Simons p.o.v.

Vandaag hebben we gym. Ik loop achter een klein groepje jongens van de klas naar onze kleedkamer. Daniël loopt naast me. Onze handen strijken licht langs elkaar, maar we durven elkaars hand niet vast te pakken. De klas weet nog niet dat we nog steeds verkering hebben. Ik weet niet waarom we het nog niet verteld hebben, maar het is gewoon nog niet ter spraken gekomen. Als iemand erover gevraagd had, dan hadden we het waarschijnlijk wel verteld, maar niemand heeft er nog maar iets over gezegd.

Levi, die voorop loopt, stormt de kleedkamer in. Je hoort de jongens die er al zijn wild roepen en lachen. Wij volgen ze naar binnen. De vijf andere jongens uit de klas waren er al. Wij, de zes overige jongens, claimen allemaal een plekje op de houten banken en een aantal haakjes van de kapstok erboven. Ik hang mijn jas op en mijn gymtas volgt. Daarna trap ik mijn schoenen uit en draai mezelf naar de muur toe. De andere jongens hebben het ondertussen over een of andere post op Instagram. Daniël neemt plaats naast me en hangt ook zijn jas en gymtas op. Klein glimlach ik blozend naar hem en trek dan mijn shirt uit.

Er wordt weer geroepen en gekrijst, en vervolgens voel ik koude druppels op mijn rug.
'Hé!' Roep ik en draai me verdwaasd om. Felix spuit met zijn bidon de anderen nat. Grijnzend kijkt Felix toe terwijl hij door blijft gaan.
'Kappen, ik word nat,' zegt Daniël en schermt zijn gezicht af door zijn handen gestrekt voor zich uit te houden. Felix lacht hard.
'Jij wordt zeker wel vaker nat,' zegt hij. Daniël kijkt hem vlak aan. 'En al helemaal van Simon,' zegt hij dan. Daniëls blik is dodelijk.
'Stop gewoon, mijn gymkleding wordt zo nat. En bovendien moeten wij zo al die zooi gaan opruimen, en daar heb ik geen zin in,' zegt Daniël en draait zich weer om naar zijn kleding. Hij trekt zijn shirt over zijn gespierde lichaam en doet vervolgens zijn spijkerbroek uit. Ik ga ook door met omkleden en Felix stopt met het spuiten van water.

'Of wil je alleen door Simon bespoten worden?' Zegt hij dan. Hij kon het niet laten. Ergens wist ik wel dat die opmerking zou komen. Felix is namelijk maar al te graag oversekst.
'Doe gewoon normaal,' zegt Daniël en gaat er verder niet op in. Felix fronst een keer en doet een pluk van zijn zwarte haar naar achteren. Dan gaat hij weer door met omkleden. Ik trek mijn broek uit en vervang hem voor het korte Hummel trainingsbroekje dat in mijn rugzak zit. Ik draai me om en ga op het bankje zitten om mijn gymschoenen aan te doen. Felix spuit snel nog een keer wat water op Levi, die hem vervolgens een harde mep op zijn blote schouder geeft. Ondertussen gaat iedereen in de kleedkamer weer door alsof er net niets gebeurd is. Daniël trekt zijn gymbroekje tot zijn heupen en maakt dan de veters vast. Daarna gaat hij ook zitten op het bankje om zijn gymschoenen aan te doen. Ik kijk naar zijn gespierde kuiten terwijl hij zijn voet in zijn gymschoen duwt. Ik ben jaloers. En onder de indruk.

Hoe kan het dat alles aan Daniël perfect lijkt? Ik weet heus wel dat Daniël niet helemaal perfect is, maar zelfs zijn imperfecties lijken perfect in mijn ogen. Volgens mij ben ik nog nooit zo erg verliefd geweest. Nu ik met Daniël heb en me zo voel, vraag ik me af of ik überhaupt wel eens eerder verliefd ben geweest. Ik heb me nog nooit zo gevoeld bij iemand anders. Ik leun met mijn handen op het bankje waarop ik zit en wacht tot een paar andere jongens klaar zijn met omkleden. Daniël trekt nu zijn andere schoen aan en leunt voorover om hem te strikken. Ondertussen kijk ik de kleedkamer rond. De meeste jongens hebben al hun gymkleding aan, maar er zijn nog een paar die rondlopen zonder shirt of in hun gewone kleding.

Plotseling voel ik een hand op die van mij. Geschrokken kijk ik om en zie dat het Daniël is. Glimlachend kijkt hij me aan. Ik glimlach terug en voel dat ik begin te blozen. Voorzichtig kijk ik naar onze handen en voel de tintelingen vanuit mijn vingers door heel mijn lichaam heentrekken. Daniël laat me zo geweldig voelen, ook al doet hij helemaal niets speciaals. Ik kijk op van onze handen en kijk de kleedkamer weer rond. Zodra ik zie dat Levi ons in de gaten heeft, trek ik mijn hand traag weg onder die van Daniël. Levi schudt zijn hoofd grijnzend en draait zich dan om naar de muur, om zijn normale T-shirt voor zijn gymshirt te veranderen.

Na een paar tellen gaan we met een klein groepje naar de gymzaal. Drie jongens van de klas zijn achtergebleven in de kleedkamer. We lopen de gymzaal in. Er wordt al wat gesleept met matten en bankjes. De gymdocent kijkt naar ons om.
'Ha, heren, help maar mee met het klaarzetten. We gaan hoogspringen en volleyballen vandaag, dus jullie weten de opstelling. Klaarzetten maar. Met z'n allen gaat het sneller dan alleen,' zegt hij.

We gaan de bergingen in en pakken alle spullen die nodig zijn. Ondertussen komt de rest van de klas ook de gymzaal binnen en helpt ook mee met het klaarzetten van de toestellen. Daniël en ik slepen samen twee op elkaar gestapelde, kleine turnmatjes naar de grote, dikke turnmat voor het hoogspringen. We gooien ze neer op de grond en schoppen ze recht. Zodra ze goed liggen gaat Daniël er bovenop staan en kijkt me aan. Hij zet zijn handen in zijn zij en kijkt naar de matjes om ons heen. Dan kijkt hij weer naar mij op en haalt zijn handen uit zijn zij.
'Denk je dat er nog meer matjes nodig zijn?' Vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. Stil kijken we elkaar even aan. Ik voel de kriebels door mijn buik heentrekken.
'We halen wel gewoon wat extra,' zeg ik. Daniël knikt.

Ik wil over de matjes heen stappen om nog meer te gaan halen, maar in plaats van dat ik eroverheen stap, stap ik er per ongeluk met mijn voet tegenaan en struikel. Ik val tegen Daniël aan en zo belanden we op de grote, dikke turnmat achter hem. Met mijn beide handen leun ik naast Daniëls hoofd, mijn rechterknie drukt in de mat naast Daniëls linkerbeen en mijn linkerknie drukt in de mat tussen Daniëls benen in. Zwijgend en geschrokken kijken we elkaar aan. Zijn groene ogen gaan heen en weer in de mijne. Mijn ademhaling gaat sneller.

Ik richt mijn ogen op zijn lippen. Tegelijkertijd leunen we naar elkaar toe en drukken onze lippen teder op elkaar. Ik sluit mijn ogen en beweeg mijn lippen innig tegen die van Daniël. Daniël pakt mijn nek vast en vlecht zijn lippen tussen die van mij. Zijn duim strijkt over mijn wang. Daniël zuigt op mijn onderlip terwijl ik mijn hoofd iets naar achteren trek. Ik kantel mijn hoofd wat meer naar links en zoen Daniël opnieuw. Mijn hartslag gaat heel wat toeren sneller en mijn temperatuur stijgt. Onze tongen glijden lichtjes langs elkaar. Daniël strijkt opnieuw met zijn duim langs mijn wang. Zijn andere hand rust zwak op mijn heup. Ik kantel mijn hoofd nu de andere kant op en zoen Daniël weer. We bewegen synchroon onze lippen langs elkaar. Nog een keer laten we onze tongen elkaar aanraken en dan kus ik Daniël voor een laatste keer. Blozend maak ik mijn lippen van hem los, open mijn ogen en laat mijn hoofd boven dat van hem zweven. Zwijgend kijken we elkaar aan. Mijn ademhaling is gehaast. Plotseling klinkt er gejuich.

'Eindelijk!' Klinkt Mirre. Geschrokken kijk ik om en zie dat de hele klas – en de docent inbegrepen – toe heeft staan kijken. Ik verstijf als een nachtdier in de brandende koplampen van een wagen. Mijn hoofd wordt nog roder en mijn hart klopt in mijn keel. De klas blijft juichen en fluiten naar ons. Overrompeld kruip ik van de mat af. Daniël klautert omhoog.

'Sorry,' stamel ik en loop met mijn handen in mijn haar genesteld naar de uitgang van de gymzaal. Op mijn weg daarheen bots ik per ongeluk tegen de gymdocent aan, omdat ik zo afgeleid ben door wat er net gebeurd is, maar reageer er nog niet eens op. Ik duw de deuren open en vlucht naar de kleedkamer. Ruw trek ik de deur open en laat mezelf neerzakken op een van de bankjes. Met mijn handen voor mijn gezicht leun ik met mijn ellebogen op mijn bovenbenen. Zacht begin ik te huilen. Nu weet heel de klas het. Heel de klas weet nu dat ik op Daniël ben. Ik hoor de kleedkamerdeur open- en dichtgaan, maar reageer er niet op.

'Simon..?' Klinkt Daniël zacht en gaat naast me zitten. Ik snik een keer. Daniël slaat zijn arm om me heen en trekt me tegen hem aan. 'Gaat het een beetje?' Vraagt hij dan. Ik schud mijn hoofd. Daniël haalt een keer zijn hand door mijn haar en veegt dan troostend met zijn duim een van mijn tranen weg.
'Heel de klas weet het nu, Daniël,' stamel ik tussen mijn gesnik door.
'Dat is toch niet erg?' Zegt hij dan. Ik kijk naar hem op en zwijg. 'De meesten wilden dat we samen zijn, waarom zouden ze er nu dan opeens een probleem mee hebben?' Ik haal mijn schouders op.
'Misschien vinden ze het nu toch niet zo omdat ze het gezien hebben. Dadelijk gaan ze ons in de zeik nemen,' zeg ik. Daniël glimlacht klein en veegt weer met zijn duim over mijn wang. Hij kust me kort. Stil kijken we elkaar even aan.

'Het gaat er toch niet om wat anderen denken? Het gaat er toch om dat jij gelukkig bent?' Zegt hij dan. Ik richt mijn ogen naar de grond.
'Maar als iedereen straks kut tegen ons gaat doen omdat we verkering hebben, dan word ik daar echt niet gelukkig van,' zeg ik. Ik begin tegels van de kleedkamervloer te tellen zodat ik Daniël niet aan hoef te kijken.
'Je zou er niet op moeten letten,' zegt hij dan, waardoor ik hem toch weer aankijk in zijn groene ogen. 'Er zullen altijd mensen blijven die je bekritiseren, dus je moet er niet al te veel aandacht aan besteden. En daarbij heeft onze klas – op Sandra na – er niets op tegen, dus daar hoef je je echt geen zorgen om te maken,' zegt Daniël.

Hij heeft gelijk. Wat ik ook doe, wie ik ook ben, hoe ik ook ben en met wie dan ook ik ben, mensen zullen me altijd blijven bekritiseren. Ik zou me er dus niets van aan moeten trekken, want ik kan het toch niet vermijden.

'Ja...' stamel ik. Daniël kijkt me diep aan terwijl hij zijn hoofd wat kantelt. Een klein glimlachje komt weer tevoorschijn langs zijn mondhoeken. Nog een keer kust hij me kort en kijkt me dan weer aan.
'Kunnen we terug naar de gymzaal?' Vraagt hij.
'Ja,' zeg ik blozend. Daniël staat op van het bankje en loopt naar de deur toe. Hij pakt de deurklink vast en draait zich naar me om.
'Kom je?' Vraagt hij. Ik zucht diep en sta dan op. Samen lopen we de kleedkamer uit, terug de gymzaal in. Zodra Daniël de glazen deur opent en naar binnen stapt, valt het stil in de gymzaal. Voorzichtig stap ik achter hem ook de zaal in. De docent draait zich af van de groep en wendt zich naar ons. Hij glimlacht en klapt in zijn handen. Ongemakkelijk lopen Daniël en ik iets verder de zaal. Iedereen kijkt naar ons.

'Heren, ik hoop dat jullie weer wat tot rust gekomen zijn en je jezelf even herpakt hebben. Ga maar snel bij de anderen staan, dan kan ik door met de uitleg,' zeg hij. Ik knik en loop verscholen achter Daniël naar de groep klasgenoten. We schuiven aan, maar blijven op z'n minst op twee meter afstand. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik vraag me af wat iedereen zal denken nu. Behoedzaam kijk ik langs de gezichten van mijn klasgenoten terwijl de docent verder gaat met zijn uitleg. Sandra schiet me een vuile blik toe, waardoor ik vluchtig wegkijk. Al snel moeten we beginnen met opwarmen.

Sneller dan verwacht is de gymles afgelopen. En ook buiten mijn verwachtingen om werd er vrijwel niets meer gezegd over de kus van mij en Daniël. We ruimen alle spullen weer op en gaan dan richting de kleedkamers. De klas loopt als één grote, gemengde groep van jongens en meisjes de gymzaal uit de gang op, waar verschillende kleedkamers en gymzalen met elkaar verbonden worden. Daniël en ik lopen naast elkaar.

'Kun je afspreken na school?' Vraag ik aan hem. Hij schrikt op uit zijn gedachtes en kijkt me dan stil aan. Hij fronst even, denkt na en schudt dan zijn hoofd.
'Nee, moet werken,' zegt hij. Ik knik teleurgesteld. 'Maar je kunt rond half zeven wel naar ons komen, dan kan je mee eten en blijven slapen,' zegt hij vervolgens. Mijn gezicht licht op zodra hij dat voorstelt.
'Ja, is goed,' zeg ik. Sandra duwt zich tussen ons door – met haar gezicht op onweer – en loopt de kleedkamer van de meisjes in. Hoofdschuddend kijk ik haar na en ga dan de kleedkamer van de jongens in. We gaan naar onze tassen toe en beginnen met omkleden, ondertussen druppelt de rest van de jongens binnen. Al snel zijn alle jongens aanwezig en begint iedereen met omkleden. Ik spiek stiekem een keertje naar Daniëls sixpack zodra hij zijn gymshirt uittrekt. Ik bijt zacht op mijn wang en kijk dan weer naar de muur. Ik ga door met omkleden.

'Ik vind het wel stoer van jullie dat jullie zo voor de klas kusten,' zegt Levi, die naast mij staat, opeens. Eerst zwijg ik even.
'Dat was niet gepland,' zeg ik dan. Hij knikt. 'Ik was vergeten dat we voor een volle gymzaal stonden,' breid ik mijn zin uit. Daniël schiet snel even een blik naar me en gaat dan op het bankje zitten om zijn schoenen aan te trekken. Ik prop ondertussen mijn gymkleding in mijn rugzak. De gesprekken in de kleedkamer gaan door en gaan, gelukkig, snel al ergens anders over.
'Jullie passen wel goed bij elkaar,' zegt Felix dan plotseling achter ons. Verbaasd draai ik me om en kijk hem verward aan. Hij glimlacht vriendelijk naar ons, waardoor zijn blauwe ogen oplichten. 'Serieus,' zegt hij.
'Bedankt,' mompel ik overdonderd.
'Bedankt, Felix,' zegt Daniël.

Niet veel later zijn we klaar met omkleden en gaan we terug naar het schoolgebouw. Ik ben ergens wel blij dat het gebeurd is, de kus recht voor heel de klas. Dan hoeven we meteen niet meer uit te leggen dat we nog verkering hebben. Het is een geluk bij een ongeluk. En de klas – op Sandra na dan – leek er geen probleem mee te hebben, dus er is eigenlijk helemaal niets aan de hand.

*

's Avonds lig ik met mijn rug naar Daniël toe in zijn bed. Tranen vallen traag en geruisloos langs mijn wangen. Ik probeer zo goed mogelijk geen geluid te maken tijdens het huilen. Ik voel Daniël achter me zichzelf omdraaien. Zacht zucht ik en probeer het huilen te stoppen, mezelf te vermannen. Plotseling voel ik Daniëls armen voorzichtig om mijn middel. Ik kruip weg en duw met mijn elleboog tegen zijn borst aan.
'Blijf van me af,' mompel ik boos.
'Siem..?' Klinkt hij vragend en probeert nog een keer me in een knuffel te trekken. Ik duw hem weer weg.
'Ik zei: "Blijf van me af"!' Zeg ik nu harder, nog bozer. Ik hoor Daniël verward zuchten. Ondertussen blijven de tranen uit mijn ogen vallen.

'Simon, wat is er? Heeft het te maken met wat er bij de gym is gebeurd?' Vraagt hij bezorgd. Opnieuw probeert hij me tegen zich aan te trekken, maar ik draai mijn bovenlichaam half naar hem toe, duw hem tegen zijn schouders en draai me dan meteen weer om.
'Doe nou maar niet zo schijnheilig!' Zeg ik kwaad, niet te hard, want Sven ligt in de kamer naast op in bed, dus die kan alles horen. 'Ik lig hier verdomme te worstelen met het feit dat ik op een jongen verliefd ben en jij gaat ondertussen lekker vrolijk vreemd!'
'Wat? Waar heb je het over?' Vraagt hij. Ik zucht gefrustreerd en heb de neiging om Daniël een harde stomp te geven, eerst rest op zijn neus, dan in zijn maag, vervolgens een harde schop in zijn ballen. Hij heeft het verdiend.

'Doe maar niet alsof je niet weet waar ik het over heb! Je hoefde helemaal niet te werken, want je had gewoon afgesproken met Samantha in de stad en daar heb je met haar gezoend!' Zeg ik, de woede borrelt alleen maar op. Ik voel Daniëls warme hand op mijn schouder.
'Hoe kom je daar nou weer bij?' Vraagt hij terwijl ik de hand wegsla.
'Hou jezelf niet voor de gek! Sandra had je zien zoenen met Samantha bij De Sleutel,' bries ik. Daniël lacht.
'Sandra?' Vraagt hij lachend. Hierdoor word ik nóg bozer. Hoe kan hij op zo'n moment nou gaan lachen? Lacht hij me nou uit omdat ik erin ben getrapt dat hij me leuk vindt? 'Je hebt het gehoord van Sandra?' Vraagt hij – nog steeds lachend.

'Ja, wat lach je nou, lul? Ze had je zien zoenen met Samantha bij de sleutel. Jullie zaten op het terras,' zeg ik boos. Daniël lacht nog een keer.
'Sándra?' Vraagt hij weer.
'Ja, je hoort toch wat ik zeg?!'
'Ja, dat doe ik, maar doe jij dat zelf ook?' Vraagt hij vervolgens. Ik frons en knipper een keer om de tranen uit mijn ogen te persen. Daniëls hand strijkt weer over mijn schouder. Ik adem diep in en uit.
'Wat bedoel je? Ik zeg het nog één keer: Sandra heeft jou zien zoenen met Samantha bij De Sleutel,' herhaal ik mezelf terwijl ik probeer niet opnieuw in tranen uit te barsten. Het ergste is nog dat ik me het precies kan inbeelden, Daniël met Samantha op dat terrasje, zoenend.

'Ja, en van wie heb je dat nou gehoord?'
'Sandra! Jezus, ben je doof of zo?' Snauw ik.
'Nee. Maar volgens mij ben jij niet helemaal snugger bezig,' zegt hij en streelt met zijn duim over mijn bovenarm. Ik zwijg.
'Oh, omdat ik erin trapte dat jij mij zogenaamd leuk zou vinden?' Zeg ik en voel weer tranen langs mijn wangen naar beneden dwarrelen.
'Nee, luister nou eens een keertje goed naar wat je zelf hebt gezegd. Sandra heeft mij zogenaamd zien zoenen met Samantha bij De Sleutel. Sandra. San-dra,' zegt hij. Ik zucht een keer diep.
'Ik snap je niet,' zeg ik.

'Simon, Sandra heeft het tegen je gezegd. Sandra, oké. Sandra vindt jou leuk, die gaat dat soort dingen verzinnen in de hoop dat het uit gaat tussen ons, en al helemaal nu het bekend is dat we verkering hebben,' zegt hij. 'Ze heeft dat verzonnen zodat het uit zou gaan tussen ons zodat ze zelf met jou kan krijgen, snap je dat?' Zegt hij. Het klinkt zo logisch. Ik voel me zo dom nu. 'Ik zou dat nooit doen, Simon,' zegt Daniël en kust mijn nek. 'Echt niet,' zegt hij en trekt me tegen zich aan. Zijn adem, die langs mijn nek strijkt, zorgt voor kippenvel. Ik draai me naar hem om en sla mijn armen om hem heen. Ik snik nog een keer zacht en leg dan mijn wang op zijn borstkas. Daniël haalt troostend zijn hand door mijn haren op mijn achterhoofd.

'Sorry, Daniël,' zeg ik beschaamd. Hoe kon ik nou in die domme truc van Sandra trappen?
'Het geeft niet. Ik snap dat je er even van schrok,' zegt hij. Ik knik en laat de laatste tranen uit mijn ogen rollen. Het is even stil. 'Zag je me er echt voor aan om zoiets te doen?' Vraag hij dan. Hij klinkt teleurgesteld, verontwaardigd, beledigd. Stil denk ik na. Ik heb Daniël hiermee natuurlijk ontzettend beledigd, hem laten denken dat ik hem niet vertrouw. Ik bijt op mijn lip, niet wetende wat ik hierop moet zeggen.

'Sorry, ik vond het zo logisch klinken. Samantha is ontzettend knap en aardig, dus ik zou het ergens begrepen hebben als je het echt had gedaan,' zeg ik uiteindelijk.
'Simon, natuurlijk is Samantha knap, maar ik heb met de meest geweldige en knappe jongen ooit, waarom zou ik dat doen? Waarom zou ik überhaupt vreemd gaan? Dat vind ik zoiets asociaals. Daar hoef je je echt geen zorgen om te maken. Ik houd van je, Simon, zoiets zal ik echt nooit doen,' zegt hij en drukt een kus op mijn voorhoofd. Ik kijk naar hem op.
'Echt sorry, Daniël. Ik had je er niet voor mogen beschuldigen,' verontschuldig ik me, nog erger beschaamd dan net. Hij streelt met zijn duim over mijn wang en ik kan nog net in de duisternis zijn glimlach zien. Hij kust me teder.
'Het is al goed,' zegt hij.

'Ik hou van je,' zeg ik dan en kus hem terug.
'Ik ook van jou,' zegt hij tegen mijn lippen. Onze lippen glijden tussen elkaar. Keer op keer. Langzaamaan en voorzichtig komen ook onze tongen in het spel. Ze botsen en glijden tegen en langs elkaar heen. Mijn hart raast als een dolle, de kriebels vliegen door mijn lijf. Daniëls ene hand ligt in mijn nek, de andere op mijn onderrug. Ik laat mijn hand van Daniëls achterhoofd naar zijn nek dalen terwijl ik hem opnieuw zoen. We laten elkaars tongen opnieuw en opnieuw elkaar ontmoeten en aanraken. Het voelt zo goed. Het zoenen gaat steeds trager en al snel geeft Daniël me een laatste kusje.

'Ik hou echt van je. Ontzettend veel,' zeg ik.
'Meer dan van Nutella?' Vraagt hij lachend.
'Meer dan van Nutella,' antwoord ik lachend. Hij kust me nog een keer op mijn voorhoofd en trekt me dan weer tegen zijn gespierde borstkas aan. Zijn grote hand streelt mijn rug. 'Truste,' mompel ik.
'Truste,' zegt Daniël. Alleen onze ademhaling is hierna nog te horen.

Stil denk ik na. Misschien vond ik Daniël stiekem eigenlijk al leuk voordat het experiment begon, en was ik daarom zo bang om er met hem aan mee te moeten doen. Was ik bang dat ik echt op Daniël verliefd zou zijn en dat dit zo bekend zou worden. Bang dat Daniël mij niet terug leuk zou vinden en dat daardoor onze vriendschap over zou zijn. Maar dit is gelukkig allemaal niet gebeurd. Het is allemaal goed afgelopen – wonder boven wonder.

---
Het WhatsApp-gesprek tussen Simon en Sandra op Tap!:
https://taptap.app.link/3zXVLvIqPD

Het WhatsApp-groepsgesprek tussen Mirre, Hilde en Bente op Tap!:
https://taptap.app.link/hVwcGONqPD

Ik heb jullie trouwens ooit gevraagd of dat ik me in zou moeten schrijven voor bij de Netties. Jullie reageerden hier allemaal enthousiast op dat ik dat moest doen. Nu begin ik weer te twijfelen. Zal ik het nog steeds doen?