𝕀'll always be around wherever life takes you

Het verlies was voelbaar en de afwezigheid van Evan en Lynn liet zich opmerken. Ook de twijfels waren opnieuw toegeslagen en de sfeer was neerslachtig. Alle drie voelden ze zich schuldig voor wat er allemaal gebeurd was en het gemis was als een geest aanwezig. Als een soort zwarte mist hing het rond hen. Het hielp ook niet dat Evron als enige niet gewond was, of toch niet fysiek gezien. Tijdens de strijd zelf had hij zich vooral afzijdig gehouden terwijl de anderen hun lijf en leden in de strijd hadden gegooid. Ook dat feit zorgde ervoor dat Evron nog meer twijfelde, had hij niet meer moeten doen? Waren zijn keuze de foute geweest? Steeds weer herhaalde deze vraag in zijn gedachten. Wat als hij anders had gehandeld? Het antwoord zou hij waarschijnlijk nooit weten, terug in de tijd konden ze niet. Hadden ze eigenlijk kunnen winnen? Ze hadden aan Dana beloofd dat ze verder zouden gaan, voor Evan en Lynn.

Dana was gewond geraakt aan haar knie, al had ze nog niet willen zeggen wat er gebeurd was. Connor had het niet zien gebeuren doordat hij het met de vuurman had moeten opnemen. Het meisje zweeg in alle talen over haar gevecht en hoe het verlopen was. Geen van beide jongens had zelfs maar de energie over om door te vragen ernaar. Connor had vooral last van de brandwonden die hij had opgelopen, ook zijn schouder zag bont en blauw waar ze hem te pakken hadden gekregen. Maar eerst had hij zich over Dana ontfermd en een steunverband geïmproviseerd met wat ze voor handen hadden zodat haar knie toch nog wat van steun had. Een veel betere oplossing hadden ze niet meteen, ze moesten roeien met de riemen die ze hadden.

Het kleine meisje was doodop en zat half in slaap voor zich uit te staren. Haar gave was hard nodig geweest tijdens het gevecht en dan kon het altijd even duren tegen dat ze weer helemaal was opgeladen om verder te gaan. Ook het verlies had haar nog harder geraakt waardoor ze gewoonweg op was. Eens Connor klaar was met het verbinden van haar knie, strompelde ze zonder iets te zeggen weg. Dana nestelde zich in een bolletje en kneep haar ogen toe. Toch verraadde haar gejaagde ademhaling haar, de adrenaline pompte nog steeds door haar lijf. Evron had het vermoeden dat ze niet wou praten over wat er gebeurd was en daarom had besloten om te doen alsof ze sliep.

Pas vanaf Dana zich had afgezonderd, begon Connor met het verzorgen van zijn eigen wonden. "Ev? Kun je even komen helpen alsjeblieft?" fluisterde hij zachtjes naar Evron doordat het allesbehalve eenvoudig was. Deze knikte en liep naar de tas toe zodat hij erin kon rommelen op zoek naar zalf die de pijn kon helpen verlichten. De tube brandwondenzalf die ze bij zich hadden was bijna leeg, meer hadden ze niet mee kunnen nemen. Ondanks het eigenlijk alles was wat ze nog over hadden, legde Evron een goede laag op de wonden. Het was van groot belang dat deze zo snel mogelijk zouden gaan genezen. Voorzichtig hielp hij Connor zijn shirt uit te doen waar er verschillende brandgaten in zaten. Voorzichtig ging hij verder met het aanbrengen van de zalf op plaatsen waar Connor niet pijnloos aan kon. Ondanks de situatie was Evron ergens wel blij dat ze nu ongeveer weer met hun twee waren. Het hielp hem om rustig te worden. Connors aanwezigheid was daarvoor al genoeg.

Connor zelf bleef zo onbewogen mogelijk zitten maar Evron zag zijn spieren genoeg aanspannen wanneer hij een wonde aanraakte om er zalf op te smeren. Hij zuchtte diep terwijl hij zijn blik over alle letsels liet glijden. Het zorgde ervoor dat Connor hem zachtjes tegen de schouder stootte. "Hé, zucht eens niet zo. We leven nog" glimlachte hij al zag Evron dat de glimlach niet helemaal van harte was. Het verborg veel pijn, veel meer dan dat Connor zou willen toegeven. Deze ging onverstoord verder: "We krijgen ze heus wel vrij, dat hebben we haar immers beloofd en ik houd me altijd aan mijn woord." Ondanks dat de woorden tegen Evron waren gesproken, dwaalde Connor zijn blik af naar Dana.

Zijn woorden lieten Evron wat ongemakkelijk glimlachen, wat kon hij anders doen? Er waren nog zoveel zaken niet uitgesproken tussen hen allen. "Waarschijnlijk", besloot hij te antwoorden wat Connor liet fronsen. Niet iedereen was zo een optimist als Connor en dus ging Evron zonder er acht op te slaan verder: "Maar ook jij hoeft je niet schuldig te voelen oké? Je hebt Dana in veiligheid gebracht, meer kon je niet doen. Daardoor hebben jullie het kunnen overleven." Doordringend keek hij zijn beste vriend in diens ogen. Connors ogen leken wel van kleur te wisselen afhankelijk van zijn stemming en Evron was er nog altijd niet aan uit welke kleur ze nu eigenlijk hadden. Ze stonden wat scheel maar Evron bedacht zich dat het nu nog meer was als anders. Zou dat door de zorgen komen? Hij wist het niet helemaal.

Wat ongemakkelijk keek Connor naar hem waardoor Evron zijn blik afwendde, hij wou hem immers niet zitten aanstaren. Connors ogen stonden droevig terwijl hij kort met zijn hoofd schudde: "Maar dat kon ik allemaal maar doen doordat jij het alarm wist na te bootsen! Ik had het niet door, ik had eerder die tekens moeten zien! Ik ben degene die ons in veiligheid had moeten brengen met mijn gave! Maar nee, ik zag ze gewoonweg niet Evron! Wie had die tekens moeten zien? Ik! Door mij heb je nu jouw gave moeten blootstellen Ev en ik weet hoe een hekel jij daar aan hebt. Door mij!" Tranen welden op in zijn ogen die daardoor een wat groenige kleur kregen.

"Hé", fluisterde Evron zachtjes om Connor te onderbreken. Om een of andere reden was zijn keel toegeknepen waardoor hij enkel nog kon fluisteren. Voorzichtig sloeg Evron een arm om de niet gewonde schouder van zijn vriend en trok hem in een omhelzing, niet zijn beste idee met de net aangebrachte zalf. "Je hebt ons tot hier weten te brengen en gedaan wat je kon", begon hij op te sommen: "Breek jezelf alsjeblieft niet zo af oké? Je bent geweldig! Dat je geen tekens zag kan ook altijd komen doordat er gewoon stomweg geen waren? Niemand van ons had kunnen bedenken dat Evan-" Evron besloot om daar zichzelf te onderbreken, het zou niet mooi zijn om Evan nu alle schuld te gaan geven doordat hij Zij op de hoogte had gesteld van hun aanwezigheid. Ook doordat Evan er niet eens meer was om zichzelf te verdedigen. Maar dat het niet eenvoudig ging worden, dat wisten ze allebei. Ieder van hen, ook Dana, voelde zich schuldig en had het gevoel niet genoeg hadden gedaan om een andere uitkomst te bekomen. Echter waren ze naast schuldig alle drie ook onschuldig, Zij waren de echte schuldigen. Zij hadden Evan en Lynn meegenomen, of dat hoopte Evron toch. "Waar denk je dat Zij hen heen brengen?" fluisterde Evron zachtjes.

Door de vraag voelde hij Connor in de omhelzing verstijven waardoor hij wist dat deze een antwoord had dat hem niet zou aanstaan. Verbaasd lieten ze elkaar los terwijl Evron zijn vriend onderzoekend in zich opnam in de hoop dat deze meer zou gaan vertellen. Ongemakkelijk keek Connor weg en Evron zag hem op zijn onderlip bijten. "De site waarschijnlijk", was het korte antwoord wat volgde: "Als mijn gave niet verstoord is, nog altijd wijst alles in die richting. Alsof het voorbestemd is en we nog een extra reden nodig hadden om door te zetten?" Met grote ogen keek Evron zijn vriend aan. Had hij dat nu goed verstaan?

"De- De site? Waar we al naar op weg zijn? Zeg je nu dat wel al die tijd op weg zijn naar waar Zij zijn? Over welke site heb je het nu eigenlijk al heel die tijd?" vraag na vraag rolden er uit zijn mond terwijl hij geeneens wist wat hij nu echt wou gaan vragen. Door zijn reactie moest Connor glimlach en klonk er achter hen geluid van Dana die zich omdraaide. Evron was er bijna zeker van dat ze geconcentreerd aan het luisteren was naar hun gesprek.

"Je hebt geen flauw idee waar we het bij de schuilplaats allemaal over hadden hé?" begon Connor terwijl hij hem nieuwsgierig aankeek: "Enkele uren geleden, vlak voor we vertrokken zijn richting hier?" Even was Evron te verbaasd om te gaan reageren, wat kon hij immers gaan antwoorden? Bluffen was geen optie, hij zou veel te snel door de mand vallen als Connor verder zou gaan vragen. Ook was dit misschien zijn kans om antwoorden te krijgen, voorzichtig schudde Evron dan ook zijn hoofd waardoor Connor knikte. Eindelijk was zijn vriend bereid om meer te gaan vertellen over dit alles. "De site waar we naar toe gaan is eigenlijk eerder een soort bron, de naam site geven we er vooral aan doordat het een plaats is waar we onze antwoorden kunnen krijgen! Zelf weet ik niet goed wat ik nu allemaal exact kan verwachten, tekens geven helaas geen gedetailleerde omschrijving die ik wel zou kunnen gebruiken. We kunnen het best vergelijken met een soort doel! De site staat immers ook voor ons einde, het einde van onze reis!" begon Connor een heel stuk enthousiaster dan dat hij eerder was geweest

Dat ze weer een doel voor ogen hadden, gaf Connor genoeg energie om door te gaan. Dat hij zo vrolijk erover was dat Evron hem amper durfde tegen te spreken. Hoe wist Connor namelijk zo zeker dat het einde betekende een rustplaats? Ergens speelde bij hem het gevoel dat het ook een ander einde zou kunnen zijn, een laatste rustplaats. Maar Evron hield zijn bedenkingen voor zich, ze hadden voor vandaag al genoeg te verduren gekregen. Zeker doordat hij dacht dat Dana aan het meeluisteren was, het kleine meisje had al genoeg verdriet voor nog meer zorgen erbij te krijgen. Wie weet zat hij wel helemaal verkeerd, al had Connor ook niet kunnen voorzien dat haar broer en Lynn zouden verdwijnen. De vraag of Dana en Evan al eens gescheiden waren geweest speelde in hem op. Zou dat voorgoed kunnen zijn? Of wie weet was hij weer veel te pessimistisch en moest hij gewoon op Connor vertrouwen. Er was een ding dat hij wel zeker wist, het was tijd om beslissingen te nemen en knopen door te hakken. "Connor? We moeten verder", kondigde hij aan terwijl hij overeind krabbelde.

Ze konden niet blijven zitten, het was verbazingwekkend dat Zij niet achter aan waren gegaan. Of wisten ze dat ze achter Lynn en Evan achter aan zouden gaan? Ze waren te makkelijk met hun drie weg geraakt vond hij. Connors mond was door de plotse beslissing weer open gevallen. "Wacht wat? Nu? Maar Dana is gewond!" wierp hij tegen. Dat Connor zelf ook gewond was maar eerst aan Dana dacht verbaasde Evron niet. Het was iets dan hem sierde maar dat konden ze nu niet gebruiken.

"Klopt", begon Evron zijn tegenwerping: "Maar dat is juist de reden waarom we verder moeten! Zij weten dat we hier zijn en ze trappen heus geen tweede keer in het alarm. Nu kunnen we hopen dat ze het nog op toeval afschuiven. Ook weten ze van Dana haar gave en ze gaan ons niet met rust laten, zeker niet nu we verzwakt zijn! Daarom denken ze dat we hier toch blijven om onze wonden te likken. Hoe sneller we hier weg zijn, hoe beter!" Nu Evron dit alles luidop zei, wist hij zeker dat dit de beste oplossing was.

Maar ook Dana bleek haar zegje te willen doen terwijl ze haar recht duwde, Evron had gelijk gehad over dat ze niet in slaap was gevallen en alles aandacht had gevolgd. "Ik red me wel, Evron heeft gelijk", klonk er kort maar aan haar toon was te merken dat er geen plaats was voor tegenspraak. Dankbaar knikte Evron naar haar maar het kleine meisje gunde hem geen blik waardig waardoor hij zich maar weer naar zijn vriend toe draaide.

Deze knikte wel zachtjes waardoor Evron wist dat hij ermee akkoord was. "Jij hebt gelijk, de kans is groot. We vertrekken over vijf minuten dan. Die kunnen heus geen kwaad en zo kunnen we allemaal nog wat krachten opdoen." Smekend keek hij Evron aan maar die gaf Connor juist helemaal gelijk. Ook zou Evron liegen als hij zei dat hij er niet blij mee was. Zijn gave had diep gezeten en daardoor had het hem veel moeite gekost om naar boven te halen. Hij zou het niet toegeven maar ook hij was moe. Die vijf minuten waren meer dan welkom.

Evron had zijn gave altijd al vergeleken met een soort donkere mist dat in hem huisde. Doorheen de jaren had hij deze altijd al verborgen en onderdrukt in de hoop er vanaf te raken. Alsof hij op die manier gaven loos zou kunnen als hij zou verder ging maar ze waren altijd al aanwezig geweest. Steeds klaar om toe te slaan op zwakke momenten, momenten dat Evron niet op zijn hoede was of niet in staat was om zijn emoties te beheersen. Dat waren immers de momenten dat zijn mentale barrière verzwakt was en hij niet in staat was om veel weerstand te bieden. Deze momenten waren zeldzaam maar iedere keer weer duurde het langer voor Evron zijn gave weer weg had gestoken en had kunnen opbergen. Steeds weer leken ze te groeien en zich meer en meer te ontwikkelen. Tijdens het gevecht had hij ze voor een van de eerste keren alle ruimte gegeven om zich kenbaar te maken.

Evron vreesde het moment dat het hem nooit meer zou lukken om deze te blijven onderdrukken, het was en bleef immers nog altijd een deel van hem. Ooit was hem verteld geweest dat je gave te maken had met je persoonlijkheid en dat er dan ook een reden was waarom je nu net over die gave beschikte. Bij Dana zou dat bijvoorbeeld kunnen betekenen dat het meisje een sterke persoonlijkheid had, iets dat ze al meermaals had bewezen in de tijd dat Evron haar had leren kennen. Maar was het dan positief om een illusionist te zijn? Hoe wist je immers wat er echt was en wat niet meer? Dat was altijd nog een grote angst geweest en de reden waarom hij zijn gave onderdrukte. Wat als hij de werkelijkheid niet meer kon onderscheiden? Wat als hij gek werd van zijn gave en erdoor zou wegkwijnen. Hij zou vast niet de eerste zijn die dat lot moest ondergaan.

Een diepe zucht ontsnapte alweer terwijl Evron zich nestelde. De riemen van de rugzak op zijn rug sneden in zijn schouders. Pas nu de meeste spanningen dragelijker waren geworden nu ze een moment had afgesproken, voelde Evron hoe moe hij echt was. De afgelopen nacht had hij immers amper iets geslapen. De vermoeidheid dreigde meester te worden van de situatie maar als ze straks zouden moeten vertrekken wist Evron dat hij niet in slaap mocht vallen. Daardoor besloot hij zich weer te verzetten maar dan op een manier waarop een stuk afgebrokkelde muur in zijn heup stak. In deze ongemakkelijke positie was er maar weinig kans dat hij toch in slaap zou vallen, ook had hij op die manier zicht op de opening van hun schuilplaats.

De stilte keerde weer terug, niemand van hen drie had echt iets om te zeggen. Ook was het niet het moment om over koetjes en kalfjes te beginnen praten. Zwijgend was Connor begonnen met het maken van zijn rugzak waar hij eerder het verband had uitgehaald voor Dana. Evron gebruikte het moment om nog snel wat te eten en te drinken voor ze weer op pad zouden gaan, Dana had zich geëxcuseerd en had haar terug getrokken aangezien er geen toilet aanwezig was in de ruimte. Rustig probeerde Evron alle volgende stappen in zijn hoofd te overlopen. Nu moesten ze vooral de site bereiken, de plaats waar ze antwoorden zouden moeten vinden. Alleen was het ene vraag op welke vragen deze antwoorden zouden passen.