deze keer, Dana was al binnen geweest. De illusie die Evron nog altijd rondom hen drie had hangen had haar uiterlijk dan wel wat aangepast maar ze waren liever zekerder. Connor was een veel veiligere optie voor het plan. Tijdens hun aftocht zou ook Evrons gave wel eens van pas kunnen komen en dus zou hij samen met Dana op onderzoek uit gaan naar Lynn en Evan. Het plan zou over enkele uren pas van start gaan.

Zo zouden ze ervoor kunnen zorgen dat Dana's eerdere aanwezigheid niet in verband zou gebracht worden met die van Connor. Er was immers maar een bewaker die het toneelstuk dat ze broer en zus waren had gezien. Indien het plan toch fout liep konden beiden doen dat ze elkaar helemaal niet kennen. De ene bewaker die hun had gezien zou ook binnenkort worden afgelost en dan waren ze ook veilig voor dat gevaar. Het was echter Evron die er had op gewezen dat ze ook dan zouden moeten wachten, pas als de verveling begon toe te slaan zou de waakzaamheid weer verlagen. De kans dat ze dan binnen geraken was veel groter als ze nog even wachtten. Toch bleef Evron bang, zelfs met dit plan was er een hoop dat mis kon gaan. Toch waren ze er alle drie van overtuigd dat dit wel de beste optie was om weer veilig buiten te geraken, liefst nog samen met Evan en Lynn. Of de illusie zou werken was een van de zaken waaraan hij niet twijfelde, eerder aan of het genoeg zou zijn. Een alarm zou hij niet nog eens kunnen proberen, hij twijfelde niet aan het feit dat Zij daar intussen van op de hoogte waren. In zijn hoofd was er een ander plan opgekomen, ook hun tegenstanders waren immers bang van iets. Wat dit precies was, was helemaal niet moeilijk te raden. Hij zou een Tijdperk proberen na te bootsen. Evron had het zelf meegemaakt en de gebeurtenissen stonden na al die jaren nog altijd duidelijk op zijn netvlies gebrand. Zijn inspiratie kwam specifieker van de start van het huidige Tijdperk, de paniek die op het plein was uitgebroken had boekdelen gesproken. Dat was hetgeen dat die dag zo gevaarlijk had gemaakt. Evron was niet op het plein aanwezig geweest maar iemand anders wel.

Ooit helemaal in begin was Connor de controle over zijn gave verloren, hij had zonder het te willen verschillende geesten opgeroepen. Er was die dag geen schade geweest maar een van de verschenen personen kende Evron door en door. Het was Maria geweest. Zij had voor ze weer verdween hen raad gegeven en alles verteld wat door de regering verzwegen was geweest. Zoveel leugens over wat er nu net was gebeurd waren al in de wereld geholpen maar Maria had ze een voor een blootgelegd. Haar beschrijving van alle chaos was zo levendig geweest waardoor het voor Evron voelde alsof hij erbij had gestaan. Later had hij er nooit iets mee gedaan, tot nu. Het zou de eerste keer zijn dat Evron iets grootschaligs zou gaan nabootsen, het alarm alleen al was al een heuse hindernis geweest.

Met een schuldgevoel keek Evron nog eens rond op het plein dat er nu nog rustig bij lag, als zijn plan lukte zou dat niet meer zo zijn. Door paniek te veroorzaken zou hij chaos creëren, paniek werd namelijk eenvoudig doorgegeven tussen alle mensen. Ze zouden terugvallen op hun oude gewoonten en hun gezonde verstand verliezen, toch was dit de beste optie om weg te komen. Hij was er klaar voor.