Simons p.o.v.

Ik loop de fietsenstalling uit richting de ingang van de school. Ik ben buiten adem omdat ik net weer als een raket naar school ben gefietst. In mijn ooghoek zie ik Daniël ook de fietsenstalling uitstappen. Ik draai me vrolijk naar hem om. Hij glimlacht zodra hij mij ook ziet.
   'Hallo!' Zeg ik enthousiast.
'Hey,' zegt hij en geeft me een klein kneepje in mijn hand. Vlug druk ik een kusje op zijn wang. Verbaasd kijkt hij me aan. Ik bloos, net zoals Daniël. We lopen de school in en gaan naar mijn kluisje. Terwijl ik mijn onnodige boeken voor de eerste paar uur in mijn kluisje doe leunt Daniël tegen de kluisjes naast dat van mij.

   'Mijn oma heeft nog drie keer gevraagd of dat je nou mijn vriendje was,' zegt Daniël om de lege ruimte tussen ons te vullen. Lachend kijk ik naar hem om.
'Zo is mijn oma ook,' stel ik hem gerust. Daniël knikt.
   'Mijn oma begint steeds meer te vergeten,' zegt hij dan zacht. Ik zie aan zijn gezicht dat hij het en niet bepaald makkelijk mee heeft.
'Snap ik. Alzheimer is geen pretje,' zeg ik. Hij knikt instemmend. Ik sla mijn kluisje dicht en loop met Daniël mee naar zijn kluisje. Zijn rugzak schuif heen en weer over zijn gespierde rug. Hij pak het sleuteltje uit zijn rugzak en maakt het kluisje open. Vervolgens begint hij zijn boeken in zijn kluisje te doen. Ik kijk stil toe.

   'Ik bedenk me nu pas dat we dadelijk Friekman hebben,' zegt hij terwijl hij zijn boeken nog een keer nakijkt of hij wel de goede heeft.
'Ja,' zeg ik en knik. 'Moet je vanavond werken?' Vraag ik dan zacht. Ik wil niet dat hij moet werken, ik wil dat hij bij mij is. Daniël ritst zijn rugzak dicht en sluit zijn kluisje. Dan kijkt hij me aan.
   'Jammergenoeg wel,' antwoordt hij. Teleurgesteld knik ik. 'Maar als je rond acht uur naar mij komt, dan ben ik denk ik al wel thuis,' zegt hij. Ik glimlach nu.
'Is goed,' stem ik in op zijn aanbod. We lopen samen de aula in en schuiven aan bij onze klas. Er zijn onderlings wat gesprekken gaande. Ik hoor dat er één over het experiment gaat, de rest kan ik niet verstaan. Ik kijk de tafel rond. Iedereen is er op Sandra na. Ik frons.

Snel speur ik de aula af en zie dat ze weer bij haar vrienden van havo zit. Ze krijgen door dat ik naar ze kijk en draaien zich naar me om. Sandra en een van haar vrienden steken hun middelvinger naar me op. Ik frons. Waar slaat dit nou weer op? Ik kan er niets aan doen dat ik ben zoals ik ben, dat ik op Daniël verliefd ben geworden. Daniël kijkt nu ook naar ze om, de afschuw staat in zijn ogen. Ik kijk weg van de kinderachtige tieners.

   'Flauw, hoor,' zegt Daniël, die nu naar mij kijkt. Ik knik en haal mijn schouders op.
'Ze moeten het maar lekker zelf weten. Door dat te doen zal ik echt niet mezelf gaan veranderen voor haar. Als het haar niet bevalt, dan moet ze maar wegblijven,' zeg ik. Daniël glimlacht tevreden. Hij knikt instemmend. Dan gaat de bel. We staan op en gaan in één grote groep naar het lokaal. Mevrouw Friekman is er al. We gaan allemaal naar binnen en nemen plaats op onze stoel. Sandra komt als laatste het lokaal in. Ze schuift mijn tafel met veel vaart recht tegen mijn maag.
   'Oef,' komt er klagelijk uit mijn mond en ik kijk haar kwaad aan. Ze loopt triomfantelijk door naar haar plek. Ik kijk haar nog na. Van achter uit de klas gooit Felix een propje papier recht tegen Sandra's oog.
'Ja! Jackpot!' Roept hij blij.

   'Au, lul! Why the fuck doe je dat?' Kirt Sandra verontwaardigd. Felix haalt zijn schouders op.
'Karma is een bitch, en dat ben jij ook, dus ik dacht dat jullie het wel leuk zouden vinden om vriendinnen te worden,' antwoordt hij.
   'Ooeoe, pijnlijk,' zegt Levi.
'Verdiend,' mompelt Lex net hard genoeg.
   'Mevrouw, deze losers hier -' begint Sandra, maar wordt onderbroken door mevrouw Friekman.
'Sandra, ga gewoon zitten. Ik wil beginnen,' zegt ze verveeld en wacht totdat Sandra zit. Sandra gaat geïrriteerd zitten en slaat haar armen boos over elkaar.

Plots voel ik een hand op mijn schouder. Ik kijk om naar Daniël.
   'Gaat het?' vraagt hij zacht. Ik kijk naar de tafel, die nog steeds tegen mijn maag aan zit geschoven.
'Ja hoor,' stel ik hem gerust. Hij glimlacht opgelucht. Friekman klapt hard in haar handen.
   'Goed, welkom terug allemaal. Ik hoop dat jullie een fijn weekend hebben gehad. Nu wil ik graag de opdracht met jullie bespreken,' zegt ze en slaat haar map open. Kort schrijft ze wat op voordat ze opkijkt naar Sandra en Lex achterin de klas. 'Sandra, Lex, verras me,' zegt ze.

'Het is uit,' zegt Lex zacht. Mevrouw Friekman knikt en krabbelt wat op het blad.
   'Goh, wat een verrassing. En waarom precies?' Vraagt ze.
'Omdat Sandra mij niet leuk vindt,' antwoordt Lex.
   'Ja, want ik ben verliefd op zo'n gore homo,' snauwt zij. Ik kijk niet naar haar om, maar voel alsnog de steek in mijn hart. Dat is tegenwoordig hoe ik benoemd ga worden: "gore homo". Alsof ik er zelf voor gekozen heb.
   'Hé, hé, hé, rustig blijven. Lex, vond jij Sandra dan wel leuk?' Grijpt Friekman in.
'Nee, ze heeft me nog niet eens de kans gegeven om haar überhaupt aardig te vinden,' antwoordt hij. Friekman knikt weer en schrijft op wat hij heeft gezegd.
   'Dat is jammer om te horen, maar daar kunnen we nu helaas niets meer aan doen. Mirre en Levi, hoe staat het er bij jullie voor?' Reageert ze op Lex' respons.

'We hebben nog,' zegt Levi tevreden. Mevrouw Friekman begint te glimlachen.
   'Kijk, dat is al veel leuker om te horen. Problemen gehad met het experiment?'
'Niet echt,' zegt Mirre.
   'Fijn. Hilde en Gijs, roep maar,' gaat ze door.
'We hebben nog steeds, maar gaan het wat rustiger aan doen,' antwoordt Lex. Ik kijk vanuit mijn ooghoeken naar hem. Dit gaat waarschijnlijk om heel dat gedoe dat ze hét best wel vaak deden.
   'Oké, dat kan,' zegt Friekman met een klein glimlachje. Ik denk dat ze het ergens wel weet, maar zo beleefd is om hier op dit moment niet om te gaan vragen. 'Het volgende koppeltje. Frans en Lauren, dat is een interessante.'
'We zijn iets hechter geworden, denk ik,' antwoordt Lauren.
   'Wat lief. Erg leuk om te horen. Giel en Annabel, wat is het bij jullie geworden?'

'Niet meer dan vriendschap,' antwoordt Annabel nadat ze kort met Giel een blik heeft gewisseld. Friekman knikt weer.
   'Is daar ook een reden voor?' Vraagt ze.
'Nee. De vonk is gewoon niet overgeslagen,' antwoordt Annabel. Friekman schrijft het snel op en gaat dan door naar het volgende stelletje.
   'Oké. De volgende zijn Amber en Lars,' zegt ze en kijkt richting het stelletje. Lars en Amber kijken elkaar even twijfelend aan.
'Het is een beetje lastig bij ons,' zegt Lars terwijl hij nog steeds naar Amber kijkt.
   'Oh, leg uit,' zegt mevrouw Friekman nieuwsgierig. Nu kijken ze om naar haar.
'We vinden elkaar wel leuk, maar willen niet echt verkering, zeg maar. Snap je?' Zegt Amber.
   'Niet helemaal, maar dat zal dan wel zo zijn. Ik neem aan dat jullie dan zoiets zijn als friends with benefits,' zegt Friekman. Felix proest het uit van het lachen.

'Nee, dat niet! Helemaal niet! Maar ja, we weten het niet. We weten niet wat we moeten doen,' zegt Amber vlug. Ze is zo rood als een tomaat.
   'Tja, dat laat ik over aan jullie. Maar ik zou niet weten waarom je het uit zou maken als je elkaar leuk vindt, maar misschien ben ik daar toch iets te oud voor om dat te begrijpen. Felix en Bente, jullie beurt,' gaat ze door. Zodra Felix is uitgelachen begint hij met praten.

'We hebben nog,' zegt hij.
   'Moeite gehad met het experiment?' Vraagt Friekman.
'Nee,' antwoordt Bente.
   'Fijn. Koen en Dagmar, roep maar.'
'Het is uit,' antwoordt Dagmar.
   'Jammer. En hoe komt dat?' Hoe ver mevrouw Friekman ook komt, ze vraagt niet minder aan het ene stelletje dan aan het andere.
'Te veel verschillen. Geloof, karakter, interesses,' zegt Dagmar. Friekman knikt en schrijft het op.
   'Dat heb je wel eens,' zegt ze en maakt kort oogcontact met het stelletje. Ze knikt en gaat weer door.

'Bob en Lotte, hoe staat 'ie ervoor bij jullie?'
'Uit. Vinden elkaar niet leuk,' zegt Lotte snel, die er blijkbaar geen zin in heeft.
   'Oké, dat is duidelijk,' reageert mevrouw Friekman daarop en schrijft het snel op. Dan kijkt ze op naar Daniël en mij. Ze krijgt een klein glimlachje op haar gezicht. 'Het laatste koppeltje. Daniël en Simon, vertel,' zegt ze opgewekt, ook al weet ze nog niet eens hoe het tussen ons is afgelopen.
Ik zwijg, ik weet niet waarom, maar ik zwijg. Daniël mag nu het definitieve besluit nemen of we hebben of niet.

'We hebben nog,' zegt hij. Blozend richt ik mijn ogen naar de tafel.
   'Hé, wat leuk. Dat zou je niet verwachten als je jullie had gezien zodra jullie zagen dat jullie samen het experiment moesten doen. Echt heel leuk. Problemen gehad met het experiment?'
'Uh,' stamel ik en kijk Daniël twijfelend aan. Hij knikt een keer naar me. 'Het is niet altijd even makkelijk geweest,' geef ik eerlijk toe.
   'Dat snap ik wel in jullie geval. Maar het is erg leuk om te horen dat jullie toch nog samen zijn,' zegt ze en glimlacht haar tanden bloot.

Ze begint te schrijven en klapt dan haar map dicht. Ze gaat vooraan in de klas staan en zorgt dat iedereen weer stil wordt. 'Nou, jongens en meisjes, dat was de laatste opdracht van het experiment. Het is verrassend goed verlopen. Ik hoop dat jullie het allemaal een beetje leuk vonden. Vanaf nu moeten jullie je dus alleen zien te redden. Ik ben in ieder geval tevreden. Dan gaan we nu beginnen met de les,' zegt ze tenslotte en begint uit te leggen. Ik begin haar uitleg te volgen en doe zo hard mogelijk mijn best om het huiswerk af te krijgen voor de les is afgelopen.

   Na een tijdje gaat de bel. Ik doe mijn boeken in mijn rugzak en wacht tot Daniël klaar is met zijn spullen inpakken. Hij schrijft eerst nog zijn laatste zin op voordat hij begint op te ruimen. Ondertussen stroom de klas leeg en zijn Daniël, mevrouw Friekman en ik de enige die er zijn overgebleven. Daniël schuift snel zijn spullen in zijn rugzak en staat dan ook op. We lopen samen naar de deur toe.

   'Jongens, kan ik jullie nog even spreken?' klinkt mevrouw Friekman dan plotseling. Daniël en ik stoppen met lopen en draaien ons naar haar om. Met haar vlakke hand klopt ze op het bureau om aan te geven dat we moeten komen. We lopen haar richting op en staan stil op iets van een meter afstand van haar. Ze glimlacht toelatend naar ons. 'Waren jullie serieus toen jullie zeiden dat jullie nog hebben?' Vraagt ze nieuwsgierig.
'Ja...' zeg ik fronsend.
   'Ja, sorry dat ik het vraag hoor,' verontschuldigt ze zich lachend. 'Ik dacht dat jullie het misschien een leuk grapje vonden om tegen me te zeggen dat jullie nog verkering hebben om mij helemaal blij te laten zijn om iets wat er niet is. Je weet namelijk nooit wat er in een puberbrein rondgaat,' legt ze uit.
'Het was geen grapje,' stelt Daniël mevrouw Friekman gerust. Ze knikt.
   'Dat vind ik mooi. Nou, ga nu maar snel naar jullie volgende les, tortelduifjes,' zegt ze.
'Doei,' zeg ik en loop weer richting de deur. Daniël volgt. We dwalen tussen tientallen leerlingen die we niet kennen door naar het volgende lokaal.

*

Na een paar lessen en een pauze tussendoor hebben we nu weer pauze. Daniël en ik zitten samen op een van de bankjes op het schoolplein. Het is net niet warm genoeg om zonder jas buiten te zitten, dus moesten we die eerst uit onze kluisjes halen. Er zijn alleen een paar rokers op het schoolplein, voor de rest niemand. Af en toe schieten de jongens om de beurt een blik in onze richting terwijl ze hun rook uitblazen. Ik voel Daniëls vingers plotseling tussen mijn pink en ringvinger. Verbaasd kijk ik naar hem om. Hij glimlacht, ik bloos. Ik kijk snel naar de grond.

   'Daniël, wat vind je nou zo leuk aan me?' Vraag ik onzeker.
'Alles,' zegt hij. Ik kijk fronsend naar hem op.
   'Dat kan niet,' zeg ik.
'Oké, misschien kan dat niet. Maar er zijn triljarden keren zoveel meer dingen die ik leuk aan je vind dan niet. Snap je nou nog steeds niet dat je een super leuk en knap persoon bent?' Zegt hij. Zwijgend kijk ik hem aan. Hij drukt een kort kusje op mijn lippen. 'Je bent zo leuk dat ik je zelfs durf te kussen voor de grootste probleemschoppers van de school,' zegt hij en houdt zijn hoofd scheef, kijkt me diep aan. Ik begin te glimlachen.

Vanuit mijn ooghoeken kijk ik naar de jongens, die staan te roken. Eentje doet een poging om een beledigende opmerking naar ons te roepen, maar hij krijgt hard een elleboogje in zijn maag van een van zijn vrienden. Waarschuwend kijkt de jongen de jongen die het elleboogje in zijn maag kreeg aan. Hij zwijgt.

*

Na school zit ik thuis te wachten tot de klok eindelijk acht uur zal aangeven. Het is nog niet eens vijf uur, Daniël moet nog gaan beginnen met werk. Mijn mobiel trilt in mijn broekzak. Snel vis ik hem eruit en kijk naar het berichtje. Het is er een van Daniël.

Daanosaurus: Made a wrong turn once or twice
Dug my way out, blood and fire
Bad decisions, that's alright
Welcome to my silly life

Verward kijk ik ernaar. Hij begint weer te typen.

Daanosaurus: Mistreated, misplaced, misunderstood
Miss No-Way-It's-All-Good,
It didn't slow me down.
Mistaken, always second guessing
Underestimated, look, I'm still around

Het klinkt bekend, maar ik kan het niet plaatsen. Het is een liedje, dat weet ik, maar welke precies weet ik niet.

Daanosaurus: Pretty, pretty, please, don't you ever, ever feel
Like you're less than fucking perfect
Pretty, pretty, please, if you ever, ever feel
Like you're nothing. You're fucking perfect to me

Zwijgend lees ik de tekst.

Daanosaurus: You're so mean when you talk
About yourself. You were wrong.
Change the voices, in your head,
Make them like you instead.
Daanosaurus: So complicated,
Look how we all make it.
Filled with so much hatred
Such a tired game
It's enough, I've done all I could think of
Chased down all my demons
I've seen you do the same
Oh, oh

Ondertussen ben ik erachter dat het een liedje van P!nk is.

Daanosaurus: Pretty, pretty, please, don't you ever, ever feel
Like you're less than fucking perfect
Pretty, pretty, please, if you ever, ever feel
Like you're nothing. You're fucking perfect to me
Daanosaurus: Dat wilde ik je gewoon even laten weten

De tekst sluit aan op waar we het over hebben gehad in de pauze. Met een grote glimlach lees ik het refrein nog snel een keer over.

Ik: Ik weet niet wat ik hier precies op moet zeggen
Ik: Maar bedankt ❤️

Daanosaurus: Gewoon de waarheid
Daanosaurus: Tot vanavond x

Ik: Tot straks (:

Daniël is zo fantastisch. Ik weet echt niet waar ik hem aan verdiend heb.
   'Wat zit jij te grijnzen?' Vraagt mam, waardoor ik opschrik uit mijn gedachtes.
'Niets,' zeg ik blozend en lees nog een keer het gesprek over. Mam gaat de keuken in om te koken en ik zoek ondertussen manieren om zoveel mogelijk tijd te verdoen.

*

Na drie uren, die langer leken te duren dan normaal, fiets ik dan eindelijk richting Daniël. Het is al donker buiten. De lantaarnpalen verlichten het fietspad oranje, de wind jaagt de bladeren op de weg op en de maan doet een poging om door de wolken heen te komen. Mijn benen bewegen mijn trappers vliegensvlug rond, mijn hart klopt als een enorme drum in mijn borstkas en mijn gedachten zijn nog maar op één ding gericht: Daniël.

   Al snel kom ik aan bij zijn huis. Vlug zet ik mijn fiets weg en bel aan. Sven opent de deur en vertelt me dat Daniël op zijn kamer zit. Ik bedank hem, trap mijn schoenen uit en hang mijn jas op aan de kapstok en ga naar boven. Na een zacht klopje open ik zijn deur. Daniël zit in kleermakerszit op zijn bed met allerlei bladen om hem heen. Met een grote glimlach kijkt hij naar me op.

   'Hey,' groet ik hem.
'Hey,' zegt hij. Ik stap op hem af en druk een vlug kusje op zijn lippen. Nieuwsgierig kijk ik naar zijn bladen. Ik pak er eentje op en ga bij hem op het bed zitten.
   'Leuk, Grieks,' zeg ik zodra ik de Griekse letters zie op het blad.
'Altijd fantastisch,' zegt Daniël sarcastisch. Samen beginnen we de bladen in te vullen.

   Na een uur of twee gaan we naar bed. Met mijn gezicht naar dat van Daniël toe lig ik met mijn ogen nog wagenwijd open. Stil kijk ik naar Daniël. Hij heeft zijn ogen al wel gesloten, maar hij slaapt nog niet. Ik kan het horen aan zijn ademhaling. Hij legt zijn hand onder zijn hoofd en woelt nog wat meer tot hij een comfortabele houding heeft gevonden. Zacht druk ik een kusje op het puntje van zijn neus en kijk stil weer naar hem. Hij opent zijn ogen. Hij glimlacht klein, drukt een kusje op mijn lippen en trekt me tegen zich aan. Ik draai me om in zijn armen. Nu lig ik als het kleine lepeltje in Daniëls armen.

   'Dat was dan het experiment,' zegt hij. Ik knik.
'Ja,' mompel ik. Daniëls warme adem strijkt over mijn nek.
   'Het was wel leuk, toch?' Vraagt hij dan.
'Ja, uiteindelijk wel,' antwoord ik. Daniël humt en streelt licht met zijn vinger over mijn bovenarm. 'Ik was zo panisch toen ik dacht dat jij mij niet leuk vond,' zeg ik dan.
   'Ik had precies hetzelfde. Jij bleef maar roepen dat ik achter Samantha aan moest gaan, dus ik was bang dat je van me af wilde,' zegt hij.
'Sorry daarvoor,' verontschuldig ik mezelf.
   'Geeft niet,' zegt hij en drukt een kusje op mijn schouder.
'Ik hou van je,' zeg ik zacht.
   'Ik ook van jou,' zegt Daniël daarop. Ik kus zijn arm en leg mijn hoofd dan weer neer op het kussen. Langzaamaan dompel ik in slaap.