♪ Road to Nowhere – Talking Heads ♪

     Laten we eerlijk zijn, ik schrok me echt dood toen ik gisteren alleen over was gebleven met Simon na de aankondiging van het sociale experiment van De Freak. Hoe erg ik ook tegen het idee van Friekman in had willen gaan, mijn flight or fright reactie had me aan de vloer vastgenageld; niet in staat om iets uit te spreken of me een millimeter te bewegen.

     Maar toen ik eenmaal naast Simon zat en onze namen vast had laten leggen door mevrouw Friekman, besefte ik dat het experiment eigenlijk niet zo erg is – interessant misschien zelfs.
     Friekman heeft een punt: hoe goed zou een relatie uitwerken als deze gestuurd wordt?

     Daarnaast is het ergste wat er kan gebeuren dat we verliefd op elkaar zouden worden. En wat is er nou erg aan verliefd zijn?

     Laten we eens de kansen bekijken dat er iets tussen Simon en mij op gaat spelen. Ik schat hooguit vijf procent. We zijn al zó ontzettend lang vrienden dat het mij onlogisch lijkt dat we opeens verliefd op elkaar zullen worden door het experiment van mevrouw Friekman. Helemaal sluit ik de kans niet uit, maar ik schat hem wel erg klein. De vijf procent die ik schat is misschien zelfs al te hoog, vooral gezien we beide hetero zijn.

     Stil kijk ik naar Simon, die naast me zit. Terwijl ik mijn tijd nutteloos aan het verdoen ben, zit hij te zwoegen op het huiswerk onder zijn neus. Zijn blond, krullend haar zit warrig door elkaar en zijn bruine ogen zijn gefocust op zijn werk. Terwijl hij de bedel van zijn goudkleurige ketting heen en weer schuift over zijn ketting met zijn linkerhand, schrijft hij een antwoord op in zijn schrift.

     Wanneer hij op een gegeven moment doorheeft dat ik naar hem aan het kijken ben, kijkt hij me aan. Zijn bruine ogen hebben een uitdrukking in zich die ik niet kan plaatsen.
     'Is er iets?' vraagt hij zacht en ik weet niet of ik me betrapt moet voelen.
     'Nee hoor', antwoord ik met een kleine glimlach. Kort kijken we elkaar nog even aan. Simons ogen gaan snel over mijn gezicht, maar dan wendt hij zijn blik weer af en gaat door met zijn werk.

     Wanneer ik mijn ogen de klas rond laat gaan om alle nieuw gevormde stelletjes in me op te nemen, merk ik op dat Simon de enige in onze klas is die de combinatie van bruine ogen en blond haar heeft. Opnieuw kijk ik naar zijn gezicht om het te bevestigen, zie hoe hij zijn woorden zacht mondt terwijl hij het antwoord opschrijft in zijn schrift. Opnieuw kijkt hij naar me op, zijn blik een beetje geïrriteerd.

     'Zit er iets op mijn gezicht of zo?' vraagt hij, laat zijn bedeltje los en wrijft met zijn vrije hand over zijn wang.
     'Nee, er zit niets', antwoord ik hem. Dit levert een zucht van Simon op; opgelucht en geïrriteerd tegelijkertijd.
     'Waarom zit je dan zo naar me te staren?' vraagt hij een beetje bot.
     'Gewoon, mag dat niet dan?' vraag ik verontwaardigd. 'Ik ben toch je vriendje?' lach ik nu, maar Simon kan niet lachen om deze woorden. Nee, ze laten zijn gezicht juist nog chagrijniger achter.

     'Het werkt nogal op mijn zenuwen', zegt hij en trekt zijn wenkbrauwen op. 'En, God, houd alsjeblieft op over dat experiment.' Zijn opgetrokken wenkbrauwen trekken mijn aandacht; ze zien er strak en verzorgd uit.
     'Zeg, Siem, teken jij je wenkbrauwen bij?' De gedachte heeft mijn mond verlaten zonder dat ik er iets aan kan doen.
     'Nee, hoezo dat nou weer?' vraagt hij verbaasd en voelt licht aan zijn wenkbrauwen. 'Ik heb niet eens make-up of er überhaupt aan gedacht om dat ooit te doen. Hoe kom je daar nou weer bij?' vraagt hij opnieuw. 'Ik ben toch geen homo?' schiet hij in de verdediging.

     'Nou, als je het mij vraagt zijn je wenkbrauwen best "on fleek"...' zeg ik en lach een beetje. 'Plus, make-up maakt je niet gay.' Simon rolt gefrustreerd met zijn ogen.
     'Dan kan ik net zo goed aan jou vragen of jij je wenkbrauwen bijtekent', zegt hij en kijkt me diep aan. Ik strijk met mijn wijsvinger over mijn volle wenkbrauw met een flauwe grijns.

     'Nee hoor, die zijn helemaal eau naturelle', zeg ik, trek mijn mondhoeken lichtjes omhoog en trek mijn wenkbrauwen een keer snel op. Zijn wangen kleuren rood en beschaamd kijkt hij weg, waardoor ik ook maar met mijn huiswerk bezig ga. Hij begint weer zenuwachtig met zijn ketting te spelen.
     Even is het stil tussen ons. Terwijl ik wat lees in het tekstboek, schrijft Simon een antwoord in zijn schrift.

     'Ik ben niet homo, Daniël', zegt Simon plotseling. Ik kijk naar hem om, maar Simon houdt zijn aandacht gericht op zijn boeken. 'Echt niet', bevestigt hij doordringend.
     'Weet ik,' zeg ik, waardoor Simon eindelijk naar me opkijkt en ik hem een flauwe glimlach gun, 'ik ook niet.' Hij knikt en gaat weer door met zijn schoolwerk.

     Na een aantal lessen loop ik hand in hand met Simon naar de aula om pauze te houden. Simons hand voelt klam en trilt een beetje, wat ervoor zorgt dat ik bezorgd naar hem kijk, maar hij kijkt strak voor zich en vertelt zijn verhaal alsof er niets aan de hand is. Ik wil geen slechte vriend zijn, maar ik heb niet echt geluisterd naar wat hij verteld heeft de afgelopen minuten.
     Automatisch glijden mijn ogen over Simons gezicht. Wanneer hij eindelijk wegkijkt van de mensen voor zich en mij recht aankijkt met zijn bruine ogen, kom ik weer met beide benen op de grond en hoor ik wat hij zegt.

     'Hoe gaat het met Samantha?' zijn de woorden die eindelijk bij me binnen komen.
     'Samantha?' vraag ik verbaasd en ik vraag me af waar hij het hiervoor over had dat hij nu op dit onderwerp komt.
     'Ja, Samantha, kneus, je nieuwe buurmeisje', zegt hij.
     'Ik weet wie Samantha is,' zeg ik, 'maar hoezo vraag je naar haar?' Als reactie hierop haalt Simon enkel zijn schouders op. 'Het gaat wel goed, hoor. Ze is gisteren nog op bezoek geweest met haar ouders. Ze heeft me wat van haar tekeningen van haar oude huis en buurt laten zien, wat wel gaaf was. En een goed teken, denk ik, want ik heb het gevoel dat veel mensen die tekenen niet zomaar hun werk laten zien. Zegt toch wel iets over hoe ze me ziet', ratel ik en denk aan het knappe meisje. Ik denk aan hoe ik gisteren met haar mee gelopen was naar haar huis, ze me daar tussen alle verhuisdozen op haar kamer de tekeningen had laten zien. Simon knikt.

     'En je weet zeker dat je dit kut experiment met mij wilt doen in plaats van achter haar aan gaan?' vraagt hij fronsend en ik kan aan zijn toon horen dat hij me niet begrijpt. Ondertussen lopen we de aula in en zoeken een plekje uit. Simon laat meteen mijn hand gaan.
     'Ja, dat weet ik zeker', antwoord ik na enige twijfel. Dit experiment leidt toch tot niets, en als ik het goed speel, wacht Samantha wel op me. Simon neemt tegenover me plaats aan een lege tafel. We halen ons eten uit onze rugzak.

     'Siem, waarom ben je zo negatief over het experiment?' vraag ik wanneer hij eindelijk klaar is met het rommelen in zijn rugzak. Verward kijkt hij me aan.
     'Omdat ik vind dat het nergens op slaat. Waarom ga jij niet achter Samantha aan?' kaatst hij terug. Ik zucht.
     'Vind je het ook nergens op slaan als je met een meisje had gemoeten?' kaats ik hier als volgt op terug, geen zin om hem gelijk te geven. Hier weet hij geen antwoord op te geven. Ergens laat het me balen dat hij dit niet met mij uit wil voeren, hij het alleen dan nergens op vindt slaan.

     'Nou, waarom ga je niet achter Samantha aan?' begint hij opnieuw en ontwijkt mijn vraag. Het geeft voor mij echter al antwoord genoeg.
     'Dat heb ik je nu al een paar keer gezegd, Simon. Dit experiment spreekt me aan. Ik ben oprecht benieuwd, oké?' leg ik nog een keer uit.

     'Schei toch uit! Kijk nou waar je aan begonnen bent', zegt hij en gebaart naar zichzelf. 'Je hebt nu als hetero jongen met je beste vriend van de crèche door dit geschifte experiment, terwijl je de knapste meid ooit kan hebben! Kijk nou naar me, daar wil je toch niet mee gezien worden?' Het breekt me dat Simon zo over zichzelf denkt.
     'Ten eerste weet ik heel goed waar ik aan begonnen ben en ten tweede moet jij jezelf niet zo de grond in werken, Simon', deze woorden doen Simon dichtslaan en verlegen kijkt hij van me weg. 'Echt waar, Simon. Je bent een prachtjongen met een hartje van goud, waar kan ik daar nou mis mee gaan? Hoe kan ik daar nou voor schut mee lopen?' Hij kijkt niet naar me op, maar ik zie zijn wangen wel rood kleuren terwijl hij met zijn ketting speelt.

     Simon ziet zichzelf niet zoals ik hem zie. Ook al denkt hij dat ik de enige ben die nagestaard wordt in de gang, zie ik zelf ook vaak zat meiden die hem nakijken. En ik geef ze geen ongelijk. Nee, Simon is een jongen die er echt goed uitziet, dat durf ik eerlijk te zeggen.

     'Ik weet echt wel waar ik mee bezig ben en ik denk eigenlijk niet dat ik dit experiment liever met iemand anders zou willen doen dan met jou. Bij jou voel ik me het meest op mijn gemak, dus zegt mijn onderbuikgevoel dat er niets ergs kan gebeuren', zeg ik en eindelijk kijkt Simon weer naar me op. Zijn bruine ogen staan warrig, maar hij zwijgt.

     'Dan even iets anders: kan je vandaag wél afspreken?' vraag ik om de stilte te verbreken. Even richt hij zijn ogen naar de grond en denkt na. Zacht bijt ik op mijn lip. Simon kijkt weer naar me op.
     'Ja, ik kan wel', zegt hij bedenkelijk. Mijn mondhoeken krullen nu weer omhoog.
     'Mooi,' zeg ik en neem een hap van mijn appel.

     Ik kijk om wanneer ik een klap op mijn schouder krijg. Het is Levi, wie met Mirre aan zijn zijde grijnzend plaatsneemt naast me. Felix komt met Bente aan de andere kant aan en woelt door Simons haren.
     'De twee homo's bij elkaar', zegt hij en gaat zitten. We lachen allemaal een beetje, maar Simon kijkt verbitterd toe, slaat zijn armen over elkaar en zakt geïrriteerd onderuit. Het laat me een beetje schuldig voelen.

     'Denk je dat we onze ouders naar school zouden kunnen laten bellen om het experiment op te doeken?' zegt Felix terwijl Bente naast hem komt zitten. Verrast kijkt Simon om.
     'Eindelijk iemand die mijn woorden spreekt!' brengt hij opgewekt uit.
     'Ik vind het al een wonder dat niemand naar de directeur is gegaan', zegt Mirre nu.

     'Ah, kom op zeg. Wat ga je je nu opeens als een kleine speler gedragen, Felix', zegt Levi, wat ervoor zorgt dat iedereen lacht en Felix verontwaardigd zijn mond opent.
     'Hé! Zo klein ben ik niet!' roept hij uit terwijl zijn stem overslaat. Het zorgt ervoor dat we lachen.
     'Ja, ja, dat zal, Smurf', zegt Levi, wie zelf met zijn lengte van bijna twee meter altijd boven iedereen uitsteekt.

     'Moet ik je er even aan herinneren, Leviworst, dat ik een jaar jonger ben en dus nog niet uitgegroeid ben? Plus, als ik vroeger mijn fucking medicijnen niet had gebruikt, was ik ook groter geweest', verdedigt Felix zichzelf. 'Als ik in de eerste niet gestopt was, was ik nog kleiner dan Siem geweest', zegt hij nu speels.
     'Hé!' lacht Simon. 'Betrek mij hier niet in.'

     'Je gebruikt je medicijnen niet?' vraagt Bente verbaasd.
     'Dacht je van wel met hoe hij is?' kaatst Levi nu terug, waardoor iedereen hard lacht.
     'Waarom gebruik je ze niet?' vraagt Bente. Een beetje verlegen en nerveus begint Felix met zijn leren armbandje te spelen. Zijn benen stuiteren wild op en neer, wat bij Bente duidelijk voor een beetje irritatie zorgt.

     'Toen ik op de middelbare kwam, wilde ik dat mensen me leerden kennen zoals ik echt ben, niet de rare versie van mezelf die ik ben als ik verdoofd ben door die kut medicijnen', legt hij uit.

     'Af en toe denk ik dat je dan leuker zou zijn', zegt Levi plots. Beledigd kijkt Felix hem aan. 'Dan houd je je mond tenminste wat vaker.'
     Iedereen lacht hard terwijl Felix breed begint te grijnzen.
     'Zoek maar een andere manier om me mijn mond te laten houden', kaatst hij grijnzend terug.
     'Komt goed', zegt Levi terwijl hij op zijn nagel bijt.

     'Ben je echt kleiner door je medicijnen?' vraagt Simon. Felix haalt zijn schouders op.
     'Ik gebruikte ze echt al toen ik vijf of zes was of zo. Het is niet goed voor je groei, dus waarschijnlijk wel', antwoordt hij. Simon knikt. 'Gelukkig heeft het de groei daarbeneden niet belemmerd. ADHD staat bij mij namelijk ook voor "abnormally, dangerously huge dick", dat jullie het weten', zegt hij grijnzend en knikt naar zijn kruis. We lachen, maar Simon begraaft zijn gezicht in zijn handen.

     'Ja, ik denk dat Levi gelijk heeft', zegt hij, waardoor we opnieuw lachen. Simon haalt zijn gezicht uit zijn handen en geeft Levi grijnzend een high-five.

     Opgelucht zak ik terug in mijn stoel en neem nog een hap van mijn appel. Het onderwerp "experiment schrappen" is officieel over.

     Wanneer we dan eindelijk onze laatste les hebben gehad, sta ik bij de deuropening van het lokaal te wachten tot Simon klaar is met het pakken van zijn spullen. Met zijn hoofd naar de grond gericht loopt hij langs me, zo diep in gedachten verzonken dat ik niet eens opval bij hem. Wanneer hij langs me loopt, pak ik snel zijn hand vast.
     Verbaasd en geschrokken tegelijkertijd kijkt hij naar me op, lijkt dan door te hebben wat er gebeurt. Met een geïrriteerde uitdrukking op zijn gezicht probeert hij weg te trekken van me, maar ik grijp hem steviger vast en kijk hem streng aan.

     Ik wil Simon graag de keuze geven om iets te doen in plaats van hem te dwingen, maar als ik hem niet door de eerste week van het experiment dwing, weet ik dat de rest van het experiment ook verwaarloosd zal worden.

     Mijn blik werkt voldoende en met tegenzin loopt hij hand in hand met me de gangen door, richting onze kluisjes.
     De ene na de andere opmerking wordt naar ons hoofd gegooid.

     'Homo's!'

     'Faggots!'

     'Vind een kamer of zo, vuile homo's!'
     'Zal ik eens een kamer zoeken waar ik jou flink op je bek kan slaan?' roep ik hierop terug. Hierom wordt gelachen door de jongen die het riep, samen met zijn vrienden.
     'Je mag het ook wel zeggen dat je die kamer wil gebruiken om op je bek genomen te worden, faggot. Of erger nog, in je kont geneukt te worden', reageert de jongen hierop en hij en zijn vrienden beginnen nog harder te lachen.
     'Klinkt alsof je je eigen fantasieën uitspreekt!' roep ik terug en besluit er maar niet meer op te reageren en weg te kijken van de jongens.

     'Vuile flikkers!' wordt nog geroepen. En ga zo maar door. Eigenlijk doet het me niet zo veel, maar bij Simon ziet dit er anders uit.

     Keer op keer dat er een opmerking naar ons gemaakt wordt, kruipt hij een beetje in elkaar, schuift zijn vrije hand steeds wilder de bedel over zijn ketting en probeert hij zijn hand uit mijn grip te halen, maar ik werk het steeds tegen door hem juist beter vast te pakken. We mogen niet toegeven enkel omdat er wat woorden geroepen worden. We zijn wel sterker dan dat.

     Wanneer we voorbij de menigte zijn en de trappen af beginnen te lopen, kijk ik voorzichtig om naar Simon. Zijn ketting stuitert op en neer op zijn borstkas terwijl we de trap aflopen; zelf voel ik mijn ketting glijden over mijn borst. Mijn ogen glijden naar zijn gezicht en ik zie dat Simon ook naar mij kijkt. Zijn bruine ogen staan onzeker.

     'Stelletje losers, die gasten', zeg ik en hoop dat ik hem zo wat gerust kan stellen, op kan luchten. 'Eerlijk waar, als ze ook maar iets proberen bij je, dan zal ik ze persoonlijk voor je in elkaar slaan. Stelletje droeftoeters, dat zijn ze.' Simon begint te blozen. Op de begane grond aangekomen breekt hij meteen van me los en gaat, zonder iets te zeggen, naar zijn kluisje toe. Ik doe hetzelfde.

     In de fietsenstalling komen we weer bij elkaar, waar we onze fietsen uit de rekken halen en richting mijn huis gaan.
     'Je kan trouwens bij ons blijven eten, als je wil', zeg ik dan en Simon knikt.
     'Is goed, gezellig', reageert hij hierop na enige twijfel. Ik haat hoe het experiment hem laat twijfelen over elke afspraak die ik met hem wil maken, ook al doe ik het niet vanwege het experiment.

     Thuis aangekomen drinken we wat en hebben we het wat over school. Het verbaast me niet dat Simon elk onderwerp behalve het experiment aansnijdt en het zo veel mogelijk probeert te vermijden, dus ik begin er ook maar niet over om de sfeer niet te laten bederven.

     Nadat we ons drinken op hebben, gaan we naar boven naar mijn slaapkamer. Daar aangekomen zie ik door mijn raam Samantha in haar kamer staan. Ze merkt de beweging in haar ooghoeken op en draait zich enthousiast naar het raam.

     'Hey, Daniël!' begroet het knappe meisje me. Ik begin licht te blozen en loop naar mijn raam toe, open het verder en ga in het kozijn zitten terwijl ik naar haar glimlach.
     'Hey, Sam', groet ik haar met een knipoog en kijk dan om naar Simon, wenk dat hij ook moet komen. Leunend tegen mijn raamkozijn kijk ik weer naar Samantha terwijl ik in mijn ooghoeken Simon twijfelend zie naderen. Haar wangen kleuren een beetje roze.

     'Alles oké?' vraag ik haar terwijl Simon naast me komt staan, nog steeds onzeker over de situatie. Samantha knikt enthousiast, waardoor haar blonde haren heen en weer golven.
     'Ja zeker, bij jou ook?' zegt ze en ik zie haar blik een keer naar Simon gaan.

     'Goed zat', antwoord ik en leg dan mijn hand op Simons onderrug, kijk naar hem op en duw hem iets verder naar voren. Zijn hoofd wordt rood. 'Dit is Siem. Je zal hem vaker zien hier, dus het leek me wel zo netjes om jullie aan elkaar voor te stellen', zeg ik en kijk Simon doordringend aan – hij zal hier vaker blijven komen, experiment of niet.

     Samantha leunt uit haar raam en steekt haar hand uit naar hem. Even twijfelt Simon.
     'Simon, maar zeg maar Siem', zegt hij terwijl hij uit het raam leunt om Samantha's hand te schudden. Terwijl hij dit doet, houd ik hem stevig vast om te voorkomen dat hij valt. Het valt me op hoe hij stevig haar hand schudt – dat is wel anders dan hoe hij mijn hand vasthoudt.

     Samantha lacht en glimlacht breed naar hem. Haar mooie glimlach en de manier hoe haar ogen beginnen te stralen doen me wensen dat de lach naar mij gericht was.
     'Hoi, Siem. Ik ben Samantha', stelt ze zichzelf voor. 'Ik vind Simon eigenlijk een leukere naam, maar ik zal je Siem noemen als je dat fijner vindt', zegt ze nu en geeft een knipoog. Simon wordt een beetje rood en haalt zijn schouders op. Hij leunt terug en pas wanneer hij stevig staat, haal ik mijn hand om zijn zijde weg. Zijn hand speelt zenuwachtig met zijn ketting.

     'Siem is makkelijker', zegt hij en Samantha knikt. Ik zie Simons ogen over Samantha heen gaan. Samantha merkt het ook en laat zich goed opnemen door hem. Dan kijkt ze mij weer aan.
     'Waar kennen jullie elkaar van?' vraagt ze. Ik glimlach naar haar, waardoor ze ook glimlacht.
     'We zaten bij elkaar op de crèche, sinds dien is Siem al mijn compagnon', leg ik uit. Samantha lacht en laat haar ogen over de blonde jongen naast me gaan. Haar ogen blijven kort hangen op zijn ketting, maar dan kijkt ze hem weer aan.

     'Zit je nog op school?' vraagt ze.
     'Ik zit bij Daan in de klas. Als ik het goed begrepen heb, op de school waar jij straks ook heen gaat', zegt hij en Samantha knikt.
     'Cool. Wat voor profiel doe je?' vraagt ze.
     'Hetzelfde als Daan, N&G en N&T', antwoordt hij. Samantha glimlacht.
     'Kijk, two nerd best friends', zegt ze en Simon lacht verlegen. Ik lach nu ook.

    'Zegt de gymnast met hetzelfde profiel', zeg ik nu en knipoog naar haar. Samantha wordt een beetje rood nu en ze lacht verlegen.
    'Touché', geeft ze toe.

     'Trek je maar niets aan van hem, hoor', zegt Simon nu en we lachen. Ze merkt op hoe Simon naar haar staart, haar goed in zich opneemt. Zacht begin ik te grinniken. Ze weet dat ze knap is en haar zelfverzekerdheid maakt haar extra aantrekkelijk.

     'Ik denk dat ik uit moet gaan kijken hier. Aan Simon heb ik wel concurrentie als het om knappe meisjes versieren gaat', zeg ik en kijk Samantha met een kleine grijns aan. Ondanks dat ze zo zelfverzekerd is, begint ze toch hierom te blozen. Ook Simon begint te blozen. Ik klim uit het raamkozijn.
     'Maar goed, we moeten helaas aan ons huiswerk beginnen', zeg ik. Samantha knikt, haar hoofd nog steeds een beetje rood. 'Ik spreek je nog wel', zeg ik nu met een knipoog, waardoor Samantha's rode kleurtje blijft.

     'Zeker. Succes ermee', zegt ze en knipoogt terug.
     'Komt goed', zeg ik. We zeggen gedag tegen elkaar en dan sluit ik mijn raam.
     Ik plof neer op mijn bed. Wanneer ik opkijk naar Simon, kijkt hij me een beetje boos aan.
     'Alles oké?' vraag ik licht bezorgd.
     'Je kunt haar niet versieren', sist hij, waardoor ik verbaasd hem aankijk.

     'Wat?' breng ik stom uit. Waar komt dit opeens vandaan?
    'Je kunt haar niet versieren, Daniël', zegt hij nog een keer. 'Je wilde toch zo graag het experiment doen?' vraagt hij geïrriteerd. Ik ben in de war. Hij vond het experiment toch niets? Waarom is hij nu dan zo boos dat ik met Samantha flirtte?

    'Sorry, Simon, ik dacht dat ik misschien al wat zetjes kon maken bij haar voor als het experiment straks is afgelopen', stamel ik. Ik had niet verwacht dat Simon het erg zou vinden. Met een zucht gaat hij naast me zitten.
     'Je had gewoon beter nee kunnen zeggen tegen het experiment', zegt hij verslagen.
     'Nee...' mompel ik. Waarom zei hij twee tellen terug nog dat ik me aan het experiment moet houden, en zegt hij nu juist dat ik er beter niet aan had kunnen beginnen? Ik volg hem niet meer.

     'We kunnen ook doen alsof we meedoen aan het experiment terwijl jij ondertussen achter Samantha aan gaat', zegt hij vervolgens. Verbaasd draai ik me naar hem om.
     'Nee, dat wil ik al helemaal niet doen', zeg ik. 'Ik ga Friekman niet voor zitten liegen.'
     'Kom op, je wilt toch niet aan zo'n stom experiment als dit beginnen? En al helemaal niet met mij', zegt hij nu.

     'Even een reminder, Simon, maar we zijn al aan het experiment begonnen. En daarnaast is er niets mis met jou, oké?' zeg ik en kijk hem diep aan. 'Luister, Simon, we beginnen nu gewoon samen aan een reis waarvan we nog niet weten wat de eindbestemming is. Ik wil graag met jou dat experiment uitvoeren en dus ook die reis afmaken.'
     'Diep', zegt Simon en we lachen er allebei om.
     'Nou, kom, dan gaan we aan ons huiswerk beginnen', zeg ik en zonder protest volgt Simon me naar mijn bureau.

     En dan beginnen we, net als aan onze reis, aan ons huiswerk.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "20 leerlingen in één klas" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! In het hoofdstuk "Het boek kopen" vind je eventueel meer informatie. De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464925821 en/of ISBN 9789464925838. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke dinsdag en elke donderdag een nieuw hoofdstuk verwachten!