♪ Think Before I Talk – Astrid S ♪

Dromerig zit ik op Daniëls bed, starend naar zijn rug terwijl hij nog wat huiswerk aan het afronden is. Hij is net teruggekomen van zijn werk en moet nog de laatste beetjes van zijn huiswerk afmaken, maar hij had me gevraagd of ik nog even wilde komen om te gamen en dan morgen samen naar school te gaan – ofwel, of ik de avond bij hem door wilde brengen.

Ik schaam me een beetje om het toe te geven, maar een volmondige "ja" kwam maar al te snel uit mijn mond geglipt. Mijn realisatie over mijn gevoelens voor hem is niet samen gekomen met rationeel denken.

Mijn gedachten gaan terug naar gisteravond, toen Daniël en ik op mijn buurjongetjes aan het passen waren. Daniël zou zo'n goede vader zijn. De gevoelens die ik gisteren kreeg toen ik hem zo bezig zag met die kinderen, zijn in geen woorden te beschrijven.

Het doet me weer denken aan het moment dat Jorg ons vroeg of we verliefd op elkaar zijn – niets zo ongemakkelijk als dat moment. En toch brak het mijn hart toen Daniël de vraag abrupt afkapte door de jongens naar bed te brengen, ook al zou ik zelf nooit in staat geweest zijn om hem eerlijk te beantwoorden als Daniël dat moment niets had gezegd en gedaan. Ik hoorde hem en Jorg nog zacht in zijn kamer praten, maar helaas kon ik niet verstaan waar het over ging.

'Waarom heb je me gevraagd om te blijven slapen?' De gedachte heeft mijn mond sneller verlaten dan dat ik er zelf erg in had en wil haast mijn hand voor mijn mond slaan omdat ik het er zo uit gooi.
Daniël draait zich verbaasd naar me om en kijkt me verward aan, haast beledigd lijkt wel. 'Ter compensatie van gisteren...' stamelt hij. 'Maar als je niet wil, dan breng ik je straks naar huis', zegt hij en zijn stem slaat over. De teleurstelling is in zijn ogen te zien. Shit, dit was niet wat ik bedoelde.

'Nee, nee, zo bedoelde ik het niet', zeg ik snel. Even is het stil tussen ons en is de blik in zijn ogen onzeker. Ik voel mijn hart steken bij de volgende woorden die ik uitspreek. 'Waarom ga je niet met Samantha slapen?'
Deze zin laat me ondertussen bijna braken. Ik wil niet aan Daniël denken met haar, absoluut niet. Daniël weet wat ik met deze woorden bedoel – niet slapen, maar seks hebben. Dit laat me nog meer walgen, het idee van die twee samen in bed – het bed waar ik immers op dit moment op zit.

'Omdat maagdelijkheid niet iets is wat je zomaar weggeeft, Simon', de woorden die uit zijn mond komen zijn serieus, maar ergens ook kil.
'Maagdelijkheid?!' Het woord heeft mijn mond verlaten voordat ik er de controle over heb, stomverbaasd door de bekentenis, en ook hiervoor kan ik mezelf slaan. Geschrokken door mijn kreet sla ik mijn hand voor mijn mond. Ik weet dat ook Daniël dit woord met deze toon niet op dit moment uit mijn mond had willen horen komen.
Ik dacht dat Daniël al vaak zat verder was gegaan dan handjes vasthouden – de routine waar wij het tot nu toe in zijn blijven hangen.

'Ja, Simon, maagdelijkheid. Voor mij is die speciaal, dus ga ik die niet zomaar vergooien', de klank van zijn stem is gebroken en beledigd.
'Je hebt het nog nooit gedaan?' vraag ik overdonderd als bevestiging, ook al weet ik dat ik het niet zou moeten doen. Zenuwachtig speel ik met mijn ketting.
'Nee, nooit', zijn prachtige groene ogen kijken me met een strakke blik aan, die me haast doet stikken.

'Ook niet oraal?' Ik kan het gewoon niet geloven. Ik weet hoe de meisjes naar Daniël staren, en ik weet hoe Daniël met ze kan flirten en ze om zijn vinger kan wikkelen alsof ze de suiker van een suikerspin zijn. De blik in hun ogen en de spanning tussen Daniël en het meisje leken mij erop te wijzen dat ze elkaar elk moment konden bespringen als er niemand tussen had gezeten.
'Nee, Simon,' Daniël lijkt ondertussen boos, 'ook niet oraal. Helemaal niets, voordat je nog verder wil gaan vragen.'

Mijn hart slaat een slag over en nerveus schuif ik mijn bedel nog sneller heen en weer. We hebben het er simpelweg nooit met elkaar over gehad, waardoor ik dacht dat hij dit te intiem vond om dit te bespreken – en ik daarom maar respectvol afstand hield en die lijn niet overschreed. De lijn die ik nu wel heb overschreden – op de meest respectloze en onbeschofte manier ooit.

Mijn verontwaardiging heeft hem beledigd, en ik heb dit maar al te goed door.
'Sorry', stamel ik. Nooit, ik had nooit verwacht dat Daniël net zo onervaren zou zijn als ik. En hoe fout het ook is, het zorgt voor een kick door mijn lichaam. Dit zou betekenen dat ik degene kan zijn die Daniëls eerste is – in alles. Klein schud ik mijn hoofd, wetende dat ik helemaal niet de geschikte kandidaat hiervoor ben bij hem.

'Ik kan die stap gewoon niet zetten al zou ik het willen. Niet als ik diegene niet goed genoeg ken en er niet hecht mee ben. Er moet een connectie zijn, anders voelt het niet op zijn plaats', legt hij uit en ik vraag me af of ik ooit degene kan zijn met wie hij die connectie heeft terwijl ik de bedel tussen mijn vingers draai. Even is het stil.
'Waarom denk je anders dat ik zo verbaasd reageerde op de ontmaagding van Gijs en Hilde? Ik kan mezelf daar gewoon niets bij voorstellen', brengt hij dan op.

'Echt sorry, Daniël, het was niet mijn bedoeling om het zo te brengen.'
Het is gemeend en ik kan hem haast wel smeken om te vergeten dat dit ooit heeft plaatsgevonden. Dit mag absoluut niet de reden zijn dat onze vriendschap stukloopt. Dan nog liever dat het verknald wordt door het experiment waarin we beland zijn.

'Nee, prima, dan is het nu uit de lucht,' zegt Daniël en het laat me opgelucht voelen, maar ik had aan de toon in zijn stem kunnen horen dat het niets meer dan een leugen is, 'dan weet je nu dat ik niet een of ander seks-belust monster ben dat erop los neukt alsof het geen betekenis heeft en er niets anders in het leven bestaat.' Mijn hart verkrampt bij de woorden en de krachtige manier waarop ze uitgesproken worden. Hij bukt voorover om iets van de grond op te pakken, en wanneer hij weer overeind komt zie ik zijn ketting glinsteren bovenop zijn shirt.

'Alsjeblieft, Daniël,' smeek ik terwijl ik van het hoofdeind van het bed naar hem toe kruip, 'je weet dat ik het zo niet bedoelde. Natuurlijk zie ik je niet zo', zeg ik en kijk hem diep aan in zijn groene ogen, die nu nog maar een meter van me verwijderd zijn, en kan wel in tranen uitbarsten.
'Nou, het is wel duidelijk dat je me nooit anders hebt gezien', spuugt hij boos uit. Holy shit, dit gesprek gaat zo verkeerd. Waarom heb ik mijn mond überhaupt opengetrokken? Ik kijk toe hoe hij aan zijn ketting friemelt, hem onder zijn shirt wil hangen, maar hem dan verslagen loslaat en laat hangen waar hij al hing. Het bedaart me waar hij op doelt.

'Dat in de aula met dat naaiatelier bedoelde ik absoluut niet zo. Sorry, het was de enige manier toen waarop ik Felix' aandacht van me af kon krijgen', gooi ik eruit.
Daniëls ogen gaan niet overtuigd over mijn gezicht. Voorzichtig kruip ik nog iets dichter naar de knappe jongen toe. Oh mijn God, ik moet dit goed zien te praten.

'Daniël, alsjeblieft. Ik zie je echt niet zo. Sorry als ik het zo over heb laten komen. We hebben het er gewoon nooit over gehad, en als het enigszins ter sprake kwam, ontweek je het altijd. Ik dacht dat dit een teken was dat je het te privé vond om te bespreken. Hoe moet ik dan het juiste aan kunnen nemen? Hoe moet ik dan weten dat dit juist betekende dat je nog nooit dat pad in bent geslagen? Sorry, Daan, dat ik mijn verbaasdheid er zo uit gooide, maar dit was zeker niet zo bedoeld. Tuurlijk zie ik je niet als iemand die enkel voor seks leeft', gooi ik eruit als één grote golf aan woorden. Hopelijk kunnen deze woorden hem tot rust brengen en zal hij niet dit wrok koesteren als we dadelijk samen in zijn bed liggen – wat hij dus nog nooit eerder met iemand gedeeld heeft.

De blik in Daniëls ogen wordt iets helderder en zorgt zo voor opluchting aan mijn kant. Toch blijft zijn blik nog altijd enigszins verraden en ik zie hem zacht op zijn lip bijten, licht aan zijn ketting voelen.
'Echt waar, dat was nooit mijn gedachte. En het was ook niet mijn intentie om dit zo over te laten komen', zeg ik. Daniël glimlacht nu flauwtjes, maar de glimlach vervalt snel. Oh God, ik heb hem echt gekwetst.

Ik kruip iets dichter naar hem toe, verklein zo nog verder de afstand die zich tussen ons bevindt. Alles in me drijft mijn lichaam dichter naar dat van hem.
'Kan je me vergeven?' stamel ik zacht. Zijn ogen schieten vluchtig over mijn gezicht en dan keert zijn glimlach terug – tot mijn opluchting.
'Ja, tuurlijk. Je hebt gelijk, we hebben het nooit besproken en je had het ook niet kunnen weten. Dus ook sorry vanuit mijn kant', zegt hij en ik glimlach opgelucht. Mijn ogen glijden naar zijn lippen om te zien of hij glimlacht.

Wanneer ze de zachte, roze lippen van Daniël opvangen, voel ik mezelf rood worden. Wat zou ik hem graag zoenen op dit moment. Geschrokken door de gedachte kijk ik naar hem op, dan naar het huiswerk achter hem op zijn bureau.

'Hoeveel moet je nog doen?' vraag ik om de gedachte uit mijn hoofd te verdrijven.
'Nog een kwartiertje, dan ben ik klaar', zegt hij. Ik knik en kruip weer wat naar achteren – de kleine afstand tussen ons iets te intimiderend en te verleidelijk. Daniël doet zijn ketting onder zijn shirt en gaat weer door met zijn huiswerk, waardoor ik ontdaan doorga op mijn mobiel.

Na een aantal potjes gamen hebben Daniël en ik ons klaargemaakt voor bed. Terwijl Daniël nog zijn shirt uittrekt, kruip ik alvast onder de dekens. Voorzichtig kijk ik toe hoe hij dit doet, zijn gespierde lichaam zo tentoonstelt. Mijn ogen gaan naar zijn gouden ketting en mijn lichaam geeft een kick bij het waarnemen van het stukje sieraad – het bewijs van onze band. Helaas echter niet het bewijs dat Daniël aan mij toebehoort.

Ik breng mijn ogen naar de zijne wanneer hij zich in het bed verplaatst. Klein glimlacht hij naar me, maar ik breng nog een keer mijn ogen naar de ketting. Hij staat hem zo goed, maar ik wil zo graag dat hij voor zo veel meer dan een vriendschap symbool zou staan.

'Klaar om te gaan slapen?' vraagt hij, waardoor ik betrapt naar hem opkijk. Ik knik en ga liggen, schuif mezelf onder de dekens. Ondertussen doet Daniël zijn nachtlampje uit en gaat ook liggen. Ik hoor het geritsel van de dekens en voel twee armen om me heen wikkelen – gelukkig, een teken dat Daniël me vergeven heeft.
Kippenvel komt over mijn lichaam te staan en ik kruip dichter tegen Daniël aan. Ik voel zijn harde lijf tegen dat van mij en ik voel mezelf helemaal warm worden. Daniëls adem kriebelt over mijn nek.

'Wel fijn voor Felix dat hij vanmiddag voor zijn theorie is geslaagd, toch?' vraag ik om mezelf van Daniëls nabijheid af te leiden en mijn lijf rustig te houden.
'Ja...' stamelt hij en haalt zijn schouders op tegen mijn rug. 'Ik heb het gevoel dat hij veel dingen doet om zichzelf volwassener te laten lijken...' Beduusd hum ik. Lang blijft het stil onder ons.

'Geen spijt dat je op mijn aanbod bent ingegaan?' vraagt Daniël uiteindelijk zacht, duidend op mijn vraag waarom hij wilde dat ik bleef slapen.
'Nee, tuurlijk niet', zeg ik zacht en wil me omdraaien om hem aan te kijken, maar blijf liggen. Deze houding is te comfortabel om verbroken te worden.
'Gelukkig maar', zegt hij zacht en het laat mijn hart sneller kloppen – laat mijn hart sneller kloppen omdat hij net zo graag samen in slaap wil vallen als ik.

Daniël verschuift wat, woelt wat tegen me aan en drukt zo zijn kruis tegen mijn kont. Op deze manier houdt hij onze lichamen dichter tegen elkaar, en ik voel een shock van opwinding door mijn lijf gaan. Daniëls koude ketting glijdt langs mijn rug, wat voor een extra rilling zorgt. En al deze aanrakingen doen mijn lijf op hol slaan.

Ik zou zo graag willen dat Daniël degene is aan wie ik mijn maagdelijkheid geef – dat ik degene ben aan wie hij die van hem geeft. Hopelijk ziet hij mij zoals ik hem zie, hopelijk ben ik degene met wie hij die connectie heeft om die stap te zetten.

'Welterusten, Siem', klinkt zijn warme stem zacht maar direct in mijn oor, als een extra herinnering hoe dicht we op elkaar geplakt zitten.
'Welterusten, Daan', stamel ik terug terwijl het kippenvel opnieuw op mijn lichaam komt te staan.
Maar ik weet dat ik niet snel in slaap zal vallen, mijn lijf te onrustig van de adrenaline.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "20 leerlingen in één klas" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! In het hoofdstuk "Het boek kopen" vind je eventueel meer informatie. De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464925821 en/of ISBN 9789464925838. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke dinsdag en elke donderdag een nieuw hoofdstuk verwachten!

Op "20 leerlingen in één klas" volgt ook de spin-off "40 seconden met één jongen". Ook "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464926026 en/of ISBN 9789464926033. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je aan het vervolg begint! :)

Voor "40 seconden met één jongen" kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!

(Als je de verhalen nog niet kent, zou ik niet aan "40 seconden met één jongen" beginnen voordat je "20 leerlingen in één klas" hebt gelezen!)