Daniëls p.o.v.

Balend loop ik door de gangen. Net heb ik een toets goed verknald en ik stond al slecht voor dat vak. Dit gaat niet echt goed voor mijn gemiddelde zijn, en krijg ik ook nog eens een niet zo'n blije moeder op mijn dak.

Zacht zucht ik een keer en kijk dan om naar Simon, die licht mijn hand vasthoudt. Zijn bruine ogen zijn gericht naar de grond en zijn blonde haar beweegt heen en weer met elke stap die hij zet.

   Vlug lopen we de trappen af en gaan zitten aan een tafel in de aula. Ik doe verhaal over hoe er gisteren een nudist door de sportschool heenliep. Uiteindelijk kan ik er wel om lachen samen met Simon. Dan vraagt Simon of dat ik hem een keer kan helpen met zijn scheikunde, waarop ik antwoord dat ik het maar al te graag wil doen. Het is altijd fijn om mensen te kunnen helpen, en vooral als het Simon is. Ondertussen eten we door en gaan we bezig op onze mobiel.

   Ik kijk vanuit mijn ooghoeken naar Simon, die wat door Instagram scrolt. Zijn mooie donkerbruine ogen zijn gefocust op zijn schermpje. Een lichte rode tint zit op zijn wangen en zijn haren staan warrig op zijn hoofd. Zijn jukbeenderen geven een zachte lijn in zijn wangen.

Ongelofelijk eigenlijk dat Simon mijn vriendje is. Míjn vriendje. Het vriendje van zijn beste vriend. Het heteroseksuele vriendje van zijn heteroseksuele beste vriend.
Eigenlijk is dit experiment echt extreem debiel. Simon en ik vriendjes.

Plotseling kijkt Simon naar me om. Ik glimlach kort naar hem en ga dan ook bezig met mijn mobiel.

   Na enige tijd gaat de bel. We staan op en gaan naar de volgende les. Hand in hand lopen Simon en ik door de gangen. Gijs en Hilde lopen voor ons. Zonder echt iets me van de anderen om me heen aan te trekken loop ik door. In mijn ooghoek zie ik Simon kort even naar me kijken en kijkt dan weer strak voor zich uit. Verward kijk ik naar hem om. 

   'Hé, is er iets?' Vraag ik. Zwijgend kijkt hij me aan en begint enorm te blozen. Ik zet een bezorgd glimlachje op. 'Simon, alles oké?' Vraag ik nog een keer. Simon knikt als antwoord.
'Ja hoor,' zegt hij er nog achteraan. Kort kijk ik hem nog even aan.
   'Oké,' zeg ik en besluit het maar hierbij te laten. Stil lopen we door. Na een paar gangen lacht Simon en schudt zijn hoofd. Ik kijk hem even verbaasd aan maar loop dan maar weer gewoon door.

   De meisjes die voor de lokalen staan te wachten gapen ons allemaal na. Sommigen glimlachen te nep en knipperen overdreven vaak. Meestal negeer ik ze. Doe gewoon normaal of zo. Het ziet er echt niet aantrekkelijk uit. Het lijkt net alsof er iets in je oog zit en het zo'n pijn doet dat je er een enge glimlach van op je gezicht krijgt.

   'Hé, lekkertje! Waar ga jij heen?' Krijst een van de meiden die net een barbiepop is. Fronsend en niet echt onder de indruk kijk ik om naar het meisje dat voor mij onder de domme wichten valt.
   'Naar mijn les,' antwoord ik.
   'Kunnen wij niet eerst samen in de toiletten gaan kleffen?' Piept de stem van het meisje.
   'Niet echt, nee,' zeg ik droog.

Wat een slet. Het is nou niet zo dat je alleen met mensen zou moeten zoenen omdat ze zogenaamd knap zijn. Simon grinnikt.

   'Zeg, ben jij gay of zo? Vuile nicht! Met je kut vriendje!' Roept het meisje. Geen van ons beide reageert er echter op. Wel laat het absoluut geen fijn gevoel achter. Die laatste woorden waren absoluut niet nodig. Zodra we het hoekje om zijn knijp ik een keer zacht in Simons hand, die verbleekt is.
   'Je bent niet kut, hoor,' zeg ik. Verward kijken de ogen van Simon me aan. 'Helemaal niet zelfs,' vervolg ik mijn zin en kijk weer voor me. Simon lacht.
'Bedankt,' zegt Simon. 'Laat die mensen maar lekker lullen.' We lopen het lokaal in en gaan naast elkaar zitten. De docent kijkt ons even aan en gaat dan door op zijn computer.

   'Het was net een verminkte Barbie,' zeg ik dan. Simon moet lachen. Ik lach mee. 'Het is toch zo?' Vraag ik. Lachend knikt Simon van ja. De verwarde blik van de docent, die ons stom zit aan te gapen, maakt het alleen maar erger en voor ik het weet rollen de tranen van het lachen over mijn wangen.

*

Ik sta bij Simons kluisje te wachten totdat hij klaar is.
  'Hey,' klinkt Samantha's stem opeens naast me. 
'Hallo,' zeggen Simon en ik tegelijkertijd. Ik glimlach naar het knappe meisje en ze glimlacht liefjes terug.

   'Zeg, Daniël, kun je afspreken vandaag?' Vraagt ze dan. Eerst kijk ik even naar Simon voordat ik antwoord geef op haar vraag.
   'Uh, ja, tuurlijk,' beantwoord ik hem. De glimlach op Samantha's gezicht wordt groter.
   'Geweldig! Ik ga snel naar mijn kluisje en ga daarna meteen naar de fietsenstalling want ik denk dat mijn sleutel nog in het slot zit. Tot zo!' Zegt ze enthousiast en snelt weg. Ik kijk terug naar Simon, die nog steeds gehurkt voor zijn kluisje zit. Ik haal mijn schouders op.

   Dan gooit Simon zijn kluisje dicht en komt omhoog van de grond. Zwijgend staan we tegenover elkaar. Ik kijk in de donkerbruine ogen van Simon. Een klein glimlachje komt op mijn gezicht. Ik kijk toe hoe Simon zijn ogen over mijn gezicht laat gaan en ze dan laat rusten op mijn lippen. Ook ik kijk nu naar Simons mond. Zijn mondhoeken krullen lichtjes omhoog.

Meestal zijn dit de momenten dat mensen elkaar een kusje geven, toch? Een afscheidskusje of zo? Kort glimlach ik en dan bedenk ik me dat Samantha waarschijnlijk op me aan het wachten is. Mijn mond gaat terug naar zijn normale staat.  Ik bijt een keer op mijn lip en kijk Simon dan weer aan.

   'Ik moet gaan,' zeg ik met een pijnlijk glimlachje. Simon kijkt me nu weer aan.
'Is goed. Veel plezier en tot morgen,' zegt hij met een scheve grijns.
   'Bedankt,' reageer ik daarop en loop weg. 'Doei,' zeg ik nog en laat het afscheidskusje achterwegen.

   Buiten wikkelt de koude wind zich om me heen. Ik huiver even en loop dan met mijn handen diep in mijn jaszakken gestoken naar mijn fiets. Ik haal hem van zijn slot en fiets de fietsenstalling uit. Daar staat Samantha al op me te wachten. Ik glimlach naar haar en stop vlak naast haar.

   'Kunnen we gaan?' Vraag ik. Ze knikt met een glimlach.
   'Helemaal,' antwoordt ze. We fietsen samen weg. Even zijn we stil.
   'Hoe gaat 'ie?' Vraag ik dan om de stilte te verbreken. Samantha kijkt glimlachend naar me om.
'Prima,' zegt ze en knikt.
   'Bevalt school een beetje nu je er een weekje op zit?' Vraag ik.
'Ja hoor, maar het blijft natuurlijk altijd school,' antwoordt ze. Ik lach.
   'Klopt.'
'Maar ik heb echt een geweldige klas. Iedereen is zo aardig! Natuurlijk zitten er wel een paar meiden in de klas die trutten lijken, maar ik ken ze nog niet genoeg om daarover te oordelen,' zegt ze. Ik knik. 'En er zijn ook een paar jongens die goed irritant en oversekst zijn, maar voor de rest zijn ze wel aardig.' Ik lach. Samantha lacht zachtjes mee.
   'Wen er maar vast aan want ik denk niet dat die jongens veel zullen veranderen,' lach ik.
'Weet ik,' zegt ze.

We slaan het hoekje om en komen dan in onze straat. Samantha fietst haar oprit op en zet haar fiets weg terwijl ik dat bij mijn eigen huis doe. Ik wil naar haar huis lopen, maar stop met lopen zodra ze zegt: 'Ik ga even zeggen dat ik bij jou ben.'
   'Oké...' reageer ik daarop en ga vervolgens maar alvast bij mij naar binnen.

Ik laat de voordeur op een kiertje zodat ze naar binnen kan. Dan haal ik mijn rugzak van mijn rug en gooi hem in de hoek en hang daarna mijn jas op aan de kapstok. Terwijl ik daar mee bezig ben, komt Samantha binnen. Ze doet de deur achter zich dicht en hangt ook haar jas op.
'Daar zijn we weer,' zegt ze en zorgt ervoor dat haar jas echt blijft hangen.
   'Kom maar binnen,' zeg ik en loop voor haar uit de woonkamer in. Sven zit aan de eettafel op zijn laptop. Hij kijkt kort even op.

'Hallo,' zegt hij.
   'Hoi,' zeg ik.
'Hallo,' groet Samantha hem tegelijkertijd. Hij glimlacht kort even naar haar en gaat dan door op zijn laptop zonder aandacht aan mij te schenken. Ik haal een keer mijn schouders op.
   'Wil je iets drinken?' Vraag ik maar aan Samantha.
'Ranja, alsjeblieft,' zegt ze.
   'Sven?' Vraag ik.
'Nee,' reageert hij daarop.

Ik schenk twee glazen ranja in en geef één daarvan aan Samantha. Ze bedankt me en begint te drinken. Als we ons drinken ophebben gaan we naar mijn kamer. Ik ga op het bed zitten en Samantha ploft neer op mijn bureaustoel. Glimlachend kijk ik haar aan.

   'Wat wil je doen?' Vraag ik. Ze haalt haar schouders op.
'Maakt mij niet uit,' zegt ze en draait zich naar het bureau. Ze pakt één van de bladen op die erop lagen. Ze scant het snel even met haar ogen. Dan draait ze het naar me om. 'Wat is dit?' Vraagt ze vervolgens. Ik pak het blad even vast om het te kunnen lezen en zie dan wat het is.

   'Oh, dat is een speciaal vragenblad voor een sociaal experiment,' zeg ik.
'Oh?' Klinkt Samantha verbaasd. 'Wat voor experiment?' Vraagt ze nieuwsgierig.
   'Van mevrouw Friekman, het gaat over liefde. Omdat onze klas een even aantal heeft werd iedereen aan iemand uit de klas gekoppeld en daar moet je opdrachten mee uitvoeren. Vorige week moesten we hand in hand door de school lopen en deze week moesten we elkaar beter leren kennen,' antwoord ik.

Ik besluit achter te houden dat ik met Simon moet, ik weet niet precies waarom. Misschien omdat ze dan denkt dat ik homo ben en ik dan geen kans meer bij haar maak.

'Grappig,' zegt ze. Dan draait ze zich weer om aan mijn bureau. 'Wanneer ben je jarig?' Vraagt ze. De eerste vraag van het vragenblad, weet ik. Verbaasd val ik stil.
   'Zeventien juli,' antwoord ik dan. Ze knikt en schrijft wat op op een ander blaadje. 'Jij?' Vraag ik dan nieuwsgierig.
'Vijf februari,' zegt ze. Ik knik, ook al kan ze dat niet zien. Ze gaat ze verder heel de vragenlijst af en zo kom ik ook wat meer over haar te weten. Samantha is een heel erg leuk meisje, maar totaal anders dan Simon.

   Ze komt naast me zitten op het bed. We hebben het nog wat over de antwoorden van de vragenlijst. Stil kijken we elkaar aan. Ik kijk naar de volle lippen van het mooie meisje. Voorzichtig glimlach ik. Ik voel dat Samantha ook naar mijn mond kijkt.

Plotseling gaat er een telefoon over.
'Sorry,' zegt Samantha. Ze neemt op. 'Ik kom al,' zegt ze en hangt meteen op. Ze glimlacht klein naar me. 'Ik moet gaan,' zegt ze. Ik sta op.
   'Ik leid je wel even naar buiten,' zeg ik. Samantha staat ook op en loopt mijn kamer uit.
'So hé, wat een gentleman,' zegt ze. Ik lach en loop achter haar aan de trap op. We komen op de gang, waar ze haar jas uittrekt en vervolgens naar de voordeur loopt. Ik open hem voor haar.

   'Doei,' zeg ik.
'Dag,' zegt ze, kijkt me kort nog even aan, lijkt te twijfelen, maar gaat dan toch naar buiten. Ik doe de deur achter haar dicht en ga naar de woonkamer. Ik plof languit neer op de bank.

'Was het gezellig?' Vraagt Sven, die nog steeds bezig is op zijn laptop.
   'Natuurlijk,' zeg ik, ergens opgelucht dat het voorbij is. Ik heb het gevoel dat ik veel te hard bij Samantha moet proberen leuk te zijn. Het is veel makkelijker bij Simon, daar kan ik gewoon doen en laten wat ik wil. Stil staar ik naar het plafond en denk aan de blauwe ogen van Samantha. Wat is ze toch leuk en knap. Echt een geweldige meid.