♪ Mrs Magic – Strawberry Guy ♪

Het is vrijdag en daarmee de vijfde dag van het experiment. De vijfde dag dat ik me dus heb mee laten slepen door Daniël en als een of ander slaafje zijn zijde volg, zijn hand vasthoud.

En het is lastig voor me om het toe te geven, maar op een of andere manier went het. Het voelt niet meer zo vreemd om zijn hand vast te houden. Mijn kleine hand past als gegoten in zijn grote mannelijke hand. Ondanks dat het went, haalt het echter nog steeds niet weg dat ik het er niet mee eens ben en niet mee wil doen. Ik ben geen homo.

De andere koppeltjes lijken het goed te doen, op Lex en Sandra na. Ik wil eigenlijk dat het tussen Daniël en mij net zo zou gaan als tussen Lex en Sandra, maar het lukt me op een of andere manier niet.
Gijs en Hilde en Lauren en Frans lijken een voorsprong te hebben op de andere koppeltjes uit de klas – het helpt ook wel mee dat Gijs al een tijdje een oogje had op Hilde en Lauren en Frans al een tijdje een relatie hebben.

Ik haat hoe het experiment dingen ongemakkelijk maakt tussen Daniël en mij. Toen Felix laatst Sandra wijsmaakte dat Daniël en ik seks met elkaar gehad zouden hebben, wist ik echt wel dat dit verkeerd viel bij Daniël. Als het experiment er niet was geweest, weet ik zeker dat Daniël er nog niet eens een tweede keer over na had gedacht.

Maar nee, op een of andere manier zat het dwars bij hem en wilde hij daardoor niet meer met me afspreken. Ik kon heus wel aan hem zien en horen dat hij niet ziek was – hij is mijn beste vriend die ik al jaren ken. Toen ik naar de afdruk van zijn ketting keek, kon ik alleen maar denken hoe dit experiment die vriendschap zou vermorzelen.

We lopen hand in hand richting het lokaal van De Freak, aan wie we dit jammer genoeg allemaal te danken hebben. Omdat het de laatste schooldag van de week is, vraag ik me af of ze al iets nieuws voor ons zal hebben voor het experiment. Niet dat ik nu opeens geïnteresseerd ben in het experiment, maar ik vraag het me gewoon af. Daarnaast ben ik maar al te graag zo snel mogelijk af van deze opdracht.

'Siem?' schrikt Daniëls stem me opeens op. Mijn bubbel van gedachten popt open en verbaasd kijk ik naar Daniël om.
'Sorry?' vraag ik, helemaal niet bewust van wat hij net tegen me gezegd heeft.
'Of je tijd hebt om mee naar mij te gaan als school is afgelopen, dagdromer', lacht hij. Ik begin te blozen.

'Ik was helemaal niet aan het dromen!' probeer ik mezelf te verdedigen. Hij mag niet weten dat ik vooruit aan het denken was over het experiment.
'Sure thing', lacht hij en ik word nog roder. 'Maar goed, kan je?' vraagt hij.
'Ja, ik kan wel hoor', antwoord ik en probeer de kleur van mijn wangen te krijgen.

'Gezellig', zegt hij en knijpt zacht in mijn hand. Zijn glimlach wordt groot en zijn groene ogen glimlachen mee. Het laat mijn hart een slag overslaan.
'Ja', stamel ik en probeer zijn grip op mijn hand wat te verzwakken. Met zijn vrije hand haalt hij wat van zijn haar uit zijn gezicht. Hij glimlacht nog een keer naar me en kijkt dan weer voor zich.

Ik blijf echter naar hem kijken en voel met mijn vrije hand aan mijn ketting. Ik kijk naar zijn gezicht, naar zijn ogen. Wat zal hij allemaal denken op dit moment? Wat zal er door zijn hoofd gaan?

Vanuit zijn ooghoeken richt Daniël zijn groene ogen op mij. Verlegen glimlach ik naar hem en kijk dan weg, beschaamd dat ik zo naar hem aan het staren was. Snel laat ik de bedel van mijn ketting los. Zijn groene ogen laten mijn hart sneller kloppen, betrapt op het staren.
Zijn oogkleur maakt me jaloers. Zijn ogen zijn zo mooi, en die van mij zijn zo cliché. Heel Daniëls uiterlijk maakt me jaloers. Hij ziet er zo goed uit. Ik wil dat ik ook zo knap ben, dat ik ook aantrekkelijk ben voor meisjes.
Nog een keer kijk ik om naar Daniël en hij kijkt me opnieuw aan.

'Alles oké?' vraagt hij.
'Ja hoor', zeg ik zacht, blijf even in zijn ogen kijken. Ze zijn de kleur van een olijfboom. Ze weergeven Daniël in één blik. Ze laten zijn geweldige persoonlijkheid zien. Deze groene ogen horen bij hem en ik zou ze uit duizenden herkennen. Het is wel duidelijk dat dit zijn geheime wapen is bij de meisjes.

We komen aan in het lokaal van mevrouw Friekman en gaan op ons plekje vooraan in de klas zitten. Friekman kijkt ons met een tevreden glimlach aan, maar ik weet met veel pijn en moeite enkel heel kort naar haar terug te glimlachen.

Het is haar schuld als dit experiment straks onze vriendschap verpest.

Wanneer iedereen zit, gaat mevrouw Friekman staan.
'Welkom terug, leerlingen. Vandaag gaan we een documentaire kijken, dus mogen jullie je boeken in je tas laten zitten. Wel rustig zijn, anders dan zet ik de documentaire af en mogen jullie aan serieuzere dingen gaan werken', zegt ze en neemt weer plaats op haar zwarte bureaustoel.

Met een diepe zucht kijk ik naar het scherm. Dit is ons laatste lesuur voor het weekend en dan gaan we zo'n stomme documentaire kijken. Dat zijn vijftig minuten van mijn leven die ik ook ergens anders door had kunnen brengen dan op school.

Ik kijk om naar Daniël, die mij ook aankijkt en na een kleine glimlach zijn ogen op het bord richt. Zijn ogen doen me denken aan het duingras langs de zee.
Ik kijk ook naar het scherm en probeer de documentaire te volgen. Ondertussen speel ik met mijn ketting. Ik zie hoe twee vogels in een paringsdans zijn. Ik leun een beetje richting Daniël.

'Ik wil dat je me hard neukt', fluister ik met een zware rokersstem, waardoor Daniël in de lach schiet. Ik lach mee.
'Maar Fred, je bent mijn broer', fluistert hij met een hoge stem en we lachen nog harder. Het levert een waarschuwende blik van Friekman op, waardoor we stilvallen.
Na een tijd gaat eindelijk de bel.

'Oké, mensen, fijn weekend allemaal. Maandag krijgen jullie de tweede opdracht voor het experiment te horen. Rust goed uit en zorg dat jullie goed bijgekomen zijn. Fijn weekend!' zegt ze. Ik ben haast blij dat we maandag een nieuwe opdracht krijgen. Eindelijk af van dat stomme handjes vasthouden.

'Fijn weekend', zegt Daniël en trekt me dan achter zich aan het lokaal uit. Ik wil mijn hand uit zijn grip werken, maar besluit het niet te doen. Het is waarschijnlijk de laatste keer dat het moet, dus laat ik er maar niet lastig om doen.
'Is er nog iets wat je graag wil doen?' vraagt Daniël terwijl we richting onze kluisjes gaan.
'Nee hoor, niet echt', zeg ik en Daniël knikt.
'We vinden wel iets om te doen', zegt hij. Ik voel mezelf heel licht blozen.
'Ja', stamel ik en voel aan mijn ketting.

Op de begane grond gaan Daniël en ik apart naar onze kluisjes en pakken onze spullen. Wanneer ik klaar ben bij mijn kluisje, loop ik naar dat van Daniël toe. Levi staat bij zijn kluisje in dezelfde rij.
Daar zie ik Daniël worstelen met het aantrekken van zijn jas. Ik lach zacht en help hem door de jas een beetje op te tillen, waardoor hij verbaasd naar me omkijkt.

'Bedankt', zegt hij met een glimlach en weet eindelijk zijn arm in zijn mouw te steken. Ik lach. 'Wat een gentleman.'
'Tuurlijk. Zou ook wel moeten als vriendje, hè?' zeg ik en het verbaast zowel Daniël als mij dat ik deze woorden uitspreek. Met een rood hoofd kijk ik van hem weg. Ik voel Levi ons grijnzend nakijken.

Ik zwijg en ga de fietsenstalling in. Daar pak ik mijn fiets uit het rek en fiets met Daniël mee naar zijn huis.
Onderweg hebben we het erover hoe het experiment zich door de hele school verspreidt. Waarschijnlijk is het ondertussen bij elke leerling en docent wel bekend waar Friekman maandag mee is begonnen. We zeggen echter niets over ons, over wat ik net heb gezegd. En ik ben eerlijk gezegd heel opgelucht dat we het er niet over hebben.

Na een tijdje fietsen komen we aan bij Daniël thuis. We zetten onze fietsen weg en gaan naar binnen. Daar zit Sven, Daniëls vijftienjarige broertje, aan de eettafel.
'Hallo', groeten Daniël en ik hem.
'Hoi', antwoordt Sven, maar kijkt niet op van zijn mobiel in zijn handen. Ik volg Daniël de keuken in.

'Wil je iets drinken, Siem?' vraagt hij.
'Sinas, alsjeblieft', antwoord ik. Daniël knikt.
'Sven?' roept Daniël. Ik laat mijn ogen over Daniël gaan, dan over Sven. Sven schudt zijn hoofd. Daniël en Sven lijken niet echt op elkaar: Daniël heeft prachtige groene ogen en vol, bruin haar; Sven heeft blauwe ogen en dun, woest donkerblond haar. Ook hun gezichtsbouw is heel anders. Daniëls gezicht is breed en gedefinieerd door zijn sterke kaak en jukbeenderen; Svens gezicht is smal en moet nog deze scherpe lijnen krijgen.

Ik kijk toe hoe Daniël twee glazen drinken inschenkt en me één van de twee glazen geeft.
'Dank je', zeg ik met een glimlach. Als antwoord glimlacht Daniël terug.
We lopen naar de eettafel en schuiven tegenover Sven aan. Hij volgt mijn bewegingen en schiet dan in de lach.

'Wat?' vragen Daniël en ik tegelijkertijd. Sven lacht nog kort voordat hij antwoord geeft.
'Dat jullie verkering hebben', legt hij uit en lacht nog een keer zacht. Daniël en ik kijken elkaar fronsend aan en dan moet ik toch ook een beetje lachen. Daniëls uitdrukking blijft echter verward.

'Wat is daar zo grappig aan?' vraagt hij. Verbluft zoek Sven naar woorden.
'Gewoon, jullie zijn beste vrienden; het is onlogisch dat jullie verkering hebben. Sterker nog, jullie zijn hetero, dát maakt het onlogisch', lacht hij. Even kijkt hij me aan. 'Althans...' begint hij, waardoor ik nerveus met mijn ketting speel. Hij opent zijn mond om verder te praten, maar zwijgt.

'Rare dingen gebeuren nou eenmaal', zegt Daniël. 'Zonder het experiment waren we hier nou niet zo geweest.'
'Ja...' reageert Sven hierop. Zijn ogen gaan over me heen en hij bekijkt me goed. Ergens laat het me heel ongemakkelijk voelen, dus blijf ik met mijn ketting spelen.

'Zou je het erg vinden als Siem en ik echt verkering zouden hebben?' klinkt Daniël opeens en geschrokken kijk ik naar hem om. Mijn hoofd kleurt rood en met samengeknepen ogen kijk ik naar hem.
'Uhm, nee..?' aan de toon in Svens stem kan ik horen dat hij het ook niet begrijpt.

'Dus je zou het ook niet erg vinden als blijkt dat Siem en ik eigenlijk geen hetero zijn?' vraagt hij dan. Verbaasd kijk ik naar Daniël, maar zijn groene ogen zijn gevestigd op Sven. Verwacht hij echt dat hij of ik voor de ander zal vallen? Denkt hij echt dat we verliefd zullen worden?
'Maat, ik ben geen homo', zeg ik gepanikeerd.
'Weet ik', zegt Daniël en schiet heel vlug zijn ogen naar mij, maar laat ze voor het grootste deel op Sven gericht. Ook ik kijk nu weer naar Sven om.

'Tuurlijk zou ik dat niet erg vinden', stamelt hij.
'Gelukkig maar', zegt Daniël en knikt. Sven knikt ook.
'Wie weet wat er allemaal gebeurt door het experiment', zegt Sven en laat zijn ogen nog een keer over me heen gaan. Ik kruip verlegen in elkaar en richt mijn ogen naar het tafelblad.

'Zullen we naar boven gaan?' zegt Daniël dan. Ik knik, pak mijn glas op en volg hem naar de gang.
'Oh, Daan, Samantha is nog langs geweest', klinkt Sven plotseling, waardoor we beide abrupt naar hem omdraaien. 'Ze had een briefje voor je. Ik heb het op je bureau gelegd.'
'Thanks', zegt Daniël en gaat snel de trap op. Ik volg hem. Op zijn kamer aangekomen pakt hij meteen een envelop van zijn bureau. Hij opent hem snel en vouwt het papier uit dat erin gestopt zit. Ik kijk toe hoe zijn groene ogen het papier scannen, hoe hij er verwonderd naar kijkt.

'Ze heeft de buurt nagetekend', zegt hij terwijl hij het blad naar me omdraait. Ik kijk er kort naar, maar zie eerder hoe Daniël uit het raam kijkt. Ik volg zijn blik en zie dat Samantha niet in haar kamer is. Het irriteert me dat ze dit voor hem heeft achtergelaten.
Daniël legt de tekening neer op zijn bureau en ploft neer op zijn bed. Met een klein klopje naast zich geeft hij aan dat ik naast hem moet komen zitten. Ik gehoorzaam.

Daniël klautert omhoog en scant mijn gezicht. Het doet me aan Sven denken. Zijn ogen gaan naar mijn ketting, dan kijkt hij me weer aan. De plotselinge, grootse aandacht van hem overdondert me een beetje. Ik voel dat ik begin te blozen, hoe erg ik het ook probeer tegen te houden.
Hij merkt het op en krijgt een grijns op zijn gezicht. Verlegen en beschaamd richt ik mijn ogen naar de grond. Ik ben niet gewend te blozen – en al helemaal niet door Daniël.

Voorzichtig kijk ik weer naar hem op en zie meteen zijn vrolijke, groene ogen die me aankijken.
'Wat wil je doen?' vraagt hij en glimlacht zijn witte tanden bloot.
'Gamen of zo?' stamel ik. Daniël knikt met nog steeds dezelfde glimlach op zijn gezicht en start zijn PlayStation op.
Eindelijk tijd voor weekend – eindelijk tijd om even niet met het experiment bezig te zijn.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "20 leerlingen in één klas" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! In het hoofdstuk "Het boek kopen" vind je eventueel meer informatie. De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464925821 en/of ISBN 9789464925838. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke dinsdag en elke donderdag een nieuw hoofdstuk verwachten!

Op "20 leerlingen in één klas" volgt ook de spin-off "40 seconden met één jongen". Ook "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464926026 en/of ISBN 9789464926033. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je aan het vervolg begint! :)

Voor "40 seconden met één jongen" kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!

(Als je de verhalen nog niet kent, zou ik niet aan "40 seconden met één jongen" beginnen voordat je "20 leerlingen in één klas" hebt gelezen!)