Simons p.o.v.

Het volgende moment dat ik mijn ogen open, lig ik met mijn gezicht naar Daniël. Zijn ademhaling is traag en kalm. Onze benen zijn verstrengeld in elkaar. Het is al redelijk licht in de kamer. Stil kijk ik naar Daniëls gesloten ogen. Ik kijk naar de klok, die aan de muur hangt, en zie dat ik een halfuur te vroeg wakker ben geworden. Ik kijk weer naar Daniël. Zijn bruine haar valt over zijn voorhoofd en is een warrige boel geworden. Zijn roze lippen vormen een kleine glimlach af en toe. Waar zal hij over aan het dromen zijn? Ik kijk weer naar zijn ogen, die nog steeds gesloten zijn. Ik wil dat hij ze opent, zodat ik hem kan aankijken in zijn prachtige, groene ogen.

Ik laat mijn ogen afdwalen naar zijn schouders. Ze zijn bevlekt met sproetjes en moedervlekken. Ook een deel van Daniëls gespierde borstkas is zichtbaar. Bewonderend laat ik mijn ogen er over gaan. Daniëls lichaam is werkelijk geweldig. Zijn sixpack, biceps en triceps, zijn borstspieren, zijn v-lijn, alles. Om stikjaloers op te zijn.

Ik kijk weer naar Daniëls gezicht. Het lijkt per minuut lichter in de kamer te worden. Ik kan steeds beter Daniëls details zien. Zijn moedervlekjes en strakke kaaklijn. Daniëls ogen flikkeren traag open. Zijn groene ogen kijken in mijn bruine ogen. Ze zijn zo mooi. Kippenvel trekt over heel mijn lichaam door de adembenemende schoonheid van Daniël. Alles is compleet. De witte lakens om Daniël heen en het zachte strijklicht dat op hem valt maken het portret van Daniëls donkere haren, zijn groene, heldere ogen en zijn zachte huid compleet. Het ziet er absoluut prachtig uit. Het zou zo een cover van een tijdschrift kunnen zijn. Ik veeg een plukje dat voor Daniëls oog valt weg.

'Is dit je nieuwe hobby? Naar me staren tot ik wakker word?' Klinkt zijn ochtendstem dan. Ik begin te blozen.
'Sorry,' stamel ik. Daniël glimlacht naar me, waardoor de kriebels door mijn lichaam stromen.
'Geeft niet, joh. Was maar een grapje,' zegt hij. Ik knik en kijk hem stil aan. Zwijgend kijkt Daniël mij ook aan. Ik geniet van de rust. Dadelijk komt al die hectische onzin van school weer. Dan moeten Daniël en ik weer tegen een hele klas aankijken die denkt dat wij het hele experiment bedacht hebben om uit de kast te kunnen komen. Ik heb er eigenlijk helemaal geen zin in. Ik zou véél liever hier de hele dag blijven liggen. En vooral in de armen van Daniël, daar is het veilig. Daar heb ik geen last van de rest van de buitenwereld. Dan is het alleen Daniël en ik. Meer heb ik eigenlijk niet echt nodig. Langzaamaan val ik weer in slaap.

Ik word traag wakker door een hobbelend gevoel. Verward open ik mijn ogen om te zien wat er aan de hand is.
'Wakker worden!' Roept Sven, die tussen mij en Daniël in op het bed staat te springen. Daniël trekt de dekens over zich heen.
'Sven, rot op,' moppert hij en duwt zijn hoofd in het kussen. Sven blijft echter op het bed springen. Daniël kreunt geïrriteerd.
'Uit jullie nest, tortelduifjes,' zegt hij. Daniël verkoopt Sven een klap op zijn been. Een zacht geluid van iets dat op het hout naast Daniëls bed valt is te horen. Geschrokken springt Sven van het bed af en raapt zijn telefoon op, die uit zijn hand is gevallen. Hij kijkt er zorgvuldig naar en zucht dan opgelucht. 'Hij leeft nog. Nu uit de veren,' zegt hij en loopt de kamer uit.

Overwegend kruip ik overeind. Ik wrijf een keer door mijn ogen en staar suf de kamer rond. Ik gooi mijn benen over de rand van het bed en ga de badkamer in. Ik ga snel naar de wc terwijl Daniël wat water in zijn gezicht gooit. Dan wisselen we van plek en zodra we klaar zijn in de badkamer gaan we weer Daniëls slaapkamer in. Ik trek springend mijn broek aan terwijl ik naar Daniël kijk. Zijn gespierde lichaam staat voor zijn kledingkast en glimt in het licht. Ik doe snel mijn gulp dicht en trek een shirt dat ik van Daniël leen aan.

Ik plof neer op het bed en trek mijn sokken en schoenen aan. Sven loopt voorbij op de gang. Ik schenk hem een klein glimlachje en hij glimlacht schaapachtig terug. Hij lijkt nog niet helemaal wakker. Ik strik mijn veters en kom dan van het bed af. Daniël trekt net zijn shirt aan en springt dan in zijn schoenen. We maken samen het bed op en daarna gaan we naar beneden.

We maken ontbijt en lunch klaar en beginnen met eten. En terwijl we dit allemaal doen, blijft mijn hart maar snel kloppen en mijn huid tintelen zodra Daniël dichterbij komt. Mijn eetlust is bagger. Je zou haast kunnen zeggen dat er geen eetlust is. Ik wíl wel iets eten, maar het lukt me niet. Ook Daniël eet aanzienlijk minder dan normaal, maar ik eet toch wel het minst. Sven daarentegen lijkt nergens last van te hebben en stouwt zo de ene boterham na de andere boterham naar binnen.

Wanneer Daniël en ik klaar zijn met eten, gaan we naar de badkamer om onze tanden te poetsen en onze haren te doen. Grappig dat ik gewoon een eigen tandenborstel heb in Daniëls huis. Ik zie dit dan ook gewoon als mijn tweede thuis. Sylvia en Hendrik zijn net ouders voor me en Sven zou haast mijn broertje kunnen zijn. Ik begin mijn tanden te poetsen en kijk even naar Daniël in de spiegel. Dan kijk ik naar mezelf in de spiegel. Daarna kijk ik naar Daniëls gespierde schouderbladen, die je door zijn shirt heen kan zien. Ze bewegen soepel heen en weer door de bewegingen van Daniëls armen.

Ik spuug mijn tandpasta uit in de wasbak en spoel mijn mond. Dan begin ik mijn puberale haar te doen en niet veel later ben ik klaar. Ik ga op de badrand zitten we kijk toe hoe Daniël op magische wijze van zijn wilde kapsel een net kapsel weet te maken. Dan gaan we naar school.

Op de fiets zijn we redelijk stil. De frisse wind in mijn gezicht maakt me goed wakker. Ik kijk naar Daniël, wiens neus en wangen rood zijn geworden door de kou. Zijn haar, dat hij net nog netjes in model had gedaan, zit nu warrig door elkaar door de wind. Ik kijk weer voor me zodra ik merk dat ik eigenlijk een beetje alle kanten op zwabber. Nadat we onze fietsen hebben weggezet lopen we de school in. We gaan ieder naar ons kluisje en lopen daarna de aula in. Mirre kijkt ons met een grote glimlach aan zodra we tegenover haar gaan zitten.

'Hallo,' groeten we haar.
'Hoi,' zegt ze. 'Goh, ik wist niet dat jullie samen in één bed sliepen,' zegt ze dan. Verbaasd kijk ik haar. Hoe weet ze dit nou weer? Daniël fronst ook.
'Wat?' Vraagt hij zacht. Nieuwsgierig en ergens een beetje bang kijk ik naar Mirre.
'Wacht,' zegt ze en pakt haar mobiel erbij. Ze tikt er wat op en laat ons dan een foto zien. Het zijn wij vanochtend in bed. Ik kan wel raden wie hem heeft gemaakt.
'Oh,' stamel ik blozend. Daniël valt stil. Ik kan niet ontkennen dat het geen mooie foto is - Daniël en ik verdronken in een zee van witte lakens - maar het is een beetje ongemakkelijk dat hij bij een van onze klasgenoten is beland, wellicht meer. En al helemaal niet na wat er gisteren gebeurd is. Mirre draait de telefoon weer naar zichzelf.
'Ik vind het wel schattig,' zegt ze.

*

Na een paar lessen hebben we les van mevrouw Friekman. De klas heeft ons de hele tijd raar aangekeken. We hebben ze keer op keer nog geprobeerd te vertellen dat wij er niets mee te makem hebben, maar het lijkt niet bij ze binnen te komen. Daniël en ik komen als laatste het lokaal binnen. We gaan op onze plek zitten.
'Ik kan gewoon niet geloven dat mevrouw Friekman erop in heeft gestemd. Ja, oké, ze is raar, maar zó raar om op zoiets in te stemmen, echt, nee,' hoor ik Bob achter me fluisteren. Ik weet wel dat het over dit verdomde gerucht gaat. Als Sandra nou geen stomme dingen had geroepen. Heel de klas wist dat ik met haar heb afgesproken, dus natuurlijk geloven ze het als zij dan op zo'n moment zegt dat ik zogenaamd gezegd heb dat dit experiment er is zodat Daniël en ik uit de kast kunnen komen. Mevrouw Friekman klapt hard in haar handen, waardoor ik schrik.

'Jongens en meisjes, leuk dat jullie er zijn,' zegt ze hard. 'Ik heb hier net wat geroezemoes door de klas gehoord, want hé: ik ben niet doof, en ik wil even zeggen dat er niets van waar is. Er zit helemaal niemand achter het idee van het experiment behalve ik. Dat Daniël en Simon dit experiment zogenaamd bedacht zouden hebben zodat ze dan uit de kast konden komen slaat nergens op. De heren wilden namelijk eerst nog niet eens met elkaar het experiment doen. Waren jullie dat vergeten?' Zegt ze. Ik glimlach. Naast dat mevrouw Friekman misschien een paar draadjes los heeft zitten in haar bovenkamer, is ze toch een geweldige vrouw. 'Dus, hou op met het beschuldigen van jullie klasgenootjes en houd je gewoon bezig met je eigen deel van het experiment. Bedankt, dan gaan we nu beginnen met de les,' zegt mevrouw Friekman en glimlacht even naar ons. Dan begint ze uit te leggen. Opgelucht begin ik te luisteren en te werken. Dat probleem is ook weer uit de lucht.

*

's Avonds maken Daniël en ik ons klaar om naar bed te gaan. Ik loop vanuit de badkamer naar Daniëls slaapkamer en doe op mijn weg erheen het licht uit en de deur dicht. Ik ga op het bed zitten en wacht totdat Daniël ook klaar is om de dekens over zich heen te slaan.
'Ik ben zo blij dat mevrouw Friekman de klas eens goed de waarheid heeft verteld,' zegt Daniël terwijl hij op het bed gaat zitten.
'Ja, ik bedoel: wie komt er nou op zoiets? Wie zou er op die manier uit de kast willen komen en het zelf zo bedacht hebben?' Zeg ik.
'Ik zou het wel bedacht kunnen hebben,' zegt Daniël.
'Ja, maar jij bent ook dom en raar,' zeg ik.
'Hé!' Stoot Daniël verontwaardigd uit en geeft me een duw. Ik duw hem terug.
'Dat ik de waarheid spreek hoeft nog niet meteen te betekenen dat jij gewelddadig hoeft te worden,' zeg ik lachend.

'Nou zeg, lul!' Lacht Daniël en kietelt me. Lachend schiet ik weg, maar weet nog net niet van het bed af te vallen. Daniël trekt me weg van de rand zodat het dadelijk niet toch gebeurt. Hij hangt over me heen en kietelt me over mijn zij.
'Stop!' Lach ik. Daniël gaat echter stug door. Tintelingen vliegen door heel mijn lichaam, en niet alleen maar omdat Daniël me kietelt, maar ook al omdat Daniël me alleen al aanraakt. Zijn benen, die net langs mijn benen liggen en ze zachtjes aanraken, zorgen al voor tintelingen. Ik duw Daniël om en neem zijn rol over. Daniël komt niet meer bij. Snel laat hij zijn vinger in één beweging over mijn ruggengraat gaan, waardoor er een rilling door mijn lichaam heen schiet.
'Ah, nee, stop!' Roep ik en val lachend neer op Daniël. Lachend slaat hij zijn armen kort om me heen. Zoekend naar adem blijven we zo liggen. Daniëls borstkas, die snel op en neer gaat vanwege het hijgen, voelt gespierd tegen mijn buik.

Mijn ademhaling begint eindelijk wat rustiger te worden. Daniël laat het er echter niet van komen en begint me weer te kietelen. Lachend rol ik van hem af.
'Daniël, stop,' lach ik terwijl Daniël beide benen aan een andere kant van mijn lichaam plaatst. Zijn grote, zachte handen kietelen waar hij me kietelen kan: mijn zij, onder mijn oksels, in mijn nek en op mijn buik. Alles maakt me ontzettend hard aan het lachen.
'Stop,' lach ik. Daniël kijkt me ondeugend aan. Hij blijft doorgaan. 'Daniël,' smeek ik lachend. Hij luistert nog steeds niet. 'Daniël,' zeg ik nog wat harder. Daniëls handen dalen kietelend af van mijn zij naar mijn onderbuik. 'Daniël,' komt er als een kreun uit mijn mond. Spontaan stopt Daniël met kietelen en kijkt me hijgend aan. Mijn hart raast als een dolle door mijn borstkas heen. Daniëls groene ogen kijken in mijn bruine ogen. Zwijgend en hijgend kijken we elkaar zo even aan. Dan krijg ik een grijns op mijn gezicht.

Ik begin weer Daniël te kietelen, waardoor we in dezelfde houding komen als net. Terwijl ik boven Daniël hang probeert hij me lachend terug te kietelen. Ik trek zijn handen weg en druk ze naar beneden.
'Nee! Serieus, stop,' lach ik. Daniël kietelt me echter snel nog een keer voordat ik me op hem laat vallen. Hijgend blijf ik op zijn rijzende en dalende borstkas liggen. Daniëls geeft het kietelen op en slaat zijn armen lichtjes om mijn middel heen.
'Ga je zo de hele tijd blijven liggen?' Vraagt hij.
'Ja,' zeg ik triomfantelijk. Daniël lacht nog een keer zacht en dan is alleen nog maar onze snelle ademhaling te horen. Daniëls huid voelt zacht tegen die van mij. Genietend van het fijne gevoel voel ik mezelf langzaamaan in slaap vallen.

*

Met mijn ogen wagenwijd open schrik ik happend naar lucht overeind in bed. Ik schrok net wakker uit een droom. Een droom waarin Daniël en ik kusten. Niet zomaar kussen. Zoenen, tongen, speeksel uitwisselen, hoe dan ook je het wil noemen. En het ging er heftig aan toe. Extreem heftig. Hijgend probeer ik weer tot rust te komen.
'Gaat het?' Hoor ik Daniëls raspende stem naast me. Geschrokken kijk ik naar hem om, maar ik zie niets in het donker.
'Ja,' mompel ik en laat mezelf weer op mijn rug zakken.
'Had je een nachtmerrie?' Vraagt Daniël zacht.
'Ik schrok gewoon wakker uit een droom,' zeg ik. Daniël humt. Even is het stil onder ons en weet ik eindelijk weer rustig adem te halen. 'Werd je wakker door mij?' Vraag ik dan blozend, niet dat Daniël het kan zien.
'Ja,' mompelt Daniël.
'Sorry,' zeg ik beschaamd terug. Hij zou eens moeten weten waarover ik gedroomd had, dan was het pas beschamend geweest.

'Geeft niet, joh. Kun jij niets aan doen,' zegt hij. Ik knik, wat te horen is aan het ritselen van het kussen. Daniëls armen glijden om me heen en voorzichtig trekt hij me tegen zich aan. Alle spanning stroomt uit mijn lichaam. Al snel is Daniëls ademhaling weer traag en regelmatig geworden en is hij dus weer in slaap gevallen. Ik blijf echter nog piekeren. Waarom droomde ik nou weer dat Daniël en ik intens aan het kussen waren? Na lang peinzen val ik eindelijk in slaap.