♪ Sowing The Seeds Of Love – Tears For Fears ♪

      Met Daniël naast me fiets ik naar zijn huis. Ergens baal ik ervan dat we naar hem toe gaan "om elkaar beter te leren kennen". Dit betekent niet alleen dat we verdomme nog steeds dat experiment volgen, maar ook dat Samantha op nog geen twee meter afstand van ons zal zijn. Ik wil niet dat ze bij ons in de buurt is.

      Ook al begin ik er steeds zelf over dat hij moet stoppen met het experiment vanwege haar – en omdat het experiment debiel is – toch wil ik hem niet kwijtraken aan haar. Vanochtend was ik dan ook verrast dat hij "komt goed" antwoordde toen ik zei dat hij moest stoppen. Ik wil hem niet kwijtraken aan een meisje.

     Naast dat ik ervan baal dat we nog steeds meedoen aan het experiment, ben ik toch opgelucht dat de opdracht van deze week zo simpel is. En ook al loop ik absoluut niet graag met mijn hand in die van Daniël, toch ben ik opgelucht dat het alleen dat is. Handjes vasthouden is inderdaad niet het ergste. Het is niet zo dat ze ons vraagt te zoenen.

     Ik ben trouwens benieuwd of dat mevrouw Friekman echt zoveel hoop heeft dat het allemaal uitwerkt. Ze lijkt er zo enthousiast over. Hoe is ze überhaupt op het idee gekomen om dit te doen? Ik vraag me af hoeveel vertrouwen ze erin heeft dat het uitwerkt. Ik vraag me af of dat ze verwacht dat het voor Daniël en mij zal uitwerken.

     'Ik denk dat ik het vragenblad kwijt ben', zegt Daniël opeens. Ik lach hard. Wanneer ik hem aankijk, zie ik echter dat hij serieus is.
     'Dat zou ook mijn antwoord op de vraag "slechtste eigenschap" voor jou zijn. Een sloddervos', lach ik. Daniël lacht nu ook.
     'Het erge is dat het nog echt zo is ook', zegt hij. Zijn stem klinkt vrolijk. Ik lach zo hard dat ik moeite moet doen om recht te blijven fietsen. Na een tijdje zijn we uitgelachen en kan ik weer in een rechte lijn door fietsen. Mijn wangen zijn rood van het lachen.

     Niet veel later komen we bij Daniël thuis aan en gaan naar binnen nadat we onze fietsen hebben weggezet. Terwijl ik mijn jas ophang in de gang, schenkt Daniël wat te drinken voor ons in. Sven zit weer aan de eettafel, deze keer met een koptelefoon op en druk bezig met zijn laptop.

     'Hallo', groet ik hem, maar ik krijg geen reactie. Daniël loopt net naar de tafel toe en zet twee glazen drinken neer.
     'Hallo', zegt hij nu, hard en geïrriteerd. Sven schrikt op.
     'Sorry?' stamelt Sven terwijl hij zijn koptelefoon van één oor af haalt.
     'Siem begroette je, maar je was weer te druk bezig met gamen', verdedigt hij me. Verbluft kijk ik weg en friemel aan mijn ketting. Ik had niet verwacht dat Daniël hier zo op zou reageren.

     'Oh, sorry. Hallo', zegt Sven nu met dezelfde kleine glimlach als Daniël, waardoor ik naar hem opkijk. Ik glimlach ongemakkelijk terug. 'Ik was niet aan het gamen, maar onderwerpen aan het zoeken voor een verslag samen met Collin.'
     'Waarom heb je dan niet met hem afgesproken? Dat was toch handiger geweest?' vraagt Daniël.
     'Dit kwam even handiger uit', zegt Sven met opgehaalde schouders. Dan grijnst hij. 'Maar gelukkig zijn deze twee tortelduifjes voor me wel weer herenigd.'

     Geen van beide gaan we op deze opmerking in en schuiven aan tegenover Sven. Daniël zet een glas drinken voor me neer, waarvoor ik hem bedank met een glimlach. Ondertussen begint hij in zijn tas te rommelen en haalt dan zijn biologieboek eruit. Daartussen haalt hij een netjes gevouwen blad uit en vouwt het open. Triomfantelijk kijkt hij me aan.
     'Kijk eens, Siem, ik ben helemaal geen sloddervos', zegt hij en ik lach. Dan begin ik in mijn rugzak te rommelen en haal ook mijn vragenlijst eruit, helemaal verfrommeld en gekreukeld.

     'Ik wel, Daan', zeg ik triomfantelijk en leg het blad op tafel neer.
     Normaal ben ik juist helemaal niet zo en zou ik, net als Daniël, het blad netjes opgevouwen hebben en tussen een boek gedaan hebben om het intact te houden, maar omdat het blad voor het experiment is en ik me er zo weinig voor interesseer, heb ik het zo snel mogelijk weg gepropt. De ietwat gebroken blik in Daniëls ogen lijkt me aan te geven dat hij dit ook beseft.

     'Nou, gelukkig heeft een van ons niet aan de verwachtingen voldaan', zegt hij nu met een flauwe grijns. Ook ik zet nu een grijnsje op en kijk hem diep in zijn groene ogen aan.
     Des te langer we elkaar zo aankijken, des te meer mijn grijns in een glimlach verandert. Mijn ogen glijden over Daniëls gezicht en ik zie dat voor hem hetzelfde geldt; zijn mond vormt ondertussen een glimlach. Ik kijk hem weer aan en voel heel licht mijn wangen branden.

     Opeens klinkt een lachje van Sven, waardoor Daniël en ik tegelijkertijd naar hem omkijken.
     'Wat?' vraagt Daniël haast beledigd. Sven lacht nog een keer.
     'Niets', zegt hij lachend. Daniël kijkt hem dwingend aan. 'Just kiss already', zegt Sven dan en met een enorme grijns zet hij zijn koptelefoon weer op. Een schok trekt door mijn lichaam en ongemakkelijk begin ik aan mijn vragenblad te friemelen, probeer het een beetje recht te strijken terwijl mijn wangen beginnen te branden.

     Pikt Daniël het dat Sven dit zegt? Daniël probeert nog Svens aandacht te trekken, maar Sven kijkt niet meer op van zijn scherm. De grijns blijft echter rond zijn mondhoeken staan. Ik blijf aan het papier onder me plukken.

     'Kom, we gaan wel naar boven om die vragen te maken', zegt Daniël. Ik knik en volg hem naar zijn slaapkamer. In zijn kamer schop ik mijn schoenen uit en ga in kleermakerszit op zijn bed zitten. Daniël komt tegenover me zitten terwijl hij het blad scant. Mijn hart bonst nog steeds in mijn keel door de opmerking van Sven.

      'Zullen we eerst kijken wat we voor elkaar kunnen invullen en dan checken of het klopt?' stelt hij voor.
     'Is goed', zeg ik en pak een pen erbij. IJverig begin ik de vragen te beantwoorden. Leeftijd: zestien, geboren op 14 oktober. Dit doet me eraan denken dat hij binnenkort jarig is. Hobby: sporten, wandelen, lezen en gamen. Ga maar door. Na een krappe tien minuten heb ik bijna het hele blad ingevuld.

     Ik kijk op naar Daniël, die nog druk aan het schrijven is. Zijn donkere wimpers schermen zijn ogen af, maar ik kan nog net zijn felgroene ogen erdoorheen zien. Wanneer hij mijn ogen op zich voelt, flikkert hij zijn ogen naar me op.
     'Al klaar?' vraagt hij. Ik voel mezelf zwakjes blozen.
     'Bijna', zeg ik en ga snel weer door. Niet veel later ben ik klaar met het maken van de vragen. Opnieuw kijk ik naar Daniël.

     'Klaar?' vraagt hij en ik knik.
     'Ik heb alles ingevuld, maar ik weet niet alles zeker', geef ik eerlijk toe, waardoor ik me een beetje schaam.
     'Geeft niets', zegt Daniël en zijn lieve glimlach stelt me gerust. Ik glimlach terug.
     'Zullen we gewoon de bladen wisselen en dan kijken wat goed en fout is?' stel ik voor. Ik durf mijn antwoorden niet hardop voor te lezen aan hem. Ik heb het gevoel dat als ik dan iets fout zeg, het alleen maar extra vernederend zal zijn.

     'Is goed', zegt Daniël en geeft me zijn blad. Ik doe hetzelfde en begin dan te lezen wat Daniël voor me heeft ingevuld. De meeste antwoorden zijn goed.
     'Mijn favoriete film is "Handsome Devil", niet "Forrest Gump"', zeg ik, waardoor Daniël verbaasd naar me opkijkt. Ik vraag me af of hij de film gezien heeft, waardoor ik licht begint te blozen. Ik friemel aan de bedel van mijn ketting. Misschien was het ook wel iets te direct om dit te zeggen...

     'Ik zat te twijfelen tussen die twee. Heb ik net de verkeerde opgeschreven', lacht hij en ik knik.
     '"Forrest Gump" staat wel op nummer twee, hoor', zeg ik, deels om hem gerust te stellen, maar voornamelijk om hem af te leiden van de andere film. Hij knikt en gaat weer door met lezen – tot mijn opluchting. Ook ik begin weer verder te lezen. De andere vragen zijn allemaal goed beantwoord.

     'Zullen we de vijf zelfverzonnen vragen doen?' vraagt hij dan. Ik knik en weet er met moeite vijf te bedenken. Daniël lijkt echter niet na te hoeven denken, alsof hij er al de hele dag mee bezig is geweest. Wanneer ik naar hem opkijk, glimlacht hij weer. Ik glimlach moeilijk terug.
     'Ik heb misschien wel de meest cliché vragen ooit bedacht, maar ik kon echt op niets anders komen', stamel ik.

     'Maakt niets uit. Die van mij zijn ook niet al te diepgaand, hoor', stelt Daniël me gerust en geeft me een knipoog. 'Zal ik beginnen?' vraagt hij en ik knik als antwoord. 'Welk dier zou je als huisdier nemen als je uit alle dieren mocht kiezen?' Ik lach een beetje om de vraag.
     'Uhm, geen idee...' zeg ik. Daniël kijkt me echter hoopvol aan. 'Een vos, of zo?'
     'Een vos?' Ik knik als antwoord. 'Denk je niet dat dat te veel op een hond lijkt? Zou je niet iets anders willen kiezen?'
     'Nee, ik vind vossen gaaf', blijf ik bij mijn antwoord. Daniël knikt.
     'Goed', zegt hij geruststellend.

     'Wat is de gaafste plek waar je ooit bent geweest?' vraag ik dan. Daniël denkt even na.
     'Ik weet niet, er is iets met de Franse Alpen wat me ontzettend aantrok, maar Toronto was ook super gaaf', zegt hij. Het laat me een beetje jaloers voelen.
     'Ja, dat lijkt me ook zo gaaf. Ik baal echt dat mijn ouders nooit op vakantie willen', geef ik eerlijk toe.
     'Komt goed. Als je een baantje zoekt, gaan we samen de wereld rondreizen.' Ik begin te blozen.
     'Ja, het lijkt me leuk om samen dingen te ontdekken', zeg ik, voel licht aan mijn ketting en glimlach. Daniël glimlacht terug.

     'Als je nog maar één ding kon eten voor de rest van je leven, wat zou je dan uitkiezen?' vraagt Daniël dan.
     'Macaroni, dat is mijn ride or die', zeg ik en Daniël lacht. 'Wat zou je aan jezelf willen veranderen?'
     'Mijn grote oren', antwoordt hij zonder enige twijfel. Fronsend kijk ik hem aan. Ik vind zijn oren helemaal niet te groot.
     'Je hebt toch geen grote oren?' vraag ik.
     'Nou, ik voel me net een van de zes dienaren uit het sprookje van Langnek', zegt hij en bijt een beetje op zijn lip. We lachen, maar ik voel me lullig dat hij zich zo voelt. Ik stop de informatie goed weg, zorg ervoor dat ik er nooit een grapje over zal maken om deze onzekerheid niet groter te maken.

     'Wat wil je absoluut nog een keer gedaan hebben in je leven?' vraagt Daniël dan.
     'Een slagroomtaart in het gezicht van mevrouw Friekman gooien', antwoord ik bloedserieus, maar ik kan mijn lach niet meer inhouden zodra Daniël begint te lachen. Na een tijdje zijn we uitgelachen en kunnen we doorgaan.

     'Wat is je grootste blunder ooit?' vraag ik dan aan hem, me er opeens van bewust dat deze vraag ook weer vernederend kan zijn.
     'Uitglijden in de modder bij de gym en daarna heel de dag nog half vies door de school moeten lopen', antwoordt Daniël zonder moeite en ik gniffel. Ik kan het me maar al te goed herinneren.

     'Wat vind je belangrijk in een persoon?' vraagt hij dan.
     'Als in wat? Voor een relatie..?' vraag ik. Daniël haalt zijn schouders op.
     'Bijvoorbeeld.'
     'Nou, ik denk vooral dat diegene zichzelf is, eerlijk is en zich niet anders voordoet dan dat hij is', wanneer ik het antwoord heb gegeven, schrik ik van mezelf. Ook al was het logisch vanwege mijn woordkeuze, toch ben ik overdonderd door de "hij" die uit mijn keel geglipt kwam. 'Of zij, natuurlijk', probeer ik mezelf snel te verbeteren. 'Waar kan iemand je 's nachts wakker voor maken?' ratel ik mijn vraag snel voordat Daniël iets kan zeggen.

     'Eerlijk antwoord, echt helemaal niets. Het is makkelijk om me wakker te krijgen omdat ik een lichte slaper ben, maar ik word er niet per se vrolijk van als het gebeurt. Ik hecht erg veel waarde aan mijn nachtrust', zegt hij en ik lach. Wat ben ik opgelucht dat hij er niet op in gaat. 'Simon, waarom ben je zo negatief over het experiment?' vraagt hij dan.

     Ik klap dicht. Mijn hart klopt als een dolle. Is dit toch een reactie op mijn verwoording van net? Mijn hoofd tolt een beetje. Opeens is de stemming een hele andere kant op gegaan.

     'Waarom doe jij er zo luchtig over?' is het enige wat ik terug weet te zeggen.
     'Eerst mijn vraag', dringt Daniël aan. Ik kijk hem vlak aan terwijl ik mijn hartslag weer rustig probeer te krijgen. 'Ik wacht.'

     'Snap je dan niet hoe slecht dit experiment voor onze vriendschap kan zijn?' is het enige antwoord dat ik uit weet te brengen. Daniël fronst.
     'Nee, dat snap ik niet. Kom op nou, het ergste wat kan gebeuren is dat we verliefd op elkaar worden. En hoe groot is die kans nou dat dat werkelijk gebeurt?' zegt Daniël en haalt zijn schouders op. Ik slik een keer.

     'Naïef, Daan', zeg ik, maar hij zwijgt. Zijn ogen gaan over mijn gezicht, zijn uitdrukking geïrriteerd. 'Dit kan veel meer kanten opgaan. Als jij verliefd wordt op mij en ik niet op jou, is onze vriendschap verneukt; als ik verliefd word op jou en jij niet op mij, is onze vriendschap verneukt; als we beide niet verliefd op elkaar worden, zal onze vriendschap alsnog nooit meer hetzelfde zijn en als we wel wonder boven wonder beide verliefd op elkaar worden, is het ook nog maar net de vraag hoe we daarmee om zullen gaan. Wie weet worden dingen dan alsnog ongemakkelijk. Snap je dat, Daniël?' leg ik nu uit. Hij knikt klein. 'Dit experiment heeft veel meer kans slecht uit te pakken dan goed uit te pakken.'

     'Maar misschien moet je er niet van tevoren al zo'n negatieve insteek in hebben. Dadelijk pakt het daardoor alleen maar slecht uit', zegt hij hierop. Nu knik ik klein. Misschien heeft hij een punt. Ik ben inderdaad wel vaker geneigd negatief de situatie in te schatten.

     'Daar heb je een punt. Ik zal mijn best doen, maar die gedachte zal echt wel in mijn achterhoofd blijven steken', zeg ik. Daniël knikt. Nog steeds sta ik er niet helemaal achter om mee te blijven doen aan dit experiment. Ik ben geen homo. Ik val niet op jongens, echt niet.

     Daniëls blik kalmeert weer wat, wat me opgelucht laat voelen.
     'Heb je nog een vijfde vraag voor me?' vraagt hij. Ik haal mijn schouders op.
     'Je hebt nog niet echt antwoord gegeven op de vraag die ik net stelde', zeg ik. 'Waarom sta je zo luchtig in het experiment?' Nu haalt Daniël zijn schouders op.
     'Het is maar een experiment. Het duurt waarschijnlijk niet te lang. Waarom niet? Je leeft maar één keer, toch?' antwoordt hij. Ik knik twijfelend.

     'Ik heb nog een vraag...' stamel ik hees. Verbaasd schieten Daniëls wenkbrauwen omhoog.
     'Schiet maar raak', zegt hij geïnteresseerd en geamuseerd, duidelijk blij dat ik zo betrokken lijk in het experiment.
     'Welk meisje zou je gekozen hebben voor het experiment?' vraag ik verlegen. De vraag verrast hem duidelijk een beetje. Lang denkt hij na.

     'Ik zou denk ik met Felix wisselen', antwoordt hij uiteindelijk. Nu schieten mijn wenkbrauwen omhoog.
     'Je zou voor Bente gaan?' vraag ik verbaasd. 'Dat was nou niet iemand waarvan ik verwacht had dat ze jouw type zou zijn...'
     Daniël schudt zijn hoofd. 'Ik zou het niet doen voor Bente...' zegt hij. Verward frons ik. 'Maar voor Felix.'

     'Hoezo dat nou weer?' vraag ik.
     'Ik denk dat Bente te intens is voor hem', legt hij uit. Ik schud mijn hoofd.
     'Hij heeft haar zelf uitgekozen', zeg ik verward.
     'Denk je nou echt dat hij er goed over na kon denken in die drie tellen die hij ervoor had?' vraagt Daniël en kijkt me diep aan. Peinzend zucht ik.

     'Hij heeft persoonlijkheid genoeg. Ik weet zeker dat hij zich wel kan redden', zeg ik. Bezwaard valt Daniël stil en scant mijn gezicht.
    'Wie zou jij gekozen hebben?' vraagt hij uiteindelijk zacht. Zwak slik ik.

     'Mijn opties waren niet echt opties...' zeg ik na een korte stilte. Hoofdschuddend kijkt Daniël me aan. 'Lauren en Frans zijn al maanden een stelletje en het was denk ik niet heel tof van me geweest als ik op Hilde af was gerend.'
     'Je zou voor Hilde of Lauren gaan?' vraagt Daniël verbluft. Zenuwachtig slik ik. Hij weet dat ik het bezette meisje en het half-bezette meisje heb opgenoemd en ik weet niet of ik mezelf echt kan verklaren.

     'Dat zijn nou niet echt meiden waarvan ik dacht dat ze bij je zouden passen...' zegt Daniël met een diepe frons.
     'Wie denk je dat er wel bij me pas dan?' vraag ik terwijl ik mijn handen klam voel worden. Hij haalt zijn schouders op.
     'Mirre zou denk ik veel beter bij je passen', antwoordt hij. Ik veeg mijn handen af aan mijn broek.
     'Beter dan jij?' vraag ik met een smalle glimlach terwijl ik met het balkje van mijn ketting speel.
     'Niemand past beter bij jou dan ik', plaagt Daniël me terug. Verlegen lachend kijken we beide naar het bed.

     Daniël gaat een beetje verzitten, schuift hierdoor iets verder naar me toe. Ik kijk hem diep aan in zijn groene ogen. Het is lastig om te omschrijven welke kleur ze precies zijn. Ze doen me denken aan de kleur van een riviertje dat ik ooit op een schoolexcursie naar Italië heb gezien. Aan de blaadjes van een olijfboom. Aan de vleugels van een Amerikaanse maanvlinder. Aan de nieuwe blaadjes van een treurwilg.

     Ik laat mijn ogen over de rest van zijn gezicht gaan, de kleine moedervlekjes vlakbij zijn ogen, de lichte stoppels die zich beginnen te vormen, zijn sterke neus. Mijn ogen blijven hangen op zijn lippen, vol en lichtroze. Even rusten mijn ogen daar terwijl ik speel met mijn ketting. Je leeft maar één keer, toch?

     Ik kijk weer op naar zijn ogen, zie dat hij me nog steeds aankijkt. Zijn ogen gaan van mijn ene oog, naar mijn mond en weer terug naar mijn andere oog.
     Even voel ik mezelf een beetje zenuwachtig en licht in mijn hoofd worden. Opnieuw schieten zijn ogen naar mijn mond. Ik wacht tot hij iets doet terwijl mijn hart in mijn keel bonst. Dan kijkt hij me weer aan.

     'Zullen we gamen?' stelt hij voor.
     'Deal', zeg ik.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "20 leerlingen in één klas" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! In het hoofdstuk "Het boek kopen" vind je eventueel meer informatie. De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464925821 en/of ISBN 9789464925838. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke dinsdag en elke donderdag een nieuw hoofdstuk verwachten!

Op "20 leerlingen in één klas" volgt ook de spin-off "40 seconden met één jongen". Ook "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464926026 en/of ISBN 9789464926033. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je aan het vervolg begint! :)

Voor "40 seconden met één jongen" kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!

(Als je de verhalen nog niet kent, zou ik niet aan "40 seconden met één jongen" beginnen voordat je "20 leerlingen in één klas" hebt gelezen!)