Simons p.o.v.

School is al weer een tijdje bezig. Al bijna een maand. Super leuk is het altijd nog niet, maar het kan altijd nog erger. We hebben niet echt de ergste docenten ooit. Nee, ze vallen allemaal wel mee.

Op ééntje na dan: mevrouw Friekman, de meesten noemen haar Freak. Zelf vind ik haar wel een goede docent en zo, maar ze is inderdaad nogal gestoord. Zij komt aanzetten met de meest geschifte plannen ooit. En laat ik vandaag nou eens net het eerste uur van haar hebben.

'Siem! Siem!' Hoor ik iemand enthousiast mijn naam roepen. De stem herken ik uit duizenden: het is Daan. Ik kijk om en zie hem aan komen joggen de aula in.
'Daniël!' Roep ik en doe hem na. Hij lacht een keer en geeft me dan een mep.
'Spreek me niet met mijn hele naam aan, dan lijk je net mijn moeder,' zegt hij en toont me vervolgens zijn mobiel. Een foto van een meisje staat op zijn scherm afgebeeld. Verbaasd pak ik zijn mobiel uit zijn handen en kijk naar de foto. Het meisje heeft lang blond haar en tetten van hier tot ginder. Verward kijk ik weer op naar Daan.

'Wie is dit?' Vraag ik.
'Ik had je toch verteld dat het huis van de buren gekocht is?' Vraagt hij dan.
'Mh-m,' hum ik.
'Dat is mijn nieuwe buurmeisje,' zegt hij met een enorme grijns. Mijn ogen schieten open.
'Lucky,' zeg ik en kijk nog een keer jaloers naar de foto. Dit soort dingen overkomen alleen Daniël, nooit bij mij. Toen mijn buren vier jaar terug gingen verhuizen en er nieuwe mensen in het huis kwamen wonen, was het een gezin met twee kleine kinderen die je 's ochtends om halfzes wakker krijsen. En Daan krijgt een knap meisje met geweldige rondingen.
'Hoe oud is ze?' Vraag ik dan.
'Zeventien, niet zo heel veel ouder dus,' en de grijns blijft op zijn gezicht staan. Ik schud mijn hoofd.

Reken maar dat het meisje binnen een maand van Daan is. Hij is de knapste jongen en de grootste charmeur die ik ken. De meeste meisjes beginnen al van twee kilometer afstand te kwijlen als Daniël Verkamp aan komt lopen met zijn typische loopje. Een en al zelfverzekerdheid en kalmte straalt van zijn gespierde lichaam af. Ik verdoezel helemaal naast hem. Mijn magere lichaam valt niet op en mijn niet zo mooie gezicht is niets in tegenstelling tot dat van Daan.

De bel gaat. Shit, dat wordt dus vijftig minuten naar het absurde gelul van Friekman luisteren. Voorzichtig sta ik op van mijn stoel en loop naast Daan naar het lokaal. Tientallen meisjes zie ik hem nagapen, en waarschijnlijk was ik hen nog niet eens opgevallen. Daan merkt het echter niet en blijft tegen me doorpraten over van alles en nog wat. Bij het lokaal aangekomen staat Friekman al bij de deur met de telefoonbak. Zuchtend leggen Daan en ik onze mobiel erin en gaan zitten in de klas. Op mijn vaste plek vooraan ga ik zitten en pak mijn boeken erbij. Plotseling zit Daan naast me.

'Wat doe je, dit is niet jouw plek?' Vraag ik verrast. Hij haalt zijn schouders op en grijnst.
'Ach ja, wat maakt het uit?' Zegt hij dan. 'Maar goed, mijn buurmeisje, hè?' Zegt hij dan.
'Ja?'
'Ze heet Samantha, is zeventien jaar en houdt van tekenen,' zegt hij. Ik knik.
'Komt ze hier naar school?' Vraag ik zacht, waarom weet ik niet.
'Ja, maar ze begint volgende week pas en zit al een klas hoger dan wij,' zegt hij. Ik knik. Een slim meisje dus, want enkel atheneum of gymnasium hebben nog een zesde klas.
'Maat, als je haar krijgt, heb je echt goed beet,' zeg ik verwonderd.
'Ja,' zegt hij en haalt nog een keer zijn schouders op alsof het niets is. Het ergste is, is dat ik weet dat het hem gaat lukken ook.

'Daniël, hup, naar je eigen plaats!' Roept Friekman plotseling vanuit de deuropening. Daan rolt met zijn ogen en staat op. Hij slingert zijn rugzak over zijn schouder heen en loopt naar zijn eigen plek.
'We hebben het er dadelijk wel verder over,' zegt hij. Ik knik maar snap niet wat er verder nog over te zeggen valt. Waarschijnlijk wil hij het er gewoon een beetje inwrijven, dat doen vrienden nou eenmaal.

Ik kijk weer voor me en hoor vervolgens de lokaaldeur dichtslaan. Mevrouw Friekman staat vooraan in de klas met de telefoonbak in haar handen. Voorzichtig kijk ik om me heen en zie dat alle twintig leerlingen aanwezig zijn. Daan zit naast Levi en ik zit naast Felix, omdat als we naast elkaar zitten, we te veel lawaai maken. Grijnzend kijk ik naar een van de muren van het lokaal, waar een pik en half een nummer op staat geschreven. Daan heeft de pik getekend en ik had bijna het nummer van mevrouw Friekman op de muur gekladderd, totdat we haast betrapt werden en ik niet wist hoe snel ik mijn stift weg moest leggen.

Mevrouw Friekman schraapt haar keel een keer en de hele klas valt stil en richt zijn ogen naar haar. Ze glimlacht een keer kort.
'Ik heb weer een plannetje bedacht,' zegt ze. De klas zucht en kreunt: niemand heeft er zin in.