♪ overwhelmed – Royal & the Serpent ♪

     Het licht dat aangaat wekt me een beetje. Slaperig kijk ik om me heen, verward over waar ik ben. Dan zie ik Sylvia in de deuropening van Daniëls slaapkamer staan. Ik sluit mijn ogen en leg mijn hoofd weer neer op het kussen.
     'Wakker worden, schatjes', zegt Sylvia zacht. Daniël kreunt een keer als protest en trekt me dichter tegen zich aan. Het zorgt voor een schok door mijn lichaam. Zijn linkerarm gaat onder mijn nek door en zit genesteld in mijn haar; zijn rechterarm zit nu strak om mijn middel geklemd. Zijn warme adem over mijn nek zorgt voor kippenvel.

     'Daniël, Simon, opstaan', klinkt Sylvia nog iets harder.
     'Ja, ja', moppert Daniël en wappert met zijn rechterhand. 'Vijf minuutjes', zegt hij. Ik hoor Sylvia zacht zuchten.
     'Oké. Ik stuur Sven op jullie af om jullie uit bed te halen', zegt ze, doet het licht uit en sluit de deur weer.

     Ik voel Daniëls arm weer opnieuw om mijn lichaam. Een glimlach bekruipt automatisch mijn gezicht. Ik trek Flip dichter tegen me aan en ga iets dichter tegen Daniël liggen met mijn rug.
     Mijn gedachten schieten terug naar gisteravond, toen ik een comfortabele positie in Daniëls armen probeerde te vinden. Ik voel mijn wangen branden als ik terugdenk aan zijn lichaamsreactie, die duidelijk te voelen was tegen mijn kont. Mijn wangen branden bijna nog intenser als ik eerlijk moet toegeven dat mijn eigen lichaamsreactie niet veel anders was.

     Daniëls linkerhand komt vrij uit mijn haar en begint lichte rondjes te strelen over mijn schouder, zacht en traag. Heel mijn lichaam tintelt erdoor, mijn buik kriebelt ervan en overal komt kippenvel te staan.

     'Tortelduifjes, opstaan!' klinkt Svens stem hard zodra de deur open vliegt en het licht aangaat. Geschrokken schiet ik omhoog.
     Daniël kreunt en komt traag overeind. Ongemakkelijk kijkt hij me aan, wat me genoeg vertelt – het onderwerp "gisteravond" zal niet aangesneden worden.

     Schaapachtig glimlacht hij dan naar me. Zijn haar staat wild alle kanten op en zijn ogen zijn nog een beetje klein. Zijn goudkleurige ketting glinstert op zijn borst. Zijn aanblik laat me blozen.
     'Goedemorgen', klinkt hij hees. Mijn hart slaat een slag over door het horen van zijn ochtendstem. Ik voel aan mijn eigen ketting en glimlach naar hem.
     'Goedemorgen', zeg ik.

     'Heb je... uh... lekker kunnen slapen?' stottert hij. Ik vind het schattig hoe hij opeens zo onzeker en ongemakkelijk is. Lief glimlach ik naar hem.
     'Ja hoor', stel ik hem gerust. 'Jij ook?'
     'Ja, jawel', stamelt hij en rekt zich dan uit. Hij staat op uit het bed, wat ervoor zorgt dat ik ook opsta.

     'Ik kleed me om in de badkamer, dan kan jij je hier omkleden', zegt hij. Ik knik. Daarna verlaat hij de kamer. Uit mijn weekendtas pak ik een schoon paar sokken en een schone onderbroek. Wanneer ik merk dat ik niet echt warme kleren heb meegenomen, kijk ik zoekend Daniëls kamer rond. Snel trek ik de schone onderbroek en sokken aan, doe dan een T-shirt aan.
     Het moment dat ik voor Daniëls kast sta, klinkt een klopje op de deur. Betrapt kijk ik om.

     'De kust is veilig', zeg ik. Daniël glipt het hoekje van de deur om en sluit hem snel. Hij is enkel gekleed in een onderbroek. Met een verbaasde glimlach kijkt hij me aan, ook ik enkel nog gekleed in een onderbroek en een shirt.
     'Sorry, ik heb geen warme kleren meegenomen, dus ik wilde even kijken of ik iets kon lenen', zeg ik verlegen. Daniël glimlacht en komt naast me staan om samen in zijn klerenkast te zoeken.
     'Het kleine beestje heeft geen warme kleren meegenomen?' zegt hij, waardoor ik blozend lach.
     'Nee, ik probeer nog te ontkennen dat het weer slechter wordt', reageer ik hierop.

     Ik pak een dunne gebreide trui en trek hem aan. Terwijl ik mijn broek aantrek, kijk ik naar Daniël. Hij staat nog voor de kledingkast. Uiteindelijk gooit hij wat kleren op het bed en draait zich naar me om terwijl hij de kastdeur sluit. Zijn ogen zijn echter gericht op de kleding op het bed.

     Zijn prachtig lichtgespierde lichaam is nu perfect in beeld. Ik kijk naar de goudkleurige ketting, die schittert tussen zijn borstspieren. Zodra hij naar me opkijkt, kijk ik vlug naar mijn broek en sluit mijn gulp. Hopelijk heeft hij me niet zien staren.

     Ik gluur stiekem nog een keer naar Daniël terwijl ik mijn schoen aantrek. Hij trekt net zijn broek op en sluit zijn gulp. Hij laat zelfs de meest standaard dingen er gracieus uitzien. Zijn lichaam lijkt wel te stralen in het licht. Wanneer ik mijn andere schoen aantrek, trekt Daniël zijn shirt aan. Hij heeft echt een geweldig lichaam. Ik kan niet ontkennen dat ik op z'n minst een klein beetje jaloers ben op hem.

     Na het ontbijt en onszelf klaarmaken, zitten we op de fiets richting school. De stilte die tussen ons hangt is wat ongemakkelijk. Ik weet dat Daniël er alles aan doet om onze omhelzing van gisteravond niet ter sprake te brengen, ook al was ik degene die hem veroorzaakt heeft.
     Op school aangekomen krijgen we een aantal rare blikken van onze klasgenoten. Ik denk dat ze doorhebben dat we samen de avond doorgebracht hebben. Ik durf echter niets te zeggen en ook Daniël zwijgt.

     We zijn wat later dan normaal, waardoor ik naast Sandra aan moet schuiven aan de tafel. Tot mijn opluchting zitten Felix, Bente, Mirre en Levi om ons heen. Mirre kijkt me met een speelse glimlach aan.
     'Is dat niet Daniëls trui?' vraagt ze. Mijn hoofd kleurt vuurrood.
     'Uh, ja, klopt', stamel ik. Breed glimlacht Mirre.
     'Schattig. Hoezo heb je hem aan?'
     'Nou, ik, uh...' plotseling val ik stil wanneer Sandra me aanstoot. Verbaasd kijk ik om, verward of het opzettelijk was of niet. Met een afwachtende glimlach kijkt ze me aan.

     'Zou je vanmiddag toevallig af kunnen spreken?' vraagt ze. Even lijkt het alsof mijn hoofd volledig vastloopt. Wat? Verward kijk ik om naar Daniël, die zijn schouders ophaalt.
     'Uh, ik kan denk ik wel', stamel ik. Sandra glimlacht triomfantelijk.
     'Mooi, dan zie ik je vanmiddag', zegt ze, staat op en loopt weg. Overdonderd en gepanikeerd kijk ik om naar Daniël.
     'Fuck, help!' breng ik benauwd uit. Daniël en de rest lachen hard.

     'Hé, je hebt jezelf in deze situatie gewerkt, Siem, hierbij ga ik je niet helpen. Ik bespaar mezelf liever een middag doorbrengen met Sandra', zegt hij en lacht nog een keer. Kreunend gooi ik mijn hoofd in mijn nek.
     'Maar ik heb voor jou ook met Samantha afgesproken!' probeer ik dan. Daniël lacht opnieuw.
     'Ja, maar Samantha is tenminste wel aardig en gezellig. Succes vanmiddag, Siem', zegt hij. De rest lacht nu ook.

     'Je moet leren nee te zeggen, Siem', zegt Felix.
     'Ja, dat weet ik ook wel', stamel ik. Oh God, hoe ellendig zal deze middag worden?

     Na de laatste les loop ik naast Daniël en Sandra de trappen af. Ik begin steeds meer tegen mijn afspraakje op te zien. Ik ken Sandra eigenlijk totaal niet. Waar moet ik in godsnaam met haar over praten? Wat als ze een hele roddelshow over Lex gaat houden? Wat als we nog niet eens één zin tegen elkaar uit kunnen spreken?

     Traag ga ik naar mijn kluisje en haal heel langzaam mijn spullen eruit. Hoe trager ik alles doe, hoe minder tijd ik met Sandra kan doorbrengen, toch?

     Helaas is er na een tijdje niets meer om uit mijn kluisje te halen en moet ik toch echt mijn lot gaan ondervinden. Ik kan Sandra het hele experiment eigenlijk al niet uitstaan, dus ik kan me niet voorstellen dat dat deze middag anders zal zijn.
     Ik draai me om en zie haar al op me wachten. Ongemakkelijk glimlach ik naar haar en loop naar haar toe.

     'Zullen we naar jou toe gaan?' vraagt ze. Gepanikeerd schieten mijn ogen over haar gezicht. Shit, het was eigenlijk mijn idee om naar haar te gaan, zodat ik naar huis kon wanneer ik wilde. Dan had ik Daniël eventueel een appje kunnen sturen om me te bellen en zo een excuus te geven om te gaan. 'Mijn ouders hebben niet graag dat ik onbekenden meeneem naar huis als ze niet thuis zijn', zegt ze dan.

     'Uh, ja, tuurlijk', stotter ik uit medelijden. Samen lopen we de school uit. In de fietsenstalling gaan we ieder naar onze eigen fiets, waardoor ik kort even mijn paniek uit mijn lichaam kan proberen te krijgen. Waarom ben ik zo nerveus om met haar af te spreken?
     Ik loop langs Daniël, die me met een scheve grijns aankijkt.
     'Succes', zegt hij.
     'Bedankt. Alsjeblieft, bel me als ik na een halfuur nog geen teken van leven heb vertoond', zeg ik. Daniël lacht. Hij knipoogt naar me.

     Ik stap op mijn fiets en ga naar de afrit van de school. Daar staat Sandra op me te wachten. Ik zie Lex ook staan. Met een pijnlijke glimlach kijk ik hem aan terwijl ik wegfiets.
     Heel de fietsroute zijn we ongemakkelijk stil en is het enige gespreksonderwerp welke kant we op moeten. Mijn gedachten zijn alleen maar bezig met waarom Sandra met me af zou willen spreken, maar ik durf het haar niet te vragen.

     Eindelijk komen we aan bij mij thuis. Stil staar ik naar mijn slaapkamerraam terwijl ik mijn fiets op slot zet. Daar heb ik gisteravond niet geslapen. Sandra weet niet dat Daniël en ik echt een keer "met elkaar naar bed zijn gegaan". Ze weet niet dat ik strak in Daniëls armen heb gelegen, ieder zijn eigen probleempje in zijn onderbroek.

     'Lukt het?' vraagt Sandra, waardoor ik opschrik uit mijn dagdroom.
     'Ja, sorry. Ik was afgeleid door de vogelpoep op mijn raam', stamel ik en loop dan snel naar de voordeur. Sandra giechelt en volgt me.
     Binnen schenk ik wat de drinken voor haar in en breng haar ongemakkelijk mee naar mijn slaapkamer. Ik weet niet echt wat ik anders met haar zou moeten doen. Ik heb het gevoel alsof ik volledig in het donker aan het tasten ben.

     'Dusss... wat wil je doen?' vraag ik terwijl ik toekijk hoe Sandra op mijn bed gaat zitten.
     'Jou beter leren kennen', zegt ze. Diep haal ik adem terwijl ik naast haar ga zitten. Oh God, alsjeblieft spaar me.

     'Je speelt piano, toch?' vraagt ze.
     'Ja, klopt', stamel ik.
     'Wat voor genre speel je?' vraagt ze dan.
     'Uhm, voornamelijk klassiek en pop, maar af en toe ook rock', zeg ik, voel mijn stem afsterven zodra ik Sandra's hand naar mijn ketting zie gaan. Met een rood hoofd kijk ik toe hoe ze de bedel vastpakt en hem bestudeert. Shit, ze is zo dichtbij.
      'Mooie ketting', zegt ze en speelt met de bedel. Ongemakkelijk schuifel ik een beetje weg van haar.

     'Dank je', zeg ik zacht. Zou ze weten dat Daniël dezelfde draagt? Meestal heeft hij hem onder zijn kleding, dus het kan haar best ontgaan zijn. 'Van mijn moeder gehad.'
     Tot mijn opluchting laat ze mijn ketting los en kijkt ze weer naar me op.

     En zo begint het gesprek, ietwat stroefjes. We praten over van alles en nog wat – en na een tijdje is het niet eens zo super ongemakkelijk meer. Misschien komt het omdat ik me inbeeld dat ik met Daniël zit.
     Dus Sandra en ik praten over van alles en de tijd gaat sneller dan ik had verwacht. We hebben het over hobby's, familie en dan komen we op het onderwerp "school". Dit is het moment dat de knop omslaat bij Sandra.

     'Ugh, school. Ik vind het echt zo verschrikkelijk! En dat experiment maakt het alleen maar erger', klaagt ze. Verrast kijk ik haar aan.
     'Is het zo erg dan?' vraag ik nieuwsgierig. Verbaasd kijkt ze me aan – ik sprak eerst hetzelfde over het experiment als zij.
     'Ja, duh! Je wilt toch niet meedoen aan zo'n experiment als je iemand anders leuk vindt?!' brengt ze verontwaardigd uit.
     Het is wat ze al eens eerder gezegd heeft, maar toch verbazen de woorden me.

     Stil kijk ik haar aan in haar blauwe ogen. Ze krijgen ondeugende glinsteringen in zich. Langzaam laat ze haar ogen over mijn gezicht glijden, waar ze vervolgens blijven hangen op mijn mond. Ze pakt mijn nek vast en leunt naar voren. Pas wanneer ze haar ogen sluit, besef ik wat er gebeurt. Geschrokken duw ik haar weg, nog een paar centimeter over tot onze lippen elkaar geraakt zouden hebben.

     'Wat doe je?!' stoot ik overdonderd uit. Verontwaardigd kijkt Sandra me aan. 'Ik heb met Daniël!' Zelf ook verbaasd door de woorden die uit mijn keel ontsnappen sla ik mijn hand voor mijn mond. Oh God, dat zei ik niet.
     Sandra's gezichtsuitdrukking verandert in één klap van verward naar verafschuwd. Mijn hart bonst in mijn keel en mijn oren suizen.

     'Ik dacht dat we allebei ongelukkig waren in onze relatie van dat kut experiment. Maar ik had eigenlijk al wel kunnen weten dat je zo'n gore flikker bent. Gadver, dan zou ik werkelijk nog liever met Lex hebben!' kirt ze en duwt me hard tegen mijn schouders. Ze tuft in mijn gezicht.
     'Vieze homo die je bent. Had meteen gezegd dat je geen interesse hebt', zegt ze, duwt me nog een keer en verlaat mijn kamer. Overdonderd en verward blijf ik alleen achter, veeg haar spuug beduusd weg.

     Waarom was dat nou het eerste wat ik zei? Nu denkt ze dat ik homo ben. Zacht bijt ik op mijn lip, ergens geraakt door haar woorden. Ik voel tranen in mijn ogen prikken. Dit gaat morgen de hele school door.
     Gepikeerd grijp ik met mijn handen in mijn haar. Met een tollend hoofd kijk ik om naar mijn nachtkastje, waar ik weet dat mijn cadeautje van Daniël staat. Ik hoop wat geruststelling hierdoor te krijgen, maar zie enkel dat het vetplantje meer bloemetjes heeft gekregen en het knopje van de cactus open begint te gaan.

     Meteen denk ik aan Daniël en voel mijn hartslag sneller gaan. Wat als hij boos wordt omdat ik dit gezegd heb? Ik wil niet dat het verkeerd gaat tussen ons.
     Ik begin te huilen uit frustratie, verwarring, paniek en verdriet. Ik wil niet dat dit gebeurd is. Kon ik niet eerder inzien dat Sandra me leuk vindt? Ik wou dat ik de tijd kon terugdraaien en ik nooit ja tegen haar had gezegd. Geïrriteerd veeg ik mijn tranen weg en zucht diep.

     Gehaast sta ik op en loop de trap af, ga naar de achterdeur en haal hem van het slot af. Met mijn ene hand in mijn haar en mijn andere geklemd om de bedel van mijn ketting loop ik de achtertuin in. Daar ijsbeer ik door de tuin, in de hoop mijn ademhaling weer in orde te krijgen.
     Mijn tranen komen terug in mijn ogen wanneer ik besef dat ik Daniël bijna bedrogen had. Hoe kon ik? Wat een slecht vriendje ben ik. Wat moet hij wel niet van me denken?

     Een enorme brok vormt zich in mijn keel als ik probeer te bedenken hoe ik het aan hem ga vertellen. Ik voel dat ik begin te hyperventileren. Mijn maag draait zich er haast van om. Steeds sneller schuift mijn hand de bedel over zijn ketting.

     Hoe moet ik het aan hem vertellen? Ik had moeten weten dat ik niet met haar af had moeten spreken. Ik heb Daniël bijna bedrogen. Ik ben een lul. Mijn ademhaling gaat nog sneller. Wat als hij me hierdoor niet meer vertrouwt? Er beginnen sterretjes voor mijn ogen te komen.

     Wat staat me straks te wachten op school? Wat als Sandra aan iedereen vertelt wat ik net geschreeuwd heb en me zo voor heel de school zal vernederen? Er zullen tientallen leerlingen achter me aan komen om me belachelijk te maken, omdat ik zogenaamd homo zou zijn. Ik zal gepest en getreiterd worden, omdat ik zogenaamd een relatie met Daniël zou hebben. Er vormen zich zwarte vlekken voor mijn ogen, waar de sterretjes van eerder overheen dansen.

      Mijn gedachtenbubbel wordt opengeprikt wanneer ik mijn telefoon in mijn broekzak voel trillen. Verbaasd haal ik hem eruit. Het is Daniël. Shit, heeft Sandra contact met hem gehad? Zal hij boos zijn?
     Met een trillende hand druk ik op de groene hoorn en breng mijn telefoon naar mijn oor.

     'Hallo, met Siem', stamel ik met een bibberende stem, bang om te horen wat voor toon Daniëls stem zal hebben.
     'Hey', klinkt hij zacht en warm. De donkere wolk in mijn hoofd klaart wat op. 'Je had gezegd dat ik je moest bellen als ik nog niets van je had gehoord, dus hier ben ik. Leef je nog? Red ik je?' klinkt hij en verward breng ik een betraande lach naar buiten. 'Simon?' klinkt hij bezorgd.

     'Oh, Daniël, ik weet niet of dit wel zo'n gepast moment is om te bellen', stotter ik en wrijf door mijn ogen. De tranen blijven echter mijn wangen bedekken.
     'Wat is er aan de hand?' klinkt Daniël. Ik schud mijn hoofd, niet in staat de situatie uit te leggen. Mijn keel blokkeert weer als ik eraan denk dat ik het hem moet uitleggen.

     'Het ging niet zoals verwacht', is het enige wat ik over mijn lippen weet te krijgen en opnieuw begin ik te ijsberen door de tuin. Met een schrale keel voel ik aan mijn ketting.
     'Wat is er gebeurd?' klinkt Daniël lief. Waarom is hij nog zo lief voor me? Ik heb hem net bijna bedrogen. Ik verdien hem niet.
     'Ik... Sandra... Het h-het experiment... We... Sorry, Daniël', stotter ik verward en barst in tranen uit. Hoe kan ik zo zijn?

     'Simon, kan je alsjeblieft proberen rustig te blijven?' klinkt hij in mijn oor. Hij is veel te goed voor me.
     'Sorry, Daniël, sorry, sorry, sorry', zeg ik, maar mijn woorden zijn slecht te verstaan door mijn snikken.
     'Simon, kan je iets voor me doen?'
     'Hm?'
     'Kan je alsjeblieft naar me luisteren en doen wat ik zeg?' zegt hij dan. Verward stop ik met lopen.

     'Wat?' stamel ik.
     'Het klinkt alsof je in paniek bent. Mag ik alsjeblieft proberen je rustiger te krijgen?' legt hij uit. Mijn hart slaat een slag over. Een harde snik komt uit mijn mond.

     'Hoe dan?' stotter ik en schuif wild mijn bedel over zijn ketting.
     'Oké, luister naar wat ik zeg. Laat even alles los en zet me op luidspreker.' Verdwaasd laat ik mijn ketting los en leg mijn mobiel op de tuintafel, zet Daniël op luidspreker. Mijn ademhaling komt in schokkerige stoten.

     'Gelukt?' klinkt Daniël nu vanaf de tafel.
     'Ja', stotter ik.
     'Oké. Simon, kan je diep voor me inademen?' Fronsend kijk ik naar mijn telefoon.
     'Wat?'
     'Volg mij, oké? Adem diep in door je neus. In, in, in...' klinkt zijn stem kalm. Diep adem ik in op zijn instructie. 'Goed, houd even je adem een tel vast.' Ik probeer te doen wat hij zegt, maar mijn paniek belemmert dit. 'En dan nu langzaam uitademen door je mond. Langzaam uitademen', zegt hij rustig. Zijn warme stem stelt me al iets gerust.

     'Goed, zullen we het nog een keer doen, Simon?' klinkt hij opnieuw. Mijn hart klopt in mijn keel. Daniël is veel te goed voor me.
     'Ja', stotter ik.
     'Oké, ben je er klaar voor?' vraagt hij.
     'Ja', stotter ik. Alleen korte woorden lijken mijn mond te kunnen verlaten.

     'Mooi. Oké, adem langzaam maar diep in door je neus... Houd je adem even vast... En adem nu weer langzaam uit door je mond', klinkt hij. Deze keer kan ik iets beter zijn instructies volgen. Opnieuw zegt hij het, en opnieuw volg ik zijn aanwijzingen. Zijn zachte stem kalmeert de storm in mijn hoofd wat. Nog een keer stuurt hij mijn ademhaling aan.

     'Hoe voel je je nu, Simon?' klinkt hij wanneer ik uitgeademd heb.
     'Beter', stamel ik.
     'Kan je iets voor me doen?'
     'Wat?' vraag ik. Ik voel mijn ademhaling weer sneller gaan en probeer het te onderdrukken.
     'Kan je voor mij even ergens rustig gaan zitten?'
     'Ja', antwoord ik en pak mijn telefoon op. Duizelig strompel ik naar binnen en neem plaats op mijn pianokruk, de eerste beste plek die ik kon vinden.
     'Zit je?'
     'Ja.'

     'Kan je nog een keer rustig ademhalen?' Hij luistert naar hoe ik ademhaal, deze keer zonder zijn instructie. 'Goed, Simon, probeer zo te blijven ademen. Kan je voor mij proberen iets te gaan doen wat je een beetje op je gemak stelt? Dan kom ik ondertussen zo snel mogelijk jouw kant op', zegt hij dan. Mijn hart slaat een slag over en mijn ademhaling gaat weer gehaast. Zenuwachtig speel ik met mijn ketting.

     'Je hoeft niet te komen', stotter ik snel.
     'Simon, je hebt een paniekaanval', is het enige wat hij hierop zegt. Mijn hoofd tolt bij het idee dat hij dadelijk hier is en ik hem moet vertellen wat er gebeurd is. Keer op keer schud ik mijn hoofd.

     'Simon, adem in...' Automatisch probeer ik zijn instructie te volgen. 'Houd even vast.' Met de lucht gevangen in mijn longen probeer ik mijn hoofd rustig te krijgen. 'Adem uit... Adem in...' Mijn hand blijft bezig met het friemelen aan mijn ketting. Waarom moest ik met Sandra afspreken? 'Adem uit...' Keer op keer instrueert Daniël mijn ademhaling. Ik ben hem er dankbaar voor.

     'Hoe is het nu, Simon?'
     'Beter', stotter ik.
     'Oké, mooi zo. Ik blijf aan de lijn terwijl ik jouw kant op kom. Kan je piano voor me gaan spelen? Dan kan je je focus ergens op leggen', klinkt hij.
     'Daniël, je hoeft echt niet te komen', stamel ik.

     'Simon, ik kom, ja? Dan kan je me rustig vertellen wat er gebeurd is en kan je daarna mee naar mij. Dan kan je blijven slapen en ben je vanavond niet alleen', zegt hij. Het hem vertellen maakt me weer gepanikeerd, maar de gedachte van bij hem blijven stelt me gerust – als hij dat nog wil na mijn verhaal.

     'Adem in...' klinkt Daniël. Hakkelig adem ik in. 'Adem uit... Oké, Simon, ik wil je horen spelen terwijl ik op de fiets zit. Ik kom nu naar je toe.'

     Met een schokkerige ademhaling draai ik me recht achter mijn piano en plaats mijn handen boven de toetsen. Ik wil iets anders spelen, maar het enige wat mijn hoofd weet te produceren is "purple rain".

     'Adem in...' klinkt Daniël over de muziek heen. Mijn handen blijven over de toetsen gaan terwijl ik zijn instructie volg.
     Het is oké, Simon, het is niet jouw fout. Jij bent niet degene die de kus initieerde. De kus heeft niet eens plaatsgevonden. Je hebt haar weggeduwd.
     'Adem uit...' Daniël zal het zo weten. Zal hij boos zijn?

     'Adem in...' De school zal het morgen weten, al niet eerder. Met één simpel berichtje zal Sandra mijn hele reputatie op de hele school door het slijk hebben gehaald. Dan zal iedereen denken dat ik homoseksueel ben en op Daniël val. Mijn visie tolt bij deze gedachte.
     'Adem uit...' Het horen van Daniëls stem tussen de noten door maakt me weer wat stabieler.

     Na bijna twintig minuten voel ik me nog altijd miserabel en is mijn algemene gesteldheid nog altijd belabberd, maar Daniëls stem aan de telefoon heeft het minder erg gemaakt dan het had kunnen zijn.

     'Simon, kan je de deur openen?'
     'De achterdeur is open', stotter ik naar mijn mobiel. Er wordt opgehangen. Ergens baal ik ervan dat Daniël er zo achter is gekomen dat ik dit nummer aan het leren was op de piano. De verrassing had op een andere manier bekend gemaakt moeten worden.
     Ik hoor de poort openen en voetstappen aankomen, maar ik kan mijn focus niet van mijn piano afhalen – bang dat ik opnieuw in de stress schiet als ik Daniël zie.

     'Simon?' klinkt hij bezorgd en jogt dan het huis in. Hij neemt naast me plaats op de pianokruk, zijn benen aan de andere kant dan die van mij, en trekt me in een knuffel. Terwijl ik in tranen uitbarst, leg ik mijn hoofd op zijn schouder. Zijn ene hand gaat in lange stroken over mijn rug, zijn andere hand speelt licht met mijn haar.

     'Laat het er even uit komen', klinkt hij zacht in mijn oor. Een lange tijd laat hij me huilen.

     'Adem in...' klinkt hij uiteindelijk en ik probeer zijn instructie te volgen. Ik merk hoe hij zelf zijn instructie wel volgt. 'Adem uit...' Ik doe mijn best hem na te doen, maar mijn ademhaling is te gehaast. 'Adem in...' Opnieuw probeer ik hem te volgen. 'Adem uit...'

     Na een aantal keren Daniëls stem te volgen kom ik van zijn schouder af. Mijn huilen is gestopt, maar mijn lichaam voelt nog steeds onrustig. Licht pakt Daniël mijn hoofd met beide handen vast, veegt met zijn duimen mijn laatste tranen weg. Diep kijkt hij me aan. Ik kijk hem ook aan in zijn prachtige, groene ogen. Zonder iets te zeggen instrueert hij mijn ademhaling. Diep kijken we elkaar aan terwijl we elkaars ademhaling spiegelen. Ik voel mijn wangen rood worden.

     Daniëls hand veegt wat haar uit mijn gezicht en legt zich weer licht aan de zijkant van mijn gezicht. Stil blijven we elkaar aankijken terwijl we langzaam ademen. Mijn ogen schieten naar Daniëls lippen. Zijn handen op mijn gezicht voelen geruststellend. Zijn lippen vormen een verlegen glimlach.

     'Het klonk echt prachtig wat je speelde', schrikken zijn woorden me op. Betrapt kijk ik hem aan.
     'Dit was niet helemaal de manier waarop ik wilde dat je het uit zou vinden...' stamel ik en richt mijn ogen naar mijn schoot, friemel wat aan mijn ketting. Daniëls handen vegen nog wat haar uit mijn gezicht en nemen dan plaats op mijn bovenbenen.
     'Dat haalt nog niet weg dat je het echt fantastisch speelde', zegt hij. Verlegen glimlach ik.
     'Bedankt', stamel ik en kijk naar hem op. Hij kantelt zijn hoofd een beetje.

     'Wil je me vertellen wat er gebeurd is?' vraagt hij voorzichtig. Diep zucht ik en leg mijn voorhoofd tegen zijn schouder, waarop Daniël als antwoord zijn armen om me heen slaat.
     'Beloof je dat je niet boos wordt?' stotter ik. Hij lacht zacht.
     'Tuurlijk word ik niet boos', zegt hij en wrijft over mijn rug. Diep adem ik in. Kalm blijven, Simon, het is Daniël maar. Hij zal niet boos op je worden.

     'Ik weet waarom Sandra niet mee wil doen aan het experiment', begin ik voorzichtig.
     'Heeft ze je dat verteld?' vraagt hij en strijkt door mijn haren. Mijn ademhaling begint te haperen. Wat als ik Daniël toch wel boos maak? 'Adem in, Simon...'
     'Niet direct...' zeg ik zacht. Daniëls hand blijft door mijn haren gaan.
     'Wil je me meer vertellen?' klinkt hij lief in mijn oor. God, ik heb Daniël zo niet verdiend.

     'We zaten op mijn kamer en, uh...' ik voel mijn hartslag pieken als ik terugdenk aan hoe ze mijn ketting pakte.
    'Adem in...' zegt Daniël en voert zelf de actie uit. Ik volg hem. 'Adem uit...'
     'Ik... ze... het experiment... Ze begon over het experiment', gooi ik er gehaast uit en volg dan Daniëls ademhaling weer. Bang kom ik van zijn schouder af. Schuw kijk ik hem aan, ook al weet ik dat dit niet nodig is wanneer ik Daniëls lieve blik zie.

     'Wil je me vertellen wat ze gezegd heeft?' vraagt hij kalm. Mijn ogen schieten heen en weer tussen zijn prachtige ogen. Hoe kan hij zo geduldig zijn?
     'Dat ze het verschrikkelijk vindt... En dat ze iemand anders leuk vindt', stamel ik terwijl ik mijn hoofd schud. Daniël knikt en wrijft een verdwaalde traan weg.

     'En... en... en...' mijn vocabulaire blijft hangen op dit ene woord. Een brok vormt zich in mijn keel. Ik kan het Daniël niet vertellen. Mijn hoofd begint te duizelen en ik begin sterretjes te zien. Dit is wat onze vriendschap misschien wel de das om kan doen. Ik heb hem bijna bedrogen.
     'En... en ze... en...'

     'Simon, adem in...' klinkt Daniël en ik voel hem mijn hoofd vastpakken. Verbaasd kijk ik naar hem op. Mijn zicht klaart wat op. 'Adem in, Simon', zegt hij en kijkt me bezorgd aan. Hakkelig volg ik zijn voorbeeld. Na een paar keer is mijn ademhaling weer wat rustiger.

     'En ze... en ze heeft me geprobeerd te zoenen, Daniël', weet ik eindelijk over mijn lippen te krijgen en barst dan opnieuw in tranen uit. Keer op keer veegt hij mijn tranen weg. Moet hij niet boos worden?
     'Ik duwde haar weg... maar ik was zo stom! Ik heb...' met grote ogen kijk ik Daniël aan. Hoe kan hij nog niet boos geworden zijn? Hoe kan hij zo geduldig zijn? De blik in Daniëls ogen is nu echter ook licht gepikeerd.

     'Wil je me vertellen wat je hebt gedaan?'

     'Ik heb eruit gegooid dat ik met jou heb', stotter ik. Alsjeblieft, laat hem niet boos zijn. Licht strijkt hij met zijn hand over mijn wang, vertelt me weer hoe ik moet ademen.
     'En godver, Daniël... ze...' met een steek in mijn hart denk ik terug aan haar woorden.
     'Ze begon me uit te schelden', stamel ik en ik probeer mijn ademhaling en tranen onder controle te krijgen, maar het lukt niet. Dit is hoe het vanaf nu zal zijn.

     'Godver, het kutwijf dat ze is', sist Daniël en verward kijk ik naar hem op.
     'Ben je niet boos op me?' hakkel ik. Daniëls wenkbrauwen schieten omhoog.
     'Boos op jou?! Waarom zou ik?' vraagt hij en pakt mijn hoofd steviger vast in zijn handen. Blozend kijk ik hem aan.
     'Ze heeft me geprobeerd te kussen...' stamel ik. Daniël schudt zijn hoofd en trekt me iets dichter naar hem toe. Mijn hart slaat een slag over en nerveus begin ik met mijn ketting te spelen.

     'Ja, en dat is niet jouw schuld! Tuurlijk ben ik niet boos op je. Alsjeblieft, Simon, voel je niet de schuldige', stamelt hij en strijkt mijn haren uit mijn gezicht. 'Adem in... Adem uit...' zegt hij weer zodra ik licht hyperventileer.
     'Blijf even rustig zitten', zegt hij en staat op van de pianokruk. 'Adem in... Adem uit...' zegt hij terwijl hij de keuken inloopt en door de kastjes begint te rommelen. 'Adem in... Adem uit...'

     Vlug komt hij terug met een glas water en een doos tissues. Hij kijkt toe hoe ik wat drink en dan mijn neus snuit. Keer op keer ademt hij rustig met me in en uit. Eindelijk voel ik de rust nestelen in mijn lichaam. Daniël is niet boos geworden. Wanneer hij merkt dat ik kalm ben, zet hij de tissues en mijn halve glas water op de grond en trekt me in een knuffel.

     'Het is oké, Simon. En als dat kutwijf ook maar één verkeerd woord tegen je durft te zeggen, krijgt ze daar spijt van', zegt hij. Ik lach een betraande lach. Dan haalt hij me uit zijn armen.

     'Hoe gaat het?'
     'Goed, bedankt', zeg ik en kijk met een verlegen glimlach weg, speel met mijn ketting.
     Een paar tellen zitten we in stilte. Dan ga ik licht met mijn handen over de toetsen van de piano. Daniël volgt elke beweging zorgvuldig.

     'We kunnen nu de opdracht doen', lach ik. Daniël lacht ook zacht.
     'Ik ga nooit jouw prachtige spel van net kunnen overtreffen', zegt hij. 'Als je rustig aan wil doen, kan dat ook gewoon.' Wanneer hij dit zegt, besef ik pas hoe uitgeput ik me voel.

     'Nee, dit kan wel', zeg ik toch. Daniël gaat naast me zitten en legt zijn handen op de toetsen. Kort denk ik na. Ik leer hem de melodie van "heart and soul" van Hoagy Carmichael. Terwijl hij de melodie speelt, speel ik de akkoorden. Het levert een hoop gegiechel en gelach op. Uiteindelijk lukt het ons om het een keer foutloos te spelen. Aan het einde voelt mijn lichaam weer licht en plezierig. Verlegen kijk ik naar Daniël om, die een grote glimlach op zijn gezicht heeft.

      'Bedankt, Daniël', zeg ik zacht. Zijn glimlach wordt nog breder.
      'Echt, Simon, als er nog een keer zoiets gebeurt, bel me alsjeblieft', zegt hij. Klein knik ik. Hij bukt over de kruk heen om het glas en de tissues van de grond te pakken en wanneer hij omhoog komt, zie ik zijn ketting glinsteren op zijn shirt.

      'Dit zijn geen dingen waar je alleen doorheen moet gaan', zegt hij. Bedachtzaam laat hij zijn ogen over mijn gezicht gaan. 'Vooral niet als je een vriendje hebt, hè?' zegt hij en duwt lachend tegen mijn schouder. Ik lach ook, bewust over de blunder die ik bij Sandra heb gemaakt.
     'Ja', stamel ik. Het maakt me toch weer nerveus als ik aan de gevolgen denk, wat dit morgen voor situaties zal opleveren op school. Daniël staat op, waardoor ik verbaasd opkijk.

      'Kom, dan gaan we naar mij thuis', zegt hij en steekt zijn hand naar me uit. Glimlachend neem ik hem aan en laat hem me omhoog helpen. Samen ruimen we op, sluiten alles af en vertrekken dan naar Daniël. Mijn lichaam voelt uitgeput door mijn paniekaanval, wat Daniël lijkt te merken. Voorzichtig legt hij zijn hand op mijn onderrug en duwt me zo mee vooruit. Blozend kijk ik naar hem om. Ik heb hem echt niet verdiend.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "20 leerlingen in één klas" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! In het hoofdstuk "Het boek kopen" vind je eventueel meer informatie. De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464925821 en/of ISBN 9789464925838. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke dinsdag en elke donderdag een nieuw hoofdstuk verwachten!

Op "20 leerlingen in één klas" volgt ook de spin-off "40 seconden met één jongen". Ook "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464926026 en/of ISBN 9789464926033. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je aan het vervolg begint! :)

Voor "40 seconden met één jongen" kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!

(Als je de verhalen nog niet kent, zou ik niet aan "40 seconden met één jongen" beginnen voordat je "20 leerlingen in één klas" hebt gelezen!)