De klassenopstelling

Simons p.o.v.

'Ik heb weer een plannetje bedacht,' zegt ze. De klas zucht en kreunt: niemand heeft er zin in. ik kijk rechts over mijn schouder naar Daan die drie tafels achter me zit. Hij maakt zijn ogen een keer groot en rolt met ze. Ik lach zacht. Dan kijk ik weer voor me om vervolgens mevrouw Friekman ongeduldig op de rest van de klas aan het wachten is te zien. Geroezemoes tussen de kinderen is te horen. Verschillende keren hoor ik mensen die zich afvragen wat ze nu weer van plan is.

'Kan ik?' Vraagt ze dan. De rest van de klas wordt stil. Ze knikt tevreden. 'Mooi. Zoals ik zei heb ik weer een plan. En deze keer is het niet alleen een plan,' zegt ze terwijl ze op het puntje van het bureau gaat zitten en de telefoonbak daar achter haar zet. 'Het is een sociaal experiment,' zegt ze. Ik kreun en laat mijn hoofd op de tafel vallen. Even blijf ik zo liggen maar haal dan mijn hoofd van de tafel af. Blijkbaar kon het dus nog erger. Voor een paar tellen is het stil. Niemand zegt iets.

'Mevrouw, wat voor een sociaal experiment is het dan?' Hoor ik Lars achter me vragen. Geïrriteerd kijk ik naar hem om. Als niemand nou interesse toont, ziet ze dat niemand er zin in heeft.

'Aha, ik dacht al dat iemand het zou vragen,' zegt ze dan. Duuh, nogal logisch als je iets vertelt en het daarna niet verder uitlegt. 'Het gaat over liefde en iedereen uit de klas moet er aan meedoen.'

Oké, alsjeblieft, vermoord me of zo.

'En..?' Klinkt Lars vragend, want met deze informatie zijn we niet echt opgeschoten.
'Oh, ja, natuurlijk. Kijk, jullie zijn met een even aantal in de klas, dus jullie kunnen allemaal een stelletje vormen...' zegt ze en kijkt even rond. Wat? 'Dus wilde ik kijken of dat als je mensen een relatie laat hebben met commando's, of dat dat dan uitwerkt,' legt ze uit. Oké, het is officieel, dit mens spoort niet. Ze ziet haar leerlingen als proefdieren of zo.

'Maar mevrouw, we zijn met elf jongens en negen meisjes,' zegt Lars dan.
'Precies, daarom koos ik jullie klas, omdat hier het verschil daarin het kleinste is,' legt ze uit alsof het de normaalste zaak ter wereld is. 'En iedereen moet er aan meedoen, anders werkt het niet.'
'Moet dan een jongen met een andere jongen gaan?' Vraagt Levi vervolgens verbaasd.
'Ja,' zegt ze snel.

What the fuck? Dit mens is echt geschift.

'Zoiets kunt u toch niet maken?' Brengt Dagmar er dan op tegenin.
'Het is een experiment,' zegt ze maar dat vind ik nog niet echt een reden om dit te doen.
'Niemand uit deze klas is homo!' Zegt Gijs verbluft.
'Wie weet wat er allemaal wel niet uit het experiment kan komen,' zegt Friekman dan met een grijns. Ergens vind ik deze vrouw nog enger dan alle horrorfilms bij elkaar.
'Maar..'
'Luister nou even,'
'Mogen we zelf de stelletjes maken?'
'Ja, jullie mogen ...'

Ik kan al niet meer horen wat er gezegd wordt door allerlei stoelen die naar achteren vliegen. De jongens schieten alle kanten van het lokaal op. Pas ik als doorheb wat er gebeurt, sta ik haastig op en kijk wanhopig om me heen. Alle meisjes hebben al een jongen op een of andere manier aan hen hangen. Met mijn handen op de rugleuning van mijn stoel leun ik er verward tegenaan. Fuck!

Verward kijk ik het lokaal rond en zie dan Daniël naast zijn stoel staan. Ook hij had pas te laat door wat er in die paar tellen gebeurde en heeft ook geen meisje kunnen claimen. Onze ogen kruisen elkaar en dan pas dringt het tot me door: ik moet met Daniël, mijn beste vriend. Langzaam voel ik de kleur in mijn gezicht wegtrekken. Even heb ik het gevoel dat ik flauw ga vallen. De gehele klas is stilgevallen. Ook Daans blik is lastig. Ik slik een brok in mijn keel weg. Daan bijt zacht op zijn onderlip, wat hij altijd doet als hij nerveus is. Ik voel dat alle ogen op ons gericht zijn. Iedereen weet dat we al beste vrienden zijn sinds de kleuterklas, en nu overkomt ons zoiets.

'Uhm, oké, dat ging snel...' zegt mevrouw Friekman na een lange stilte. 'Daniël, Simon, jullie gaan sa-'
'Mevrouw, dat kan echt niet!' Zeg ik en draai me abrupt naar haar om. Verbaasd kijkt ze me aan. 'Daan en ik zijn beste vrienden, dit kan echt niet!' Smeek ik. Zo'n experiment kan ik echt niet met Daan uitvoeren, daarvoor staan er veel te veel dingen op het spel. Ik kijk naar om naar Daniël in de hoop dat hij me helpt, maar hij staat verstijfd achterin de klas. Wanhopig kijk ik weer om naar Friekman. Met mijn beste puppy-ogen kijk ik haar aan.
'Mij best als ik met een andere jongen moet, maar niet met Daniël,' smeek ik weer. Alles voor onze vriendschap.
'Uh, misschien wil een andere jongen wisselen..?' Zegt ze dan. Hoopvol kijk ik de klas rond maar zie alleen maar jongens die stevig hun meisje vasthouden. Nee, niemand wil wisselen.

Dan kijk ik voorzichtig Daan weer aan. Ook hij kijkt me stil aan. Een ongemakkelijk glimlachje komt op zijn gezicht. Zelf weet ik echter niet mijn mondhoeken omhoog te werken en kijk dan weer om naar mevrouw Friekman. Tranen hopen op in mijn ogen.
'Sorry, Simon, je moet toch echt met Daniël,' zegt ze dan. Kort knik ik en slik dan de brok in mijn keel weg. Ik ga zitten op mijn stoel en plaats mijn handen zenuwachtig tussen mijn benen.

'Daniël..?' Zegt Friekman en gaat van het bureau af. Naast me wordt een stoel naar achteren geschoven en gaat Daan zitten. Stil kijken we elkaar aan. De tranen rusten onder in mijn ogen. Ook Daniël heeft het er niet makkelijk mee. Dan breekt er toch een voorzichtig glimlachje los bij hem. Hij wrijft een keer wild door mijn haren heen.
'Het komt wel goed,' fluistert hij. Ik knik maar voel me nog steeds niet compleet op mijn gemak.

Ik moet verkering nemen met mijn beste vriend voor een of ander idioot sociaal experiment dat de meest krankjorum docente ooit heeft bedacht. Verkering met Daniël, en ik val nog niet eens op jongens.

'Mooi, dan is het nu geregeld. Allemaal gaan zitten naast je partner, alsjeblieft,' zegt ze dan. Dat is het moment dat er toch een traan uit mijn oog ontsnapt. Snel veeg ik hem weg in de hoop dat Daan hem niet zag. Alleen was ik er niet in geslaagd.
'Simon, gaat het?' Vraagt hij en legt zijn hand op mijn rug. Fucking hell, Daniël zegt alleen Simon als hij een grapje maakt, hij serieus is of zich zorgen maakt. Eindelijk weet ik een neppe glimlach op te zetten en knik naar hem.
'Prima,' lieg ik. Het volgende moment dat ik opkijk zit iedereen weer en kijkt mevrouw Friekman een keer trots het lokaal rond.

'Oké, het is de bedoeling dat jullie zo veel mogelijk met elkaar optrekken en niet met andere mensen gaan rotzooien. Wie van jullie hier heeft er al verkering?' Vraagt ze dan. Ik kijk de klas rond en zie enkel Frans en Lauren hun hand opsteken. Dat klopt ook, dat zijn de enige twee mensen in de klas die een relatie hebben. De rest is allemaal vrijgezel.
'Oh...' brengt mevrouw Friekman teleurgesteld uit.
'Ja, wel met elkaar,' zegt Frans dan. De uitdrukking van Friekman verandert.
'Oké, dat is mooi,' zegt ze en schrijft wat op in haar notitieblok. Zwijgend kijkt ze weer een keer de klas rond.

'Nou, jullie moeten dus zo veel mogelijk met elkaar omgaan en mogen absoluut geen andere relaties beginnen. Iedere week zullen jullie een opdracht krijgen die jullie met z'n tweeën moeten voltooien. Na een paar weken zullen we zien wat ervan gekomen is,' zegt ze dan. Ik zucht. Dit experiment is gedoemd om te mislukken. Nooit zullen Daniël en ik voor elkaar vallen, we zijn elkaar beste vrienden. Sterker nog, we zijn beide hetero.
'Oké, dan ga ik nu de koppeltjes opschrijven zodat ik de zaken bij kan houden. Lars, met wie zit jij?' Vraagt ze.
'Amber,' klinkt hij trots.

'Oké, we werken de rijtjes af, zeg je eigen naam en de naam van de partner,' zegt ze als ze de twee namen op heeft geschreven.
'Giel en Annabel,' zegt Giel.
'Frans en Lauren,' klinkt de stem van Lauren als ze ziet dat Friekman klaar is met schrijven.
'Sandra en Lex,' zegt Sandra zodra ze aangewezen wordt.
'Levi en Mirre,' zegt Levi.
'Hilde en Gijs,' klinkt Gijs het trotst van allemaal. Weet ik veel hoe vaak heeft hij al lopen roepen dat hij Hilde leuk vindt, en nu is zij zijn partner.

'Felix en Bente,' klinkt Bente zacht van achterin de klas.
'Dagmar en Koen,' zegt Koen.
'Lotte en Bob,' klinkt de schelle stem van Lotte hard achter me. Shit, nu komen wij.
'Daniël en Simon,' zeggen we tegelijkertijd. Verbaasd kijken we elkaar aan. Even is het stil in de klas. Dan zijn de rollende wieltjes van de bureaustoel te horen en vervolgens begint mevrouw Friekman weer te praten.

'Oké, ik neem van jullie aan dat jullie allemaal, allemaal, fanatiek mee zullen doen en het serieus zullen nemen. Jullie opdracht van deze week is dat jullie hand in hand door de gangen moeten lopen,' zegt ze doodleuk. Geschrokken kijk ik Daniël aan. Ook hij is er eest een beetje overdonderd door, maar dan lichten zijn ogen op.
'Zo erg is dat toch niet?' Zegt hij dan. Opgelucht zucht ik. Hij heeft gelijk. Ik moet eens niet zo pessimistisch zijn en wat vrolijker tegen dingen aankijken. Meer optimistisch zijn dus.

'Ook moeten jullie naast elkaar zitten in de lessen. De plattegrond zal ik nog wel aan de andere docenten doormailen, en als ze moeilijk gaan doen, leg je ze het maar gewoon uit. Echt elke les naast elkaar gaan zitten en hand in hand lopen, jongens. Dan gaan we nu door met de les,' zegt ze en begint over haar vak uit te leggen. Beter was ze een of andere gestoorde professor in een lab geworden in plaats van een gestoorde docente in een lokaal.

*

Na een lange les van pure onzin kunnen we dan eindelijk gaan. Snel doe ik mijn boeken weer in mijn rugzak en zwaai hem op mijn schouder. Vlug loop ik richting de uitgang van het lokaal.
'Siem, wacht!' Hoor ik Daan roepen. Ik stop met lopen en draai me naar hem om. Hij jogt naar me toe en gaat stil voor me staan.
'Wat?' Vraag ik en kijk hem verward aan. Zijn groene ogen gaan naar mijn hand en vervolgens pakt hij hem vast. Ontdaan kijk ik hem aan. Snel trek ik mijn hand uit zijn grip.
'Wat doe je?' Sis ik.
'Het experiment...' stamelt hij. Zacht zucht ik en pak zijn hand weer vast. Zo trek ik hem het lokaal uit en loop stevig door door de gangen. Daan sleur ik achter me mee terwijl ik stug doormarcheer.

'Simon, Simon, doe eens rustig,' klinkt hij dan en abrupt stop ik met lopen. Waarom noemde hij me Simon en niet gewoon Siem? Daan botst tegen mij rug aan. Verbaasd draai ik me naar hem om. Hij glimlacht klein naar me.
'Sorry,' stamel ik zachtjes. Dan pakt Daan mijn hand beter vast en rustig lopen we zo door de gangen van de school. Ik voel dat ogen op ons gericht zijn.

'Homo's!' Roept een jongen die bij een van de lokalen staat te wachten. Geschrokken wil ik Daans hand loslaten maar hij grijpt mij juist steviger vast. Hij wist gewoon dat ik los wilde laten, hij kent me te goed. Daarom is het raar om te zeggen dat we nu verkering hebben. We zijn elkaar beste vrienden, die horen geen verkering te hebben.

Na een korte route door de school komen we bij het volgende lokaal aan. Snel gaan we zitten. Even ben ik nog in de war als Daan opeens naast me zit, maar herinner me dan het sociale experiment meteen weer.

Hoe kon ik het ook vergeten?