Simons p.o.v.

Met Daniël naast me fiets ik naar mijn huis. We zijn voor ons doen stil. Ik wil vragen of dat hij nou echt wil stoppen met het experiment, maar doe het niet. Wie weet wordt hij dan boos en verandert hij weer van gedachtes, en ik denk niet dat het me nog een keer gaat lukken hem door te laten gaan met het experiment. Zacht zucht ik.
   'Alles oké?' Vraagt Daniël.
'Ja!' Zeg ik snel. 'Helemaal prima.' Daniël fronst en kijkt me scheef aan. Zwijgend kijk ik in zijn groene ogen. 'Waarom niet?' Zeg ik, haal mijn schouders op en kijk met een klein, geforceerd glimlachje voor me uit. Daniël knikt verward.
   'Ja, waarom niet...' zegt hij zacht. We fietsen stil door.

Het geratel van Daniëls ketting overstemt de stilte. Ik staar naar het rode fietspad voor mijn neus. Mijn wenkbrauwen vormen nu ook een frons. Ik kijk op naar de toppen van de bomen, die naast het fietspad staan. Dan kijk ik naar Daniël. Hij kijkt ook om naar mij.
'Nog iets van Samantha gehoord?' Vraag ik. Zijn wenkbrauwen schieten omhoog.
   'Samantha?!' Vraagt hij. Ik knik. 'Pft,' is het enige wat hij doet. 'Nee.'
'Oké, ik dacht ik vraag er even naar,' leg ik uit en kijk dan maar weer voor me. Kort kijk ik even naar Daniël maar kijk dan weer voor me. In mijn ooghoeken zie ik dat Daniël nog wel naar mij kijkt.
   'Ja, oké,' zegt hij. 'Niets van haar gehoord,' zegt hij en haalt zijn schouders op. 'Ze zal vast druk zijn geweest.' Ik knik. Ik denk aan het blondharige meisje en bijt zacht op mijn lip. Ze is echt heel erg knap. Voorzichtig kijk ik naar Daniël. Hij en Samantha zouden echt een goed stelletje zijn, denk ik. Ik kijk weer voor me en bijt nog een keer zacht op mijn lip. Ik begin Daniëls trekjes over te nemen, lijkt wel.

   'Is er iets?' Vraagt Daniël. Verbaasd kijk ik hem aan.
'Wat?' Vraag ik en haal mijn wenkbrauwen een keer op. 'Nee,' zeg ik en kijk weer voor me. Daniël kijkt verward naar me, maar ik negeer het. Zwijgen staar ik weer naar het rode fietspad. We slaan af en gaan mijn straat in. We stoppen voor mijn huis, zetten onze fietsen weg en gaan naar binnen. Mam zit aan de eettafel en neemt een slok van haar koffie.
   'Hallo, Mira,' groet Daniël haar. Mam kijkt op.
'Hallo, Daan,' zegt ze en kijkt vervolgens naar mij.
'Hoi,' zeg ik.
   'Hé. Als jullie koffie willen, er zit nog in de kan,' zegt ze. Ik knik en kijk naar Daniël.
'Wil je koffie?' Vraag ik. Hij schudt zijn hoofd, wat ik eigenlijk wel had kunnen verwachten.
   'Nee, bedankt, ik schenk zelf wel wat in,' antwoordt hij en loopt naar de koelkast. Ik haal mijn schouders op.
'Oké, ik wil wel koffie,' zeg ik en loop naar de koffiepot.

Ik pak een kopje en schenk wat van de vloeistof in. De sterke geur dringt door in mijn neus. Ik doe er wat melk bij en neem dan een paar slokken. Voorzichtig zet ik het kopje op het aanrecht en kijk Daniël aan. Hij heeft een glas Dubbel Frisss in zijn handen en neemt er een grote slok van. Ik pak de koektrommel uit een van de kastjes in de keuken en houd hem bij Daniël voor.
'Koekje?' Vraag ik. Even kijkt hij me glimlachend aan en kijkt dan naar de doos in mijn handen. Hij kiest een biscuitje en neemt er een hap van.
   'Bedankt,' mompelt hij met zijn mond vol. Ik lach zacht en pak zelf ook een biscuitje. Terwijl ik hem in mijn koffie dop zeg ik: 'Geen probleem.' Daniël knikt en werkt het koekje verder naar binnen.

Ik neem een hap van mijn sompige biscuitje en dompel hem weer onder in de koffie. Kauwend op mijn koekje kijk ik op naar Daniël. Ik grijnst naar me, waardoor ik scheef terug glimlach. In één keer stop ik de rest van het biscuitje in mijn mond en drink dan mijn koffie op. Ik sla de kruimels van mijn handen en kijk dan naar Daniël.
'Zullen we naar boven gaan?' Vraag ik. Daniël knikt glimlachend.
   'Is goed. Scheikunde doen?' Stelt hij voor.
'Mij best,' zeg ik en ga de kamer uit de trap op, Daniël volgt me.

We gaan aan mijn kamer in en gaan aan het bureau zitten. Ik pak mijn scheikundeboeken erbij en sla ze open. Zoekend naar het onderwerp dat ik niet snap blader ik door het boek heen. Uiteindelijk vind ik waar ik moet zijn en begint Daniël uit te leggen. We maken een paar opdrachten samen en dan ben ik het beu. We zijn ondertussen anderhalf uur verder. Zuchtend leg ik mijn pen neer.

'Ik heb geen zin meer,' zeg ik.
   'Oh, oké,' zegt Daniël en legt ook zijn pen neer.
'Het komt nu allemaal niet meer binnen,' zeg ik. Daniël lacht.
   'Bij jou komt nooit iets binnen,' lacht hij. Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
'Oh ja? Wat we net allemaal behandeld hebben is anders binnengekomen, hoor,' werp ik terug.
   'Tuurlijk! Bij jou komen dingen altijd te laat binnen,' lacht hij.
'Nou zeg!' Roep ik uit en geef Daniël een duw. Hij lacht nog harder. 'Bij mij komen dingen prima op tijd binnen,' zeg ik en sla mijn armen over elkaar. Ik kijk hem spottend aan.
   'Ja joh,' zeg Daniël en gaat weer recht zitten. 'Het komt wel op tijd binnen, maar je bent gewoon dom,' zegt hij provocerend, slaat ook zijn armen over elkaar en kijkt me met een uitlokkende blik aan. Ik stoot een verontwaardigde kreet uit.

'Nou zeg!' Roep ik weer en spring op Daniël. De stoel valt om op het bed achter hem dus is het een zachte landing. Ik begin hem de kieteldood te geven. 'Wat nou "komt laat binnen"? Volgens mij komt dit laat binnen bij jou!' Lach ik. Daniël lacht en kronkelt alle kanten op.
   'Dit is niet eerlijk!' Roept hij lachend. Over Daniël heen hangend kietel ik hem onder zijn oksels, in zijn nek, in zijn zij en op zijn gespierde buik. Ik probeer ook nog onder zijn voeten te kietelen, maar daar kan ik helaas niet bij. Daniël lacht hard. Zelf moet ik ook lachen.
   'Simon, stop, ik krijg geen adem!' Zegt hij schaterend. Ik stop met kietelen en zet mijn handen naast zijn schouders neer. Nog wat lachend hang ik met mijn hoofd boven dat van hem.

Met een rood hoofd ligt Daniël zacht lachend onder me. Zijn groene ogen hebben kleine twinkeltjes in zich. Ik lach een keer en kietel met mijn rechter hand nog een keer onder zijn linker oksel, maar hij slaat mijn hand weg. Ik zet mijn hand weer terug waar hij net stond en kijk Daniël weer aan. Hijgend kijken we elkaar aan, voor de rest is het stil. Daniëls ogen gaan heen en weer van mijn ene oog naar het andere. Dan scannen ze de rest van mijn gezicht. Hij doet een plukje van mijn haar, dat uit mijn kuif was gevallen, terug op zijn plek. Zwijgend kijk ik hem aan terwijl mijn ademhaling ondertussen rustig is geworden. Daniëls ogen gaan van mijn haar terug naar mijn ogen. Voorzichtig kijk ik naar zijn lippen en buig wat verder naar Daniël toe.

   Plotseling draait Daniël de rollen om en begint mij te kietelen. Ik schiet in de lach en probeer van Daniëls handen te ontsnappen. Daniëls handen kietelen me in mijn zij, waar ik absoluut niet tegen kan. Ik val lachend op mijn rug op het bed.
'Stop!' Lach ik. Daniël luistert echter niet en gaat door. Ik probeer onder hem uit te komen, maar het lukt niet. Bijna stik ik in mijn eigen lach. 'Daniël, stop,' piep ik lachen en werp mijn lichaam opzij. Voordat ik doorheb wat er gebeurt lig ik met een harde klap op de grond. Daniëls bezorgde en geschrokken hoofd piept over het randje van mijn bed. Lachend kijk ik hem aan.

   'Sorry!' Zeg hij bezorgd. Ik klauter omhoog. 'Gaat het?' Vraagt hij en steekt zijn hand naar me uit.
'Ja hoor,' zeg ik en pak zijn hand vast. Daniël trekt me overeind en ik ga bij hem op het bed zitten. Tegenover hem ga ik in kleermakerszit zitten, wat Daniël een paar tellen later ook doet. Onze knieën raken elkaar aan. Zwijgend kijk ik ernaar. Zodra ik Daniëls stem hoor kijk ik op.

   'Gaat het echt?' Vraagt hij nog een keer.
'Ja! Geloof me nou maar!' Zeg ik lachend. Daniël lacht ook.
   'Mooi, dan zal ik dat maar doen,' zegt hij. Ik knik. We kijken elkaar stil aan. Ik denk na en twijfel of ik het wel moet vragen, maar dan begint Daniël er over.
   'Simon, als je zo negatief bent over het experiment, waarom heb je er dan voor gekozen om me over te halen er toch mee door te gaan?' Vraagt hij. Ik ben met stomheid geslagen. Ik open mijn mond om iets te zeggen maar doe hem dan weer dicht. Nog een keer open en sluit ik mijn mond voordat er echt iets uit komt.

'Daniël, je was zo geïnteresseerd door het experiment. Ik vond het raar dat je opeens niet meer wilde omdat we uitgescholden worden. Natuurlijk snap ik dat je dat niet leuk vind, dat vind ik het zelf namelijk ook niet, maar je laat je door die kinderachtige mensen toch niet stoppen met iets wat je graag wil doen? Boeien van wat zij ervan vinden! Daniël, je bent altijd zo gedreven en enthousiast met wat je doet, dan zou je je niets moeten aantrekken van de anderen die het daar niet mee eens zijn. Ik kon je gewoon niet op laten geven wat je maar al te graag wil doen. Daar zijn vrienden voor,' ratel ik achter elkaar. Daniël haalt een keer zijn wenkbrauwen op en fronst dan. Ik zet een klein glimlachje op.

   'Je hebt gelijk,' zegt hij.
'Bedankt,' zeg ik.
   'Ik zou me inderdaad niets van die sukkels aan moeten trekken. Ze zijn gewoon jaloers,' zegt hij. Ik knik.
'Precies. Je snapt 'em,' zeg ik.
   'Jaloers dat jij mijn vriendje bent,' zegt hij. Ik lach ongemakkelijk.
'Ja, sure,' zeg ik. Daniël kijkt me met één opgetrokken wenkbrauw aan.
   'Gaan we weer onzeker zitten doen? Simon, daar zou je echt een keer mee moeten stoppen,' zegt hij. Ik lach nog een keer ongemakkelijk en krab op mijn achterhoofd terwijl ik mijn ogen naar mijn schoot richt. Daniël legt zijn hand op mijn been, waardoor ik naar hem opkijk.
   'Er is niets mis met jou, Simon, haal die gedachte uit je hoofd. Serieus,' zegt hij. Ik knik en richt mijn ogen weer naar mijn schoot. Ik friemel wat aan mijn broekspijp.
'Dat is moeilijker dan gedacht,' zeg ik.
   'Dat weet ik, Simon, maar ik ga je ermee helpen,' zegt hij. Ik kijk naar hem op en moet glimlachen.
'Bedankt,' zeg ik. Daniël knikt.
  'Daar zijn vrienden voor.'

---
A/N

Hallo allemaal,

Daar ben ik dan eindelijk weer. Sorry dat ik dinsdag niet geüpload had, dat spijt me echt heel erg. Er zit ook een reden achter, waarover ik eerst twijfelde of dat ik hem wel aan jullie moest vertellen, maar besluit het toch maar te doen, zodat jullie weten wat we aan de hand kán zijn als ik niet upload. En ik vertel jullie dit niet omdat ik wil dat jullie dan medelijden of zo met me hebben, maar gewoon zodat jullie het hopelijk begrijpen.

De laatste tijd ben ik een beetje down, is het net alsof ik in een putje zit. Ik werk mezelf een beetje de grond in en denk alleen maar negatief over mezelf. De laatste dagen begin ik af en toe gewoon random vanuit het niets te huilen om helemaal niets. En als ik dan huil om een reden, is het omdat ik mezelf niet goed genoeg vind. Ik vergelijk mezelf te veel met anderen en zie alleen maar de negatieve kanten van mezelf. Zo denk ik bijvoorbeeld dat ik nutteloos ben op mijn werk, iedereen knapper is dan ik, iedereen overal beter in is dan ik en dat iedereen maar doet alsof ze me mogen, omdat ik anders alleen zou zijn.
Maar één opmerking hoeft verkeerd te vallen en ik krijg al de nijging om te huilen.

Maar ik wil hier niet verder over lopen janken dus laat ik het hier even bij. Ik hoef geen berichtjes over dat het zielig is of zo, want ik wil absoluut geen medelijden. Ik wil alleen maar dat dit snel over gaat, want ik houd er helemaal niet van om verdrietig te zijn. Ik hoop echt dat ik gewoon kan blijven uploaden, maar als dat dan niet lukt, sorry. Ik doe mijn best. Bovendien heb ik volgende week ook nog toetsweek, dus moet ik ook nog daar veel tijd aan gaan besteden, waardoor ik waarschijnlijk ook minder kan uploaden.

Ik houd echt van jullie allemaal. Bedankt dat jullie met zoveel zijn, laat me goed voelen! Bedankt voor de 900+ votes. Bedankt voor alle leuke comments. Bedankt dat jullie er voor me zijn!

Luf you,
-Ymke (IEMKE)