Simons p.o.v.

Stil fiets ik naar huis. Ik hoop dat mijn smoesje dat ik alvast voor scheikunde wil leren geloofwaardig genoeg is. Als die opdracht er nou niet was geweest, dan waren er ook geen problemen geweest. Het is niet zo dat ik Daniël niet kan kussen omdat ik het niet wil, maar ik kan Daniël niet kussen uit principe. Beste vrienden die heteroseksueel zijn horen elkaar namelijk niet te kussen.

Ik weet trouwens niet meer wat ik ben. Een heteroseksuele jongen wordt niet verliefd op een andere jongen, maar ik zou mezelf ook niet homoseksueel noemen. Biseksueel is het ook niet. Ik weet het gewoon niet. Ik weet dat ik op Daniël ben, dat is genoeg. Ik hoef mezelf geen labeltje te geven. En als ik straks over Daniël heen ben, kunnen we gewoon doen alsof het nooit gebeurd is en kan ik weer als heteroseksuele jongen door het leven.

Ik fiets de stoep voor mijn huis op en zet meteen mijn fiets in de schuur. Daarna ga ik naar binnen en hang mijn jas op in de gang. Vervolgens schop ik mijn schoenen uit en ga dan de woonkamer in. Dit is pas de derde dag dat ik Daniël heb ontlopen, en ik ben nu al doodop. Moet je voorstellen dat ik dit nog weken vol moet gaan houden, dan ben ik helemaal gesloopt. Waarom moest ik dan ook voor Daniël vallen?
'Hallo?' Zegt mam vragend, waardoor ik besef dat ik middenin de woonkamer stilstond en dom voor me uit staarde.
'Hoi,' mompel ik blozend en loop beschaamd door naar de keuken. Daar schenk ik wat te drinken in. Ik neem een paar slokken.

'Is er iets?' Klinkt mam vanuit de woonkamer. Ik verslik me en hoest totdat het drinken uit mijn luchtpijp is. Terwijl ik op adem probeer te komen zet ik mijn glas neer.
'Nee, hoezo dat nou weer?' Probeer ik zo onschuldig mogelijk te vragen. Mam komt ondertussen de keuken in gelopen en leunt tegen het aanrecht aan. Ik draai me expres niet naar haar toe.
'Je lijkt zo afgeleid de laatste dagen,' zegt ze. Mijn adem stokt even. Voorzichtig draai ik me naar haar om. Ze kijkt me scheef aan.
'Ja, ik heb binnenkort een scheikundetoets en ben er een beetje bang voor,' zeg ik. Mam knikt.
'Waarom vraag je Daniël dan niet?' Vraagt ze. Ik haal mijn schouders op.
'Op de toets kan ik het ook niet aan hem vragen,' zeg ik. Mam knikt.

'Ik heb Daniël trouwens al een tijdje niet meer gezien?' Zegt ze dan. Ik zucht zacht en onopgemerkt.
'Ja, het is gewoon een beetje druk met school,' verzin ik. Mam knikt fronsend.
'Oké,' zegt ze.
'Dus ik ga maar aan mijn huiswerk beginnen,' zeg ik snel.
'Is goed, vent,' zegt ze. Ik knik en loop de keuken uit de gang op. Ik slenter door naar mijn slaapkamer en plof neer aan het bureau. Ik heb totaal geen motivatie om mijn huiswerk te gaan doen. Liever zou ik nu bij Daniël zijn, maar dat gaat ook niet. In plaats van dat ik aan mijn huiswerk begin, pak ik mijn mobiel erbij. Er zijn wat berichten ik de groep van de klas, maar ik reageer er niet op. Ik heb ook een berichtje van Samantha.

Samantha: Hey

Stil kijk ik ernaar. Negeren of antwoorden? Ik negeer Daniël al, dus het zou lullig zijn als ik dat ook bij haar doe.

Ik: Hallo

Samantha: Hoe is het?

Ik: Wel oké
Ik: En met jou?

Samantha: Wel goed
Samantha: Even lekker rustig met school

Ik: Fijn

Samantha: Ja (:
Samantha: Ik heb je trouwens al een tijdje niet meer gezien
Samantha: What's up?

Ik: Ik voel me niet helemaal lekker

Samantha: Oh
Samantha: Daniël zei dat je het druk had met school

Ik: Ook

Dat had ik misschien beter meteen kunnen zeggen.

Samantha: Lukt het allemaal een beetje?

Ik: Gaat wel
Ik: Bio is een beetje lastig

Samantha: Oh ik dacht dat je zo'n moeite had met scheikunde

Ik sla mezelf voor mijn hoofd. Natuurlijk had ik dat moeten zeggen. Waarom dacht ik daar niet meteen aan? Ik kom nu wel heel doordacht over.

Ik: Ja dat lukt ook niet echt

Samantha: Waarom vraag je Daniël niet om hulp? ;)

Ik: Ik wil het eerst proberen zelf uit te vinden

Samantha: Aha
Samantha: Je hebt al een tijdje niet meer met hem afgesproken, of niet soms?

Ik: Klopt
Ik: Maar ik heb het dus druk met school.

Samantha: En je voelt je niet helemaal lekker

Ik val echt keihard door de mand op dit moment. Ik lijk niet helemaal bij de les te zijn en praat mezelf in de problemen. De ene leugen werkt de andere tegen.

Ik: Beetje

Samantha: Dat zei je net ;)

Ik: Ja ik heb me wel eens beter gevoeld

Samantha: Je weet niet helemaal wat je wil, of wel?

Ik: Als in?

Samantha: Precies wat ik zeg

Ik: Soort van
Ik: Maar ik ga nu mijn huiswerk maken

Samantha: Je bio?

Ik: Ja

Samantha: En scheikunde?

Ik: Vast wel

Samantha: En uitzieken

Ik: Niet meer nodig

Samantha: Oké dan
Samantha: Doei blondie

Ik: Doei

Volgens mij heeft Samantha me een beetje door. Ik hoop van harte van niet. Ze woont nog geen twee meter van Daniël verwijderd, dan weet hij zo dat ik verliefd op hem ben. Meisjes zijn namelijk nogal roddeltantes, en ik denk dat Samantha zoiets al helemaal niet geheim kan houden. Het is natuurlijk heerlijk voor een meisje om over jongens te roddelen, en al helemaal als ze verliefd zijn op een andere jongen. Op hun beste vriend.

Volgens mij heeft zelfs mam door dat ik op Daniël ben, en ik heb haar er niets over verteld. Misschien ligt het aan haar moederinstinct en kan ze het simpelweg zien aan mijn ogen. Zelfs ikzelf kan het aan mijn ogen zien zodra ik in de spiegel kijk. Ik denk dat bijna iedereen het wel kan zien. Dat is dus het probleem. Als iedereen dadelijk weet dat ik op Daniël ben, kan ik moeilijk doen alsof dat niet zo is. Het is van me af te lezen, dus niemand zal me geloven als ik zeg dat ik niet op Daniël ben. Zelfs ik zou het niet geloven.

Gefrustreerd begin ik aan mijn huiswerk te werken. Het gaat redelijk goed en ik weet me wonder boven wonder enigszins te concentreren. Totdat ik opeens aan Daniël moet denken. Aan zijn felgroene ogen en zijn bruine haar. Aan zijn betoverende glimlach en zijn bezorgdheid. Aan hoe geweldige vriend hij is, en ik hem nu zomaar aan de kant zet voor een kusje. Ik verdien Daniël niet. Daniël verdient beter.

Ik denk aan mijn droom, waarin we kusten. Ik denk aan de keren dat ik veilig bij Daniël in zijn armen lag. Als ik zo door blijf gaan, zal ik nooit over hem heen komen. Ik besluit me maar weer te focussen op mijn huiswerk.

*

Na een uur of twee wordt er geroepen voor eten. Ik ga traag de trap af en schuif overwegend aan bij pap en mam. Sinds de opdracht van deze week er is, heb ik nog minder eetlust. Ik ben gewoon heel zenuwachtig, een daardoor heb ik minder trek. Wat nou als er uitkomt dat ik op Daniël ben? Dan is niet alleen onze vriendschap voorbij, dan sta ik ook nog eens voor schut voor de hele school. Iedereen zal me uitlachen. Ik zou me niet meer normaal kunnen vertonen. Ik zal nooit meer normaal met Daniël om kunnen gaan, want misschien verafschuwt hij me dan. Ik had gewoon niet op hem verliefd moeten worden, dan waren er geen problemen geweest.

---

Het WhatsApp-gesprek tussen Simon en Samantha op Tap!:

https://taptap.app.link/49YAk5YV4C