Simons p.o.v.

Het is ondertussen maandagochtend en ik ben onderweg naar school. Het hele weekend heb ik aan Daniël liggen denken. En aan de date. En of dat Daniël me nou probeerde te kussen of niet. Misschien probeerde hij het wel, maar omdat ik niets deed, dacht hij dat ik het niet wilde. Misschien had ik ermee in moeten gaan. Ik durfde het denk ik niet te doen. Want als Daniël mij niet probeerde te kussen en ik hem wel, dan zou het wel heel ongemakkelijk zijn geweest en dan wist Daniël meteen dat ik hem leuk vind.

Ik fiets de oprit van de school ik en ga de fietsenstalling in. Ik zet mijn fiets in een van de rekken en heb moeite met mijn fiets op slot te krijgen. Het slot beukt elke keer tegen een spaak aan. Eindelijk lukt het. Dan hoor ik plotseling een stem tegenover me.
'Hey,' zegt Samantha, waardoor ik naar haar opkijk. Haar blauwe ogen kijken nieuwsgierig in mijn bruine ogen.
'Hoi,' stamel ik. Ik was vergeten dat ze ook bij ons op school zat en had haar dus niet verwacht te zien. Op een of andere manier dacht ik dat ze opeens op de universiteit zat of zo. Ik doe mijn fietssleutel in mijn jaszak en loop naar de ingang van het schoolgebouw.

'Fijn weekend gehad?' Vraagt ze. Ik denk meteen terug aan vrijdagavond.
'Ja, hoor,' antwoord ik. 'En jij?' Vraag ik beleefd. De schuifdeuren gaan voor ons open en we lopen naar binnen.
'Ja, lekker rustig,' zegt ze. 'Doei,' zegt ze dan en gaat naar haar kluisje.
'Doei,' zeg ik en loop stil door naar mijn eigen kluisje. Ik open het en doe mijn jas en overbodige boeken erin. Ik vraag me af of dat Daniël er al zal zijn. Vandaag ben ik zelf wat later, dus de kans is er wel. Ik hoop het. Met mijn hart dat steeds sneller begint te kloppen loop ik de aula in. Mijn blik kruist met die van Daniël. Mijn hart begint nog sneller te kloppen en een glimlach komt op mijn gezicht te staan. Ik nader hem an ga naast hem zitten en probeer mijn hartslag wat omlaag te krijgen.

'Hoi,' zeg ik met een brede glimlach. Daniël glimlacht terug en zelfs zijn groene ogen lijken te glimlachen.
'Hallo,' zegt hij terug. Ik krijg de glimlach niet meer van mijn gezicht. Verlegen begin ik aan de rits van mijn rugzak te plukken. 'Nog iets gedaan in het weekend?' Vraagt hij dan. Ik kijk weer naar hem op.
'Niet echt,' zeg ik. Hij knikt. Ik denk aan vrijdagavond, en dat ik eigenlijk hoopte dat hij me zou kussen. Ik zeg er niets over. 'Jij?' Hij schudt zijn hoofd en haalt zijn schouders op.
'Nope,' zegt hij. Ik knik en richt mijn ogen weer op mijn tas. Ik voel dat ik lichtjes bloos. Hopelijk merkt Daniël het niet op.

De bel gaat. We staan op en lopen naar het lokaal. Mevrouw Friekman is er al en wacht vooraan in het lokaal totdat iedereen zit. Ik ben stil, weet niet wat ik tegen Daniël zou moeten zeggen. Het lokaal ruikt nog fris en het is er een beetje koel. Het zorgt ervoor dat ik even ril. Mevrouw Friekman gaat voor het bord staan en kijkt even de klas zit. Nog niet iedereen heeft zijn of haar kont op een stoel geparkeerd. Mevrouw Friekmans jurkje heeft kleine bloemetjes en zwaait vrolijk heen en weer. Ze doet haar losse haren in een knotje en klapt dat in haar handen.
'Goed, jongens en meiden, het weekend is helaas alweer afgelopen. Vorige week zijn jullie als het goed is op een date geweest. Daarom wil ik graag weten hoe dat gegaan,' is zegt ze en loopt naar haar bureau toe. Ze pakt haar map - die Daniël en ik vorige week nog doorgekeken hadden - erbij en ploft neer op de zwarte bureaustoel. Fanatiek begint ze door de map te bladeren en pakt dan een pen erbij. Ze kijkt op naar Lex en Sandra, die achteraan in de klas zitten.

'Lex en Sandra, vertel maar,' zegt ze. Ik kan Sandra haast horen rollen met haar ogen.
'We zijn niet op date gegaan,' mompelt Lex beschaamd en richt blozend zijn ogen naar zijn tafelblad. Mevrouw Friekman kijkt droog richting het koppeltje.
'En waarom niet?' Vraagt ze.
'Sandra had geen tijd,' is het zachte antwoord van Lex.
'Oh,' komt uit de mond van mevrouw Friekman. Volgens mij had ze dit antwoord wel ergens verwacht. 'En, Sandra, welke interessante activiteiten in jouw leven waren balangrijker dan een kleine date met Lex?' Vraagt ze dan met een klein grijnsje. Hierom vind ik mevrouw Friekman echt een geweldig mens.
'Weet ik veel, mijn nagels vijlen,' antwoordt Sandra nonchalant. Ik zucht diep en draai me naar haar om.
'Jezus, groei eens op of zo en stop met dat kinderachtige gedoe,' snauw ik naar haar.
'Hé, bemoei je lekker met jezelf. Dat jij een fucking hom-,' Sandra wordt abrupt onderbroken.
'Jongens, genoeg. Ik ga wel door met het volgende stelletje. Oh, en trouwens, Sandra, je nagels zien er beter "fucking fabulous" uit, anders vind ik het nogal sneu,' zegt mevrouw Friekman en gaat dan door met de andere stelletjes. Ik gniffel zacht.

De meesten zijn naar een of andere romantische film gegaan - Felix en Bente hebben het zelfs tot Fifty Shades Darker geschopt - en Gijs en Hilde zijn wezen bowlen. Dan komen Daniël en ik aan, met onze date naar een actiefilm. Mevrouw Friekman vond het raar genoeg niet eens een gekke date. Misschien omdat het praktisch gezien nog steeds een date naar de bioscoop was.
'Leuk om te zien dat de rest van jullie wel allemaal een leuke date hebben gehad. En ik weet niet hoever jullie al in jullie relatie zijn, maar de opdracht van deze week is dat jullie moeten kussen,' zegt ze dan.

Een enorme schok schiet in mijn hart en knalt hard na in mijn linker- en rechterboezem. Ik riep dan wel zo hard dat ik het niet erg zou vinden om Daniël te kussen, maar als het er echt op aankomt, durf ik het niet. Wat nou als Daniël dadelijk tijdens het kussen doorheeft dat ik op hem ben en is hij niet op mij? Dan heb ik het geweldige gevoel van zijn lippen gevoeld en dat zal ik het daarna nooit meer voelen. Ik kan deze opdracht niet doen, daarvoor staan veel te veel dingen op het spel. Ik voel dat ik bleek wegtrek terwijl mijn hart steeds sneller begint te kloppen uit angst. Het zweet breekt me uit. Ik zie Daniël vanuit mijn ooghoeken naar me kijken, maar ik kijk niet naar hem om. In plaats daarvan wend ik mijn hoofd van hem af.

'En dan gaan we nu door met de les,' zegt Friekman en begint uit te leggen. Vlug schrijf ik zoveel mogelijk op van wat ze zegt. Daniël zegt gelukkig niets. Ik kan deze opdracht niet doen. Het hoort niet. Ik hoor Daniël als beste vriend niet te kussen en ik hoor als beste vriend niet op hem verliefd te zijn. Als we nooit kussen, groei ik er misschien wel snel overheen.

Na een minuut of veertig gaat de bel. Ik schuif snel mijn boeken in mijn tas en gooi deze over mijn schouder. Vlug loop ik het lokaal uit, zodat ik niet met Daniël hoef te lopen. Ik baan me een weg tussen de tientallen kinderen die ik niet ken. Plotseling voel ik een hand op mijn schouder. Geschrokken kijk ik om, recht in de ogen van Daniël. Mijn hart begint te razen. Hij glimlacht klein, maar kijkt dan serieus.
'Kan je hangen na school?' Vraagt hij.
'Uh, nee. Ik moet uh... dat ene verslag nog afmaken voor morgen. Je weet wel.. uh... dat van Grieks?' Verzin ik stamelend. Daniël kijkt me verward en verbaasd aan.
'Ik dacht dat je dat al afhad,' zegt hij daarop. Ik klap even dicht.
'Ja, nou, half,' zeg ik snel. 'En ik wil uh, nog graag op fouten controleren en zo,' zeg ik. Hij knikt.
'Oké dan,' zegt hij. Ik knik en kijk weer voor me. Daar had ik me even mooi gered. Gelukkig gaat Daniël er niet verder op in.

Ik had dat verslag van Grieks vorige week al af, maar dat kan Daniël niet controleren. Ik heb het zelfs al ingeleverd, maar gelukkig weet Daniël dat niet. Zolang Daniël denkt dat ik dat verslag af moet maken en daarom niet met hem kan afspreken in plaats van dat ik niet met hem af kan spreken omdat ik hem niet kan kussen, is het goed. Ik loop nog wat sneller. Misschien als ik Daniël een beetje negeer en ontloop deze week, zullen mijn gevoelens voor hem wel weggaan. Aangezien Daniël mij waarschijnlijk niet terug leuk vindt, ben ik deze gevoelens liever kwijt dan rijk. Ik heb ze niet echt nodig.

*

In de eerst volgende pauze ga ik expres niet naast Daniël aan de tafel zitten en zorg er ook voor dat hij niet in zicht is. Zodra we oogcontact gaan maken, weet ik dat het verkeerd zal gaan. Ik kan mijn hartslag niet meer in bedwang houden wanneer ik in de buurt van Daniël ben. En zodra hij me aankijkt, begin ik ongecontroleerd te blozen. Mijn lichaam kan het niet laten om te tonen dat ik op Daniël ben. Wanneer de klas doorkrijgt dat ik echt op Daniël ben, ben ik al helemaal de klos. Dan gaan ze ons al helemaal pushen. En arme Daniël is dan helemaal niet op mij, dus dan is het alleen maar nog kutter voor hem. Het is gewoon beter voor Daniël dat we een tijdje minder met elkaar omgaan, zodat mijn gevoelens voor hem weg zullen gaan.

Ik pak mijn broodtrommel erbij en kijk zwijgend naar de inhoud. Ik heb geen trek. Mijn gevoelens voor Daniël nemen ontzettend veel ruimte in beslag in mijn maag en darmen. Met moeite eet ik een aantal druiven op. Ik voel Daniëls aanwezigheid, ook al kan ik hem niet zien. En mijn hart begint sneller te kloppen zodra ik aan hem denk. Ik had nooit verwacht dat ik het zo erg zou vinden om op iemand verliefd te zijn. Daniël kan veel beter vinden dan mij, dus mijn liefde voor hem zal nooit beantwoord worden. Ik krijg de neiging om te huilen, maar doe het niet. Dan krijg ik al helemaal rare blikken mijn kant opgeschoten en weet ik vrijwel zeker dat Daniël er meteen bovenop zit en begint te vragen wat er aan de hand is. Zie dat dan maar uit te leggen.

Gefrustreerd eet ik nog wat druiven. Misschien als ik mezelf helemaal volstouw met eten, worden mijn gevoelend voor Daniël wel onderdrukt en verlaten ze mijn lichaam. Na een tiental druiven geef ik het op en voel me misselijk. Het werkt niet. Ik wil niet verliefd op Daniël zijn. Hij is mijn beste vriend, het hoort gewoon niet. En ik wil niet als jongen op een andere jongen verliefd zijn. Ik wil niet anders zijn dan de jongens in mijn klas. Ik wil niet dat iedereen me dadelijk aankijkt omdat ik als een jongen verliefd ben op een andere jongen. Maar zolang ik mijn gevoelens overgroei en ik gewoon op een meisje verliefd word, heeft niemand het ooit geweten en is er geen probleem meer.

Misschien hebben de kinderen uit de klas wel een hekel aan homo's, net zoals Sandra. Ook al zeggen ze dat ze ons in het experiment supporten, dan hoeft dat nog niet echt zo te zijn. Misschien willen ze gewoon niet laten zien dat ze een hekel aan homo's hebben zodat wij ook mee kunnen doen aan het experiment. Het klinkt ongeloofwaardig aangezien ze allemaal vragen of dat we gekust hebben of niet, maar iedereen verbergt wel eens iets.

Na een tijdje gaat de bel en moeten we weer naar de les. Ik slof een beetje achter de groep aan en zorg ervoor dat ik op afstand van Daniël blijf. Ik voel de ogen van de anderen in me branden, maar ik kijk niet op of om. Zolang iedereen zijn of haar eigen gangetje gaat, doe ik dat ook. Ik zal me wel niet meer bemoeien met de andere koppeltjes, dan doen ze dat hopelijk ook niet meer bij Daniël en mij.

*

Ik verzamel mijn boeken bij elkaar en verplaats ze van mijn kluisje naar mijn rugzak. Wanneer ik alles heb wat ik nodig heb, trek ik mijn jas uit mijn kluisje. Ik voel Daniëls ogen in mijn rug branden. Hij passeert me en geeft een klopje op mijn schouder. Voorzichtig kijk ik naar hem om terwijl hij langsloopt. Hij glimlacht klein.
'Succes met je verslag voor Grieks,' zegt hij en loopt richting de uitgang zonder van me op te kijken.
'Bedankt,' stamel ik. Zou hij het weten? Dat ik het al afheb? Hij kijkt weer voor zich en loopt het gebouw uit.

Ik zucht zacht en kijk weer naar mijn kluisje. Naast een aantal boeken, is hij leeg. Ik sla hem dicht en trek dan mijn jas aan. Met mijn rugzak op mijn rug loop ik nu ook de school uit. Stil ga ik naar huis. Ik blijf maar aan Daniël denken, en hoe lullig ik me nu voor hem voel. Het is helemaal niet aardig van me om hem te negeren en te ontlopen, maar als mijn gevoelens voor hem zo weggaan, is het beter voor hem.