De shipnamen:

(Ik heb Daniël en Samantha er eigenlijk voor de sier bijgezet want ik weet dat niemand ze gaat shippen. Toch even leuk om te doen. En lol, de shipnaam van Lex en Sandra)

Daniëls p.o.v.

Gisteren is het sociaal experiment van mevrouw Friekman begonnen. Eerst schrok ik me kapot toen ik zag dat Simon en ik als enigen waren overgebleven, (dat betekende dus dat we met z'n tweeën een experiment over liefde moeten gaan uitvoeren) maar toen bedacht ik me dat het ergste dat hooguit kan gebeuren is dat we inderdaad verliefd op elkaar worden, en dat valt mee. Daar heb ik geen problemen mee. Simon lijkt het er echter wat lastiger mee te hebben.

   Laten we nou eens even de kansen gaan bekijken dat er iets tussen Simon en mij op gaat spelen. Ik schat 5%. Ik bedoel, we zijn al zo ontzettend  lang vrienden dat het mij onlogisch lijkt als we opeens verliefd worden op elkaar door een experiment. Ik sluit die kans niet helemaal uit, dus vandaar de vijf procent. 

   Stil kijk ik naar Simon die naast me zit. Hij is druk bezig met zijn huiswerk, maar ik voer geen bal uit. De blonde stekeltjes van Simon staan warrig door elkaar. De bruine ogen van Simon zijn gefocust op zijn werk. Zijn lippen bewegen geluidloos mee met de woorden die hij opschrijft. Op een gegeven moment merkt hij dat ik naar hem aan het kijken ben en kijkt me aan. Zijn bruine ogen hebben een rare uitdrukking die ik niet kan plaatsen.

   'Is er iets?' Vraagt hij zacht.
'Nee hoor,' zeg ik met een klein glimlachje. Kort kijken we elkaar nog even aan. Simons bruine ogen gaan over mijn gezicht. Dan wendt hij zijn blik weer af en gaat door met zijn werk.

   Nog even kijk ik naar Simon en laat dan mijn ogen door de klas gaan. Iedereen zit naast zijn nieuwe vriendje of vriendinnetje. Nog een keer gaan mijn ogen de klas rond, maar dan de andere kant op. Dan pas besef ik me dat Simon de enige is met blond haar en bruine ogen. Zelfs de meisjes hebben deze combinatie niet. Ik weet vrijwel zeker dat Simon niet de enige is met deze combinatie op school, maar wel in de klas, dus dat maakt hem uniek. Weer kijk ik naar hem. Nog steeds mondt hij zacht mee met de woorden die hij opschrijft. Het is wel schattig. Dan kijkt Simon weer naar me op.

   'Zit er iets op mijn gezicht of zo?' Vraagt hij en wrijft met zijn handen over zijn gezicht.
'Nee, er zit niets,' zeg ik dan. Hij zucht opgelucht en geïrriteerd tegelijkertijd.
   'Waarom zit je dan zo naar me te staren?' Vraagt hij.
'Mag dat niet dan?' Vraag ik verontwaardigd.
   'Het werkt nogal op mijn zenuwen,' zegt hij en haalt een keer zijn wenkbrauwen op. Nu ik zo naar ze kijk, valt het me pas op dat ze meer "on fleek" zijn dan de wenkbrauwen van de meeste meisjes hier op school.
'Zeg, teken jij je wenkbrauwen bij?' Floep ik eruit.
   'Nee, hoezo dat nou weer?' Vraagt hij verbaasd en voelt even met zijn vingertoppen aan zijn wenkbrauwen. 'Ik heb nog niet eens make-up of er ooit aan gedacht om dat te doen. Hoe kom je daar nou bij?' Vraagt hij opnieuw.
'Gewoon, ze zijn best wel on fleek...' leg ik uit.
   'Jezus, Daniël, stop met zo naar me staren,' zegt hij en gaat geïrriteerd weer door met zijn werk.
'Sorry hoor,' zeg ik en besluit nu ook maar eens aan mijn huiswerk te werken.

Ik buk me over mijn werk en begin ijverig te pennen. Nog een keer schieten mijn ogen naar Simon die naast me zit, maar beveel mezelf dan om door te werken. Geen tijd om te gaan staren en in je gedachtes weg te zinken. Nee, het is tijd om wat werk te verrichten.

*

Na een paar lange lessen moeite hebben met mijn concentratie hebben we dan eindelijk pauze. Hand in hand lopen Simon en ik naar de aula. Simons hand voelt klam en trilt een beetje. Bezorgd kijk ik naar hem, maar hij kijkt strak voor zich uit terwijl hij zijn verhaal vertelt.

Ik wil geen slechte vriend zijn of zo, maar ik heb niet echt geluisterd. Ik was gewoon een beetje te druk bezig met mijn gedachtes. Automatisch glijden mijn ogen nog een keer over Simons gezicht.

   'Hoe gaat het met Samantha?' Vraagt hij dan.
'Samantha?' Vraag ik verbaasd.
   'Ja, Samantha, kneus, je nieuwe buurmeisje,' zegt hij dan.
'Oh, Samantha,' breng ik dom uit. Natuurlijk wist ik wel over wie hij het had. 'Ze is gisteren nog bij ons op de koffie geweest met haar ouders. Ze heeft me wat eigen tekeningen van haar oude huis en buurt laten zien, wat wel gaaf was. Ze kan echt goed tekenen,' zeg ik en kijk Simon met een glimlachje aan. Hij knikt.
   'En je weet zeker dat je dit kut experiment met mij wilt doen in plaats van achter Samantha aangaan?' Vraagt hij dan fronsend en ik kan horen aan de toon in zijn stem dat hij me niet begrijpt. We lopen ondertussen de aula in en zoeken een plekje op.
'Ja, dat weet ik zeker, Simon,' zeg ik en neem plaats aan een tafel die al voor de helft volzit met kinderen.

Ook Simon gaat zitten. Voorzichtig laten we elkaars handen los. Zonder dat ik het doorheb laat ik mijn ogen weer over Simons gezicht gaan. Zijn neus en wangen zijn lichtrood, zijn bruine ogen zijn gefocust op zijn handen die druk bezig zijn met het rommelen in zijn rugzak. Hij vist zijn broodtrommel uit zijn rugzak en zet hem op de tafel neer. Pas als hij me aankijkt merk ik dat ik weer naar hem zat te staren en wend snel mijn blik af. Ik doe alsof ik al bezig was in mijn tas en haal er dan mijn broodtrommel uit.

'Siem, waarom ben je zo negatief over het experiment?' Vraag ik nieuwsgierig en sta mezelf toe om weer naar hem te kijken. Verward kijkt hij me aan.
   'Omdat ik vind dat het nergens op slaat. Waarom ga jij niet achter Samantha aan?' Kaatst hij terug. Ik zucht.
'Dat heb ik nu al een paar keer gezegd: omdat dit experiment mij aanspreekt, Simon. Ik ben echt oprecht benieuwd, oké,' leg ik nog een keer uit.
   'Schei toch uit! Kijk nou waar je aan begonnen bent,' zegt hij en geeft met zijn handen zichzelf aan. 'Je hebt nu als hetero met je beste vriend verkering terwijl je de knapste meid ooit kan hebben. Kijk nou naar me, daar wil je toch niet mee gezien worden?'

'Ten eerste weet ik heel goed aan begonnen ben en ten tweede moet jij jezelf niet zo de grond in werken, Simon. Je bent een hartstikke aardige jongen en je bent ook helemaal niet lelijk,' zeg ik.

Simon ziet zichzelf niet zoals ik hem zie. Hij ziet zichzelf als het grassprietje dat verdord is; mager en lelijk dus. Dat is hij helemaal niet. Ja, hij is wat slanker dan ik maar ik breng ook heel wat tijd door in de sportschool. En hij is echt niet lelijk. Ik weet niet hoe hij daar ooit bij is gekomen, maar het slaat nergens op.

'Ik weet echt wel waar ik mee bezig ben en ik denk eigenlijk niet dat ik dit experiment liever met iemand anders uit de klas zou willen doen. Bij jou voel ik me het meest op mijn gemak, dus zegt mijn onderbuikgevoel dat er niets ergs kan gebeuren,' zeg ik. Simon zucht een keer en kijkt me met grote ogen aan. We zwijgen.
'Dan even iets anders: kun je vandaag wel afspreken?' Vraag ik om de stilte te verbreken. Even richt hij zijn ogen naar de grond en denkt na. Zacht bijt ik op mijn lip. Dan kijkt Simon weer op.
   'Ja, ik kan wel...' zegt hij bedenkelijk. Mijn mondhoeken krullen weer omhoog.
'Mooi,' zeg ik en begin mijn appel te eten.

De rest van de pauze zijn we stil. Dan gaat de bel en gaan we weer hand in hand naar de les. In het lokaal gaan we weer naast elkaar zitten. Dit experiment heeft sowieso één voordeel: Simon en ik mogen gewoon naast elkaar zitten. Normaal mogen we dat absoluut niet, maar nu hebben we een goed excuus. Nadat iedereen het lokaal is binnengekomen en is gaan zitten, sluit de docent de deur en begint zijn les. Simon begint meteen ijverig te werken terwijl hij meeluistert naar de docent. Ik kijk mee met wat hij allemaal opschrijft. Voor een jongen is Simons handschrift best mooi. Mijn handschrift daarentegen lijkt nergens op en vind ik het een wonder dat docenten er iets uit kunnen ontcijferen. Zelfs mij lukt het af en toe niet.

   Vervolgens glijden mijn ogen weer over Simons blonde stekeltjes. Al zou Simon niks aan zijn haar doen en zo naar school komen, zou het er goed uitzien. Hij heeft gewoon zo'n kapsel dat niet veel nodig heeft om er goed uit te zien. Ik moet echter heel wat werk verrichten wil mijn bruine haar een goed model hebben. Ik zucht een keer. Mijn concentratievermogen is echt helemaal niets vandaag. Ik besluit maar wat in mijn schrift te gaan tekenen. Ook dit verveelt me al snel. Zoekend kijk ik nog een keer de klas rond.

   'Daniël, ga jij ook aan het werk?' Vraagt docent dan.
'Oh, sorry. Natuurlijk,' zeg ik en begin dan inderdaad maar te werken. Kort zie ik Simon even fronsend naar me kijken maar negeer het en weet me af te zonderen. Verrassend genoeg krijg ik mijn werk nog eerder dan Simon af en mag iets voor mezelf gaan doen. Ik besluit op mijn mobiel te gaan en wat door Instagram te scrollen. Na een tijdje gaat de bel en mogen we gaan. Bij de deuropening wacht ik op Simon. Zodra hij zijn rugzak heeft ingepakt loopt hij met zijn hoofd naar beneden gericht naar de deur. Hij loopt zo door en ik val niet een bij hem op. Snel pak ik zijn hand. Hij kijkt verbaasd en geschrokken tegelijkertijd naar me op en beseft dan wat er gebeurt. Hij pakt mijn hand beter vast en zo lopen we door het gebouw naar de volgende les. De ene na de andere opmerking wordt naar ons hoofd geslingerd.

"Homo's!"

   "Faggots!"

"Vind een kamer of zo!"

   "Vuile flikkers!"

En ga zo maar door.

Mij doet het niet echt veel, maar dat ziet er bij Simon anders uit. Het is natuurlijk ook wel lastig. Ik schenk maar geen aandacht aan de "oh zo stoere" jongens, want zelf zijn ze helemaal niets beter.

   Na tientallen trappen oplopen met Siems klamme handje in de mijne komen we dan eindelijk bij het lokaal aan. Daar gaan we weer zitten. Voorzichtig laat ik Simons kleine hand los. Met een smal glimlachje kijk ik hem aan. Hij glimlacht kort terug. De docent komt het lokaal in en begint de les. Helaas heb ik weer een beetje last van hetzelfde probleem dat ik in de les hiervoor had.

*

Na school verzamelen Simon en ik in de fietsenstalling.
'Siem, moet je nog huiswerk maken?' Vraag ik om de stilte te verbreken. Hij kijkt naar me om.
   'Ja, maar het is niet zo veel. Als ik rond vijf uur thuis ben, krijg ik het wel af,' antwoordt hij.
'Oh, je kunt trouwens bij ons blijven eten,' schiet me weer te binnen.
   'Uh, oké. Gezellig,' zegt hij met een glimlach.

We fietsen door en na een paar minuten komen we bij mij thuis aan. Ik doe de voordeur open en leid Simon naar de keuken om wat drinken voor hem in te schenken. Met het drinken gaan we in de woonkamer zitten. Terwijl we het wat over school hebben, drinken we ons drinken op. Daarna gaan we naar boven naar mijn kamer. Net op dat moment staat Samantha bij haar raam. Zowel dat van mij als dat van haar staat op een kiertje.

   'Hé, Daniël!' Begroet het knappe, blondharige meisje me. Een glimlach komt op mijn gezicht.
'Hallo, Samantha,' zeg ik en loop naar het raam. In het raamkozijn ga ik zitten en wenk dat Simon ook moet komen. Twijfelend nadert hij. Samantha leunt uit het raam en steekt haar hand uit. Stevig schudt Simon hem.
   'Simon, maar zeg maar Siem,' stelt hij zichzelf voor. Samantha glimlacht nu breed.
'Samantha,' zegt ze. Ik zie hoe Simon zijn ogen een keer over haar heen laat gaan. Ook Samantha heeft het door en stelt zichzelf even goed tentoon. Zacht grinnik ik.
'Ik denk dat ik uit moet kijken. Aan Simon heb ik wel concurrentie als het om mooie meisjes versieren gaat,' zeg ik en kijk Samantha met een grijns aan. Ze begint te blozen. Ook Simon bloost. Ik klim uit het raamkozijn.
'Maar wij moeten huiswerk maken,' zeg ik en pak het raam vast.
'Is goed,' zegt ze. 'Dag,' zegt ze dan.
   'Doei,' zeggen Simon en ik tegelijkertijd en dan sluit ik het raam.

Ik plof neer op mijn bed. Simon kijkt me een beetje boos aan. Vragend kijk ik hem aan.
   'Je kunt haar niet versieren,' sist hij dan.
'Huh?' Breng ik stom uit.
   'Je kunt haar niet versieren, Daniël,' zegt hij dan. 'Je wilde toch zo graag het experiment doen?' Vraagt hij geïrriteerd.
'Ja, sorry, Simon. Ik dacht dat ik misschien al een paar kleine zetjes kon maken voor als het experiment is afgelopen,' zeg ik dan. Het is lastiger dan ik dacht om Samantha niet te versieren. Ze woont nog geen meter van me vandaan en mijn kamerraam kijkt uit op dat van haar. Ze is echt een prachtig meisje, maar ze moet even wachten. Het experiment is inderdaad interessant en heb ik dus geen tijd om iets met iemand anders te beginnen. Simon gaat naast me zitten.

   'Je had gewoon beter nee tegen het experiment kunnen zeggen,' zegt hij dan.
'Neh..'
   'We kunnen ook doen alsof we eraan meedoen en dat jij dan achter Samantha aan gaat,' zegt hij vervolgens. Verbaasd draai ik mijn hoofd naar hem om.
'Nee, dat wil ik al helemaal niet doen,' zeg ik.
   'Kom op, je wilt toch niet aan zo'n stom experiment als dit beginnen? En al helemaal niet met mij,' zegt hij vervolgens.
'Simon, we beginnen nu gewoon samen aan een reis waarvan we nog niet weten wat de eindbestemming is. Ik wil heel graag met jou dat experiment uitvoeren en dus die reis ook afmaken,' zeg ik en kijk hem diep in zijn bruine ogen aan.
   'Diep,' zegt hij. We lachen.
'Nou, kom, laten we huiswerk maken,' zeg ik.

En dan beginnen we, net als aan onze reis, aan ons huiswerk.