♪ Latch – Disclosure, Sam Smith ♪

Buiten adem van mijn fietstocht loop ik richting de ingang van de school. Het is maandagochtend en daarmee het begin van een nieuwe schoolweek. In mijn ooghoeken zie ik Daniël ook de fietsenstalling verlaten. Met een brede glimlach loop ik naar hem toe.

'Hey', zeg ik enthousiast en trek hem in een lopende knuffel. Verbaasd knuffelt Daniël me terug.
'Hey', zegt hij op mijn schouder en breekt van me los. Ik zie hem twijfelen om een kusje op mijn wang te drukken, maar kijkt me dan met een glimlach aan.

'Goed weekend gehad nog?' vraagt hij en loopt samen met me naar mijn kluisje.
'Mwah, niet echt. Heb alleen maar aan huiswerk gewerkt', zeg ik. Daniël knikt.
'Jammer', zegt hij. Kort kijkt hij me aan. 'Mijn oma heeft nog drie keer gevraagd of je mijn vriendje was', fluistert hij. Ik krijg medelijden met hem.
'Zo was mijn oma ook', zeg ik. Lastig knikt hij. Het blijft even stil tussen ons. We gaan naar Daniëls kluisje, waar hij bezig gaat met spullen uit zijn rugzak halen.

'Moet je vanavond trainen?' vraag ik zacht. Ik wil niet dat hij moet trainen; ik wil dat hij tijd met mij door kan brengen.
'Ja, helaas wel', zegt hij. 'Je mag eventueel komen kijken, maar het begint pas laat. Het is dan echt best koud om al die tijd langs de kant te moeten staan.'
'Oh, dan kan ik misschien beter aan school werken', zeg ik, waarop Daniël als antwoord lacht.
'Dat dacht ik ook, klein beestje', zegt hij. Ik bloos.

Samen lopen Daniël en ik de aula in. Mijn ogen zoeken naar de klas, maar ze vallen als eerst op Sandra, die bij mensen van een vijf-havo klas aangeschoven zit.
'Kijk, daar heb je die flikker', zegt ze en wijst me aan. Geschrokken kijk ik weg en wil Daniëls hand vastgrijpen, maar besef dat dit het waarschijnlijk alleen maar erger zal maken.
'Hé, tering homo's!' roept de jongen die me eerder eens in de gang op is komen zoeken. Zacht en geruststellend tikt Daniëls hand tegen mijn bovenbeen. Een andere jongen aan hun tafel geeft hun beide een harde duw, waardoor ze verbaasd stilvallen en hem beledigd aankijken. Het stelt me wat gerust. Snel schuiven Daniël en ik aan bij de klas.

Wanneer ik nog een keer schichtig omkijk naar de tafel waar Sandra aan zit, zie ik haar en een aantal mensen aan haar tafel hun middelvinger naar me opsteken. Met tranen prikkend in mijn ogen kijk ik weg.
Daniël legt zijn arm over mijn rugleuning, waardoor ik verbaasd naar hem opkijk. Zijn blik is gericht op Sandra's tafel.

'Zo ontzettend triest en flauw', zegt hij. Ik knik en knipper mijn tranen weg.
'Dat doen maakt me niet minder verliefd op je', zeg ik zacht en Daniël lacht.
'Gelukkig maar', zegt hij. We luisteren mee naar gesprekken aan tafel, die voornamelijk over het experiment gaan.

Wanneer de bel gaat, staan we als één grote groep op en lopen met z'n allen richting het lokaal van mevrouw Friekman. Ze zit al achter haar bureau te wachten, met als gevolg dat iedereen meteen naar zijn eigen plek kan. Naast Daniël neem ik plaats, kijk hem met een verlegen maar trotse glimlach aan.

Sandra komt als laatste het lokaal in. Haar blik staat op onweer, vuil gericht op mij. Met veel vaart schuift ze mijn tafel in mijn maag, waardoor een klagelijk en verstrengeld geluid over mijn lippen rolt.

Daniël staat op, zijn ogen geconsumeerd door woede. Ik sla mijn armen voor mijn buik terwijl ik toekijk hoe ze triomfantelijk naar haar plek loopt. Daniël wil achter haar aan lopen, maar stopt wanneer Felix van achter uit de klas een propje papier recht tegen haar oog gooit.
'Ja! Jackpot!' roept hij enthousiast.
'Au, lul!! Waarom the fuck doe je dat?!' roept Sandra verontwaardigd uit.
'Karma is een bitch, net zoals jij, dus ik dacht dat jullie het misschien leuk zouden vinden om vriendinnen te worden', zegt Felix arrogant en de klas lacht.

'Oeh, pijnlijk', zegt Levi en geeft Felix een high-five.
'Verdiend', klinkt Lex. Daniël gaat zitten terwijl hij zijn hand op mijn schouder legt, zijn blik nog altijd kwaad en op Sandra gericht.

'Mevrouw, deze losers hier–' begint Sandra, maar ze wordt onderbroken door mevrouw Friekman.
'Sandra, ga alsjeblieft zitten. Ik wil graag met de les beginnen', zegt ze vlak. Ik kijk toe hoe ze haar armen over elkaar slaat en geïrriteerd gaat zitten.

'Gaat het?' vraagt Daniël plotseling en schuift de tafel van me af. Verbaasd kijk ik hem aan, kijk dan beduusd naar zijn hand op mijn schouder. Met een kleine glimlach kijk ik naar hem op.
'Ja, dank je', zeg ik. Hij knikt en gaat recht op zijn stoel zitten. Bezorgd gaan zijn ogen nog een keer over me heen, maar ik richt mijn aandacht op mevrouw Friekman.

'Welkom terug, allemaal. Ik heb jullie het niet verteld vorige week, maar opdracht acht was officieel de laatste opdracht van het experiment en daarmee zal het na vandaag dus ook afgelopen zijn. Ik wil graag van jullie horen hoe de opdracht en het experiment zijn gegaan. Omdat dit de meest intieme en persoonlijke opdracht is van het experiment, wilde ik dit graag per koppeltje privé in het werkkamertje hiernaast bespreken', zegt ze. Opgelucht zucht ik.

Ook al is het vorige week voor de klas bekend geworden dat Daniël en ik niet slechts vrienden zijn, toch lucht dit me op. Ik denk niet dat ik het heel fijn had gevonden om voor de klas uit te moeten spreken wat ik voor hem voel. Wie weet wat Sandra – of iemand anders – dan was gaan roepen.

'Goed, ik wil beginnen met Lex en Sandra, die daarna een ander koppeltje mijn kant op zullen sturen. Jullie mogen zelf doen wat jullie willen, zolang jullie je maar een beetje gedragen en andere klassen geen last hebben van jullie. Wat mij betreft loggen jullie in op Netflix, maar jullie kunnen ook aan het werk', ratelt Friekman. Voorzichtig kijk ik om naar Lex en Sandra. 'Goed, Lex en Sandra, volg mij alsjeblieft.' Met Lex en Sandra achter haar aan verdwijnt mevrouw Friekman naar een nabijgelegen werkkamer.

Gijs staat op van zijn plek en logt op de computer in op Netflix. Hij start een film op via de beamer en al snel zit de klas te kijken, hier en daar wat zacht geklets te horen.
Ik probeer echter te zien wat er in de werkkamer gebeurt, of Sandra stomme dingen roept, maar de opstelling van de werkkamer biedt geen zicht op de leerlingen – tot mijn opluchting, want zo kan niemand Daniël en mij dadelijk zien.

Wanneer Sandra en Lex het lokaal terug inkomen, is aan hun gezichten te zien hoe het gesprek is gegaan – niet goed. Daaruit is ook af te leiden wat hun relatiestatus is: uit.

En zo gaat het door. Een nieuw koppeltje vertrekt, blijft een aantal minuten in de aparte ruimte met mevrouw Friekman en komt terug in het lokaal, van hun gezichten te lezen hoe het ervoor staat.

Koen en Dagmar, uit.

Hilde en Gijs, aan.

Felix en Bente, aan.

Amber en Lars, de een zeker en de ander onzeker – twijfel.

Frans en Lauren, aan.

Mirre en Levi, aan.

Giel en Annabel, uit.

Lotte en Bob, uit.

En dan is het de beurt aan Daniël en mij. Met lichte tegenzin sta ik op en volg Daniël het lokaal uit, op naar het werkkamertje waar Friekman op ons zit te wachten. Met een toelatende glimlach kijkt ze ons aan en nodigt ons uit om te gaan zitten. Daniël schuift mijn stoel voor me aan, waardoor ik meteen met een rood hoofd tegenover Friekman komt te zitten.

'Goed, heren, ik heb voornamelijk de opdracht voor jullie in een privé-setting gedaan. Ik beloof jullie dat alles wat in deze ruimte besproken wordt, ook in deze ruimte zal blijven. Maar ik begrijp het als ik niet degene ben aan wie je al je persoonlijke dingen wil vertellen', begint mevrouw Friekman. Daniël en ik knikken.
'Hoe is de opdracht bij jullie gegaan?' vraagt ze. Kort kijk ik Daniël aan.

'Sinds de opdracht van de date zijn de opdrachten eigenlijk een beetje... dramatisch gegaan...' antwoordt Daniël zacht. Ik zie Friekman verbaasd haar wenkbrauwen optrekken.
'Oh, hoezo?' vraagt ze. Verlegen richt ik mijn ogen naar mijn schoot en speel met mijn ketting.
'Nou, we waren beide erg nerveus om elkaar te kussen en toen dat eenmaal gebeurd was, hebben we elkaar beide drie dagen ontlopen. Dat leidde vervolgens tot een melodramatische liefdesverklaring', legt hij uit.

'Oh?' klinkt mevrouw Friekman nieuwsgierig.
'Simon was de eerste die wat zei, maar al snel hadden we beide onze gevoelens voor de ander verteld.'
'Oké. En hoe zit het nu tussen jullie?' vraagt ze. Ik kijk naar Daniël zonder mijn hoofd op te richten, zie hem vanuit mijn ooghoeken naar mij kijken. Klein glimlacht hij.
'Simon is en blijft mijn vriendje', antwoordt hij zonder zijn ogen van me af te halen. Mijn hart klopt in mijn keel terwijl ik mijn bedel opnieuw over mijn ketting schuif. Daniël is zo fantastisch. Ongelofelijk dat hij mijn vriendje is.

'Wat ontzettend leuk om te horen', zegt mevrouw Friekman hierop, waardoor ik haar weer aankijk. Ze lijkt oprecht trots.
'Hoe was het experiment over het algemeen voor jullie?' vraagt ze dan. En dan voel ik opeens mijn lichaam in één klap overmeesterd worden door intens verdriet. Hoe fantastisch het ook was met Daniël, het was zo ontzettend verwarrend en ergens eenzaam, beangstigend.

'Het was best zwaar', zeg ik met een bevende stem, waarop Daniël als reactie bezorgd naar me kijkt. Licht legt hij zijn hand op mijn bovenbeen en streelt met zijn duim over de zijkant van mijn dij.
'Opeens kon ik mijn gevoelens voor Daniël niet meer ontwijken en moest ik alleen gaan uitvinden wat er aan de hand was, want ik kon het niet zomaar tegen Daniël zeggen. Ik was bang dat ik hem daarmee af zou schrikken', zeg ik en barst in tranen uit. Licht slaat Daniël zijn arm nu om mijn schouders heen en wrijft over mijn arm.

'En ik durfde het ook niet aan mijn ouders te vertellen, want dan zou ik uit de kast moeten komen, maar ik begreep het zelf nog niet helemaal', huil ik. Daniël blijft me geruststellend strelen over mijn bovenarm.
'En het is zo eng om voor de school straks uit de kast te komen. U heeft het misschien al gemerkt, maar we hebben best regelmatig vervelende opmerkingen naar ons geroepen gekregen en ik ben bang dat dat nu alleen nog maar meer gaat worden', breng ik verstrengeld uit en ik voel mijn maag bijna omdraaien bij de gedachte.

'Sandra heeft me een keer geprobeerd te zoenen, maar heeft al haar vrienden tegen me op gezet nadat ik haar heb afgewezen. Iemand is al een keer naar me toe gekomen in de gang, en ik ben bang dat het daar niet bij gaat blijven als het experiment straks is afgelopen', stotter ik. Daniëls warme hand veegt mijn tranen weg. Ik zal gehaat worden voor wie ik ben.

'Dat is echt ontzettend vervelend om te horen, Simon', zegt mevrouw Friekman. 'Weet alsjeblieft dat ik er altijd voor je zal zijn. Ik ben één en al oor. Als er ooit nog eens zoiets gebeurt, kom dan alsjeblieft langs mij. Dan los ik het persoonlijk op.' Ik knik tussen mijn snikken door en laat mijn hoofd op Daniëls schouder vallen, sla mijn handen voor mijn ogen.

'Hoe was het voor jou, Daniël?' vraagt ze dan.
'Nou, voor mij was het ook lastig, maar niet zo lastig als voor Simon, denk ik. Ook ik ben natuurlijk een paar keer uitgescholden, waardoor ik bijna gestopt was, maar het was bij mij nooit zo direct en persoonlijk als bij Simon. En ik heb ook lang gehad dat ik niet echt iemand had om iets tegen te vertellen, maar tijdens de week van de zoen heb ik toch wel mijn broertje durven vertellen wat de situatie was en wat me dwars zat. Als enig kind is dat toch al een persoon minder aan wie je iets kan vertellen', zegt hij terwijl hij zacht in mijn schouder knijpt. Friekman humt.
'Ik kan me goed voorstellen dat het inderdaad ontzettend lastig voor jullie is geweest', zegt ze. Instemmend knikken we.

'Hebben jullie het gevoel dat er één specifiek moment was dat jullie je gevoelens voor de ander realiseerden?' is haar volgende vraag.
'Ik ben langzaam gaan toegeven dat ik verliefd was in de vierde week van het experiment, maar realiseerde me dat ik dit al ver voor het experiment was in de zesde week', antwoord ik en veeg mijn tranen weg.
'Oh?' klinkt Friekman nu. 'En je weigerde eerst om mee te doen?'
'Klopt, maar dat was om hopelijk te ontvluchten wat ik diep van binnen al lang wist', stamel ik en haal mijn neus op. Opnieuw wrijft Daniël geruststellend over mijn bovenarm. Friekman knikt.

'Pas op de dag dat Simon en ik op date gingen durfde ik alles voor mezelf op een rijtje te zetten, maar ik merkte wel geleidelijk aan tijdens het experiment dat er iets meer speelde', antwoordt Daniël.
'Goed. Dat was alles wat ik van jullie wilde weten. Hebben jullie zelf nog vragen?' zegt mevrouw Friekman. We schudden tegelijkertijd ons hoofd.
'Jullie mogen altijd naar mij komen als er iets is. Alles wat jullie zeggen, neem ik mee tot in mijn graf', zegt ze. Zacht lach ik. Daniël wrijft nog een keer over mijn bovenarm.

'Nou, dat was het dan. Fris je even lekker op in de wc, dan mag je op je eigen tempo weer terugkomen naar het lokaal', zegt ze. Als gevolg van mijn opstaan valt Daniëls arm van mijn schouder af.
'Dankuwel', stamel ik. Ook Daniël staat nu op en volgt me naar de toiletten. Hij biedt me wat tissues aan en helpt met het wegvegen van mijn tranen. Met grote ogen kijk ik hem aan.

'Ik houd zo veel van je', zeg ik zacht. Hij lacht zacht.
'Ik nog veel meer van jou, Simon', zegt hij en drukt een vlug kusje op mijn voorhoofd. Blozend omhels ik hem. Zo staan we even in de toiletten. Het doet me denken aan onze wanhopige knuffel toen de opdracht vorige week bekend werd gemaakt – een knuffel die we beide zo ontzettend hard nodig hadden op dat moment.

Wanneer mijn ogen wat minder branderig voelen, breek ik los uit de omhelzing.

'Zullen we teruggaan?' stel ik voor.
'Als jij daar klaar voor bent', antwoordt Daniël. Ik haal mijn schouders op.
'Soort van', stamel ik en ga dan als eerste de toiletten uit. Samen schuiven we weer aan bij de klas, waarop Friekman de film op pauze zet en de lichten in het lokaal weer aan zet.

'Nou, mensen, dat was dan officieel de laatste opdracht van het experiment. Daarmee is het helaas tot een eind gekomen. Maar gelukkig betekent dat niet dat alles tot een eind is gekomen. Hopelijk hebben jullie het naar jullie zin gehad, want ik vond het een bijzondere ervaring en ben blij en vereerd dat de meeste van jullie enthousiast mee hebben gedaan. Maar vanaf nu zullen jullie het toch echt zelf moeten gaan doen', zegt ze.

Nadat ze dit gezegd heeft, gaat de bel. Iedereen verlaat het lokaal. Mevrouw Friekman geeft Daniël en mij nog een knipoog voordat we het lokaal verlaten, waarop we als antwoord naar haar glimlachen.

Ergens voelt het raar dat het experiment is afgelopen, maar het zal niet veel veranderen. Daniël en ik zullen ons ook wel zien te redden zonder de sturing van Friekman.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "20 leerlingen in één klas" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! In het hoofdstuk "Het boek kopen" vind je eventueel meer informatie. De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464925821 en/of ISBN 9789464925838. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke dinsdag en elke donderdag een nieuw hoofdstuk verwachten!

Op "20 leerlingen in één klas" volgt ook de spin-off "40 seconden met één jongen". Ook "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464926026 en/of ISBN 9789464926033. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je aan het vervolg begint! :)

Voor "40 seconden met één jongen" kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!

(Als je de verhalen nog niet kent, zou ik niet aan "40 seconden met één jongen" beginnen voordat je "20 leerlingen in één klas" hebt gelezen!)