De koppeltjes

Simons p.o.v.

Na een lange dag door de school heen banjeren met Daniëls hand in de mijne kan ik eindelijk naar huis. Ik heb een raar onderbuikgevoel. Iets zegt me dat dit sociaal experiment van mevrouw Freak onze vriendschap niet goed gaat doen. In gedachten verzonken steek ik mijn fietssleutel in het slot en maak hem los. Plotseling hoor ik weer iemand mijn naam roepen.

   'Siem! Sieiem!' Het is Daniël weer. Ik draai me naar de stem om en zie hem de school uitrennen naar mij toe. Kort glimlach ik maar weet mijn mondhoeken niet omhoog te houden.
   'Kun je afspreken?' Vraagt hij dan.
'Vandaag niet, Daan,' zeg ik en haal mijn fiets uit het rek en wil wegrijden. Daniël grijpt echter het stuur vast en houdt me tegen.
   'En het experiment dan?' Vraagt hij verbaasd.
'Kom op, Daan, je neemt het toch niet serieus?' Vraag ik hem niet onder de indruk. Waarom zou hij naar die imbeciel luisteren?

   'Natuurlijk wel! Ze heeft me benieuwd gemaakt, Simon,' zegt hij dan. Klotezooi, daar is de "Simon" weer. Ik zucht een keer.
'Waarom ga je niet achter Samantha aan? Zij is veel leuker voor je dan ik,' zeg ik en loop door. Daniël loopt met me mee.
   'Samantha is leuk, maar die kan nog wel even wachten, Simon. Dit experiment spreekt me aan, hoe stom het ook klinkt,' zegt hij dan.

Verrast stop ik met lopen en kijk hem stom aan. Hij is toch niet serieus, hè? Hij moet wel een grapje maken.
'Je maakt een grapje,' zeg ik. Daniëls gezicht is echter vlak en strak. Hij is serieus, hij is echt geïnteresseerd in het experiment.
   'Nee,' zegt hij dan ook. Stil kijk ik hem nog even kort aan.

   'Dus... Ga je mee?' Vraagt hij dan.
'Daniël, ik heb nog veel huiswerk voor morgen. Morgen misschien, oké?' Verzin ik. Het is raar dat we nu afspreken omdat we bij elkaar moeten zijn voor een of ander sociaal experiment over liefde. Liefde. Daniël is mijn beste vriend, en nu ben ik opeens aan hem gekoppeld en is hij mijn vriendje. Ik val nog niet eens op jongens. Daniëls gezicht staat nog steeds serieus. Even dwalen zijn ogen over mijn gezicht en ik voel dat ik begin te blozen. Dan komt er een glimlachje op zijn gezicht.
   'Daar houd ik je aan,' zegt hij met een grijns en loopt dan verder de fietsenstalling in.
'Doei...' zeg ik twijfelend en stap op mijn fiets.
   'Tot morgen,' zegt Daniël met een grijns.

Met nog steeds een kleurtje op mijn wangen fiets ik weg. Op weg naar huis, weg van de hel genaamd school.

   Hoezo denken docenten dat ze naast je al verneukte leven door school ze zich ook nog eens mogen bemoeien met je sociale leven? Ik vind het nou niet echt sociaal om plotseling twintig kinderen aan elkaar te gedaan koppelen, waarvan twee heteroseksuele jongens die elkaars beste vriend zijn en nu opeens elkaars vriendje. Zoiets doen en dan ook nog gaan hopen dat het uitwerkt. Ik vind het jammer om het voor je te verpesten, mevrouw Friekman, maar het gaat niet werken. Sorry.

   Stel je voor: Daniël en ik verkering. Hoe stom klinkt dat?

En ik weet niet wat ze nou helemaal precies met dat kut experiment wil bereiken, want Daniël en ik werden na nog geen minuut al uitgescholden, en we zijn nog niet eens echt homo. Sorry hoor, maar hier heb ik geen zin in. Het is dat ik de ballen niet heb om het recht in haar gezicht te zeggen, anders had ik dat wel gedaan. Ik snap trouwens niet waarom Daniël dat niet deed, want als hem iets niet bevalt, zegt hij dat wel meteen.

   Maar het bevalt hem dus wel, dat is het rare. Niets lijkt bij hem te zeggen dat het raar is dat hij nu met zijn beste vriend verkering heeft terwijl hij vanochtend nog zo enthousiast over Samantha sprak. "Die kan nog wel even wachten". Dus voor hem is een sociaal experiment belangrijker dan ware liefde en misschien wel het knapste meisje in zijn hele leven aan de haak te slaan? Een of ander gestoorde  gedachte van een geschifte docente vindt hij belangrijker dan zijn knappe buurmeisje? Ik zou er alles aan doen om die Samantha te krijgen, en Daniël schuift haar zo aan de kant alsof het niets is voor een stom plannetje. Af en toe vraag ik me af wat Daniël wel niet allemaal denkt.

*

   Voordat ik het weet ben ik al thuis. De gehele fietsrit heb ik gewoon aan dat stomme experiment zitten denken. Hoe komt het wijf erbij om kinderen aan elkaar te koppelen, een gedwongen relatie te laten hebben en dan ook nog eens verwachten dat iedereen enthousiast meedoet? Sorry hoor, maar mij niet gezien. 

   Vermoeid draai ik de voordeur open en stap naar binnen. In de gang hang ik mijn jas aan de kapstok en loop dan de woonkamer in. Mam zit aan de tafel een kruiswoordpuzzel te maken, zoals ze altijd doet. Ze kijkt kort even over haar leesbril naar mij.
   'Hallo, jongen,' zegt ze. Ik schenk een glas water in en ga bij haar aan de tafel zitten.
'Hallo, mam,' zeg ik en slok het water naar binnen. Ik had echt dorst. School was zwaar vandaag.

Mam legt haar pen neer op haar puzzelboek en legt haar leesbril erbij. Met een moeilijke glimlach kijk ik haar aan.
   'Is er iets?' Vraagt ze dan. Ik zucht een keertje diep.
'Je weet toch wel wie mevrouw Friekman is?' Vraag ik haar.
   'Dat gestoorde mens?'
'Ja, die ja. Ze heeft weer eens zitten denken hoor.'
   'Ooh?' Klinkt mam nieuwsgierig.
'Ze heeft een of ander sociaal experiment bedacht,' zeg ik. 'Het gaat over liefde,' zeg ik als mam nog niets heeft gezegd, maar ook nu blijft ze zwijgen. 'Omdat wij met een even aantal zijn in de klas, moet iedereen met iemand een stelletje gaan vormen. Per week krijgen we een opdracht en moeten die zo goed mogelijk uitvoeren. Ze wil gaan kijken of dat liefde zo kan ontstaan als hij zeg maar een soort van gedwongen wordt,' zeg ik. Mam knikt.

Even fronst ze.

   'Maar jij hebt toch elf jongens en negen meisjes in jouw klas?' Vraagt ze dan. Ik knik.
'Ja, en omdat ik niet doorhad dat ze al paartjes gingen maken, bleef ik verbaasd over. Daan had het ook niet door, dus nu moeten wij samen...' zeg ik en richt mijn ogen naar de tafel. Ik voel mijn hoofd rood kleuren.
   'Ooh, dat valt dan nog wel mee,' zegt ze. Verbaasd kijk ik haar fronsend aan.

'Mam, Daan is mijn beste vriend. Door dat klote experiment heb ik nu verkering met hem!' Breng ik verontwaardigd uit. Snapt ze het dan niet?
   'Ja, precies. Wie weet wat er tussen jullie gebeurt,' zegt ze met een glimlachje.
'Ja! Wie weet wat er russen ons gebeurt! Dadelijk is heel onze vriendschap naar de kloten door dat kut experiment!' Roep ik boos uit.

Waarom snapt niemand me?

   'Hé hé hé, kalm aan, Simon. Ik weet zeker dat er niets ergs tussen jullie zal gebeuren,' probeert ze me gerust te stellen. Diep zucht ik een keer en voel mezelf rustiger worden.

Kom op Simon, zolang je niets stoms doet, kan er ook niets gebeuren, denk ik bij mezelf.

'Besef je wel dat ik nu dus met Daan verkering heb?' Vraag ik haar doordringend. Ergens ben ik nog steeds boos.
   'Ja, Simon, dat begrijp ik. Ik vind het ook niet erg. Wie weet werkt dat experiment, wie weet werkt het niet. Mij maakt het niet uit, zolang jij maar gelukkig bent,' zegt ze kalm.
'Nou, dat ben ik dus niet,' zeg ik en sta overstuur op. Van de grond pak ik mijn rugzak op en loop de kamer uit. Vervolgens loop ik de trap op naar mijn slaapkamer.

Ongelofelijk. Hoe kunnen Daan én mam niet inzien dat dit nog eens hele slechte gevolgen kan gaan hebben? Ben ik dan de enige met nog een beetje verstand hier?

   Verslagen laat ik me op mijn bed vallen. Denkend staar ik naar het plafond. Denkt Friekman nou echt dat Daniël en ik echt verliefd op elkaar zullen worden? Ik namelijk niet. Stel je eens voor, Daniël en ik verkering. Hoe lachwekkend is dat?

   Ook sta ik er nog steeds van versteld van dat Daniël er zo in meegaat. Denkt hij echt dat dit experiment iets zal gaan doen? Ik besluit mijn mobiel maar te pakken en hem te appen.

Ik: Hallo

Daanosaurus: Yoo
Daanosaurus: Veilig thuis gekomen?

Ik: Jup
Ik: tiptop in orde. Jij ook, neem ik aan.

Daanosaurus: Ja, alleen was ik wel bijna aangereden omdat ik een beetje aan het dromen was.

Ik: Sukkel

Daanosaurus: Bedankt, ik ook van jou
Daanosaurus: Heb jij het al aan je ouders verteld van dat sociaal experiment?

Ik: Aan mijn moeder, mijn vader is nog niet thuis.
Ik: Jij?

Daanosaurus: Hetzelfde
Daanosaurus: Mijn moeder is er best wel hyped over.

Ik: Denk jij echt dat het iets zal worden?

Daanosaurus: Wie weet

Ik: Ik denk dat het alleen maar onze vriendschap zal verpesten...

Daanosaurus: Ach joh, dat zal vast niet gebeuren
Daanosaurus: Dal laat ik niet gebeuren

Ik: Ik hoop echt dat het niet gebeurt
Ik: Dat is het niet waard, zo'n stom experiment
Ik: Maar ik denk niet dat het iets gaat worden

Daanosaurus: De kans is er wel
Daanosaurus: Ze heeft me best wel benieuwd gemaakt

Ik: Ja, snap ik, maar ik heb er niet veel geloof in

Daanosaurus: Pessimist die je bent

Ik: Nou bedankt, ik hou ook van jou

Daanosaurus: Das maar goed ook, want vanaf vandaag ben je mijn vriendje

En na dat bericht verdwijnt hij offline. Gefrustreerd gooi ik mijn mobiel door de kamer heen op mijn zitzak. Waarom kan niemand nou inzien wat ik zie en denk?!

---
De link van het WhatsApp-gesprek op Tap!:

https://taptap.app.link/6QbyxfpAtC